Sur kampo de parolo / No campo do verbo.

Neniu komento pri Sur kampo de parolo.

“Sed parolu vi tion, kio konvenas al la sana doktrino.” - Paŭlo (Tito, 2:1.)

Sur parola kampo, dediĉas la homo plejparton de sia vivo. Kaj, de parolo, ordinare devenas bono kaj malbono signantaj lian vojon.

Kaj, en tiu senco, oni bedaŭru la tiom malŝparitajn fortojn.

Preskaŭ ĉiam, kalkulinte la sumon de niaj konversacioj dum tuta ekzistado, la rezulto montras minimuman profiton, kontraŭ larĝa kvanto da malprofito kaj senutileco.

Ne malofte, oni elmontras nenian dankemon pro la riĉeco de hela tago; tamen sufiĉas, sur la ĉielo, simpla nubo, el kiu falas milda pluveto, por ke multaj homoj vinagre envicigu longajn komentojn faritajn el senprudentaj vortoj. Ordinare, oni apenaŭ atentas gravajn servojn publikajn; tamen, se ekestas svaga necerteco pri administraj laboroj, estiĝas longaj debatoj fare de la publika opinio.

Estas homoj, kiuj havas barometron hejme nur por kritiki veteron, same kiel estas tiuj akurate legantaj ĵurnalojn nur por riproĉi registaron.

Multaj ripozas trankvilaj, kiam ili estas antaŭ edifaj instruoj, kaj pri tio pretekstas malsanan memoron; tamen, se radioelsendoj anoncas ian katastrofon, ili elmontras admirindan regadon mensan, kaj malŝparas vastan kvanton da horoj, per elokventaj komentoj.

Svenas atento, kiam estas necese lerni pri bono, sed la rigardo flame interesiĝas, kiam vidiĝas malbono.

La Mondo, en si mem, estas parolejo de grandegaj dimensioj, kie animoj renkontiĝas por paroli kaj interkonsenti ion fari…

Raraj, tamen, parolas por helpi…

El la plejmulto elverŝiĝas dornaj riproĉoj, turmenta envio, fajra kritiko aŭ labirinto el plendoj.

Sed, por ni, la Evangelio estas prava rilate tiun averton.

“Sed parolu vi tion – diras la apostolo –, kio konvenas al la sana doktrino.”

Ne forgesu do, ke, de sento al sento, ni alvenas al ideo. De ideo al ideo, ni alvenas al parolo. De parolo al parolo, ni alvenas al ago. Kaj, agon post ago, ni heligas nian vojon aŭ kovras, per mallumo, nin mem.

El la libro “Palavras de vida eterna”, diktita de la Spirito Emmanuel, mediume skribita de Chico Xavier, kaj al Esperanto tradukita de Joel do Ó.

https://konsolanto.org/category/mesagoj/

No campo do verbo

“Tu, porém, fala o que convém à sã doutrina.” — PAULO (Tito, 2.1)

Na atividade verbalista, emprega o homem grande parte da vida. E, com a palavra, habitualmente se articulam os bens e os males que lhe marcam a rota.

É de se lamentar, entretanto, o desperdício de força nesse sentido.

Quase sempre, computada a conversação de toda uma existência, o balanço acusa diminuta parcela de proveito, com largo coeficiente de prejuízo e inutilidade.

Muitas vezes, ninguém denota agradecimento pela riqueza de um dia claro; todavia basta a passagem de uma nuvem com leve garoa a cair, para que muita gente destile exclamações vinagrosas, em longas tiradas inconsequentes.

De maneira geral, não existem olhos para a contemplação de grandes serviços públicos; no entanto, vaga incerteza do trabalho administrativo gera longos debates da opinião.

Há criaturas que guardam barômetros em casa para criticarem o tempo, tanto quanto há pessoas que adquirem pontualmente o jornal para a censura ao governo.

Muitos dormem tranquilos quando se trate de ouvir ensinamentos edificantes, declarando-se enfermos da memória, mas revelam admirável controle de si mesmos, quando o rádio anuncia calamidades, gastando vastas horas de comentário eloquente.

Esmaece a atenção quando é preciso aprender o bem, contudo, o olhar flameja interesse quando o mal surge à vista.

O mundo em si é sempre um parlatório de proporções gigantescas onde as almas se encontram para falar combinando fazer…

Raras, no entanto, conversam para ajudar…

Desborda-se a maioria no espinheiral da reprovação, no tormento da inveja, na fogueira da crítica ou no labirinto da queixa.

Para nós outros, no entanto, o Evangelho é seguro na advertência.

“Tu, porém, — diz-nos o apóstolo, — fala o que convém à sã doutrina.”

Não olvides, assim, que de sentimento a sentimento chegamos à ideia. De ideia em ideia, alcançamos a palavra. De frase a frase, atingimos a ação. E de ato em ato, acendemos a luz ou estendemos a treva dentro de nós.

Emmanuel – Chico Xavier.

Livro: Palavras de Vida Eterna.