I – O perispírito como
princípio das manifestações
9.
Os Espíritos, como já foi dito, têm um corpo fluídico, a que se dá o nome de
perispírito. Sua substância é haurida do fluido universal ou cósmico, que o
forma e alimenta, como o ar forma e alimenta o corpo material do homem. O
perispírito é mais ou menos etéreo, conforme os mundos e o grau de depuração do
Espírito. Nos mundos e nos Espíritos inferiores, ele é de natureza mais
grosseira e se aproxima muito da matéria bruta.
10.
Durante a encarnação, o Espírito conserva o seu perispírito, sendo-lhe o corpo
apenas um segundo envoltório mais grosseiro, mais resistente, apropriado aos
fenômenos a que tem de prestar-se e do qual o Espírito se despoja por ocasião
da morte.
O
perispírito serve de intermediário ao Espírito e ao corpo. É o órgão de
transmissão de todas as sensações. Relativamente às que vêm do exterior,
pode-se dizer que o corpo recebe a impressão; o perispírito a transmite e o
Espírito, que é o ser sensível e inteligente, a recebe. Quando o ato é de
iniciativa do Espírito, pode dizer-se que o Espírito quer, o perispírito transmite
e o corpo executa.
11.
O perispírito não se acha encerrado nos limites do corpo, como numa caixa. Pela
sua natureza fluídica, ele é expansível, irradia para o exterior e forma, em
torno do corpo, uma espécie de atmosfera que o pensamento e a força da vontade
podem dilatar mais ou menos. Daí se segue que pessoas há que, sem estarem em
contato corporal, podem achar-se em contato pelos seus perispíritos e permutar
a seu mau grado impressões e, algumas vezes, pensamentos, por meio da intuição.
12.
Sendo um dos elementos constitutivos do homem, o perispírito desempenha
importante papel em todos os fenômenos psicológicos e, até certo ponto, nos
fenômenos fisiológicos e patológicos. Quando as ciências médicas tiverem na
devida conta o elemento espiritual na economia do ser, terão dado grande passo
e horizontes inteiramente novos se lhes patentearão. As causas de muitas
moléstias serão a esse tempo descobertas e encontrados poderosos meios de
combatê-las.
13.
Por meio do perispírito é que os Espíritos atuam sobre a matéria inerte e
produzem os diversos fenômenos mediúnicos. Sua natureza etérea não é que a isso
obstaria, pois se sabe que os mais poderosos motores se nos deparam nos fluidos
mais rarefeitos e nos mais imponderáveis. Não há, pois, motivo de espanto
quando, com essa alavanca, os Espíritos produzem certos efeitos físicos, tais
como pancadas e ruídos de toda espécie, levantamento, transporte ou lançamento
de objetos. Para explicarem-se esses fatos, não há porque recorrer ao
maravilhoso, nem ao sobrenatural.
14.
Atuando sobre a matéria, podem os Espíritos manifestar-se de muitas maneiras
diferentes: por efeitos físicos, quais os ruídos e a movimentação de objetos;
pela transmissão do pensamento, pela visão, pela audição, pela palavra, pelo
tato, pela escrita, pelo desenho, pela música etc. Numa palavra, por todos os
meios que sirvam a pô-los em comunicação com os homens.
15.
Podem ser espontâneas ou provocadas as manifestações dos Espíritos. As
primeiras dão-se inopinadamente e de improviso. Produzem-se, muitas vezes,
entre pessoas de todo estranhas às ideias espíritas. Nalguns casos e sob o
império de certas circunstâncias, pode a vontade provocar as manifestações,
soba influência de pessoas dotadas, para tal efeito, de faculdades especiais.
As
manifestações espontâneas sempre se produziram, em todas as épocas e em todos
os países. Sem dúvida, já na Antiguidade se conhecia o meio de as provocar, mas
esse meio constituía privilégio de certas castas que somente a raros iniciados
o revelavam, sob condições rigorosas, escondendo-o ao vulgo, a fim de o dominar
pelo prestígio de um poder oculto. Ele, contudo, se perpetuou, através das
idades até os nossos dias, entre alguns indivíduos, mas quase sempre
desfigurado pela superstição, ou de mistura com as práticas ridículas da magia,
o que contribuiu para o desacreditar. Nada mais fora até então senão germens
lançados aqui e ali. A Providência reservara para a nossa época o conhecimento
completo e a vulgarização desses fenômenos, para os expurgar das ligas impuras
e torná-los úteis ao melhoramento da Humanidade, madura agora para os compreender
e lhes tirar as consequências.
Livro:
Obras Póstumas – Allan Kardec.
I
- La perispirito kiel principo de la manifestiĝoj
9.
La Spiritoj, kiel dirite, havas fluidecan korpon, nomatan perispirito, kies
substancon ili ĉerpas en la universa aŭ kosma fluido, kiu fluido ĝin formas kaj
nutras same kiel la aero formas kaj nutras la materian korpon de la homo. La
perispirito estas pli aŭ malpli etereca, laŭ la mondoj aŭ laŭ la purecogrado de
la Spirito. En la malsuperaj mondoj, kiel ankaŭ ĉe la malsuperaj Spiritoj, ĝia
naturo estas malpli delikata kaj tre proksima al la kruda materio.
10.
Dum la enkarna stato, la Spirito konservas sian perispiriton, kaj la korpo
estas por li nur ia dua envolvaĵo, pli kruda, pli rezista, alĝustigita al la
funkcioj, kiujn li devas plenumi, kaj je tiu envolvaĵo li seniĝas okaze de la
morto.
La
perispirito rolas kiel peranto inter la Spirito kaj la korpo, estante transsendilo
de ĉiuj sensacoj. Koncerne tiujn venantajn de ekstere, oni povas diri, ke la
korpo kaptas la impreson, la perispirito ĝin transsendas, kaj la Spirito,
sentiva kaj inteligenta estaĵo, ĝin ricevas. Kiam la Spirito startigas la agon,
oni povas diri, ke la Spirito volas, la perispirito transsendas kaj la korpo
plenumas.
11.
La perispirito ne restas enfermita en la limoj de la korpo kvazaŭ en ia kesto.
Pro sia fluideca naturo, ĝi estas ekspansia, radias eksteren kaj formas, ĉirkaŭ
la korpo, iaspecan atmosferon, kiun la penso kaj la volforto povas pli aŭ
malpli etendi. El tio sekvas, ke du personoj, kvankam sen korpa kontakto, povas
tamen kontakti per la perispirito kaj malgraŭvole interŝanĝi ne nur impresojn
sed ankaŭ, kelkfoje, eĉ pensojn per la intuicio.
12.
Estante unu el la konsistigaj elementoj de la homo, la perispirito ludas gravan
rolon en ĉiuj psikologiaj fenomenoj kaj, ĝis certa grado, en fenomenoj
fiziologiaj kaj patologiaj. Kiam la medicinaj sciencoj konsideros la influon de
la spirita elemento en la ekonomio, ili estos farintaj larĝan paŝon, kaj novaj
horizontoj malfermiĝos antaŭ ili. Tiam estos klarigitaj la kaŭzoj de multaj
malsanoj kaj eltrovitaj potencaj rimedoj por ilin kontraŭbatali.
13.
Estas ĝuste per la perispirito, ke la Spiritoj agas sur la inertan materion kaj
estigas la diversajn manifestiĝojn. Ilia etereca naturo ne povus konstitui
obstaklon, ĉar oni ja scias, ke la plej potencaj motoroj troviĝas inter la plej
maldensaj kaj plej subtilaj fluidoj. Estas do nenia motivo por mirego, kiam oni
vidas la Spiritojn produkti, helpe de tia levilo, certajn fizikajn efikojn,
kiaj frapoj kaj ĉiaspecaj bruoj, transporto kaj ĵeto de objektoj. Oni tute ne
bezonas, por ilin klarigi, sin helpi per tio mirakleca aŭ per tio supernatura.
14.
Agante sur la materion, la Spiritoj povas manifestiĝi per multaj diversaj
manieroj: per fizikaj efikoj, kiel bruoj kaj movado de objektoj; per transsendo
de la penso, vidado, aŭdado, parolo, tuŝado, skribo, desegno, muziko, ktp.
Unuvorte, per ĉiuj rimedoj taŭgaj por meti ilin en rilatoj kun la homoj.
15.
La manifestiĝoj de la Spiritoj povas esti spontanaj aŭ okazigataj.
La
unuaj ekestas subite kaj neatendite kaj ofte fariĝas ĉe personoj tute fremdaj
al la spiritismaj ideoj. En iuj okazoj kaj sub certaj cirkonstancoj, la
manifestiĝoj povas esti okazigataj de la volo, pro la influo de personoj por
tio dotitaj per specialaj kapabloj.
La
spontanaj manifestiĝoj okazis en ĉiuj epokoj kaj en ĉiuj landoj. La rimedo por
ilin okazigi sendube ankaŭ estis konata en la antikveco sed restis privilegio
de certaj kastoj, kiuj ĝin ne malsekretigis krom al iuj maloftaj inicitoj, sub
rigoraj kondiĉoj, kaŝante ĝin antaŭ la vulgarularo por ĉi tiun superregi per la
prestiĝo de ia okulta potenco. Ĝi tamen daŭradis tra la aĝoj, ĉe kelkaj homoj,
ĝis la nuntempo, sed preskaŭ ĉiam falsite de la superstiĉo aŭ miksite kun
ridinda magiado, kio kontribuis por ĝia senkreditiĝo. Tio estis, ĝis tiam,
nenio pli ol ĝermoj ĉi tie kaj tie ĵetitaj. La Providenco rezervis al nia epoko
la kompletan konadon kaj la vulgarigon de tiuj fenomenoj, celante ilin purigi
el la malbonaj almiksaĵoj kaj ilin servigi al la plibonigo de la homaro, jam
nuntempe matura por ilin kompreni kaj el ili eltiri la sekvojn.
Libro: POSTMORTAJ VERKOJ – Allan Kardec.
El
la franca lingvo tradukis Affonso Soares kaj Paulo Sérgio Viana.
.jpeg)
Nenhum comentário:
Postar um comentário