antonioramosalves.blogspot.com

quarta-feira, 7 de maio de 2025

59. Prefácio. — As preces pelos Espíritos que acabam de deixar a Terra não objetivam, unicamente, dar-lhes um testemunho de simpatia: também têm por efeito auxiliar-lhes o desprendimento e, desse modo, abreviar-lhes a perturbação que sempre se segue à separação, tornando-lhes mais calmo o despertar. Ainda aí, porém, como em qualquer outra circunstância, a eficácia está na sinceridade do pensamento e não na quantidade das palavras que se profiram mais ou menos pomposamente e em que, amiúde, nenhuma parte toma o coração. As preces que deste se elevam ressoam em torno do Espírito, cujas ideias ainda estão confusas, como as vozes amigas que nos fazem despertar do sono. (Cap. XXVII, n.o 10.)

60. Prece. — Onipotente Deus, que a tua misericórdia se derrame sobre a alma de N. . ., a quem acabaste de chamar da Terra. Possam ser-lhe contadas as provas que aqui sofreu, bem como ter suavizadas e encurtadas as penas que ainda haja de suportar na espiritualidade! Bons Espíritos que o viestes receber e tu, particularmente, seu anjo guardião, ajudai-o a despojar-se da matéria; dai-lhe luz e a consciência de si mesmo, a fim de que saia presto da perturbação inerente à passagem da vida corpórea para a vida espiritual. Inspirai-lhe o arrependimento das faltas que haja cometido e o desejo de obter permissão para as reparar, a fim de acelerar o seu avanço rumo à vida eterna bem-aventurada. N. . ., acabas de entrar no mundo dos Espíritos e, no entanto, presente aqui te achas entre nós; tu nos vês e ouves, por isso que de menos do que havia, entre ti e nós, só há o corpo perecível que vens de abandonar e que em breve estará reduzido a pó. Despiste o envoltório grosseiro, sujeito a vicissitudes e à morte, e conservaste apenas o envoltório etéreo, imperecível e inacessível aos sofrimentos. Já não vives pelo corpo; vives da vida dos Espíritos, vida essa isenta das misérias que afligem a humanidade.

Já não tens diante de ti o véu que às nossas vistas oculta os esplendores da vida no além. Podes, doravante, contemplar novas maravilhas, ao passo que nós ainda continuamos mergulhados em trevas. Vais, em plena liberdade, percorrer o espaço e visitar os mundos, enquanto nós rastejaremos penosamente na Terra, à qual se conserva preso o nosso corpo material, semelhante, para nós, a pesado fardo. Diante de ti, vai desenrolar-se o panorama do Infinito e, em face de tanta grandeza, compreenderás a vacuidade dos nossos desejos terrestres, das nossas ambições mundanas e dos gozos fúteis com que os homens tanto se deleitam. A morte, para os homens, mais não é do que uma separação material de alguns instantes. Do exílio onde ainda nos retém a vontade de Deus, bem assim os deveres que nos correm neste mundo, acompanhar-te-emos pelo pensamento, até que nos seja permitido juntar-nos a ti, como tu te reuniste aos que te precederam. Não podemos ir aonde te achas, mas tu podes vir ter conosco. Vem, pois, aos que te amam e que tu amaste; ampara-os nas provas da vida; vela pelos que te são caros; protege-os, como puderes; suaviza-lhes os pesares, fazendo-lhes perceber, pelo pensamento, que és mais ditoso agora e dando-lhes a consoladora certeza de que um dia estareis todos reunidos num mundo melhor. Nesse, onde te encontras, devem extinguir-se todos os ressentimentos. Que a eles, daqui em diante, sejas inacessível, a bem da tua felicidade futura! Perdoa, portanto, aos que hajam incorrido em falta para contigo, como eles te perdoam as que tenhas cometido para com eles.

Nota. — Podem acrescentar-se a esta prece, que se aplica a todos, algumas palavras especiais, conforme as circunstâncias particulares de família ou de relações, bem como a posição social que ocupava o defunto. Se se trata de uma criança, ensina-nos o Espiritismo que não está ali um Espírito de criação recente, mas um que já viveu e que pode, mesmo, já ser muito adiantado. Se foi curta a sua última existência, é que não devia passar de uma completação de prova, ou constituir uma prova para os pais. (Cap. V, n.o 21.)

Livro: O Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.

Preĝo Por Ĵusmortinto.

59. Antaŭparolo. La preĝoj por la Spiritoj, ĵus forlasintaj la teron, ne havas kiel celon nur doni al ili ateston de simpatio; tiuj preĝoj havas ankaŭ kiel efikon helpi ilian liberiĝon kaj sekve mallongigi la konfuzon, kiu ĉiam venas post la disiĝo, kaj fari pli trankvila la vekiĝon. Sed ankaŭ tiam, kiel en ĉiu alia cirkonstanco, la efikeco estas en la sincereco de la penso, kaj ne en la abundeco de paroloj, eldirataj pli aŭ malpli parade kaj en kiuj, plej ofte, la koro ne partoprenas. La preĝoj, elirantaj el la koro, resonas ĉirkaŭ la Spirito, kies ideoj estas ankoraŭ konfuzaj, kiel amikaj voĉoj, venantaj eltiri lin el la dormo. (Ĉap. XXVII, § 10.)

60. Preĝo. Dio Ĉiopova, Via favorkoreco etendiĝu sur la animon de N..., kiun Vi ĵus revokis al Vi. La provoj, kiujn li (aŭ ŝi) havis sur la tero, povu esti al li (aŭ ŝi) kalkulitaj, kaj povu niaj preĝoj mildigi kaj mallongigi la penojn, kiujn eble li (aŭ ŝi) ankoraŭ havas kiel Spirito!

Bonaj Spiritoj, kiuj venis ricevi lin, kaj precipe vi, lia Gardanĝelo, estu ĉe li kaj helpu lin liberiĝi el la materio; donu al li lumon kaj konscion pri si mem, por eltiri lin el la konfuzo, kiu sekvas la transiron de l’ enkorpa vivo al la spirita vivo. Inspiru al li penton pro l’ eraroj, kiujn li eble faris, kaj deziron, ke al li estu permesite repagi ilin, por plirapidigi sian progreson en direkto al feliĉa eterna vivo.

N..., vi ĵus reeniris en la mondon de la Spiritoj, kaj tamen vi estas tie ĉi inter ni; vi vidas kaj aŭdas nin, ĉar diferenco inter vi kaj ni estas nur la pereemakorpo, kiun vi ĵus forlasis kaj kiu baldaŭ fariĝos polvo.

Vi forlasis la maldelikatan envolvaĵon ŝanĝeman kaj morteman, kaj vi konservis nur la eterecan envolvaĵon nepereeman kaj neatingeblan por la suferoj. Se vi ne plu vivas per la korpo, vi vivas la vivon de la Spiritoj, kaj tia vivo ne konas la sortobatojn, kiuj afliktas la homaron.

Vi jam ne havas la vualon, kiu kaŝas antaŭ niaj okuloj la belaĵojn de l’ estonta vivo; de nun vi povos rigardadi novajn mirindaĵojn, dum ni estas ankoraŭ tenataj en la mallumo.

Vi povas traflugi la spacon kaj viziti la mondojn libere, dum ni pene rampas sur la tero, kie nin katenas nia materia korpo, simila por ni al peza ŝarĝo.

La horizonto de la senlimo estas etendiĝonta antaŭ vi, kaj antaŭ tiom da grandaĵoj vi komprenos la vanecon de niaj surteraj deziroj, de niaj mondaj ambicioj kaj de la frivolaj ĝojoj, el kiuj la homoj faras siajn ĝuojn.

La morto por la homoj estas nur materia disiĝo dum kelkaj momentoj. El la ekzilejo, kie nin tenas ankoraŭ la volo de Dio kaj la devoj, kiujn koncernas nin plenumi sur la tero, ni sekvos vin per la penso ĝis la momento, kiam estos al ni permesite rekuniĝi kun vi, same kiel vi jam rekuniĝis kun tiuj, kiuj liberiĝis pli frue ol vi.

Se ni ne povas iri al vi, vi povas veni al ni. Venu do inter tiujn, kiuj vin amas kaj kiujn vi amis; subtenu ilin en la provoj de la vivo; prigardu tiujn, kiuj estas al vi karaj; protektu ilin laŭ via povo kaj mildigu iliajn ĉagrenojn per la penso, ke vi estas pli feliĉa nun, kaj per la konsola certeco, ke ili kaj vi kolektiĝos en pli feliĉa mondo.

En la mondo, kie vi estas, ĉiuj surteraj resentoj devas estingiĝi. Povu vi, por via estonta feliĉo, tie de nun esti neatingebla por malbonaj resentoj! Pardonu do tiujn, kiuj eble estis malpravaj kontraŭ vi, kiel vin pardonas tiuj, kiujn vi eble ofendis.

NOTO. Oni povas aldoni al tiu preĝo, kiu aplikiĝas al ĉiuj,kelkajn apartajn vortojn laŭ privataj cirkonstancoj de familio aŭ de amikeco kaj laŭ la situacio de la mortinto. Se la mortinto estas infano, Spiritismo instruas al ni, ke li neniel estas ĵuskreita Spirito, sed ke li jam vivis kaj eble estas tre progresinta. Se lia lasta ekzistado estis mallonga, ĝi estis nur kompletigaĵo de provo, aŭ devis esti provo por la gepatroj.

Libro: La Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.