La krono
“Kaj ili vestis
lin per purpuro, kaj plektinte dornan kronon, surmetis ĝin al li.” ( MARKO, 15
: 17. )
Preskaŭ
nekredebla estas la nesingardeco de la plimulto de la nunaj disĉiploj de l’
Evangelio, avidantaj la kronon de la mondaj triumfoj. Jam de longe la eklezioj
de la falsita Kristanismo plezuras ĉe la grandiozaj spektakloj, imponantaj per
grandegaj elmontroj de politika potenco. Kaj necesas rekoni, ke multenombraj
kristanspiritistaj societoj, ja ankoraŭ tielmnovaj sur la mondo, delogiĝas al tiuj
samaj inklinoj.
Individue la
prozelitoj ambicias bonstaton, senobstaklan vojon, la honoran konsideradon de la mondo, ĉies
respekton kaj fidelan rekonon de la noblaj principoj de ili konfesataj.
Kiam tiaj facilaĵoj ne favoras ilin en la edifa servado, tiam ili sentas sin
persekutataj, ĝenataj, malfeliĉaj.
Sed . . . kaj la
Kristo? Ĉu ne sufiĉus la bildo de la dorna krono por moderigi ĉies maltrankvilecon?
Kompreneble la
Majstro kunportis la Kronon de la Vivo ; sed li ne volis preterlasi la okazon
instrui, ke por tiuj, dezirantaj supreniri sur la monton de la Dia Releviĝo, la
krono de la Tero ankoraŭ estas el dornoj, suferado kaj senĉesa laboro. En la tempo,
kiam la Sinjoro ekanoncis la Bonan Novaĵon, la Romanoj kronis sin per rozoj ;
sed donante sian subliman lecionon, Jesuo volis komprenigi, ke liaj fidelaj
disĉiploj devos atendi alispecajn insignojn.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Libro: Vojo,
Vero kaj Vivo - ĉapitro 96.
A COROA
“E vestiram-no
de púrpura, e tecendo uma coroa de espinhos, lha puseram na cabeça.” — (MARCOS,
capítulo 15, versículo 17.)
Quase incrível o
grau de invigilância da maioria dos discípulos do Evangelho, na atualidade,
ansiosos pela coroa dos triunfos mundanos. Desde longo tempo, as Igrejas do
Cristianismo deturpado se comprazem nos grandes espetáculos, através de enormes
demonstrações de força política. E forçoso é reconhecer que grande número das
agremiações espiritistas cristãs, ainda tão recentes no mundo, tendem às mesmas
inclinações.
Individualmente,
os prosélitos pretendem o bem-estar, o caminho sem obstáculos, as considerações
honrosas do mundo, o respeito de todos, o fiel reconhecimento dos elevados
princípios que esposaram na vida, por parte dos estranhos. Quando essa bagagem
de facilidades não os bafeja no serviço edificante, sentem-se perseguidos,
contrariados, desditosos.
Mas... e o
Cristo? não bastaria o quadro da coroa de espinhos para atenuar-nos a
inquietação?
Naturalmente que
o Mestre trazia consigo a Coroa da Vida; entretanto, não quis perder a
oportunidade de revelar que a coroa da Terra ainda é de espinhos, de sofrimento
e trabalho incessante para os que desejem escalar a montanha da Ressurreição
Divina. Ao tempo em que o Senhor inaugurou a Boa Nova entre os homens, os
romanos coroavam-se de rosas; mas, legando-nos a sublime lição, Jesus dava-nos
a entender que seus discípulos fiéis deveriam contar com distintivos de outra
natureza.
Livro: Caminho,
Verdade e Vida, cap.: 96
Emmanuel / Chico
Xavier.
Nenhum comentário:
Postar um comentário