Prece pelos doentes / Preĝo por la Malsanuloj

77. Prefácio. — As doenças fazem parte das provas e das vicissitudes da vida terrena; são inerentes à grosseria da nossa natureza material e à inferioridade do mundo que habitamos. As paixões e os excessos de toda ordem semeiam em nós germens malsãos, às vezes hereditários. Nos mundos mais adiantados, física ou moralmente, o organismo humano, mais depurado e menos material, não está sujeito às mesmas enfermidades e o corpo não é minado surdamente pelo corrosivo das paixões. (Cap. III, n.o 9.) Temos, assim, de nos resignar às consequências do meio onde nos coloca a nossa inferioridade, até que mereçamos passar a outro. Isso, no entanto, não é de molde a impedir que, esperando tal se dê, façamos o que de nós depende para melhorar as nossas condições atuais. Se, porém, malgrado aos nossos esforços, não o conseguirmos, o Espiritismo nos ensina a suportar com resignação os nossos passageiros males. Se Deus não houvesse querido que os sofrimentos corporais se dissipassem ou abrandassem em certos casos, não houvera posto ao nosso alcance meios de cura. A esse respeito, a sua solicitude, em conformidade com o instinto de conservação, indica que é dever nosso procurar esses meios e aplicá-los.

A par da medicação ordinária, elaborada pela ciência, o magnetismo nos dá a conhecer o poder da ação fluídica e o Espiritismo nos revela outra força poderosa na mediunidade curadora e a influência da prece. (Ver, no Cap. XXVI, a notícia sobre a mediunidade curadora.)

78. Prece. (Para ser dita pelo doente.) — Senhor, pois que és todo justiça, a enfermidade que te aprouve mandar-me necessariamente eu a merecia, visto que nunca impões sofrimento algum sem causa. Confio-me, para minha cura, à tua infinita misericórdia. Se for do teu agrado restituir-me a saúde, bendito seja o teu santo nome. Se, ao contrário, me cumpre sofrer mais, bendito seja ele do mesmo modo. Submeto-me, sem queixas, aos teus sábios desígnios, porquanto o que fazes só pode ter por fim o bem das tuas criaturas. Dá, ó meu Deus, que esta enfermidade seja para mim um aviso salutar e me leve a refletir sobre a minha conduta. Aceito-a como uma expiação do passado e como uma prova para a minha fé e a minha submissão à tua santa vontade. (Veja-se a prece n.o 40.)

79. Prece. (Pelo doente.) — Meu Deus, são impenetráveis os teus desígnios e na tua sabedoria entendeste de afligir a N. . . pela enfermidade. Lança, eu te suplico, um olhar de compaixão sobre os seus sofrimentos e digna-te de pôr-lhes termo. Bons Espíritos, ministros do Onipotente, secundai, eu vos peço, o meu desejo de aliviá-lo; encaminhai o meu pensamento, a fim de que vá derramar um bálsamo salutar em seu corpo e a consolação em sua alma. Inspirai-lhe a paciência e a submissão à vontade de Deus; dai-lhe a força de suportar suas dores com resignação cristã, a fim de que não perca o fruto desta prova. (Veja-se a prece n.o 57.)

80. Prece. (Para ser dita pelo médium curador.) — Meu Deus, se te dignas servir-te de mim, indigno como sou, poderei curar esta enfermidade, se assim o quiseres, porque em ti deposito fé. Mas, sem ti, nada posso. Permite que os bons Espíritos me cumulem de seus fluidos benéficos, a fim de que eu os transmita a esse doente, e livra-me de toda ideia de orgulho e de egoísmo que lhes pudesse alterar a pureza.

Livro: O Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.

Por la Malsanuloj

77. Antaŭparolo. La malsanoj estas parto de la provoj kaj sortoŝangoj de la surtera vivado; ili estas esence propraj al la maldelikateco de nia materia naturo kaj al la malsupereco de la mondo, en kiu ni vivas. La pasioj kaj ĉiuspecaj ekscesoj semas en ni la ĝermojn malsanigajn, ofte heredajn. En la mondoj, materie aŭ morale pli progresintaj ol la nia, la homa organismo, pli purigita kaj malpli materia, ne estas elmetita al tiom da malsanoj, kaj la korpo ne estas silente konsumata de la fajro de la pasioj. (ĉap. III, § 9.) Ni devas do rezignacii kaj suferi la kondiĉojn de la medio, kien nin metas nia malsupereco, ĝis fine ni meritos alian. Tio ne devas malhelpi, dum la atendado, ke ni faru tion, kio dependas de ni, por plibonigi nian nunan situacion; sed se, malgraŭ niaj klopodoj, ni ne povas sukcesi, Spiritismo instruas al ni elteni kun rezignacio niajn dumtempajn malfeliĉojn.

Se Dio ne volus, ke la korpaj suferoj estu forigataj aŭ mildigataj en iuj okazoj, Li ne metus kuracigajn rimedojn al nia dispono. Lia antaŭvidema zorgado pri tio, en akordo kun la instinkto de memkonservado, montras, ke estas nia devo serĉi kaj apliki la kuracajn rimedojn.

Krom la ordinara medikamentado, ellaborata de la scienco, la magnetismo konigis al ni la povon de la agado de la emanaĵoj; poste Spiritismo malkaŝis al ni alian forton en la sanigiva mediumeco kaj la influon de la preĝo. (Vidu poste la noton pri la kuraca mediumeco.)

78. Preĝo. (Fare de la malsanulo) – Sinjoro, Vi estas la perfekta justeco; la malsanon, kiun al Vi plaĉis sendi al mi certe mi meritis, ĉar Vi neniam afliktas sen kaŭzo. Por mia resaniĝo mi tute fidas al Via senlima favorkoreco; se al Vi plaĉas redoni al mi la sanon, Via sankta nomo estu glorata; se, kontraŭe, mi devas ankoraŭ suferi, ĝi estu glorata; mi submetiĝas sen murmuro al Viaj saĝaj dekretoj, ĉar ĉio, kion Vi faras, povas havi kiel celon nur la bonon de Viaj kreitoj.

Permesu, ho mia Dio, ke ĉi tiu malsano estu por mi utila averto kaj instigu min zorgi pri mi mem; mi ĝin akceptas kiel elaĉeton de la pasinteco kaj kiel provon por mia fido kaj mia submetiĝo al Via sankta volo. (Vidu la preĝon n-ro 40.)

79. Preĝo. (Por la malsanulo) – Mia Dio, Viaj decidoj estas nepenetreblaj, kaj en Via saĝeco Vi decidis aflikti N... per la malsano. ¬ ĵetu, mi Vin petegas, kompatan rigardon sur liajn suferojn, kaj bonvolu ĉesigi ilin.

Bonaj Spiritoj, adjutantoj de la Ĉiopova, helpu, mi vin petegas, mian deziron mildigi la suferadon de N...; direktu mian penson, por ke ĝi iru verŝi sanigan balzamon sur lian korpon kaj konsolon en lian animon.

Inspiru al li paciencon kaj submetiĝon al la volo de Dio; donu al li forton, por elteni siajn dolorojn kun kristana rezignacio, por ke li ne perdu la frukton de ĉi tiu provo. (Vidu la preĝon n-ro 57.)

80. Preĝo. (Fare de la sanigiva mediumo) – Mia Dio, se Vi konsentas uzi min, kvankam mi estas tute seninda, mi povos forpeli tiun ĉi malsanon, se tia estas Via volo, ĉar mi havas fidon al Vi; sed sen Vi mi nenion povas. Permesu al la bonaj Spiritoj saturi min per sia saniga emanaĵo, por ke mi transigu ĝin al tiu ĉi malsanulo, kaj deturnu de mi ĉian penson pri fiero kaj egoismo, kiu povus malpurigi la sanigan emanaĵon.

Libro: La Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.