18. Prefácio. — Os
nossos maus instintos resultam da imperfeição do nosso próprio Espírito e não
da nossa organização física; a não ser assim, o homem se acharia isento de toda
espécie de responsabilidade. De nós depende a nossa melhoria, pois todo aquele
que se acha no gozo de suas faculdades tem, com relação a todas as coisas, a
liberdade de fazer ou de não fazer. Para praticar o bem, de nada mais precisa
senão do querer. (Cap. XV, n.º 10; cap. XIX, n.º 12.)
19. Prece. —
Deste-me, ó meu Deus, a inteligência necessária a distinguir o que é bem do que
é mal. Ora, do momento em que reconheço que uma coisa é do mal, torno-me
culpado, se não me esforçar por lhe resistir.
Preserva-me do
orgulho que me poderia impedir de perceber os meus defeitos e dos maus
Espíritos que me possam incitar a perseverar neles.
Entre as minhas
imperfeições, reconheço que sou particularmente propenso a. . .; e, se não
resisto a esse pendor, é porque contraí o hábito de a ele ceder.
Não me criaste
culpado, pois que és justo, mas com igual aptidão para o bem e para o mal; se
tomei o mau caminho, foi por efeito do meu livre-arbítrio. Todavia, pela mesma
razão que tive a liberdade de fazer o mal, tenho a de fazer o bem e,
conseguintemente, a de mudar de caminho.
Meus atuais
defeitos são restos das imperfeições que conservei das minhas precedentes
existências; são o meu pecado original, de que me posso libertar pela ação da
minha vontade e com a ajuda dos Espíritos bons.
Bons Espíritos que
me protegeis, e sobretudo tu, meu anjo-da-guarda, dai-me forças para resistir
às más sugestões e para sair vitorioso da luta.
Os defeitos são
barreiras que nos separam de Deus e cada um que eu suprima será um passo dado
na senda do progresso que dele me há de aproximar.
O Senhor, em sua
infinita misericórdia, houve por bem conceder-me a existência atual, para que
servisse ao meu adiantamento. Bons Espíritos, ajudai-me a aproveitá-la, para
que me não fique perdida e para que, quando ao Senhor aprouver me retirar, eu
dela saia melhor do que entrei. (Cap. V, n.o 5; cap. XVII, n.o 3.)
Livro:
O Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
Preĝo por peti korektiĝon de malvirto.
18. Antaŭparolo.
Niaj malbonaj instinktoj estas rezulto de malperfekteco de nia propra Spirito,
kaj ne de nia korpo, kontraŭe la homo sin fortirus de ĉia respondeco. Nia pliboniøĝo
dependas de ni, ĉar ĉiu homo, en la uzrajto de siaj kapabloj, havas pri ĉiuj
aferoj la liberecon fari aŭ ne fari; por fari la bonon, al li sufiĉas nur la
volo.(Ĉap.XV, §10; ĉap.XIX, §12)
19. Preĝo. Vi
donis al mi, ho mia Dio, la prudenton por distingi inter la bonon kaj malbonon;
nu, de la momento, kiam mi rekonas, ke io estas malbona, mi estas kulpa, se mi
ne penas rezisti al ĝi.
Liberigu min de la
fiero, kiu povus malebligi al mi vidi miajn erarojn, kaj de la malbonaj
Spiritoj, kiuj povas instigi min obstini.
El inter miaj
malperfektaĵoj, mi konfesas, ke mi estas precipe inklina al ..., kaj mi ne
rezistas al tia inklino nur tial, ke mi kutimiĝis cedi al ĝi.
Vi ne kreis min
kulpa, ĉar Vi estas justa, sed Vi kreis min kun egala kapableco por la bono kaj
la malbono; se mi sekvis la malbonan vojon, tio estas efiko de mia libera volo.
Sed tial, ke mi havis la liberecon fari la malbonon, mi havas ankaŭ la
liberecon fari la bonon, sekve mi havas la liberecon ŝanĝi mian vojon.
Miaj nuntempaj
malvirtoj estas restaĵo el la neperfektaĵoj konservitaj el miaj antaŭaj
ekzistadoj; tio estas mia origina peko, de kiu mi povas liberiĝi per mia volo kaj
kun la helpo de la bonaj Spiritoj.
Bonaj Spiritoj,
kiuj protektas min, kaj precipe vi, mia Gardanĝelo, donu al mi forton por
malcedi al la malbonaj sugestoj kaj por eliri kiel venkinto el la lukto.
La malvirtoj estas
baroj, kiuj apartigas nin de Dio, kaj ĉiu malvirto venkita estas paŝo farita
sur la vojo de la progreso, kiu nin alproksimigas al Li.
La Sinjoro, per
Sia senlima favorkoreco, bonvolis doni al mi la nunan ekzistadon, por ke ĝi
utilu al mia progreso; bonaj Spiritoj, helpu min uzi ĝin kun profito, por ke ĝi
ne estu perdita kaj por ke, kiam al Dio plaĉos repreni ĝin de mi, mi eliru pli
bona, ol mi eniris (Ĉap.V, § 5; ĉap.XVII, § 3.)
Libro: La Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.
Nenhum comentário:
Postar um comentário