La perispirito kiel principo de la manifestiĝoj / O perispírito como princípio das manifestações.

9. La Spiritoj, kiel dirite, havas fluidecan korpon, nomatan perispirito, kies substancon ili ĉerpas en la universa aŭ kosma fluido, kiu fluido ĝin formas kaj nutras same kiel la aero formas kaj nutras la materian korpon de la homo. La perispirito estas pli aŭ malpli etereca, laŭ la mondoj aŭ laŭ la purecogrado de la Spirito. En la malsuperaj mondoj, kiel ankaŭ ĉe la malsuperaj Spiritoj, ĝia naturo estas malpli delikata kaj tre proksima al la kruda materio.

10. Dum la enkarna stato, la Spirito konservas sian perispiriton, kaj la korpo estas por li nur ia dua envolvaĵo, pli kruda, pli rezista, alĝustigita al la funkcioj, kiujn li devas plenumi, kaj je tiu envolvaĵo li seniĝas okaze de la morto.

La perispirito rolas kiel peranto inter la Spirito kaj la korpo, estante transsendilo de ĉiuj sensacoj. Koncerne tiujn venantajn de ekstere, oni povas diri, ke la korpo kaptas la impreson, la perispirito ĝin transsendas, kaj la Spirito, sentiva kaj inteligenta estaĵo, ĝin ricevas. Kiam la Spirito startigas la agon, oni povas diri, ke la Spirito volas, la perispirito transsendas kaj la korpo plenumas.

11. La perispirito ne restas enfermita en la limoj de la korpo kvazaŭ en ia kesto. Pro sia fluideca naturo, ĝi estas ekspansia, radias eksteren kaj formas, ĉirkaŭ la korpo, iaspecan atmosferon, kiun la penso kaj la volforto povas pli aŭ malpli etendi. El tio sekvas, ke du personoj, kvankam sen korpa kontakto, povas tamen kontakti per la perispirito kaj malgraŭvole interŝanĝi ne nur impresojn sed ankaŭ, kelkfoje, eĉ pensojn per la intuicio.

12. Estante unu el la konsistigaj elementoj de la homo, la perispirito ludas gravan rolon en ĉiuj psikologiaj fenomenoj kaj, ĝis certa grado, en fenomenoj fiziologiaj kaj patologiaj. Kiam la medicinaj sciencoj konsideros la influon de la spirita elemento en la ekonomio, ili estos farintaj larĝan paŝon, kaj novaj horizontoj malfermiĝos antaŭ ili. Tiam estos klarigitaj la kaŭzoj de multaj malsanoj kaj eltrovitaj potencaj rimedoj por ilin kontraŭbatali.

13. Estas ĝuste per la perispirito, ke la Spiritoj agas sur la inertan materion kaj estigas la diversajn manifestiĝojn. Ilia etereca naturo ne povus konstitui obstaklon, ĉar oni ja scias, ke la plej potencaj motoroj troviĝas inter la plej maldensaj kaj plej subtilaj fluidoj. Estas do nenia motivo por mirego, kiam oni vidas la Spiritojn produkti, helpe de tia levilo, certajn fizikajn efikojn, kiaj frapoj kaj ĉiaspecaj bruoj, transporto kaj ĵeto de objektoj. Oni tute ne bezonas, por ilin klarigi, sin helpi per tio mirakleca aŭ per tio supernatura.

14. Agante sur la materion, la Spiritoj povas manifestiĝi per multaj diversaj manieroj: per fizikaj efikoj, kiel bruoj kaj movado de objektoj; per transsendo de la penso, vidado, aŭdado, parolo, tuŝado, skribo, desegno, muziko, ktp. Unuvorte, per ĉiuj rimedoj taŭgaj por meti ilin en rilatoj kun la homoj.

15. La manifestiĝoj de la Spiritoj povas esti spontanaj aŭ okazigataj. La unuaj ekestas subite kaj neatendite kaj ofte fariĝas ĉe personoj tute fremdaj al la spiritismaj ideoj. En iuj okazoj kaj sub certaj cirkonstancoj, la manifestiĝoj povas esti okazigataj de la volo, pro la influo de personoj por tio dotitaj per specialaj kapabloj.

La spontanaj manifestiĝoj okazis en ĉiuj epokoj kaj en ĉiuj landoj. La rimedo por ilin okazigi sendube ankaŭ estis konata en la antikveco sed restis privilegio de certaj kastoj, kiuj ĝin ne malsekretigis krom al iuj maloftaj inicitoj, sub rigoraj kondiĉoj, kaŝante ĝin antaŭ la vulgarularo por ĉi tiun superregi per la prestiĝo de ia okulta potenco. Ĝi tamen daŭradis tra la aĝoj, ĉe kelkaj homoj, ĝis la nuntempo, sed preskaŭ ĉiam falsite de la superstiĉo aŭ miksite kun ridinda magiado, kio kontribuis por ĝia senkreditiĝo. Tio estis, ĝis tiam, nenio pli ol ĝermoj ĉi tie kaj tie ĵetitaj. La Providenco rezervis al nia epoko la kompletan konadon kaj la vulgarigon de tiuj fenomenoj, celante ilin purigi el la malbonaj almiksaĵoj kaj ilin servigi al la plibonigo de la homaro, jam nuntempe matura por ilin kompreni kaj el ili eltiri la sekvojn.

Libro: Postmortaj  Verkoj – Allan Kardec.

9. Os Espíritos, como já foi dito, têm um corpo fluídico, a que se dá o nome de perispírito. Sua substância é haurida do fluido universal ou cósmico, que o forma e alimenta, como o ar forma e alimenta o corpo material do homem. O perispírito é mais ou menos etéreo, conforme os mundos e o grau de depuração do Espírito. Nos mundos e nos Espíritos inferiores, ele é de natureza mais grosseira e se aproxima muito da matéria bruta.

10. Durante a encarnação, o Espírito conserva o seu perispírito, sendo-lhe o corpo apenas um segundo envoltório mais grosseiro, mais resistente, apropriado aos fenômenos a que tem de prestar-se e do qual o Espírito se despoja por ocasião da morte.

O perispírito serve de intermediário ao Espírito e ao corpo. É o órgão de transmissão de todas as sensações. Relativamente às que vêm do exterior, pode-se dizer que o corpo recebe a impressão; o perispírito a transmite e o Espírito, que é o ser sensível e inteligente, a recebe. Quando o ato é de iniciativa do Espírito, pode dizer-se que o Espírito quer, o perispírito transmite e o corpo executa.

11. O perispírito não se acha encerrado nos limites do corpo, como numa caixa. Pela sua natureza fluídica, ele é expansível, irradia para o exterior e forma, em torno do corpo, uma espécie de atmosfera que o pensamento e a força da vontade podem dilatar mais ou menos. Daí se segue que pessoas há que, sem estarem em contato corporal, podem achar-se em contato pelos seus perispíritos e permutar a seu mau grado impressões e, algumas vezes, pensamentos, por meio da intuição.

12. Sendo um dos elementos constitutivos do homem, o perispírito desempenha importante papel em todos os fenômenos psicológicos e, até certo ponto, nos fenômenos fisiológicos e patológicos. Quando as ciências médicas tiverem na devida conta o elemento espiritual na economia do ser, terão dado grande passo e horizontes inteiramente novos se lhes patentearão. As causas de muitas moléstias serão a esse tempo descobertas e encontrados poderosos meios de combatê-las.

13. Por meio do perispírito é que os Espíritos atuam sobre a matéria inerte e produzem os diversos fenômenos mediúnicos. Sua natureza etérea não é que a isso obstaria, pois se sabe que os mais poderosos motores se nos deparam nos fluidos mais rarefeitos e nos mais imponderáveis. Não há, pois, motivo de espanto quando, com essa alavanca, os Espíritos produzem certos efeitos físicos, tais como pancadas e ruídos de toda espécie, levantamento, transporte ou lançamento de objetos. Para explicarem-se esses fatos, não há porque recorrer ao maravilhoso, nem ao sobrenatural.

14. Atuando sobre a matéria, podem os Espíritos manifestar-se de muitas maneiras diferentes: por efeitos físicos, quais os ruídos e a movimentação de objetos; pela transmissão do pensamento, pela visão, pela audição, pela palavra, pelo tato, pela escrita, pelo desenho, pela música etc. Numa palavra, por todos os meios que sirvam a pô-los em comunicação com os homens.

15. Podem ser espontâneas ou provocadas as manifestações dos Espíritos. As primeiras dão-se inopinadamente e de improviso. Produzem-se, muitas vezes, entre pessoas de todo estranhas às ideias espíritas. Nalguns casos e sob o império de certas circunstâncias, pode a vontade provocar as manifestações, soba influência de pessoas dotadas, para tal efeito, de faculdades especiais.

As manifestações espontâneas sempre se produziram, em todas as épocas e em todos os países. Sem dúvida, já na Antiguidade se conhecia o meio de as provocar, mas esse meio constituía privilégio de certas castas que somente a raros iniciados o revelavam, sob condições rigorosas, escondendo-o ao vulgo, a fim de o dominar pelo prestígio de um poder oculto. Ele, contudo, se perpetuou, através das idades até os nossos dias, entre alguns indivíduos, mas quase sempre desfigurado pela superstição, ou de mistura com as práticas ridículas da magia, o que contribuiu para o desacreditar. Nada mais fora até então senão germens lançados aqui e ali. A Providência reservara para a nossa época o conhecimento completo e a vulgarização desses fenômenos, para os expurgar das ligas impuras e torná-los úteis ao melhoramento da Humanidade, madura agora para os compreender e lhes tirar as consequências.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.

PROGRAMA FRATA ESPERO - ESPERANÇA FRATERNA (23/10/2022)

O ecossistema da mentira - riscos espirituais

Caminho, verdade e vida 026 - Amanhecer com Emmanuel

6º Amigos do Jardim : Criando Uma Cultura de Paz - Bloco 1 Eulália, Albe...

Bênção e a maldição / BLESSINGS AND CURSES / Благословение и проклятие / Beno kaj malbeno.

557. Podem a bênção e a maldição atrair o bem e o mal para aquele sobre quem são lançadas?

“Deus não escuta a maldição injusta, e culpado perante ele se torna quem a profere. Como temos os dois gênios opostos, o bem e o mal, pode a maldição exercer momentaneamente influência, mesmo sobre a matéria. Tal influência, porém, só se verifica por vontade de Deus, como aumento de prova para aquele que é dela objeto. Ademais, o que é comum é serem amaldiçoados os maus e abençoados os bons. Jamais a bênção e a maldição podem desviar da senda da justiça a Providência, que nunca fere o maldito, senão quando mau, e nunca favorece o abençoado, senão quando merecedor de sua proteção.”

O Livro dos Espíritos – Allan Kardec.

557. Do blessings and curses attract good and bad things to those who are their object?

“God does not listen to an unfair curse, and whoever speaks it is guilty in God’s eyes. As we are subjected to two contrasting influences, good and bad, there may be a short-lived action. However, this action can never take place unless God wills it to happen as an additional trial for the subject of said curse. In any event, curses are usually set on the wicked, and blessings on the good. Neither a blessing nor a curse can escape Providence’s justice, which only strikes the cursed if they are wicked, and favors the blessed if they merit protection.”

         THE SPIRITS' BOOK - ALLAN KARDEC.

557. Могут ли благословение и проклятие привлечь добро и зло к тем, кто является их объектом?

« Бог вовсе не слушает несправедливого проклятия, и тот, кто произносит его, виновен в Его глазах. Так как у нас имеются два противоположных гения: один добр, другой зол, то в этом может выразиться их временное влияние, распространяющееся даже на материю; но влияние это имеет место лишь по воле Божьей и как дополнительное испытание для того, на кого оно направлено. Впрочем, чаще всего проклинают именно злых и благословляют добрых. Но ни благословение, ни проклятие никогда не могут отвернуть Провидение от пути справедливости; оно поражает проклятого лишь потому, что он зол, и защита его распространяется лишь на того, кто её достоин ».

КНИГА ДУХОВ - Aлланом Кардеком.

557. Ĉu beno kaj malbeno povas altiri bonon aŭ malbonon al la personoj, al kiuj ili estas direktataj?

 “Dio ne aŭdas nejustan malbenon, kaj ties eldiranto fariĝas kulpa en Liaj okuloj. Ĉar ni havas du sin reciproke kontraŭantajn naturojn, nome bonon kaj malbonon, tial malbeno povas momente influi eĉ sur la materion; sed tiu influo povas fariĝi nur laŭ la volo de Dio kaj kiel ankoraŭ unu provo por tiu, kiun ĝi celas. Cetere, oni enkomune malbenas la malbonajn kaj benas la bonajn. Beno kaj malbeno neniam deturnas la Providencon for de la vojo de justeco; malbeno falas sur iun, se li estas ja malica, kaj beno kovros per sia mantelo nur tiun, kiu ĝin indas.”

La Libro de la Spiritoj – Allan Kardec.

Karaktero kaj religiaj sekvoj de la manifestiĝoj de la Spiritoj / Caráter e consequências religiosas das manifestações dos Espíritos.

1. La animoj aŭ Spiritoj de tiuj, kiuj ĉi tie vivis, konsistigas la nevideblan mondon, kiu plenigas la spacon kaj en kiu ni vivas. El tio rezultas, ke, se estas homoj, estas Spiritoj, kaj ke, se ĉi tiuj havas la povon manifestiĝi, ili ĝin havis en ĉiuj epokoj. Ĉi tion atestas la historio kaj la religioj de ĉiuj popoloj. Sed en la lastaj tempoj la manifestiĝoj de la Spiritoj pli vaste disvolviĝis kaj prenis fortan karakteron de aŭtenteco, ĉar estis en la planoj de la Providenco meti finon al tiaj plagoj, kiel nekredemo kaj materialismo, pere de evidentaj pruvoj, permesante al tiuj, forlasintaj la Teron, veni por atesti sian ekzistadon kaj al ni malkaŝi sian situacion, feliĉan aŭ malfeliĉan.

2. Ĉar la mondo videbla troviĝas ene de la nevidebla, kun kiu ĝi havas konstantan kontakton, el tio sekvas, ke ili senĉese reagas, unu sur la alian. Tiu reago konstituas la fonton de amaso da fenomenoj, kiujn oni rigardis supernaturaj pro nekonado de iliaj kaŭzoj.

La agado de la nevidebla mondo sur la videblan, kaj reciproke, estas unu el la leĝoj, unu el la fortoj de la Naturo, tiel necesa al la universa harmonio kiel la leĝo de altiro. Se ĝi ĉesus, tiu harmonio difektiĝus, same kiel ĉe ia mekanismo, de kiu oni deprenus ian pecon. Ĉar tiu agado sidas sur unu leĝo de la Naturo, tial neniel supernaturaj estas la fenomenoj, kiujn ĝi estigas. Tiaj ili ŝajnis, ĉar oni ne konis ties kaŭzon. Tiel same okazis kun certaj efikoj de la elektro, de la lumo, ktp.

3. Ĉiuj religioj havas kiel bazon la ekziston de Dio kaj kiel celon la estontecon de la homo post la morto. Tiu estonteco, kiu por la homo havas plej gravan intereson, estas nepre ligita al la ekzisto de la nevidebla mondo, kies konado ankaŭ fariĝis, de ĉiuj tempoj, objekto de liaj esploroj kaj zorgoj. Lia atento estis nature turnita sur la fenomenojn celantajn pruvi la ekziston de tiu mondo, kaj neniuj montriĝis pli konkludigaj ol la manifestiĝoj de la Spiritoj, per kiuj la loĝantoj mem de tiu mondo malkaŝis sian ekziston. Ja tial tiuj fenomenoj konsistigis bazon al la plejparto de ĉiuj religiaj dogmoj.

4. Pro instinkta intuicio pri ia supera potenco, la homo ĉiam estis instigata atribui al la rekta agado de tiu potenco la fenomenojn, kies kaŭzon li ne konis kaj kiujn li prenis por mirindaĵoj kaj supernaturaj efikoj. Tiun inklinon la nekredemuloj rigardas kiel sekvon de la amo de l’ homo al tio mirakleca; sed ili ne serĉas la originon de tiu amo al tio mirakleca, kiu tamen ja troviĝas en svaga intuicio pri ia eksterkorpa ordo de aferoj. Kun la progreso de la Scienco kaj la konado de la leĝoj de la Naturo, tiuj fenomenoj iom post iom transiris el la kampo de tio mirakleca en tiun de la naturaj efikoj, en tia maniero, ke, kio iam ŝajnis supernatura, tia ĝi ne plu estas hodiaŭ, kaj kio tia ankoraŭ restas hodiaŭ, ne plu estos morgaŭ.

Rezultante el la manifestiĝoj de la Spiritoj, la fenomenoj, pro sai naturo mem, liveris grandan kontingenton al la faktoj rigardataj kiel miraklecaj. Sed devis veni tempo, kiam, pro la konado de la leĝo ilin reganta, ili eniris, kiel la aliaj, en la ordon de la naturaj faktoj. Tiu tempo estas veninta, kaj Spiritismo, konigante tiun leĝon, liveras la ŝlosilon de la plejparto el la nekomprenataj lokoj el la sanktaj Skriboj tion aludantaj, krom ankaŭ de tiuj faktoj rigardataj kiel miraklecaj.

5. La mirakleca fakto karakteriziĝas per tio, ke ĝi estas eksterkutima kaj escepta; ja ia nuligo de la naturaj leĝoj. Se do iu fenomeno refariĝas en la samaj kondiĉoj, tio signifas, ke ĝi estas submetita al iu leĝo kaj ne estas mirakleca. Tiu leĝo povas esti nekonata, sed el tio ne sekvas, ke ĝi ne ekzistas. La tempo zorgos pri ĝia diskonigo.

La movo de la Suno, aŭ pli ĝuste de la Tero, haltigita de Josuo, estus vera miraklo, ĉar ĝi prezentus efektivan nuligon de la leĝo reganta la movadon de la astroj. Sed se la fakto povus refariĝi en difinitaj kondiĉoj, tiel okazus, ĉar ĝi estus submetita al iu leĝo kaj sekve ĉesus esti mirakleca.

6. La Eklezio senprave maltrankviliĝas, vidante malvastiĝi la rondon de la miraklecaj faktoj, ĉar Dio pli bone pruvas sian grandecon kaj sian povon per la admirinda tutaĵo de siaj leĝoj, ol per iuj malobeoj al tiuj samaj leĝoj, des pli ĉar la Eklezio atribuas al la demono la povon estigi miregindaĵojn, kio implicus, ke, povante interrompi la agadon de la diaj leĝoj, la demono estus tiel pova kiel Dio. Kuraĝi aserti, ke la Spirito de malbono povas haltigi la agadon de la leĝoj de Dio, estas blasfemo kaj sakrilegio.

Anstataŭ ke ĝi perdus sian aŭtoritaton pro tio, ke faktoj rigardataj kiel miraklaj eniris la ordon de la naturaj faktoj, la religio nur povas el tio profiti; unue tial, ke, se iun fakton oni malĝuste rigardas mirakla, en tio ja estas eraro, kaj la religio povas nur malgajni sin apogante sur eraro, precipe se ĝi obstinas rigardi mirakla tion, kio tia ne estas; due ĉar multaj personoj, ne konsentante la eblecon de mirakloj, neas tiujn faktojn, kiujn oni opinias miraklaj, kaj sekve la religion sin apogantan sur tiuj faktoj. Se, kontraŭe, la ebleco de tiuj faktoj estas pruvita kiel sekvo de naturaj leĝoj, tiam ne plu estus pravo por ilin repuŝi, nek repuŝi la religion, kiu ilin proklamas.

7. La faktojn kategorie pruvitajn de la Scienco povas malkonfirmi neniu kontraŭstaranta kredo religia. La religio povas nur akiri aŭtoritaton, sekvante la progreson de la sciencaj konoj, kaj ĝin ja perdi, restante malantaŭe aŭ protestante kontraŭ tiuj konoj en la nomo de dogmoj, ĉar neniu dogmo povas superstari aŭ nuligi la leĝojn de la Naturo; dogmo bazita sur neo de natura leĝo ne povas esprimi la veron.

Spiritismo, fondita sur la konado de leĝoj ĝis nun ne komprenataj, tute ne venas detrui la religiajn faktojn, sed ja ilin sankcii, prezentante ties racian klarigon. Ĝi venas detrui nur tiujn falsajn sekvojn, kiujn oni el ĝi deduktis pro nekonado de tiuj leĝoj aŭ pro ilia erara interpreto.

8. La nekonado de la naturaj leĝoj, kondukante la homon al serĉado de fantaziaj kaŭzoj por fenomenoj, kiujn ili ne komprenas, estas fonto de superstiĉaj ideoj, el kiuj kelkaj naskiĝas de miskomprenataj spiritismaj fenomenoj. La konado de la leĝoj, kiuj regas tiajn fenomenojn, detruas tiujn superstiĉajn ideojn, metante la aferojn en la realon kaj elmontrante, rilate al tiuj ideoj, la limon de eblo kaj neeblo.

Libro: Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

1. As almas ou Espíritos dos que aqui viveram constituem o Mundo Invisível que povoa o espaço e no meio do qual vivemos. Daí resulta que, desde que há homens, há Espíritos e que, se estes últimos têm o poder de manifestar-se, devem tê-lo tido em todas as épocas. É o que comprovam a História e as religiões de todos os povos. Entretanto, nestes últimos tempos, as manifestações dos Espíritos assumiram grande desenvolvimento e tomaram um caráter mais acentuado de autenticidade, porque estava nos desígnios da Providência pôr termo à praga da incredulidade e do materialismo, por meio de provas evidentes, permitindo que os que deixaram a Terra viessem atestar sua existência e revelar-nos a situação ditosa ou infeliz em que se encontravam.

2. Vivendo o mundo visível em meio do Mundo Invisível, com o qual se acha em contato perpétuo, segue-se que eles reagem incessantemente um sobre o outro, reação que constitui a origem de uma imensidade de fenômenos, que foram considerados sobrenaturais, por se não lhes conhecer a causa.

A ação do Mundo Invisível sobre o mundo visível e reciprocamente é uma das leis, uma das forças da Natureza, tão necessária à harmonia universal, quanto a lei de atração. Se ela cessasse, a harmonia estaria perturbada, conforme sucede num maquinismo, donde se suprima uma peça. Derivando de uma Lei da Natureza semelhante ação, nada têm, evidentemente, de sobrenaturais os fenômenos que ela opera. Pareciam tais, porque desconhecida era a causa que os produzia. O mesmo se deu com alguns efeitos da eletricidade, da luz etc.

3. Todas as religiões têm por base a existência de Deus e por fim o futuro do homem depois da morte. Esse futuro, que é de capital interesse para a criatura, se acha necessariamente ligado à existência do Mundo Invisível, pelo que o conhecimento desse mundo há constituído, desde todos os tempos, objeto de suas pesquisas e preocupações. A atenção do homem foi naturalmente atraída pelos fenômenos que tendem a provar a existência daquele mundo e nenhuns houve jamais tão concludentes, como os das manifestações dos Espíritos por meio das quais os próprios habitantes de tal mundo revelaram suas existências. Por isso foi que esses fenômenos se tornaram básicos para a maior parte dos dogmas de todas as religiões.

4. Tendo instintivamente a intuição de uma potência superior, o homem foi sempre levado, em todos os tempos, a atribuir à ação direta dessa potência os fenômenos cuja causa lhe era desconhecida e que passavam, a seus olhos, por prodígios e efeitos sobrenaturais. Os incrédulos consideram essa tendência uma consequência da predileção que tem o homem pelo maravilhoso; não procuram, porém, a origem desse amor do maravilhoso. Ela, no entanto, reside muito simplesmente na intuição mal definida de uma ordem de coisas extracorpóreas. Com o progresso da Ciência e o conhecimento das Leis da Natureza, esses fenômenos passaram pouco a pouco do domínio do maravilhoso para o dos efeitos naturais, de sorte que o que outrora parecia sobrenatural já não o é hoje e o que ainda o é hoje não mais o será amanhã.

Os fenômenos decorrentes da manifestação dos Espíritos forneceram, pela sua natureza mesma, larga contribuição aos fatos reputados maravilhosos. Tempo, contudo, viria em que, conhecida a lei que os rege, eles entrariam, como os outros, na ordem dos fatos naturais. Esse tempo chegou e o Espiritismo, dando a conhecer essa Lei, apresentou a chave para a interpretação da maior parte das passagens incompreendidas das escrituras sagradas que a isso aludem e dos fatos tidos por miraculosos.

5. O caráter do fato miraculoso é ser insólito e excepcional; é uma derrogação das Leis da Natureza. Desde, pois, que um fenômeno se reproduz em condições idênticas, segue-se que está submetido a uma lei e, então, já não é miraculoso. Pode essa lei ser desconhecida, mas, por isso, não é menos real a sua existência. O tempo se encarregará de revelá-la.

O movimento do sol, ou, melhor, da Terra, sustado por Josué, seria um verdadeiro milagre, porquanto implicaria a derrogação manifesta da lei que rege o movimento dos astros. Mas se o fato pudesse reproduzir-se em dadas condições, é que estaria sujeito a uma lei e deixaria, conseguintemente, de ser milagre.

6. É errôneo assustar-se a Igreja com o fato de restringir-se o círculo dos fatos miraculosos, porquanto Deus prova melhor o seu poder e a sua grandeza por meio do admirável conjunto de suas leis do que por algumas infrações dessas mesmas leis. E tanto mais errôneo é o seu temor, quanto ela atribui ao demônio o poder de operar prodígios, donde resultaria que, podendo interromper o curso das Leis Divinas, o demônio seria tão poderoso quanto Deus. Ousar dizer que o Espírito do mal pode suspender o curso das Leis de Deus é blasfêmia e sacrilégio.

Longe de perder qualquer coisa de sua autoridade por passarem os fatos qualificados de milagrosos à ordem dos fatos naturais, a Religião somente pode ganhar com isso; primeiramente, porque, se um fato é tido falsamente por miraculoso, há aí um erro e a Religião somente pode perder, se se apoiar num erro, sobretudo se se obstinasse em considerar milagre o que não o seja; em segundo lugar, porque, não admitindo a possibilidade dos milagres, muitas pessoas negam os fatos qualificados de milagrosos, negando, conseguintemente, a Religião que em tais fatos se estriba. Se, ao contrário, a possibilidade dos mesmos fatos for demonstrada como efeitos das Leis Naturais, já não haverá cabimento para que alguém os repila, nem repila a Religião que os proclame.

7. Nenhuma crença religiosa, por lhes ser contrária, pode infirmar os fatos que a Ciência comprova de modo peremptório. Não pode a Religião deixar de ganhar em autoridade acompanhando o progresso dos conhecimentos científicos, como não pode deixar de perder, se se conservar retardatária, ou a protestar contra esses mesmos conhecimentos em nome dos seus dogmas, visto que nenhum dogma poderá prevalecer contra as Leis da Natureza, ou anulá-las. Um dogma que se funde na negação de uma Lei da Natureza não pode exprimir a verdade.

O Espiritismo, que se funda no conhecimento de leis até agora incompreendidas, não vem destruir os fatos religiosos, porém sancioná-los, dando-lhes uma explicação racional. Vem destruir apenas as falsas consequências que deles foram deduzidas, em virtude da ignorância daquelas leis, ou de as terem interpretado erradamente.

8. A ignorância das Leis da Natureza, com o levar o homem a procurar causas fantásticas para fenômenos que ele não compreende, é a origem das ideias supersticiosas, algumas das quais são devidas aos fenômenos espíritas mal compreendidos. O conhecimento das leis que regem os fenômenos destrói essas ideias supersticiosas, encaminhando as coisas para a realidade e demonstrando, com relação a elas, o limite do possível e do impossível.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.

"As participações dos países sul-americanos no movimento esperantista." ...

CAFÉ com EVANGELHO MUNDIAL com LEANDRO JORGE, Lição 132: DIANTE DA PROV...

M019: La Homa Mikrobiomo - "DU MINUTOJ da MEDICINO" - PAULO SERGIO VIANA

Livro Caminho Verdade e Vida: Domínio Espiritual - Estudo das Obras de E...

Poder oculto. Talismãs. Feiticeiros / Оккультная сила. Талисманы. Колдуны / Kaŝita potenco. Talismanoj. Sorĉistoj.

551. Pode um homem mau, com o auxílio de um mau Espírito que lhe seja dedicado, fazer mal ao seu próximo?

“Não; Deus não o permitiria.”

552. Que se deve pensar da crença no poder, que certas pessoas teriam, de enfeitiçar?

“Algumas pessoas dispõem de grande poder magnético, de que podem fazer mau uso, se maus forem seus próprios Espíritos, caso em que possível se torna serem secundadas por outros Espíritos maus. Não creias, porém, num pretenso poder mágico, que só existe na imaginação de criaturas supersticiosas, ignorantes das verdadeiras leis da natureza. Os fatos que citam como prova da existência desse poder são fatos naturais, mal observados e sobretudo mal compreendidos.”

553. Que efeito podem produzir as fórmulas e práticas mediante as quais pessoas há que pretendem dispor da vontade dos Espíritos?

“O efeito de torná-las ridículas, se procedem de boa-fé. No caso contrário, são velhacos que merecem castigo. Todas as fórmulas são mera ilusão. Não há palavra sacramental nenhuma, nenhum sinal cabalístico, nem talismã, que tenha qualquer ação sobre os Espíritos, porquanto estes só são atraídos pelo pensamento e não pelas coisas materiais.”

a) – Mas alguns Espíritos não têm por vezes ditado, eles próprios, fórmulas cabalísticas?

“Efetivamente, Espíritos há que indicam sinais, palavras estranhas, ou prescrevem a prática de atos, por meio dos quais se fazem os chamados conjuros. Mas ficai certos de que são Espíritos que de vós outros escarnecem e zombam da vossa credulidade.”

554. Não pode aquele que, com ou sem razão, confia no que chama a virtude de um talismã, atrair um Espírito, por efeito mesmo dessa confiança, visto que, então, o que atua é o pensamento, não passando o talismã de um sinal que apenas lhe auxilia a concentração?

“É verdade; mas da pureza da intenção e da elevação dos sentimentos depende a natureza do Espírito que é atraído. Ora, raramente aquele que seja bastante simplório para acreditar na virtude de um talismã deixará de colimar um fim mais material do que moral. Qualquer, porém, que seja o caso, essa crença denuncia uma inferioridade e uma fraqueza de ideias que favorecem a ação dos Espíritos imperfeitos e escarninhos.”

555. Que sentido se deve dar ao qualificativo de feiticeiro?

“Aqueles a quem chamais feiticeiros são pessoas que, quando de boa-fé, gozam de certas faculdades, como sejam o poder magnético ou a segunda vista. Então, como fazem coisas que não são compreendidas, são tidas por dotadas de um poder sobrenatural. Os vossos cientistas não têm passado muitas vezes por feiticeiros aos olhos dos ignorantes?”

O Espiritismo e o magnetismo nos dão a chave de uma imensidade de fenômenos sobre os quais a ignorância teceu um sem-número de fábulas, em que os fatos se apresentam exagerados pela imaginação. O conhecimento lúcido dessas duas ciências que, a bem dizer, formam uma única, mostrando a realidade das coisas e suas verdadeiras causas, constitui o melhor preservativo contra as ideias supersticiosas, porque revela o que é possível e o que é impossível, o que está nas leis da natureza e o que não passa de ridícula crendice.

556. Têm algumas pessoas, verdadeiramente, o poder de curar pelo simples contato?

“O poder magnético pode chegar até aí, quando secundado pela pureza dos sentimentos e por um ardente desejo de fazer o bem, porque então os Espíritos bons lhe vêm em auxílio. Cumpre, porém, desconfiar da maneira pela qual contam as coisas pessoas muito crédulas ou muito entusiastas, sempre dispostas a considerar maravilhoso o que há de mais simples e mais natural. Importa desconfiar também das narrativas interesseiras que costumam fazer os que exploram, em seu proveito, a credulidade alheia.”

O Livro dos Espíritos – Allan Kardec.

551. Может ли злой человек с помощью злого Духа, преданного ему, причинить зло своему ближнему?

« Нет, Бог бы этого не дозволил ».

552. Что думать о вере в силу сглаза, которой якобы обладают некоторые особы?

« У некоторых людей очень велика магнетическая сила, которой, однако, они могут давать весьма дурное применение, если их собственный Дух злой, и в этом случае им могут помогать иные злые Духи; но не верьте в некую мнимую магическую силу, которая существует лишь в воображении суеверных людей, ничего не знающих о подлинных законах природы. Приводимые факты – это факты естественные, но плохо наблюдаемые и ещё хуже понятые ».

553. Каково может быть действие словесных формул и приёмов, с помощью которых некоторые люди претендуют подчинить себе волю Духов?

« Действие их будет таково, что люди, действительно верящие во всё это, окажутся смешны; в противном же случае это будут просто мошенники, заслуживающие наказания. Всякие словесные формулы – не более, чем фиглярство; нет ни одного сакраментального слова, ни одного кабалистического знака, никакого талисмана, который обладал бы каким-либо действием на Духов, ибо они привлекаются лишь мыслью, а не материальными вещами ».

553-а. А разве некоторые из самих Духов не диктовали кабалистических формул?

« Да, вам встречаются такие Духи, которые указывают разные знаки, странные слова или которые предписывают вам определённые действия, с помощью которых вы делаете то, что у вас называется заговорами; но можете быть вполне уверены, что Духи эти смеются над вами и злоупотребляют вашим доверием ».

554. Тот, кто, справедливо или нет, верит в то, что он называет силой своего талисмана, не может ли он этой самой верой привлечь к себе какого-либо Духа, потому что тогда действует мысль, а талисман – не более чем символ, помогающий ему направить эту мысль?

« Это верно; но природа привлекаемого Духа зависит от чистоты намерения и высоты чувств вызывающего; но редко бывает, чтобы тот, кто настолько прост, чтоб верить в силу какого-то талисмана, не преследовал цель скорее материальную, чем моральную; в любом случае это означает мысленную незначительность и слабость, а это уже само по себе привлекает Духов несовершенных и проказливых ».

555. Какой смысл следует вкладывать в понятие колдун?

« Те, кого вы называете колдунами – люди, если они исполнены доброй воли, одарённые определёнными способностями, каковы, например, магнетическая сила или второе зрение; и тогда, поскольку они делают вещи, которых вы не понимаете, вы верите, будто они одарены сверхъестественной силой. Разве ваши учёные зачастую не выглядели колдунами в глазах невежд?»

Спиритизм и магнетизм дают нам ключ к пониманию великого множества явлений, о которых невежество сочинило бесконечное число самых невероятных небылиц, в которых факты оказались утрированы силой воображения. Знание, просвещённое двумя этими науками, образующими единое целое, поскольку оно показывает реальность этих вещей и их истинную причину, есть лучшая защита от идей суеверия, ибо оно показывает, что возможно и что невозможно, и то, что находится в пределах законов природы, и то, что есть не более, чем нелепое верование.

556. Действительно ли некоторые люди обладают даром исцелять простым прикосновением?

« Магнетическая сила может простираться и на это, когда её поддерживают чистота чувств и горячее желание творить добро, ибо тогда добрые Духи приходят к вам на помощь; но не следует доверять рассказам людей слишком доверчивых или чересчур увлечённых, всегда готовых видеть чудеса в вещах самых простых и естественных. Следует также остерегаться заинтересованных рассказов тех, кто использует людскую легковерность ради своей корысти ».

КНИГА ДУХОВ – Aлланом Кардеком

551. Ĉu malica homo, helpate de malbona Spirito al li alligita, povas malutili al sia proksimulo?

“Ne; Dio tion ne permesus.”

552. Kion ni pensu pri la kredo je la povo, kiun iuj personoj havus, antaŭdiri sortojn?

“Iuj personoj havas tre grandan magnetan potencon, kiun ili misuzas, se ilia Spirito estas malbona, kaj tiam ili povas esti helpataj de aliaj malicaj Spiritoj; sed ne kredu tiun supozan magian potencon, kiu ekzistas nur en la imagemo de homoj superstiĉaj kaj nekonantaj la verajn leĝojn de la Naturo. La okazoj rakontataj estas faktoj naturaj, neĝuste observataj kaj, precipe, miskomprenataj.”

553. Kiu povas esti la efiko de formuloj kaj rimedoj, per kiuj iuj personoj flatas al si disponi je la volo de la Spiritoj?

“Ties efiko estas ridindigi tiujn personojn, se ili agas sincere; en la kontraŭa okazo, ili estas friponoj indaj je puno. Ĉiaj formuloj estas ĵonglaĵoj; nenia rita parolo, nenia kabala signo aŭ talismano havas ian influon sur la Spiritojn, ĉar ĉi tiuj estas altirataj nur de la penso, kaj ne de materiaj aĵoj.”

— Ĉu iuj Spiritoj ne diktis mem kabalajn formulojn?

“Jes, kelkaj Spiritoj indikas al vi signojn, strangajn vortojn, aŭ ordonas iujn agojn, per kiuj vi faras la tiel nomatajn sorĉelpelojn; sed konvinkiĝu, ke tiuj Spiritoj mokas vin kaj ekspluatas vian kredemon.”

554. Ĉu iu persono, kiu, prave aŭ malprave, fidas la tiel nomatan potencon de talismano, ne povas, pro tiu fido mem, altiri iun Spiriton; ĉar, tiam, agas la penso; la talismano estas nura simbolo, helpanta direkti la penson?

“Estas vere; sed la naturo de la altirata Spirito dependas de la pureco de la intenco kaj de la alteco de sentoj; nu, malofte homo, tiel naiva, ke li kredas la efikon de talismano, ne havas pli materialan, ol moralan celon; ĉiuokaze, tio elmontras bagatelecon kaj malfortecon de ideoj, kiuj enlasas neperfektajn kaj mokemajn Spiritojn.”

555. Kiun sencon ni atribuu al la kvalifiko sorĉisto?

“La homoj, kiujn vi tiaj nomas, estas, se sinceraj, dotitaj per iuj kapabloj, kiaj la magnetisma povo aŭ la duobla vidado; kaj, ĉar ili faras aferojn, kiujn vi ne komprenas, tial vi kredas, ke ili estas dotitaj persupernatura potenco. Ĉu viaj eminentaj scienculoj ne estas tiel ofte prenataj por sorĉistoj, en la okuloj de nekleraj homoj?”

Spiritismo kaj magnetismo havigas al ni la ŝlosilon de granda nombro da fenomenoj, pri kiuj la nekleruloj teksis nekalkuleblajn fabelojn, kie la faktoj estis troigataj de la imagemo. Perfekta konado de tiuj du sciencoj, kiuj, se tiel diri, estas unu sola, montras la realecon de la aferoj kaj ties veran kaŭzon; ĝi estas do la plej bona antaŭgardilo kontraŭ la superstiĉaj ideoj, ĉar ĝi vidigas tion eblan kaj tion neeblan, tion, troviĝantan en la leĝoj de l’ Naturo, kaj tion, kio estas nura ridinda kredo.

556. Ĉu iuj personoj posedas ja la naturdoton resanigi per nura tuŝado?

“La magnetisma potenco povas atingi tiun gradon, kiam helpata de la pureco de sentoj kaj de la arda deziro fari bonon, ĉar tiam la bonaj Spiritoj kunhelpas; sed oni malfidu la manieron, kiel la aferoj estas rakontataj de tro kredemaj aŭ entuziasmaj personoj, ĉiam inklinaj vidi miregindecon ĉe plej simplaj kaj naturaj faktoj. Gardu vin ankaŭ kontrau tendencaj rakontoj, farataj de homoj, ekspluatantaj la kredemulojn por sia profito propra.”

La Libro de la Spiritoj – Allan Kardec.

O Espiritismo e o despertar da Humanidade - Artur Valadares

Livro Fonte Viva: Ajudemos a vida mental - Estudos das Obras de Emmanuel

"O Esperanto e sua importância para o Mundo." - Esperanto - A Língua da ...

Kreado / Criação.

10. Dio estas la kreinto de ĉiuj ekzistaĵoj.

Ĉi tiu propozicio estas sekvo de la pruvo pri la ekzistado de Dio.

11. La principo de la ekzistaĵoj sidas en la sekretoj de Dio.

Ĉio diras, ke Dio estas la aŭtoro de ĉiuj ekzistaĵoj, sed kiam kaj kiel li kreis ilin? Ĉu la materio ekzistas, kiel li, de la tuta eterna tempo?

Tion ni ne scias. Pri ĉio, kion li trovis ne revelaciinda al ni, oni povas nur starigi pli aŭ malpli probablajn sistemojn. De la efikoj, kiujn ni vidas, ni povas alpaŝi al iuj kaŭzoj. Estas tamen ia limo al ni ne transpasebla. Voli iri transen estus samtempe tempoperdo kaj sin elmetado al eraro.

12. La homo havas, kiel gvidilon en la esplorado de l’ nekonataĵo, la atributojn de Dio.

Por la esplorado de la misteroj, kiujn al ni eblas sondi per rezonado, estas ia certa kriterio, ia neerariva gvidilo, nome la atributoj de Dio.

Se oni akceptas, ke Dio estas eterna, senŝanĝa, nemateria, unika, ĉiopova, superege justa kaj bona, ke li estas senfina en siaj perfektaĵoj, ĉia doktrino aŭ teorio, scienca aŭ religia, celanta depreni de li unu solan el liaj atributoj, nepre estas falsa, ĉar ĝi celus la neadon de la Diaĵo mem.

13. La materiaj mondoj havis komencon kaj havos finon. Ĉu la materio ekzistas, kiel Dio, de la tuta eterna tempo, ĉu ĝi estis kreita iam ajn, ja evidentas, laŭ ĉio ĉiutage okazanta antaŭ niaj okuloj, ke la transformiĝoj de la materio estas nedaŭraj kaj ke el tiuj transformiĝoj rezultas la diversaj korpoj, kiuj senĉese naskiĝas kaj sin reciproke detruas.

Estante produktoj de la aglomeriĝo kaj transformiĝo de la materio, la diversaj mondoj, kiel ĉiuj materiaj korpoj, nepre havis komencon kaj havos finon, laŭ leĝoj al ni ne konataj. La Scienco povas, ĝis certa limo, formuli la leĝojn, kiuj regis ilian formiĝon, kaj alpaŝi al ilia primitiva stato. Ĉia filozofia teorio, kontraŭdiranta faktojn elpruvitajn de la Scienco, nepre estas falsa, krom se ĝi pruvas, ke la Scienco eraras.

14. Krom krei la materiajn mondojn, Dio ankaŭ kreis inteligentajn estulojn, kiujn ni nomas Spiritoj.

15. Estas al ni nekonataj la origino de la Spiritoj kaj la maniero kiel ili estas kreitaj; ni nur scias, ke ili estas kreitaj simplaj kaj sensciaj, tio estas, sen ia scio kaj sen konado de bono kaj malbono, tamen perfektigeblaj kaj kun egala kapablo por, kun la tempo, ĉion akiri kaj ĉion scii. Komence ili troviĝas en iaspeca infaneco, sen propra volo kaj sen plena konscio pri sia ekzisto.

16. Laŭgrade kiel la Spirito malproksimiĝas de sia deirpunkto, liaj ideoj, kiel ĉe infano, disvolviĝas kaj, kun la ideoj, ankaŭ la libera volo, tio estas, la libereco fari aŭ ne fari, sekvi tiun aŭ tiun alian vojon por sia progreso, kio estas unu el la esencaj atributoj de la Spirito.

17. La fina celo de ĉiuj Spiritoj estas atingi la perfektecon eblan al kreito. La rezultato de tiu perfekteco konsistas en la ĝuo de la superega feliĉo, kiu el ĝi sekvas kaj kiun ili pli aŭ malpli rapide atingas laŭ tio, kiel ili uzis sian liberan volon.

18. La Spiritoj estas la perantoj de la dia potenco; ili konstituas la inteligentan forton de la Naturo kaj kunhelpas por la plenumiĝo de la projektoj de la Kreinto, cele al subteno de la ĝenerala harmonio de la Universo kaj de la neŝanĝeblaj leĝoj regantaj la kreaĵaron.

19. Por kunhelpi, kiel perantoj de la dia potenco, ĉe la verko de la materiaj mondoj, la Spiritoj kelkatempe surmetas materian korpon.

La enkarniĝintaj Spiritoj konsistigas la homaron. La homa animo estas enkarniĝinta Spirito.

20. La spirita vivo estas la normala vivo de la Spirito: ĝi estas eterna; la enkorpa vivo estas nedaŭra kaj pasema: nenio alia ol momento en la eterneco.

21. La enkarniĝo de la Spiritoj troviĝas en la leĝoj de la Naturo; ĝi estas necesa al ilia progreso kaj al la plenumiĝo de la verkoj de Dio. Per la laboro, kiun al ili necesigas la enkorpa vivo, ili perfektigas sian inteligenton kaj akiras, observante la leĝon de Dio, la meritojn, kiuj ilin kondukos al la eterna feliĉo.

El tio rezultas, ke, kunhelpante por la ĝenerala verko de la kreado, la Spiritoj laboras por sia propra progreso.

22. La perfektiĝado de la Spirito estas frukto de lia propra laboro; li progresas laŭ sia pli aŭ malpli granda diligento, aŭ sia bonvolo por akiri la kvalitojn, kiuj mankas al li.

23. Ne povante havigi al si, en unu sola enkorpa ekzistado, ĉiujn moralajn kaj intelektajn kvalitojn, kiuj lin kondukos al la celo, la Spirito ĝin atingas tra sinsekvo da ekzistadoj, en kiuj li faras po kelke da paŝoj antaŭen sur la vojo de la progreso kaj puriĝas je kelkaj el siaj neperfektaĵoj.

24. Ĉe ĉiu nova ekzistado, la Spirito kunportas, kion li akiris laŭ inteligenteco kaj laŭ moraleco en siaj antaŭaj ekzistadoj, krom ankaŭ la ĝermoj de tiuj neperfektaĵoj, de kiuj li ankoraŭ ne seniĝis.

25. Kiam Spirito malbone uzis iun ekzistadon, tio estas, se li faris nenian progreson sur la vojo de bono, tiu ekzistado estas al li senprofita, kaj li devas ĝin rekomenci en pli aŭ malpli penigaj kondiĉoj pro siaj malzorgemo kaj malbonvolo.

26. Ĉar la Spirito, en ĉiu enkorpa ekzistado, nepre akiras ion rilate al bono kaj seniĝas je io rilate al malbono, el tio sekvas, ke, post certa nombro da enkarniĝoj, li troviĝas purigita kaj atingas la staton de pura Spirito.

27. Nedifinita estas la nombro de la enkorpaj ekzistadoj: dependas de la volo de la Spirito ĝin malgrandigi per diligenta laborado por sia morala perfektiĝo.

28. En la intertempo de la enkorpaj ekzistadoj, la Spirito estas vaganta kaj vivas la spiritan vivon. La vaganteco ne havas difinitan daŭron.

29. Kiam la Spiritoj akiris sur iu mondo la ĉiomon da progreso, kiun al ili ebligas la stato de tiu mondo, ili ĝin forlasas por enkarniĝi en alia pli progresinta, kie ili akiras novajn sciojn, kaj tiel plu sinsekve ĝis ili, ne plu bezonante enkarniĝon en materia korpo, ekskluzive vivas la spiritan vivon, en kiu ili ankoraŭ progresas en alia senco kaj per aliaj rimedoj. Atinginte la kulminon de la progreso, ili ĝuas la superegan feliĉon. Akceptite en la konsilioj de la Ĉiopova, ili identiĝas kun lia penso kaj fariĝas liaj kurieroj, liaj senperaj ministroj por la regado de l’ mondoj, havante sub sia estreco Spiritojn en malsamaj gradoj de progreso.

Libro: Postmortaj Verkoj.

10. Deus é o Criador de todas as coisas.

Esta proposição é corolário da prova da existência de Deus.

11. O princípio das coisas reside nos arcanos de Deus.

Tudo diz que Deus é o autor de todas as coisas, mas como e quando as criou Ele? A matéria existe, como Ele, de toda a eternidade? Ignoramo-lo. Acerca de tudo o que Ele não julgou conveniente revelar-nos, apenas se podem erguer sistemas mais ou menos prováveis. Dos efeitos que observamos, podemos remontar a algumas causas. Há, porém, um limite que não nos é possível transpor. Querer ir além é, simultaneamente, perder tempo e cair em erro.

12. O homem tem por guia, na pesquisa do desconhecido, os atributos de Deus.

Para a investigação dos mistérios que nos é permitido sondar por meio do raciocínio, há um critério certo, um guia infalível: os atributos de Deus. Desde que se admite que Deus é eterno, imutável, bom; que é infinito nas suas perfeições, toda doutrina ou teoria, científica ou religiosa, que tenda a lhe tirar qualquer parcela de um só dos seus atributos, será necessariamente falsa, pois que tende à negação da divindade mesma.

13. Os mundos materiais tiveram começo e terão fim.

Quer a matéria exista de toda a eternidade, como Deus, quer tenha sido criada numa época qualquer, é evidente, segundo o que se passa cotidianamente às nossas vistas, que são temporárias as transformações da matéria e que dessas transformações resultam diferentes corpos, que incessantemente nascem e se destroem.

Como produtos que são da aglomeração e da transformação da matéria, os diversos mundos hão de ter tido, como todos os corpos materiais, começo e terão fim, na conformidade de leis que desconhecemos. Pode a Ciência, até certo ponto, formular as leis que lhes presidiram à formação e remontar ao estado primitivo deles. Toda teoria filosófica em contradição com os fatos que a Ciência comprova é necessariamente falsa, a menos que prove estar em erro a Ciência.

14. Criando os mundos materiais, também criou Deus seres inteligentes a que damos o nome de Espíritos.

15. Desconhecemos a origem e o modo de criação dos Espíritos; apenas sabemos que eles são criados simples e ignorantes, isto é, sem ciência e sem conhecimento do bem e do mal, porém perfectíveis e com igual aptidão para tudo adquirirem e tudo conhecerem com o tempo. A princípio, eles se encontram numa espécie de infância, carentes de vontade própria e sem consciência perfeita de sua existência.

16. À medida que o Espírito se distancia do ponto de partida, desenvolvem-se-lhe as ideias, como na criança, e, com as ideias, o livre arbítrio, isto é, a liberdade de fazer ou não fazer, de seguir este ou aquele caminho para seu adiantamento, o que é um dos atributos essenciais do Espírito.

17. O objetivo final de todos os Espíritos consiste em alcançar a perfeição de que é suscetível a criatura. O resultado dessa perfeição está no gozo da suprema felicidade que lhe é consequente e a que chegam mais ou menos rapidamente, conforme o uso que fazem do livre-arbítrio.

18. Os Espíritos são os agentes da potência divina; constituem a força inteligente da Natureza e concorrem para a execução dos desígnios do Criador, tendo em vista a manutenção da harmonia geral do Universo e das leis imutáveis que regem a Criação.

19. Para colaborarem, como agentes da potência divina na obra dos mundos materiais, os Espíritos revestem transitoriamente um corpo material.

Os Espíritos encarnados constituem a Humanidade. A alma do homem é um Espírito encarnado.

20. A vida espiritual é a vida normal do Espírito: é eterna; a vida corporal é transitória e passageira: não é mais do que um instante na eternidade.

21. A encarnação dos Espíritos está nas Leis da Natureza; é necessária ao adiantamento deles e à execução das obras de Deus. Pelo trabalho, que a existência corpórea lhes impõe, eles aperfeiçoam a inteligência e adquirem, cumprindo a Lei de Deus, os méritos que os conduzirão à felicidade eterna.

Daí resulta que, concorrendo para a obra geral da Criação, os Espíritos trabalham pelo seu próprio progresso.

22. O aperfeiçoamento do Espírito é fruto do seu próprio labor; ele avança na razão da sua maior ou menor atividade ou da sua boa vontade em adquirir as qualidades que lhe falecem.

23. Não podendo o Espírito, numa só existência, adquirir todas as qualidades morais e intelectuais que hão de conduzi-lo à meta, ele chega a essa aquisição por meio de uma série de existências, em cada uma das quais dá alguns passos para a frente na senda do progresso e se escoima de algumas imperfeições.

24. Para cada nova existência, o Espírito traz o que ganhou em inteligência e em moralidade nas suas existências pretéritas, assim como os germens das imperfeições de que ainda se não expungiu.

25. Quando um Espírito empregou mal uma existência, isto é, quando nenhum progresso realizou na senda do bem, essa existência lhe resulta sem proveito, ele tem que a recomeçar em condições mais ou menos penosas, por efeito da sua negligência ou má vontade.

26. Devendo o Espírito, em cada existência corpórea, adquirir alguma coisa no sentido do bem e despojar-se de alguma coisa no sentido do mal, segue-se que, após certo número de encarnações, ele se acha depurado e alcança o estado de puro Espírito.

27. É indeterminado o número das existências corpóreas; depende da vontade do Espírito reduzir esse número, trabalhando ativamente pelo seu progresso moral.

28. No intervalo das existências corpóreas, o Espírito é errante e vive a vida espiritual. A erraticidade carece de duração determinada.

29. Quando, num mundo, os Espíritos têm realizado a soma de progresso que o estado desse mundo lhe faculta efetuar, deixam-no e passam a encarnar noutro mais adiantado, onde entesouram novos conhecimentos e assim por diante, até que, de nenhuma utilidade mais lhe sendo a encarnação em corpos materiais, entram a viver exclusivamente a vida espiritual, em que também progridem noutro sentido e por outros meios. Galgando o ponto culminante do progresso, gozam da felicidade suprema. Admitidos nos Conselhos do Onipotente, identificam-se com o pensamento deste e se tornam seus mensageiros, seus ministros diretos para o governo dos mundos, tendo sob suas ordens os outros Espíritos ainda em diferentes graus de adiantamento.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.

CAFÉ com EVANGELHO MUNDIAL com ROSANA MARAGNO, Lição 125: NO CONVÍVIO D...

M014: Stari sur unu piedo - "DU MINUTOJ da MEDICINO" - PAULO SERGIO VIANA

Gotas de Esperança com Carlos Faria | Victor Hugo (Menino)

CAFÉ com EVANGELHO MUNDIAL com GUSTAVO RAMALHO, Lição 122: CONVITE AO E...

La animo / A alma.

4. Estas en la homo ia intelekta principo, kiun oni nomas ANIMO aŭ SPIRITO, sendependa de la materio, kaj kiu al li donas la moralan senton kaj la pensokapablon.

Se la penso estus ia propreco de la materio, oni vidus pensanta la krudan materion. Nu, ĉar oni neniam vidis la inertan materion dotita per intelektaj kapabloj, kaj ĉar la korpo, mortinte, ne plu pensas, tial nepra estas la konkludo, ke la animo ne dependas de la materio kaj ke la organoj estas nenio alia ol instrumentoj, per kiuj la homo esprimas sian penson.

5. La materialismaj doktrinoj estas neakordigeblaj kun la moralo kaj renversas la socian ordon.

Se, laŭ la materialistoj, la penso estus ia sekreciaĵo de la cerbo, same kiel galo estas sekreciata de la hepato, el tio rezultus, ke, pro la morto de la korpo, la homa intelekto kaj ĉiuj liaj moralaj kvalitoj enfalus en la nenion; ke parencoj, amikoj kaj ĉiuj liaj amatoj estus senrevene perditaj; ke al genia homo mankus ĉia merito pro tio, ke siajn transcendajn fakultojn li ŝuldus nur al sia hazarda konstruo; ke inter imbecilo kaj saĝulo la diferenco estus nur pro plia aŭ malplia kvanto da cerba substanco.

La sekvoj de tiu doktrino estus, ke, nenion atendante trans ĉi tiu vivo, la homo havus nenian intereson fari bonon; ke al li estus tute nature peni havigi al si kiel eble pli da ĝuoj, eĉ se koste de aliaj homoj; ke egoismo estus la plej racia sento; ke tiu konstante suferanta sur la Tero nenion pli bonan farus ol sin mortigi, ĉar, devante enfali en la nenion, al li estus nek pli, nek malpli bone, kaj li tiel malplilongigus siajn suferojn.

La materialisma doktrino estas do la sankcio de egoismo, fonto de ĉiuj malvirtoj; la neado de karitato, fonto de ĉiuj virtoj kaj bazo de la socia ordo; kaj la pravigo de sinmortigo.

6. La ekzisto de la animo estas pruvita de Spiritismo.

La ekziston de la animo pruvas la inteligentaj agoj de la homo, kiuj nepre devas havi ian inteligentan, tute ne inertan kaŭzon. Ĝian sendependecon de la materio klare evidentigas tiel la spiritaj fenomenoj, kiuj ĝin montras aganta per si mem, kiel precipe ĝia apartiĝo dum la vivo, kio al ĝi ebligas manifestiĝi, pensi kaj agi sen la korpo.

Oni povas diri, ke, se la kemio apartigis la elementojn de la akvo; se per tio ĝi malkovris la proprecojn de tiuj elementoj, kaj se ĝi povas laŭvole malfari kaj refari ian kombinitan korpon, tiel same Spiritismo povas izoli la du konsistigajn elementojn de la homo: la spiriton kaj la materion, la animon kaj la korpon, ilin laŭvole apartigi kaj kunigi, kio allasas nenian dubon pri ilia sendependeco.

7. La animo de la homo supervivas la korpon kaj konservas postmorte sian individuecon.

Se la animo ne supervivus la korpon, la homo nur havus kiel perspektivon la nenion, kaj tiel same estus se la pensokapablo estus produkto de la materio. Se ĝi ne konservus sian individuecon, tio estas, se ĝi dissolviĝus en tiun komunan rezervujon nomatan granda tuto, kiel akvogutoj en la oceano, tio por la homo egalus la neniiĝon de la penso, kaj la sekvo estus tute sama kiel se li ne havus animon.

La postmortan supervivon de la animo nerefuteble, kaj iel palpeble, elmontras la spiritismaj komunikiĝoj. Ĝian individuecon elpruvas la karaktero kaj la kvalitoj propraj al ĉiu persono, kaj tiuj kvalitoj, kiuj distingas la animojn, unuj disde aliaj, ja konsistigas ties personecon. Se la animoj konfuziĝus en unu komuna tuto, unuformaj ja estus tiuj kvalitoj.

Krom tiuj inteligentaj pruvoj, estas ankaŭ la materiala pruvo liverata de la videblaj manifestiĝoj, aŭ aperoj, tiel oftaj kaj aŭtentaj, ke oni ne rajtas ilin pridubi.

8. La homa animo estas feliĉa aŭ malfeliĉa postmorte laŭ tio, ĉu ĝi dumvive faris bonon aŭ malbonon.

Se oni konfesas ian Dion superege justan, oni ne povas akcepti, ke la animoj havas komunan sorton. Se sama devus esti la estonta pozicio de krimulo kaj virtulo, neniel do utilus peni praktiki bonon. Nu, supozi, ke Dio ne faras distingon inter tiu, faranta bonon, kaj tiu, faranta malbonon, estus nei lian justecon. Ĉar ne ĉiam, dum la surtera vivo, malbono ricevas sian punon, kaj bono sian rekompencon, necesas do el tio konkludi, ke la justeco plenumiĝos poste, sen kio Dio ne estus justa.

Cetere, la estontaj punoj kaj rekompencoj ricevas konkretan pruvon per la komunikiĝoj, kiujn la homoj povas starigi kun la animoj de tiuj, kiuj ĉi tie vivis kaj kiuj venas priskribi sian feliĉan aŭ malfeliĉan staton, la naturon de siaj ĝojoj aŭ de siaj suferoj, krom ankaŭ malkaŝi ties kaŭzojn.

9. Dio, animo, supervivo kaj individueco de la animo post la morto, estontaj punoj kaj rekompencoj, estas fundamentaj principoj de ĉiuj religioj. Al la moralaj pruvoj de tiuj principoj Spiritismo aldonas la pruvojn materialajn liveratajn de l’ faktoj kaj eksperimentado, tiel nuligante la sofismojn de materialismo. En la ĉeesto de l’ faktoj, nekredemo ne plu havas ekzistopravon, kaj tiamaniere Spiritismo rehavigas fidon al tiuj, kiuj ĝin perdis, kaj forigas la dubojn de l’ nekredantoj.

         Libro: Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

4. Há no homem um princípio inteligente a que se chama ALMA ou ESPÍRITO, independente da matéria, e que lhe dá o senso moral e a faculdade de pensar.

Se o pensamento fosse propriedade da matéria, teríamos a matéria bruta a pensar. Ora, como ninguém nunca viu a matéria inerte dotada de faculdades intelectuais; como, quando o corpo morre, não mais pensa, forçoso é se conclua que a alma independe da matéria e que os órgãos não passam de instrumentos com que o homem manifesta seu pensamento.

5. As doutrinas materialistas são incompatíveis com a moral e subversivas da ordem social.

Se, conforme pretendem os materialistas, o pensamento fosse segregado pelo cérebro, como a bílis o é pelo fígado, seguir-se-ia que, morto o corpo, a inteligência do homem e todas as suas qualidades morais recairiam no nada; que os nossos parentes, os amigos e todos quantos houvessem Profissão de fé espírita raciocinada tido a nossa afeição estariam irremissivelmente perdidos; que o homem de gênio careceria de mérito, pois que somente ao acaso da sua organização seria devedor das faculdades transcendentes que revela; que entre o imbecil e o sábio apenas haveria a diferença de mais ou menos substância cerebral.

As consequências dessa doutrina seriam que, nada podendo esperar para depois desta vida, nenhum interesse teria o homem em fazer o bem; que muito natural seria procurasse ele a maior soma possível de gozos, mesmo à custa dos outros; que o sentimento mais racional seria o egoísmo; que aquele que fosse persistentemente desgraçado na Terra, nada de melhor teria a fazer do que se matar, porquanto, destinado a mergulhar no nada, isso não lhe seria nem pior, nem melhor, ao passo que de tal forma abreviaria seus sofrimentos.

A doutrina materialista é, pois, a sanção do egoísmo, origem de todos os vícios; a negação da caridade — origem de todas as virtudes e base da ordem social — e seria ainda a justificação do suicídio.

6. O Espiritismo prova a existência da alma.

Provam a existência da alma os atos inteligentes do homem, por isso

que eles hão de ter uma causa inteligente, e não uma causa inerte. Que ela independe da matéria está demonstrado de modo patente pelos fenômenos espíritas que a mostram agindo por si mesma e o está, sobretudo, pelo seu insulamento durante a vida, o que lhe permite manifestar-se, pensar e agir sem o corpo.

Pode-se dizer que, se a Química separou os elementos da água; se, dessa maneira, pôs a descoberto as propriedades desses elementos e se pode, à sua vontade, fazer e desfazer um corpo composto, o Espiritismo, igualmente, pode isolar os dois elementos constitutivos do homem: o Espírito e a matéria, a alma e o corpo, separá-los e reuni-los à vontade, o que não deixa dúvida sobre a independência de uma e outro.

7. A alma do homem sobrevive ao corpo e conserva a sua individualidade após a morte deste.

Se a alma não sobrevivesse ao corpo, o homem só teria por perspectiva o nada, do mesmo modo que se a faculdade de pensar fosse produto da matéria. Se não conservasse a sua individualidade, isto é, se se dissolvesse no reservatório comum chamado o grande todo, como as gotas d’água no oceano, seria igualmente, para o homem, o nada do pensamento e as consequências seriam absolutamente as mesmas que se não houvesse alma.

A sobrevivência desta à morte do corpo está provada de maneira irrecusável e até certo ponto palpável pelas comunicações espíritas. Sua individualidade é demonstrada pelo caráter e pelas qualidades peculiares a cada um. Essas qualidades, que distinguem umas das outras as almas, lhes constituem a personalidade. Se as almas se confundissem num todo comum, uniformes seriam as suas qualidades.

Além dessas provas inteligentes, há também a prova material das manifestações visuais, ou aparições, tão frequentes e autênticas, que não é lícito pô-las em dúvida.

8. A alma do homem é ditosa ou desgraçada depois da morte, conforme haja feito o bem ou o mal durante a vida.

Admitindo-se um Deus soberanamente justo, não se pode admitir que as almas tenham todas a mesma sorte. Se a posição futura do criminoso houvesse de ser a mesma que a do homem virtuoso, excluída estaria toda a utilidade da prática do bem. Ora, supor que Deus não faz diferença entre o que pratica o bem e o que pratica o mal fora negar-lhe a justiça. Nem sempre recebendo punição o mal e recompensa o bem, durante a vida terrena, deve-se concluir daí que a justiça será feita depois, sem o que Deus não seria justo.

As penas e os gozos futuros estão, ademais, provados pelas comunicações que os homens podem estabelecer com as almas dos que aqui viveram e que vêm descrever o estado em que se encontram, ditoso ou infeliz, a natureza de suas alegrias ou de seus sofrimentos e enumerar-lhes as causas.

9. Deus, alma, sobrevivência e individualidade da alma após a morte do corpo, penas e recompensas futuras constituem os princípios fundamentais de todas as religiões.

O Espiritismo junta às provas morais desses princípios as provas materiais dos fatos e da experimentação e corta cerce os sofismas do materialismo. Em presença dos fatos, cessa toda razão de ser da incredulidade. É assim que o Espiritismo restitui a fé aos que a tenham perdido e dissipa as dúvidas dos incrédulos.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.