Reenkarniĝo
“Kaj se via mano
aŭ via piedo faligas vin, detranĉu ĝin kaj forjetu ĝin de vi : estas bone por
vi eniri en vivon kripla aŭ lama prefere ol, havante du manojn aŭ du piedojn,
esti enjetita en la eternan fajron.” - Jesuo. (MATEO, 18 : 8 .)
Nur la
reenkarniĝo solvas la demandojn pri la esto, la doloro kaj la destino, kaj en
multaj okazoj Jesuo parolis al ni pri ĝiaj belaj kaj saĝaj principoj.
Tiu ĉi loko el
Mateo estas ege signifoplena.
Nepre necesas
konsideri, ke la Majstro sin turnis al stagnanta, preskaŭ morta socio.
En harmonia
kolekto de la diaj instruoj, la kristano efektive konas nur unu specon de morto
: tiun, kiu trafas la konsciencon pekintan kontraŭ la Leĝo ; kaj la plimulto de
la samtempuloj de la Kristo estis personoj sen edifa spirita agado, kun ŝtoniĝinta
animo kaj paralizita koro.
La esprimo “estas
bone por vi eniri en vivon” prezentas fundamentan solvon. Ĉu la tiamaj aŭdantoj
ne estis homoj? La Sinjoro tamen aludis la kontinuan ekzistadon, la ĉiaman
vivon, dum kiu ĉiu spirito vekiĝos por sia glora destino en la eterneco.
Per la alta
simboleco de siaj vortoj, Jesuo prezentas al ni la kaŭzon de la doloraj
rezaskiĝoj, kie ni rigardu kriplulojn, blindulojn kaj denaskajn paralizulojn,
kiel animojn, kiuj petis tiajn provojn por la refortiĝo kaj la revirtiĝo nepre
necesaj al la estonta feliĉo.
La bildo pri la
“eterna fajro”, enmetita en la evangeliajn tekstojn, estas rimedo tre konforma
al la instruo, ĉar tiel longe, ĝis la homo ne decidiĝos vivi kun la Kristo, li
al tio estos instigata per milo da malsamaj rimedoj ; se la ribelemo longe
daŭros tra sennombraj jarcentoj, la purigaj procedoj same daŭros kiel la
materia fajro, kiu ekzistos sur la Tero dum ĝia helpo estos bezona, kiel
utilaĵo nepre necesa al la fizika vivo.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Libro: Vojo, Vero kaj Vivo, ĉapitro 108.
REENCARNAÇÃO
“Portanto, se a
tua mão ou o teu pé te escandalizar, corta-o e atira-o para longe de ti; melhor
te é entrar na vida, coxo ou aleijado, do que, tendo duas mãos ou dois pés,
seres lançado no fogo eterno.” — Jesus. (MATEUS, capítulo 18, versículo 8.)
Unicamente a
reencarnação esclarece as questões do ser, do sofrimento e do destino. Em
muitas ocasiões, falou-nos Jesus de seus belos e sábios princípios.
Esta passagem de
Mateus é sumamente expressiva.
É indispensável
considerar que o Mestre se dirigia a uma sociedade estagnada, quase morta.
No concerto das
lições divinas que recebe, o cristão, a rigor, apenas conhece, de fato, um
gênero de morte, a que sobrevém à consciência culpada pelo desvio da Lei; e os
contemporâneos do Cristo, na maioria, eram criaturas sem atividade espiritual
edificante, de alma endurecida e coração paralítico.
A expressão
“melhor te é entrar na vida” representa solução fundamental. Acaso, não eram os
ouvintes pessoas humanas? Referia-se, porém, o Senhor à existência contínua, à
vida de sempre, dentro da qual todo espírito despertará para a sua gloriosa
destinação de eternidade.
Na elevada
simbologia de suas palavras, apresenta-nos Jesus o motivo determinante dos
renascimentos dolorosos, em que observamos aleijados, cegos e paralíticos de
berço, que pedem semelhantes provas como períodos de refazimento e regeneração
indispensáveis à felicidade porvindoura.
Quanto à imagem
do “fogo eterno”, inserta nas letras evangélicas, é recurso muito adequado à
lição, porque, enquanto não se dispuser a criatura a viver com o Cristo, será
impelida a fazê-lo, através de mil meios diferentes; se a rebeldia perdurar por
infinidade de séculos, os processos purificadores permanecerão igualmente como
o fogo material, que existirá na Terra enquanto seu concurso perdurar no tempo,
como utilidade indispensável à vida física.
Livro: Caminho,
Verdade e Vida.
Emmaneul / Chico
Xavier.
Nenhum comentário:
Postar um comentário