Fido
Por
trovi la bonon kaj asimili ĝian lumon,
ne sufiĉas agnoski ĝian ekziston.
Nepre
necesas ĝin serĉi kun persisto kaj fervoro.
Neniu
povas pridubi la elektron, sed por ke lampo lumigu ĉambron oni sin helpas per konduktaj dratoj,
kiuj transportu ĝian forton, de la
malproksima uzino ĝis la interno de nia domo.
Fotografio estas nuntempe banala afero, sed, por ke la
bildo fiksiĝu, ĉe preparado de foto,
estas necese, ke la gelata emulsio sentivigu la koncernan plakon.
La homa voĉo transsendiĝas radiofonie, de unu kontinento
al alia, kun absoluta fideleco, sed por tio
ĝi nepre bezonas la elektronan kirlon, kiu, konvene subigita,
transportas ĝian moduladon.
Ni do ne povas realigi ion ajn sen pozitiva konfido.
Sed kiel esprimi la fidon ? – oni multfoje demandas.
Fido ne havas difinon en la ordinara lingvo.
Ĝi estas forto naskiĝanta kun la animo, instinkta certeco
pri la Dia Saĝo, kiu estas la saĝo de la vivo mem. Ĝi pulsas en ĉiuj kreitoj, vibras en ĉiuj aĵoj, montriĝas en la fendita kristalo,
kiu humile rekunmetiĝas, kaj vidiĝas en la dehakita arbo, kiu iom post iom sin
rebonigas helpe de la renovigaj leĝoj regantaj la Naturon.
Ĉiuj agoj de la ekzistado iel disvolviĝas sub la potenco
de l’ fido.
Konfidante la forton de la printempo, la kampo kovriĝas
per floroj.
La rivero, fidante la realecon de la fonto, ĝin ne povas malhavi por fluigi sian larĝan,
profundan torenton.
Ĉe la homo, la simpla manĝo estas spontanea ago de fido.
Sin nutrante, li fidas la abdomenajn viscerojn, kiujn li ne vidas.
Ĉia sukceso en la socia kunvivado rezultas de la fido,
kiun la kolektivo metas sur la respekton al la leĝaj preskriboj regantaj ilian
vivon.
Se ni konscience utiligas tian potencon, tiam al ni eblas
eviti longajn kurbiĝojn sur nia evolua vojo.
Tiucele, kia ajn nia religia koncepto pri Dio, nepre necesas
plifortigi en ni la fidon al la bono, por respeguli ties grandecon.
Ni prezentu al ni la lenson kaj la Sunon. La astro de l’
tago egale disdonas siajn rimedojn, sed se ni konverĝigas ĝiajn radiojn per ordinara lenso, ni ricevas pli
potencan efikon.
La Eterna Bono same lumas al ĉiuj, sed, koncentrante ĝian forton sur nin pere de pozitiva, intima certeco, ni sendube pli efike respegulos ĝian gloron.
Ni do senlace strebu al ĝi, ne haltante ĉe malbono.
Senbranĉigita trunko proponas la samajn fruktojn, kiel
tiuj produktitaj antaŭ la bato, kiu ĝin stumpigis.
La fonto atingas la riveron, dissolvante en la propran
sinon la koton ĵetitan al ĝi.
Ni tenu nian koron en la viva akvo de la neelĉerpebla
bono.
Ni serĉu la bonan
parton de la kreitoj, aferoj kaj okazaĵoj, kiuj trapasas nian ĉiutagan agadon. Tiel ni havos la spegulon de
nia menso turnita al la bono, asimilanta ties eternajn trezorojn, kaj la
feliĉo, kiu fontas el la malavara, aganta fido, liberigos nin el la katenoj de ĉia malbono, ĉar
tiam la bono, konstanta kaj pura, estos trovinta en ni fidindan reflekton.
Emmanuel / Chico Xavier (Libro: Penso kaj Vivo).
FÉ
Para encontrar o bem e
assimilar-lhe a luz, não basta admitir-lhe a existência.
É indispensável buscá-lo com
perseverança e fervor.
Ninguém pode duvidar da
electricidade, mas para que a lâmpada nos ilumine o aposento recorremos a fios
Condutores que lhe transportem a força, desde a aparelhagem da usina distante
até o recesso de nossa casa.
A fotografia é hoje fenómeno
corriqueiro; contudo, para que a imagem se
fixe, na execução do retrato, é preciso que a emulsão gelatinosa sensibilize a
placa que a recebe.
A voz humana, através da
radiofonia, é transmitida de um continente a outro, com absoluta fidelidade; todavia, não prescinde do
remoinho electrónico que, devidamente disciplinado, lhe transporta as
ondulações.
Não podemos, desse modo,
plasmar realização alguma sem atitude positiva de confiança.
Entretanto, como exprimir a
fé? — indaga-se muitas vezes.
A fé não encontra definição no
vocabulário vulgar.
É força que nasce com a
própria alma, certeza instintiva na Sabedoria de Deus que é a sabedoria da
própria vida.
Palpita em todos os seres,
vibra em todas as coisas.
Mostra-se no cristal
fracturado que se recompõe, humilde, e revela-se na árvore decepada que se
refaz, gradativamente, entregando-se às leis de renovação que abarcam a
Natureza.
Todas as operações da
existência se desenvolvem, de algum modo, sob a energia da fé.
Confia o campo no vigor da
primavera e cobre-se de flores.
Fia-se o rio na realidade da
fonte, e dela não prescinde para a sua caudal larga e profunda.
A simples refeição é, para o
homem, espontâneo ato de fé.
Alimentando-se, confia ele nas
vísceras abdominais que não vê.
Todo o êxito da experiência
social resulta da fé que a comunidade empenhe no respeito às determinações de
ordem legal que lhe regem a vida.
Utilizando-nos conscientemente
de semelhante energia, é-nos possível suprimir longas curvas em nosso caminho
de evolução.
Para isso, seja qual for a
nossa interpretação religiosa da ideia de Deus, é imprescindível acentuar em
nós a confiança no bem para reflectir-lhe a grandeza.
Recordemos a lente e o Sol.
O astro do dia distribui
equitativamente os recursos de que dispõe.
Convergindo-lhe porém, os
raios com a lente comum, dele auferimos poder mais amplo.
O Bem Eterno é a mesma luz
para todos, mas concentrando-lhe a força em nós, por intermédio de positiva
segurança íntima, decerto com mais eficiência lhe retrataremos a glória.
Busquemo-lo, pois,
infatigavelmente, sem nos determos no mal.
O tronco podado oferece frutos
iguais àqueles que produzia antes do golpe que o mutilou.
A fonte alcança o rio,
desfazendo no próprio seio a lama que lhe atiram.
Sustentemos o coração nas
águas vivas do bem inexaurível.
Procuremos a boa parte das
criaturas, das coisas e dos sucessos que nos cruzem a lide quotidiana.
Teremos, assim, o espelho de
nossa mente voltado para o bem, incorporando-lhe os tesouros eternos, e a
felicidade que nasce da fé, generosa e operante, libertar-nos-á dos grilhões de
todo o mal, de vez que o bem, constante e puro, terá encontrado em nós seguro
reflector.
Emmanuel / Chico xavier (livro: Pensamento e Vida).
