La foi et la
charité.
13. Je vous ai
dit dernièrement, mes chers enfants, que la charité sans la foi ne suffisait
point pour maintenir parmi les hommes un ordre social capable de les rendre
heureux. J'aurais dû dire que la charité est impossible sans la foi. Vous
pourrez bien trouver, à la vérité, des élans généreux même chez la personne
privée de religion, mais cette charité austère qui ne s'exerce que par
l'abnégation, par le sacrifice constant de tout intérêt égoïste, il n'y a que
la foi qui puisse l'inspirer, car il n'y a qu'elle qui nous fasse porter avec
courage et persévérance la croix de cette vie.
Oui, mes
enfants, c'est en vain que l'homme avide de jouissances voudrait se faire
illusion sur sa destinée ici-bas, en soutenant qu'il lui est permis de ne
s'occuper que de son bonheur. Certes, Dieu nous créa pour être heureux dans
l'éternité ; cependant la vie terrestre doit uniquement servir à notre
perfectionnement moral, lequel s'acquiert plus facilement avec l'aide des
organes et du monde matériel. Sans compter les vicissitudes ordinaires de la
vie, la diversité de vos goûts, de vos penchants, de vos besoins, est aussi un
moyen de vous perfectionner en vous exerçant dans la charité. Car, ce n'est
qu'à force de concessions et de sacrifices mutuels que vous pouvez maintenir
l'harmonie entre des éléments aussi divers.
Vous aurez
cependant raison en affirmant que le bonheur est destiné à l'homme ici-bas, si
vous le cherchez, non dans les jouissances matérielles, mais dans le bien.
L'histoire de la chrétienté parle de martyrs qui allaient au supplice avec joie
; aujourd'hui, et dans votre société, il ne faut pour être chrétien, ni
l'holocauste du martyre, ni le sacrifice de la vie, mais uniquement et
simplement le sacrifice de votre égoïsme, de votre orgueil et de votre vanité.
Vous triompherez, si la charité vous inspire et si la foi vous soutient.
(ESPRIT PROTECTEUR. Cracovie, 1861.)
L’EVANGILE SELON LE SPIRITISME – Allan Kardec.
La fido kaj la
karito
13. Antaŭ ne
longe mi diris al vi, miaj karaj filoj, ke karito sen fido ne sufiĉas, por teni
inter la homoj socian ordon, kapablan fari la homojn feliĉaj. Mi devus esti
dirinta, ke karito ne estas ebla sen fido. Vere vi povos trovi malavaraĵojn eĉ
fare de senreligiaj personoj, sed tiun severan kariton, kiu agas nur per
abnegacio, per konstanta ofero de ĉiu egoisma intereso, nur la fido povas inspiri,
ĉar nur ĝi ebligas al ni porti kuraĝe kaj persiste la krucon de la surtera
vivo.
Jes, miaj
infanoj, ĝuavida homo vane penas iluzii sin pri sia destino sur la tero,
pretendante, ke al li estas permesate okupiĝi nur pri sia feliĉo. Certe, Dio
kreis nin, por ke ni estu feliĉaj en la eterneco; tamen la surtera vivo devas
servi nur por nia morala perfektiĝo, kiu estas atingita pli facile kun la helpo
de organoj kaj de la materia mondo. Eĉ se oni ne atentus la ordinarajn sortoŝanĝojn
de la vivo, la diverseco de viaj gustoj, de viaj inklinoj, de viaj bezonoj
estas ankaŭ rimedo, por ke vi perfektiĝu, ekzerciĝante en la karito. Ĉar, nur
koste de cedoj kaj de reciprokaj oferoj vi povas ja tenadi la harmonion inter
tiel malsamaj elementoj.
Tamen vi estas
pravaj asertante, ke la feliĉo estas destinita al la homo en tiu ĉi mondo, se
li ĝin serĉas, ne ĉe la materiaj ĝuoj, sed ĉe la bono. La historio de la
Kristanismo parolas pri martiroj, kiuj ĝoje paŝadis al la turmentoj; hodiaŭ, en
via socio, por esti kristano la homo jam ne bezonas submetiĝi al la martireco,
nek oferi sian vivon, sed necesa estas nur kaj simple la ofero de via egoismo,
de via fiero kaj de via vantemo. Vi venkos, se la karito inspiros vin kaj la
fido vin subtenos. (Protektanta Spirito. Krakovo, 1861.)
La Evangelio Laŭ
Spiritismo – Allan Kardec.
Nenhum comentário:
Postar um comentário