Ĉu oni devas riski sian vivon por malbonfaranto.
15.
Homo estas en danĝero de morto; por savi lin alia devas riski sian vivon; sed
oni scias, ke tiu homo estas maliculo, kaj ke, se li saviĝos, li povos fari
novajn krimojn. Ĉu tiu alia devas tamen riski sian vivon, por savi lin?
Tiu
demando estas tre grava kaj povas prezenti sin al la spirito tre nature. Mi
respondas laŭ mia morala progreso, ĉar ni ne scias sufiĉe, por diri, ĉu oni
devas riski sian vivon eĉ por malbonfaranto. La sindonemo estas blinda: oni
helpas malamikon; oni devas do helpi ankaŭ malamikon de la socio, unuvorte
malbonfaranton. Ĉu vi kredas, ke oni tiam kuras por savi la malfeliĉulon nur de
la morto? eble oni savas lin de lia tuta pasinta vivo. Efektive, pripensu, ke
en tiuj rapidaj momentoj, kiuj reprezentas la lastajn minutojn de lia vivo, la
perdita homo revenas al sia pasinta vivo, aŭ, pli precize, lia pasinta vivo
stariĝas antaŭ li. Eble la morto alvenas tro frue al li; lia reenkarniĝo povos
esti terura; antaŭensaltu do, homoj! vi, al kiuj spiritisma scienco portis
lumon; antaŭensaltu, kaj forprenu lin de lia kondamno, kaj eble tiu homo, kiu
mortus blasfemante kontraŭ vi, ĵetos sin en viajn brakojn. Tamen ne demandu, ĉu
li tion faros aŭ ne, sed iru lin helpi, ĉar savante lin, vi obeas la voĉon de
via koro, kiu diras al vi: “Vi povas lin savi, savu lin!” (Lamennais. Parizo,
1862)
Libro: La Evangelio laŭ Spiritismo –
Allan Kardec
Deve-se
expor a vida por um malfeitor?
15.
Acha-se em perigo de morte um homem; para o salvar tem um outro que expor a
vida. Sabe-se, porém, que aquele é um malfeitor e que, se escapar, poderá
cometer novos crimes. Deve, não obstante, o segundo arriscar-se para o salvar?
Questão
muito grave é esta e que naturalmente se pode apresentar ao espírito.
Responderei, na conformidade do meu adiantamento moral, pois o de que se trata
é de saber se se deve expor a vida, mesmo por um malfeitor. O devotamento é
cego; socorre-se um inimigo; deve-se, portanto, socorrer o inimigo da
sociedade, a um malfeitor, em suma. Julgais que será somente à morte que, em
tal caso, se corre a arrancar o desgraçado? É, talvez, a toda a sua vida
passada. Imaginai, com efeito, que, nos rápidos instantes que lhe arrebatam os
derradeiros alentos de vida, o homem perdido volve ao seu passado, ou que,
antes, este se ergue diante dele. A morte, quiçá, lhe chega cedo demais; a
reencarnação poderá vir a ser-lhe terrível. Lançai-vos, então, ó homens;
lançai-vos todos vós a quem a ciência espírita esclareceu; lançai-vos,
arrancai-o à sua condenação e, talvez, esse homem, que teria morrido a
blasfemar, se atirará nos vossos braços. Todavia, não tendes que indagar se o
fará, ou não; socorrei-o, porquanto, salvando-o, obedeceis a essa voz do
coração, que vos diz: “Podes salvá-lo, salva-o!” – Lamennais. (Paris, 1862.)
Livro:
O Evangelho segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
Nenhum comentário:
Postar um comentário