VIRTO / Virtude – Emannuel.

VIRTO.

253. – Ĉu la virto estas donaĵo de Dio aŭ akiraĵo de la homo?

– La doloro, la lukto kaj la sperto estas ia sankta okazo donita de Dio al siaj kreitaĵoj, en ĉiuj tempoj. Sed la virto ĉiam estas sublima, senmorta akiraĵo de la spirito sur la vivovojo, akiraĵo poreterne kuniĝinta al liaj valoroj, konkeritaj per lia propra diligenta laboro.

254. – Kio estas la pacienco, kaj kiel ni akiru ĝin?

– La vera pacienco estas ĉiam ia eksteriĝo de la animo, realiginta multe da amo en si mem, por ĝin doni al aliulo, per ekzemplo.

Tiu amo estas la esprimo de frateco, konsideranta ĉiujn homojn kiel siajn fratojn en ĉia cirkonstanco, ne flankmetante la energion por ĵeti lumon sur la nekomprenon, kiam tio fariĝos nepre necesa.

Per la spirita prilumo de nia interno ni akiras tiujn sanktajn valorojn de nobla toleremo. Kaj, por ke ni edifu nin ĉe tiu dia heleco, estas ja necese eduki la volon, forigante centjarajn psikajn malsanojn, nin akompanantajn tra la sinsekvaj vivoj, malsanojn konsistantajn en tio, ke ni forlasas nian diligenton mem, ke ni estas indiferentaj, kaj ke ni plendas pri la eksteraj fortoj, kvankam la malbono loĝas en ni mem.

Por efektivigi tiel subliman edifon, estas necese ke ni komencu per la disciplinado de ni mem kaj per la deteno de niaj impulsoj, konsiderante la liberecon de la interna mondo, de kie la homo devas superregi sian vivofluon.

Populara proverbo konsideras, ke “la kutimo estas dua naturo”, kaj ni lernu, ke la disciplino antaŭas la spontaneecon, per kiu la animo povas plej facile atingi sian deziratan elaĉeton.

255. – Ĉu ni, la spiritistoj, devas praktiki nur la spiritan karitaton, aŭ ankaŭ la materian?

– La fundamenta devizo de la kardeka kodigo, nome “ekster karitato, nenia savo”, estas sufiĉe signifa, por ke ni ne perdiĝu en detalaj konsideroj.

Ĉiu tasko de la neprofitema karitato estas dia helpo en la verko de la homa frateco kaj universa elaĉeto.

Sed urĝas al la sinceraj spiritistoj, instruitaj pri la Evangelio, peni tuj kompreni la edukan aspekton de la doktrinaj principoj, rekonante, ke la tuja laboro de la modernaj tempoj estas tiu de la interna prilumado de la homo, por plibonigi liajn korajn kaj konsciencajn valorojn.

Laŭ tiuj imperativoj, estas juste laŭdegi la bonegecon de la edukaj planoj de la evangelia instruado, por formi spiritakristanan penson por la estonteco.

Ni ne povas malestimi la materian karitaton, kiu faras la evangelian Spiritismon ia konsola ripozejo por ĉiuj malfeliĉuloj.

Sed ni ne povas forgesi, ke ankaŭ la sektaj religiaj anoj organizas la materiajn konstruaĵojn por la karitato en la mondo, kaj ni ne forgesu la templojn, azilojn, orfejojn kaj monumentojn.

Preskaŭ ĉiuj iliaj konstruaĵoj tamen senkreditiĝis pro manko de prilumo de la enkarniĝintaj Spiritoj.

La Roma eklezio estas tipa ekzemplo.

Sinjoro de konsiderinda riĉaĵo kaj fondinte sennombrajn, realajn organizaĵojn de socia helpo, hodiaŭ ĝi sentas, ke ĝiaj konstruaĵoj estas nur el ŝtono, ĉar, en siaj pompaj konstruaĵoj, la nuntempa homo spertas la plej dolorajn elreviĝojn.

La materia karitato nur atingas sian dian trajton kiam ĝi celas la spiritigon de la homo, renovigante liajn intimajn valorojn, ĉar, post la reformo de la homo en Jesuo Kristo, ni havos sur la Tero transformitan socion, kie la aŭtentike kristana hejmo estos memkompreneble la azilo de ĉiuj suferantoj.

Oni konkludas do, ke la laboro de sincera kristanigo de la konsciencoj estas ja definitiva edifo, al kiu la spiritistoj devas turni la rigardon, antaŭ ĉio komprenante la vastecon kaj kompleksecon de la eduka tasko, kiun ili devas plenumi ĉe ĉia homa realigo, ĉe la ĉiutaga lukto, ĉe la tasko de amo kaj vero.

256. – Kiel ni komprenu la materian almozon?

– En la meĥanismo de la ordinaraj interrilatoj, la peto je materia helpo havas siajn signifon kaj oportunan utilon, kiel sekvon de la ekvilibroleĝo, reganta la interŝanĝomovojn en la vivorganismo.

La materia almozo estas tamen montro de manko de spiriteco en la sociaj karakterizaĵoj, ĝin progresigantaj.

Certe, neniu povos malaprobi la agon peti kaj eĉ ne povos ne laŭdi la iniciaton de tiu, kiu donas la materian almozon; sed estas oportune konsideri, ke, laŭmezure kiel la homo kristaniĝas, prilumante siajn internajn energiojn, li pli kaj pli foriĝas de la kondiĉo de petanto por atingi la altan kondiĉon de indeco, per la noblaj signoj de sia laboro.

Kiu klopodas en la kuliso de la rektlinia konscienco, tiu nobliĝas kaj riĉigas la kadron de siaj individuaj valoroj.

Kaj, post kiam li konkeris la elementojn de la evangelia eduko, la sincera kristano ne bezonas materiigi la ideon de la materia almozpeto, komprenante ke esperante aŭ suferante, agante aŭ luktante, ĉe la klopodo por agado kaj bono, li ĉiam ricevos laŭ siaj faroj kaj konforme al la promeso de la Kristo.

257. – Ĉu la Espero kaj la fido devas esti rigardataj kiel unu sola virto?

– La Espero estas la preferata filino de la Fido. Ili ambaŭ estas unu al la alia tiel same kiel la reflekta lumo de la planedoj estas por la centra, pozitiva lumo de la Suno.

La Espero estas simila al la lunlumo, konsistanta el la balzamoj de la kredo. La Fido estas la dia heleco de la certeco.

258. – Sur la vojo de la virto, ĉu la surteraj malriĉulo kaj riĉulo povas identiĝi kiel disĉiploj de Jesuo?

– La titolo disĉiplo estas donata de la Dia Majstro al ĉiuj bonvolaj homoj, sen distingo pri situacioj, klasoj aŭ iu ajn sekta karaktero.

Kun respondeco pri la materiaj riĉaĵoj aŭ sen ĝi, la homo estas ĉiam riĉa, pro sia kondiĉo de ĝuanto de la diaj gracoj kaj, krom tio, ni konsideru, ke ĉe ĉia situacio la homo trovos respondecon en la ekzistado; tial, la sinceraj disĉiploj de la Sinjoro estas egalaj antaŭ liaj okuloj, sen iu ajn prefero.

259. – Koncerne la praktikadon de karitato, kiel ni komprenu la jenan lecionon de Jesuo: “Al tiu, kiu havas, estos donita abunde, kaj for de tiu, kiu ne havas, eĉ tio, kion li havas, estos prenita”?

– Ĉe ĉiuj cirkonstancoj, la parolo de Jesuo estis plena de ia kaŝita lumo prezentanta prismajn rebrilojn, en ĉiuj tempoj, por la homa animo, dum ties supreniro al la saĝeco kaj al la amo.

Antaŭ ĉio, ni penu alĝustigi la lecionon al ni mem.

Se ni havas la veran spiritan karitaton, se ni laboras por nia interna prilumado, memvole disradiante lumon sur la vojon de niaj fratoj en lukto kaj lernado, ni ricevos plimulton el la puraj fontoj de la pli altaj spiritaj sferoj, ĉar, profitinte la oportunan okazon al ni donitan, senfinaj horizontoj etendiĝos al niaj animoj sur la senlima kampo de la universo. Tio ne povos okazi al tiuj, kiuj ricevis la sanktan okazon de memilumino, sur la vivovojoj, kun la plej evidenta malzorgo pri siaj aŭtentikaj devoj, forgesante la pli bonan vojon, tiam anstataŭatan de la efemeraj plezuroj de la surtera ekzistado, prenante sur sin novajn ŝuldojn kaj forigante de si mem la okazojn por la estonteco, tiam pli malfacilajn kaj dolorajn.

Libro: La Konsolanto -  Emmanuel / Chico Xavier.

253 – A virtude é concessão de Deus, ou é aquisição da criatura?

- A dor, a luta e a experiência constituem uma oportunidade sagrada concedida por Deus às suas criaturas, em todos os tempos; todavia, a virtude é sempre sublime e imorredoura aquisição do espírito nas estradas da vida, incorporada eternamente aos seus valores, conquistados pelo trabalho no esforço próprio.

254 – Que é paciência e como adquiri-la?

- A verdadeira paciência é sempre uma exteriorização da alma que realizou muito amor em si mesma, para dá-lo a outrem, na exemplificação.

Esse amor é a expressão fraternal que considera todas as criaturas como irmãos, em quaisquer circunstâncias, sem desdenhar a energia para esclarecer a incompreensão, quando isso se torne indispensável.

É com a iluminação espiritual do nosso íntimo que adquirimos esses valores sagrados da tolerância esclarecida. E, para que nos edifiquemos nessa claridade divina, faz-se mister educar a vontade, curando enfermidades psíquicas seculares que nos acompanham através das vidas sucessivas, quais sejam as de abandonarmos o esforço próprio, de adotarmos a indiferença e de nos queixarmos das forças exteriores, quando o mal reside em nós mesmos.

Para levarmos a efeito uma edificação tão sublime, necessitamos começar pela disciplina de nós mesmos e pela continência dos nossos impulsos, considerando a liberdade do mundo interior, de onde o homem deve dominar as correntes da sua vida.

O adágio popular considera que “o hábito faz a segunda natureza” e nós devemos aprender que a disciplina antecede a espontaneidade, dentro da qual pode a alma atingir, mais facilmente, o desiderato da sua redenção.

255 – Devemos nós, os espiritistas, praticar somente a caridade espiritual, ou também a material?

- A divisa fundamental da codificação kardequiana, formulada no “fora da caridade não há salvação”, é bastante expressiva para que nos percamos em minuciosas considerações.

Todo serviço da caridade desinteressada é um reforço divino na obra da fraternidade humana e da redenção universal.

Urge, contudo, que os espiritistas sinceros, esclarecidos no Evangelho, procurem compreender a feição educativa dos postulados doutrinários, reconhecendo que o trabalho imediato dos tempos modernos é o da iluminação interior do homem, melhorando-se-lhe os valores do coração e da consciência.

Dentro desses imperativos, é lícito encarecermos a excelência dos planos educativos da evangelização, de modo a formar uma mentalidade espírita cristã, com vistas ao porvir.

Não podemos desprezar a caridade material que faz do Espiritismo evangélico um pouso de consolação para todos os infortunados; mas não podemos esquecer que as expressões religiosas sectárias também organizaram as edificações materiais para a caridade no mundo, sem olvidar os templos, asilos, orfanatos e monumentos. Todavia, quase todas as suas obras se desvirtuaram, em vista do esquecimento da iluminação dos Espíritos encarnados.

A Igreja Romana é um exemplo típico.

Senhora de uma fortuna considerável e havendo construído numerosas obras tangíveis, de assistência social, sente hoje que as suas edificações são apenas de pedra, porquanto, em seus estabelecimentos suntuosos, o homem contemporâneo experimenta os mais dolorosos desenganos.

As obras da caridade material somente alcançam a sua feição divina quando colimam a espiritualização do homem, renovando-lhe os valores íntimos, porque, reformada a criatura humana em Jesus-Cristo, teremos na Terra uma sociedade transformada, onde o lar genuinamente cristão será naturalmente o asilo de todos os que sofrem.

Depreende-se, pois, que o serviço de cristianização sincera das consciências constitui a edificação definitiva, para a qual os espiritistas devem voltar os olhos, antes de tudo, entendendo a vastidão e a complexidade da obra educativa que lhes compete efetuar, junto de qualquer realização humana, nas lutas de cada dia, na tarefa do amor e da verdade.

256 –Como interpretar a esmola material?

- No mecanismo de relações comuns, o pedido de uma providência material tem o seu sentido e a sua utilidade oportuna, como resultante da lei de equilíbrio que preside o movimento das trocas no organismo da vida.

A esmola material, porém, é índice da ausência de espiritualização nas características sociais que a fomentam.

Ninguém, decerto, poderá reprovar o ato de pedir e, muito menos, deixará de louvar a iniciativa de quem dá a esmola material; todavia, é oportuno considerar que, à medida que o homem se cristianiza, iluminando as suas energias interiores, mais se afasta da condição de pedinte para alcançar a condição elevada do mérito, pelas expressões sadias do seu trabalho.

Quem se esforça, nos bastidores da consciência retilínea, dignifica-se e enriquece o quadro de seus valores individuais.

E o cristão sincero, depois de conquistar os elementos da educação evangélica, não necessita materializar a idéia da rogativa da esmola material, compreendendo que, esperando ou sofrendo, agindo ou lutando, nos esforços da ação e do bem, há de receber, sempre, de acordo com as suas obras e de conformidade com a promessa do Cristo.

257 – A esperança e a Fé devem ser interpretadas como uma só virtude?

- A Esperança é a filha dileta da Fé. Ambas estão uma para outra, como a luz reflexa dos planetas está para a luz central e positiva do Sol.

A Esperança é como o luar que se constitui dos bálsamos da crença. A Fé é a divina claridade da certeza.

258 –No caminho da virtude, o pobre e o rico da Terra podem ser identificados como discípulos de Jesus?

- O título de discípulo é conferido pelo Divino Mestre a todos os homens de boa vontade, sem distinção de situações, de classes ou de qualquer expressão sectária.

Com responsabilidade dos bens materiais ou sem ela, o homem é sempre rico pela sua posição de usufrutuário das graças divinas e, além do mais, temos de ponderar que, em toda situação, a criatura encontrará responsabilidade na existência, razão por que os sinceros discípulos do Senhor são iguais aos seus olhos, sem preferência de qualquer natureza.

259 – No que se refere à prática da caridade, como interpretar o ensinamento de Jesus: Aquele que tem será concedido em abundância e àquele que não tem, até mesmo o que tiver, lhe será tirado?

- A palavra de Jesus, em todas as circunstâncias, foi tocada de uma luz oculta, apresentando reflexos prismáticos, em todos os tempos, para a alma humana, na sua ascensão para a sabedoria e para o amor.

Antes de tudo, busquemos ajustar o conceito a nós próprios.

Se possuirmos a verdadeira caridade espiritual, se trabalhamos pela nossa iluminação íntima, irradiando luz, espontaneamente, para o caminho dos nossos irmãos em luta e aprendizado, mais receberemos das fontes puras dos planos espirituais mais elevados, porque, depois de valorizarmos a oportunidade recebida, horizontes infinitos se abrirão no campo ilimitado do Universo, para as nossas almas, o que não poderá acontecer aos que lançaram mão do sagrado ensejo de iluminação própria nas estradas da vida, com a mais evidente despreocupação de seus legítimos deveres, esquecendo o caminho melhor, trocado, então, pelas sensações efêmeras da existência terrestre, contraindo novas dívidas e afastando de si mesmo as oportunidades para o futuro, então mais difíceis e dolorosas.

Livro: O Consolador – Emmnuel / Chico Xavier.