154 –Quais as
primeiras impressões dos que desencarnam por suicídio?
-A primeira
decepção que os aguarda é a realidade da vida que se não extingue com as
transições da morte do corpo físico, vida essa agravada por tormentos pavorosos,
em virtude de sua decisão tocada de suprema rebeldia.
Suicidas há que
continuam experimentando os padecimentos físicos da última hora terrestre, em
seu corpo somático, indefinidamente. Anos a fio, sentem as impressões terríveis
do tóxico que lhes aniquilou as energias, a perfuração do cérebro pelo corpo
estranho partido da arma usada no gesto supremo, o peso das rodas pesadas sob
as quais se atiraram na ânsia de desertar da vida, a passagem das águas
silenciosas e tristes sobre os seus despojos, onde procuraram o olvido
criminoso de suas tarefas no mundo e, comumente, a pior emoção do suicida é a
de acompanhar, minuto a minuto, o processo da decomposição do corpo abandonado
no seio da terra, verminado e apodrecido.
De todos os
desvios da vida humana, o suicido é, talvez o maior deles pela sua característica
de falso heroísmo, de negação absoluta da lei do amor e de suprema rebeldia à
vontade de Deus, cuja justiça nunca se fez sentir, junto dos homens, sem a luz
da misericórdia.
O Consolador –
Emmanuel / Chico Xavier.
154. – Kiaj
estas la unuaj impresoj de tiuj, kiuj elkarniĝis per memmortigo?
– La unua
elreviĝo lin atendanta estas la realeco de la vivo, kiu ne estingiĝas per la
morto de la fizika korpo, vivo gravigita de la timigegaj turmentoj, pro lia
decido plena de ekstrema ribelemo.
Ekzistas
memmortigintoj, kiuj spertas plu la senfinajn fizikajn suferojn de sia lasta surtera
horo. Dum tutaj jaroj ili sentas la terurajn impresojn de la tokso, neniiginta
al ili la energiojn, la traboradon de la cerbo pro fremda korpo elpafita el la
armilo uzita ĉe lia lasta ago, la pezon de la pezaj radoj, sub kiujn ili sin
ĵetis ĉe la dezirego foriri el la vivo, la pasadon de la silentaj, malgajaj
akvoj sur sia kadavro, kie ili serĉis la kriman forgeson de siaj taskoj en la
mondo, kaj, ordinare, la plej malagrabla sensaco de la memmortiginto estas
akompani minuton post minuto la malkomponiĝadon de la korpo forlasita en la
sino de la tero, plena de vermoj kaj putrinta.
El ĉiuj
devojiĝoj de la homa vivo, memmortigo estas eble la plej grava pro sia karaktero
de falsa heroeco, de absoluta neado de la amoleĝo kaj de ekstrema ribelo
kontraŭ la volo de Dio, kies justeco neniam sentiĝis, ĉe la homoj, sen la lumo de
la favorkoreco.
La Konsolanto –
Emmanuel / Chico Xavier.
Nenhum comentário:
Postar um comentário