Kio estas la karno?
“Se ni vivas per
la Spirito, en la Spirito ni ankaŭ iradu.” – Paŭlo / GALATOJ, 5 : 25.
Preskaŭ ĉiam,
kiam oni parolas pri spiriteco, multaj personoj sin prezentas kun plendoj
kontraŭ la postuloj de la karno.
Estas vero, ke
la apostoloj multfoje parolis pri la voluptoj de la karno, pri ĝiaj krimaj
impulsoj kaj malutilaj deziroj. Eĉ ni ofte sentas la bezonon profiti tiun
simbolon por igi pli kompreneblaj la instruojn de la Evangelio. La Majstro mem figure instruis,
ke la spirito, kiel dia elemento, estas forta, sed la karno, kiel homa esprimo,
estas malforta.
Sed kio estas
tamen la karno?
Ĉiu spirita
individuo havas sian fluidecan korpon, kaj ĉu vi ankoraŭ ne komprenis, ke la
karno estas nenio alia ol kunmetaĵo el densiĝintaj fluidaĵoj? Kompreneble tiuj
fluidaĵoj, post kombiniĝo, submetiĝas al la postuloj de la surtera ekzistado
laŭ tio, kion vi nomas leĝo de heredeco ; sed tiu kunmetaĵo estas pasiva kaj
per si mem ne decidas.
Ni povas rigardi
ĝin, kiel surteran loĝejon direktatan de la spirito kaj alprenantan la bonajn aŭ malbonajn
karakterizaĵojn de sia posedanto.
Parolante pri
pekoj de la karno, ni do komprenu tiun esprimon, kiel erarojn naskitajn de la
morale malsupera stato de la surtera spirita homo.
La malnoblaj
deziroj, la brutaj impulsoj, la maldankemo, la trompemo, la perfidemo neniam
apartenis al la karno.
Necesas, ke la
homo ekkomprenu sian bezonon de memregado, kiu vekus lian kapablon sin mem disciplini
kaj renovigi en Jesuo Kristo.
Unu el la plej
grandaj absurdoj de kelkaj disĉiploj estas atribui al tiu kunmetaĵo el pasivaj
ĉeloj, servantaj al la homo, la aŭtorecon de la krimoj kaj eraroj farataj sur
la Tero, ĉar ni ja scias, ke ĉio fontas el la spirito.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Livro: Vojo,
Vero kaj Vivo - ĉapitro 13.
QUE É A CARNE?
“Se vivemos em
Espírito, andemos também em Espírito.” - Paulo / GÁLATAS, capítulo 5, versículo
25.
Quase sempre,
quando se fala de espiritualidade, apresentam-se muitas pessoas que se queixam
das exigências da carne.
É verdade que os
apóstolos muitas vezes falaram de concupiscências da carne, de seus criminosos
impulsos e nocivos desejos. Nós mesmos, freqüentemente, nos sentimos na
necessidade de aproveitar o símbolo para tornar mais acessíveis as lições do
Evangelho. O próprio Mestre figurou que o espírito, como elemento divino, é
forte, mas que a carne, como expressão humana, é fraca.
Entretanto, que
é a carne?
Cada
personalidade espiritual tem o seu corpo fluídico e ainda não percebestes,
porventura, que a carne é um composto de fluídos condensados?
Naturalmente,
esses fluídos, em se reunindo, obedecerão aos imperativos da existência
terrestre, no que designais por lei de hereditariedade; mas, esse conjunto é
passivo e não determina por si. Podemos figurá-lo como casa terrestre, dentro
da qual o espírito é dirigente, habitação essa que tomará as características
boas ou más de seu possuidor.
Quando falamos
em pecados da carne, podemos traduzir a expressão por faltas devidas à condição
inferior do homem espiritual sobre o planeta.
Os desejos
aviltantes, os impulsos deprimentes, a ingratidão, a má-fé, o traço do traidor,
nunca foram da carne.
É preciso se
instale no homem a compreensão de sua necessidade de autodomínio, acordando-lhe
as faculdades de disciplinador e renovador de si mesmo, em Jesus Cristo.
Um dos maiores
absurdos de alguns discípulos é atribuir ao conjunto de células passivas, que
servem ao homem, a paternidade dos crimes e desvios da Terra, quando sabemos
que tudo procede do espírito.
Livro: Caminho,
Verdade e Vida, cap.: 13.
Emmanuel / Chico
Xavier.
