19. Ĉu ne estas
malhonoro por ĉielaj kurieroj – vi diras –– la transsendo de la instruoj per
tiel vulgara rimedo, kiel tiu de la tabloj? Ĉu ne estos ofendo kontraŭ ili
supozi, ke ili amuziĝas per frivolaĵoj, lasante sian luman loĝejon por meti sin
al la dispono de la unua scivolemulo?
Ankaŭ Jesuo
lasis la loĝejon de la Patro por naskiĝi en stalo. Kiu diris al vi, ke
Spiritismo atribuas bagatelaĵojn al la superaj Spirito? Ne; Spiritismo nepre
asertas la kontraŭon, t. e., ke vulgaraĵoj estas propraj al la vulgaraj Spiritoj.
Malgraŭ tio, el tiuj vulgaraĵoj rezultas ia utilo, nome skuegi multajn
imagemulojn, pruvante la ekziston de la spirita mondo kaj ĝissate elmontrante,
ke tiu mondo ne estas tia, sed tre malsama ol tiu, kiun oni opiniis.
Tiuj unuaj
manifestiĝoj eble estis simplaj, kiel ĉio komenciĝanta, sed eĉ ne pro tio, ke ĝi
ĝermas el tre malgranda semo, iam la arbo ĉesos etendi sian verdan kaj foliriĉan
branĉaron.
Kiu kredus, ke
el mizerega trogo en Bet-Leĥem povus eliri la parolo, kiu nepre transformas la
mondon?
Jes! La Kristo
estas ja la dia Mesio. Lia parolo estas ja tiu parolo de vero; jes, la religio
fondita sur tiu parolo fariĝas neskuebla, sed kondiĉe, ke ĝi praktiku la
sublimajn instruojn, ne farante el la bona kaj justa Dio, kiun ni rekonas en ĝi,
ian partian, venĝeman kaj kruelan Dion.
Libro: La Ĉielo
kaj la Infero - Allan Kardec.
19. Não é
indigno de celestes mensageiros — dizeis — o transmitirem suas instruções por
meio tão vulgar qual o das mesas? Não será ultrajá-los o supor que se divertem
com frivolidades deixando a sua mansão de luz para se porem à disposição do
primeiro curioso?
Jesus também
deixou a mansão do Pai para nascer num estábulo. E quem vos disse que o
Espiritismo atribui frioleiras aos Espíritos superiores? Não; o Espiritismo
afirma positivamente o contrário, isto é, que as coisas vulgares são próprias
de Espíritos vulgares. Não obstante, dessas vulgaridades resulta um benefício,
qual o de abalar muitas imaginações, provando a existência do mundo espiritual
e demonstrando à saciedade que esse mundo não é tal, porém muito diferente do
que se julgava. Essas manifestações iniciais eram porventura simples como tudo
que começa, mas nem por germinar de minúscula semente a árvore deixa um dia de
estender virente e copada a sua ramagem.
Quem acreditaria
que da misérrima manjedoura de Belém pudesse sair a palavra que havia de
transformar o mundo?
Sim! O Cristo é
bem o Messias divino. A sua palavra é bem a palavra da verdade, fundada na qual
a religião se torna inabalável, mas sob condição de praticar os sublimes ensinamentos
que ela contém, e não de fazer do Deus justo e bom, que nela reconhecemos, um
Deus faccioso, vingativo e cruel.
Livro: O Céu e o
Inferno – Allan Kardec.
Nenhum comentário:
Postar um comentário