Pardono / Perdão – 337 a 341.

 

337. – “Konsentu rapide kun via kontraŭulo” – Tiu estas la parolo de la Evangelio, sed, se la kontraŭulo ne estos kun bona deziro je frateco, kiel ni efektivigu tiun reamikiĝon?

– Ĉiu plenumu sian evangelian devon, serĉante la kontraŭulon por la necesa reamikiĝo, kun forgeso pri la ricevita ofendo. Se persistos lia venĝemo, la afero estu forgesita per la sincera frateco, ĉar la revenĝemo jam estas, per si mem, ia viva ulcero al ĉiuj, kiuj ĝin konservas en sia koro.

338. – Kial Jesuo konsilis pardoni “sepdekoble sep fojoj”?

– La Tero estas sfero de spertoj kaj elpagoj kelkfoje tre penigaj, kaj, kiu sin sentas ofendita de iu, tiu ne forgesu, ke ankaŭ li mem povas erari sepdekoble sep fojojn.

339. – Parolante pri pardono, ĉu ni povos esti instruitaj pri la naturo de malamo?

– Malamo povas signifi la tiel nomatajn instinktajn antipatiojn, en kiuj estas multe da animaleco, kiun ĉiu homo forigos de si per la valoroj de la memedukado, por ke lia komprenkapablo estu altigita al supera nivelo.

Sed pli ofte, la malamo estas la ĝermo de la amo, kiu estis sufokita kaj kripligita de koro sen Evangelio. La grandaj korinklinoj, transformitaj en malordajn pasiojn, sen aŭtentika kompreno de la sublima amo, kelkafoje brulegas en la interno, ĉe la momento de la moralaj tempestoj de la vivo, lasante post si la amarajn postsignojn de malamo, kvazaŭ karbojn, kiuj nigrigas la animon.

Nur la evangelizo de la spirita homo povos konduki lin en superan sferon de kompreno, tiel ke la korinklinaj energioj neniam fariĝu fortoj, detruantaj la koron.

340. – Ĉu pardono kaj forgeso devas signifi la samon?

– Por la surtera konvencio, la pardono signifas rezignon al venĝo, tiel ke la ofendito ne bezonu tute forgesi la eraron de dia frato; por la evangelizita spirito tamen pardono kaj forgeso devas iri kune, kvankam en ĉiuj momentoj de la ekzistado superstaras la bezono de preĝo kaj vigleco.

Cetere, la leĝo mem de reenkarniĝo instruas al ni, ke sole nur la forgeso pri la pasinteco povas prepari la aŭroron de la elaĉeto.

341. – Ĉu la Spiritoj, kiuj kunvivis kun ni sur la Tero kaj kiuj foriras al la Spaco, ne ĝuinte la ĝojon de nia pardono, povos suferi pro niaj akuzoj, rilate al siaj dumvivaj faroj?

– La elkarniĝinta Spirito multe suferas pro la nejustaj aŭ senpripensaj opinioj pri si formulitaj en la mondo.

Prezentu al vi, ke vi ricevas la juĝon de surtera frato kaj taksu, kiom multe vi dezirus lian rememoron pri tio bona, kion vi posedas, por ke malbono ne superstaru sur via vojo, sufokante viajn plej bonajn esperojn pri regenero.

Memorante tiun, kiu antaŭiris vin en la tombo, kompatu tiujn, kiuj eraris, kaj estu fratamaj.

Rememori la bonon estas vivigi la feliĉon. Forgesi la eraron estas ekstermi la malbonon. Krom ĉio, ni ne forgesu, ke ni estos juĝataj per la sama mezurilo, per kiu ni juĝos.

Libro: La Konsolanto – Allan Kardec.

337 – “Concilia-te depressa com o teu adversário” – Essa é a palavra do Evangelho, mas se o adversário não estiver de acordo como bom desejo de fraternidade, como efetuar semelhante conciliação?

- Cumpra cada qual o seu dever evangélico, buscando o adversário para a reconciliação precisa, olvidando a ofensa recebida. Perseverando a atitude rancorosa daquele, seja a questão esquecida pela fraternidade sincera, porque o propósito de represália, em si mesmo, já constitui numa chaga viva para quanto o conservam no coração.

338 –Por que teria Jesus aconselhado perdoar “setenta vezes sete?”.

- A Terra é um plano de experiências e resgates por vezes bastante penosos, e aquele que se sinta ofendido por alguém, não deve esquecer que ele próprio pode também errar setenta vezes sete.

339 – Em se falando de perdão, poderemos ser esclarecidos quanto à natureza do ódio?

- O ódio pode traduzir-se nas chamadas aversões instintivas, dentro das quais há muito de animalidade, que cada homem alijará de si, com os valores da auto educação, a fim de que o seu entendimento seja elevado a uma condição superior.

Todavia, na maior parte das vezes, o ódio é o gérmem do amor que foi sufocado e desvirtuado por um coração sem Evangelho. As grandes expressões afetivas convertidas nas paixões desorientadas, sem compreensão legítima do amor sublime, incendeiam-se no íntimo, por vezes, no instante das tempestades morais da vida, deixando atrás de si as expressões amargas do ódio, como carvões que enegrecem a alma.

Só a evangelização do homem espiritual poderá conduzir as criaturas a um plano superior de compreensão, de modo a que jamais as energias afetivas se convertam em forças destruidoras do coração.

340 – Perdão e esquecimento devem significar a mesma coisa?

- Para a convenção do mundo, o perdão significa renunciar à vingança, sem que o ofendido precise olvidar plenamente a falta do seu irmão; entretanto, para o espírito evangelizado, perdão e esquecimento devem caminhar juntos, embora prevaleça para todos os instantes da existência a necessidade de oração e vigilância.

Aliás, a própria lei da reencarnação nos ensina que só o esquecimento do passado pode preparar a alvorada da redenção.

341 –Os Espíritos de nossa convivência, na Terra, e que partem para o Além, sem experimentar a luz do perdão, podem sofrer com as nossas opiniões acusatórias, relativamente aos atos de sua vida?

- A entidade desencarnada, muito sofre com o juízo ingrato ou precipitado que, a seu respeito, se formula no mundo.

Imaginai-vos recebendo o julgamento de um irmão de humanidade e avaliai como desejaríeis a lembrança daquilo que possuís de bom, a fim de que o mal não prevaleça em vossa estrada, sufocando-vos as melhores esperanças de regeneração.

Em lembrando aquele que vos precedeu no túmulo, tende compaixão dos que erraram e sedes fraternos.

Rememorar o bem é dar vida à felicidade. Esquecer o erro é exterminar o mal.

Além de tudo, não devemos esquecer de que seremos julgados pela mesma medida com que julgarmos.

Livro: O Consolador – Emmanuel / Chico Xavier.