Sed Jesuo markas sian
restadon sur la Tero per la konstanta esprimo de siaj plej pura karitato kaj
plej abnegacia amo. Liaj paraboloj kaj admonoj estas sorbigitaj de la parfumo
de la eternaj kaj gloraj veraĵoj. La staltrogo kaj la kalvario estas mirindaj
lecionoj, kies heleco prilumas la multemiljarajn vojojn de la tuta homaro, kaj
super ĉio liaj ekzemploj estas gvidilo por ĉiuj grandiozaj celoj, en la
pliperfektiĝado de la surtera vivo. Per tiuj elementoj Li faris spiritan
revolucion, estantan sur la terglobo de antaŭ du jarmiloj. Respektante la
leĝojn de la mondo, aludante al la bildo de Cezaro, Li instruis la homojn altiĝi
al Dio, per alta kompreno pri la plej sanktaj veraĵoj de la vivo. Li reformulis
ĉiujn vidpunktojn pri la socia vivo, praktikante la plej puran fratecon.
Plenumante la Malnovan Leĝon, Li plenigis ĝian organizon per toleremo,
kompatemo kaj amo, per siaj lecionoj donitaj sur publika placo, antaŭ maldecaj kaj
malfeliĉaj homoj, kaj nur Li instruis tiun ordonon “Amu unu alian” (*), travivante
la situacion de tiu, kiu scias ĝin plenumi.
La spiritoj
nekapablaj Lin kompreni povas diri, ke liaj buŝaj formuloj estas malnovaj kaj
konataj; sed neniu povas nei, ke lia ekzemplado estis unika ĝis nun, sur la
surfaco de la Tero.
La plimulto de la
religiaj misiuloj el la pasinteco konsistis el princoj, saĝuloj aŭ grandaj
inicitoj, elirintaj el la interno de palacoj kaj temploj; sed la Sinjoro de la semado
kaj de la kultivejo estis la personiĝo de la tuta saĝeco, de la tuta amo, kaj
lia sola palaco estis la modesta kabano de iu ĉarpentisto, kie Li nepre volis
instrui al la posteularo, ke la efektiva aristokrateco estas tiu de la laboro,
prezentante tiun sanktan formulon, difinita de la moderna penso, kiel kolektivismo
de la manoj, ligitan al la individuismo de la koroj – socia sistemo, al kiu iras
la kolektivoj de la pasantaj tempoj – kaj malŝatante ĉiujn konvenciojn kaj
surterajn honoraĵojn, Li preferis ne posedi ŝtonon, kie Li kuŝigos sian doloran
penson, ke liaj fratoj lernu la neforgeseblan lecionon de la “Vojo, la Vero kaj
la Vivo”.
Libro: Sur la Vojo
al la Lumo – Emmanuel / Chico Xavier.
O CRISTO
INCONFUNDÍVEL
Mas Jesus assinala
a sua passagem pela Terra com o selo constante da mais augusta caridade e do
mais abnegado amor. Suas parábolas e advertências estão impregnadas do perfume
das verdades eternas e gloriosas. A manjedoura e o calvário são lições
maravilhosas, cujas claridades iluminam os caminhos milenários da humanidade
inteira, e sobretudo os seus exemplos e atos constituem um roteiro de todas as grandiosas
finalidades, no aperfeiçoamento da vida terrestre. Com esses elementos, fez uma
revolução espiritual que permanece no globo há dois milênios. Respeitando as
leis do mundo, aludindo à efígie de César, ensinou as criaturas humanas a se elevarem
para Deus, na dilatada compreensão das mais santas verdades da vida. Remodelou
todos os conceitos da vida social, exemplificando a mais pura fraternidade. Cumprindo
a Lei Antiga, encheu-lhe o organismo de tolerância, de piedade e de amor, com
as suas lições na praça pública, em frente das criaturas desregradas e
infelizes, e somente Ele ensinou o "Amai-vos uns aos outros", vivendo
a situação de quem sabia cumpri-lo.
Os Espíritos
incapacitados de o compreender podem alegar que as suas fórmulas verbais eram
antigas e conhecidas; mas ninguém poderá contestar que a sua exemplificação foi
única, até agora, na face da Terra.
A maioria dos
missionários religiosos da antigüidade se compunha de príncipes, de sábios ou
de grandes iniciados, que saíam da intimidade confortável dos palácios e dos
templos; mas o Senhor da semeadura e da seara era a personificação de toda a sabedoria,
de todo o amor, e o seu único palácio era a tenda humilde de um carpinteiro,
onde fazia questão de ensinar à posteridade que a verdadeira aristocracia deve
ser a do trabalho, lançando a fórmula sagrada, definida pelo pensamento moderno,
como o coletivismo das mãos, aliado ao individualismo dos corações síntese
social para a qual caminham as coletividades dos tempos que passam e que,
desprezando todas as convenções e honrarias terrestres, preferiu não possuir
pedra onde repousasse o pensamento dolorido, a fim de que aprendessem os seus
irmãos a lição inesquecível do "Caminho, da Verdade e da Vida".
Livro: A Caminho
da Luz.
.jpeg)
Nenhum comentário:
Postar um comentário