Tudo tem o seu tempo determinado, e há tempo para todo o
propósito debaixo do céu. Há tempo de nascer, e tempo de morrer; tempo de
plantar, e tempo de arrancar o que se plantou; Tempo de matar, e tempo de
curar; tempo de derrubar, e tempo de edificar; Tempo de chorar, e tempo de rir;
tempo de prantear, e tempo de dançar; Tempo de espalhar pedras, e tempo de
ajuntar pedras; tempo de abraçar, e tempo de afastar-se de abraçar; Tempo de
buscar, e tempo de perder; tempo de guardar, e tempo de lançar fora; Tempo de
rasgar, e tempo de coser; tempo de estar calado, e tempo de falar; Tempo de
amar, e tempo de odiar; tempo de guerra, e tempo de paz. Que proveito tem o
trabalhador naquilo em que trabalha? Tenho visto o trabalho que Deus deu aos
filhos dos homens, para com ele os exercitar. Tudo fez formoso em seu tempo;
também pôs o mundo no coração do homem, sem que este possa descobrir a obra que
Deus fez desde o princípio até ao fim. Já tenho entendido que não há coisa
melhor para eles do que alegrar-se e fazer bem na sua vida; E também que todo o
homem coma e beba, e goze do bem de todo o seu trabalho; isto é um dom de Deus.
Eu sei que tudo quanto Deus faz durará eternamente; nada se lhe deve
acrescentar, e nada se lhe deve tirar; e isto faz Deus para que haja temor
diante dele. O que é, já foi; e o que há de ser, também já foi; e Deus pede
conta do que passou. Vi mais debaixo do sol que no lugar do juízo havia
impiedade, e no lugar da justiça havia iniquidade. Eu disse no meu coração:
Deus julgará o justo e o ímpio; porque há um tempo para todo o propósito e para
toda a obra. Disse eu no meu coração, quanto a condição dos filhos dos homens,
que Deus os provaria, para que assim pudessem ver que são em si mesmos como os
animais. Porque o que sucede aos filhos dos homens, isso mesmo também sucede
aos animais, e lhes sucede a mesma coisa; como morre um, assim morre o outro; e
todos têm o mesmo fôlego, e a vantagem dos homens sobre os animais não é
nenhuma, porque todos são vaidade. Todos vão para um lugar; todos foram feitos
do pó, e todos voltarão ao pó. Quem sabe que o fôlego do homem vai para cima, e
que o fôlego dos animais vai para baixo da terra? Assim que tenho visto que não
há coisa melhor do que alegrar-se o homem nas suas obras, porque essa é a sua
porção; pois quem o fará voltar para ver o que será depois dele?
Eclesiastes,
3: 1 a 22
Por
ĉio estas sezono, kaj tempo difinita estas por ĉiu afero sub la suno; estas
tempo por naskiĝi, kaj tempo por morti; estas tempo por planti, kaj tempo por
elŝiri la plantitaĵon; estas tempo por mortigi, kaj tempo por kuraci; estas
tempo por detrui, kaj tempo por konstrui; estas tempo por plori, kaj tempo por
ridi; estas tempo por ĝemi, kaj tempo por danci; estas tempo por disĵeti
ŝtonojn, kaj tempo por kolekti ŝtonojn; estas tempo por ĉirkaŭbraki, kaj tempo
por foriri de ĉirkaŭbrakado; estas tempo por serĉi, kaj tempo por perdi; estas
tempo por konservi, kaj tempo por forĵeti; estas tempo por disŝiri, kaj tempo
por kunkudri; estas tempo por silenti, kaj tempo por paroli; estas tempo por
ami, kaj tempo por malami; estas tempo por milito, kaj tempo por paco. Kian
profiton havas faranto de tio, kion li laboras? Mi vidis la penemecon, kiun Dio
donis al la homidoj, por ke ili turmentiĝu per ĝi. Ĉion Li kreis bela ĝiatempe;
kaj scion pri la mondo Li enmetis en ilian koron, sed tiel, ke homo ne povas
kompreni la farojn, kiujn faris Dio de la komenco ĝis la fino. Mi scias, ke
ekzistas nenia bono por ili, krom ĝoji kaj fari bonon en sia vivo. Kaj se homo
manĝas kaj trinkas kaj ĝuas bonon de sia tuta laborado, tio estas dono de Dio. Mi
scias, ke ĉio, kion faras Dio, restas eterne; al ĝi oni nenion povas aldoni,
kaj de ĝi oni nenion povas depreni; kaj Dio tion faris, ke oni Lin timu. Kio
fariĝis, tio ekzistas de longe; kaj kio estas fariĝonta, tio antaŭ longe jam
estis, kaj Dio revokas pasintaĵon. Ankoraŭ mi vidis sub la suno: en la loko de
juĝo, ke tie estas maljusteco; en la loko de vero, ke tie estas malico. Mi
diris en mia koro: Piulon kaj malpiulon juĝos Dio; ĉar estas tempo por ĉiu
afero, kaj por ĉio, kio fariĝas tie. Mi diris en mia koro: Ĉi tio estas pri la
homidoj, ke Dio ilin elprovu, kaj ke ili vidu, ke ili estas bruto per si mem. Ĉar
la sorto de homidoj kaj la sorto de bruto estas sorto egala: kiel ĉi tiuj
mortas, tiel mortas ankaŭ tiuj, kaj sama spirito estas en ĉiuj; kaj supereco de
homo kontraŭ bruto ne ekzistas, ĉar ĉio estas vantaĵo. Ĉiuj iras al unu loko:
ĉiuj fariĝis el polvo, kaj ĉiuj refariĝos polvo. Kiu scias, ĉu la spirito de
homidoj leviĝas supren, kaj ĉu la spirito de bruto malleviĝas malsupren en la
teron? Kaj mi ekvidis, ke ekzistas nenio pli bona, ol ke homo ĝuu plezuron de
siaj faroj, ĉar tia estas lia sorto; ĉar kiu alkondukos lin, por vidi, kio
estas post li? – La Predikanto, 3: 1 a 22.
Nenhum comentário:
Postar um comentário