IV – Palavras de Jesus depois de sua morte / Paroloj de Jesuo post sia morto

Jesus lhe respondeu: Não me toques, porquanto ainda não subi a meu Pai; vai, porém, ter com meus irmãos e dize-lhes de minha parte: Subo a meu Pai e vosso Pai, a Meu Deus e vosso Deus (João, 20:17. Aparição a Maria Madalena).

Mas aproximando-se, Jesus lhes falou assim: Todo o poder me foi dado no Céu e na Terra (Mateus, 28:18. Aparição aos Apóstolos).

Ora, sois testemunhas destas coisas. — Vou enviar-vos o dom de meu Pai, que vos foi prometido (Lucas, 24:48 e 49. Aparição aos Apóstolos).

Tudo, pois, nas palavras de Jesus, quer as que Ele disse em vida, quer as de depois de sua morte, acusa uma dualidade de entidades perfeitamente distintas, assim como o profundo sentimento da sua inferioridade e da sua subordinação em face do Ente Supremo. Pela sua insistência em afirmá-lo espontaneamente, sem a isso ser constrangido ou provocado por quem quer que fosse, parece ter querido protestar de antemão contra o papel que, segundo a sua previsão, lhe seria atribuído. Se houvesse guardado silêncio sobre a sua personalidade, o campo teria ficado aberto a todas as suposições, como a todos os sistemas. A precisão, porém, da sua linguagem afasta todas as incertezas.

Que autoridade maior se pode pretender do que a das suas próprias palavras? Quando Ele diz categoricamente: Eu sou ou não sou isto ou aquilo, quem ousaria arrogar-se o direito de desmenti-lo, embora para colocá-lo mais alto do que Ele a si mesmo se coloca? Quem pode racionalmente pretender estar mais esclarecido do que Ele sobre a sua própria natureza? Que interpretações podem prevalecer contra afirmações tão formais e multiplicadas como estas:

Não vim de mim mesmo, mas aquele que me enviou é o único Deus verdadeiro. — Foi de sua parte que vim. — Digo o que vi junto a meu Pai. — Não me cabe a mim vo-lo conceder; isso será para aqueles a quem meu Pai o preparou. — Vou para meu Pai, porque meu Pai é maior do que Eu. — Por que me chamas bom? Bom não há senão somente Deus. — Não tenho falado por mim mesmo; meu Pai, que me enviou, foi quem me prescreveu, por mandamento seu, o que devo dizer. – A doutrina que prego não é minha, mas daquele que me enviou. — A palavra que tendes ouvido não é minha, mas de meu Pai que me enviou. — Nada faço de mim mesmo; digo unicamente o que meu Pai me ensinou. — Nada posso fazer de mim mesmo. — Não cuido de fazer a minha vontade, mas a vontade daquele que me enviou. — Tenho-vos dito a verdade que aprendi de Deus. — Meu alimento é fazer a vontade daquele que me enviou. — Tu que és o único Deus verdadeiro e Jesus Cristo a quem enviaste. — Meu Pai, nas tuas mãos entrego a minha alma. — Meu Pai, se for possível, faze que de mim se afaste este cálice. — Subo para meu Pai e vosso Pai, para meu Deus e vosso Deus.

Quando se leem tais palavras, fica-se a perguntar como há podido vir, sequer, à mente de alguém a ideia de atribuir-lhes sentido diametralmente oposto ao que elas exprimem tão claramente, de conceber uma identificação completa, de natureza e de poder, entre o Senhor e aquele que se declara seu servidor. Neste grande processo, que dura há quase quinze séculos, quais as peças de convicção? Os Evangelhos — não há outras —, os quais, no ponto em litígio, não dão lugar a qualquer equívoco. A documentos autênticos, que não se podem contestar, sem arguir de falsa a veracidade dos evangelistas e do próprio Jesus, documentos que se apoiam em testemunhos oculares, que é que contrapõem? Uma doutrina teórica puramente especulativa, nascida, três séculos mais tarde, de uma polêmica travada sobre a natureza abstrata do Verbo, doutrina essa rigorosamente combatida durante muitos séculos e que só prevaleceu pela pressão de um poder civil absoluto.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.

 “Jesuo diris al ŝi: Ne tuŝu min; ĉar mi ankoraŭ ne supreniris al la Patro; sed iru al miaj fratoj, kaj diru al ili: Mi supreniras al mia Patro kaj via Patro, kaj al MIA DIO kaj via Dio.” (Sankta Johano, 20:17: Apero al Maria Magdalena.)

“Kaj Jesuo venis al ili kaj diris al ili: Estas donita al mi ĉia aŭtoritato en la ĉielo kaj sur la tero.” (Sankta Mateo, 28:18: Apero al la Apostoloj.)

 “Vi estas atestantoj pri tio. — Kaj jen mi elsendos sur vin “la promeson de mia Patro.” (Sankta Luko, 24:48 kaj 49: Apero al la Apostoloj.)

Ĉio do vidigas, en la paroloj de Jesuo, ĉu dum lia vivo, ĉu post lia morto, ian duecon de personoj perfekte distingiĝaj, krom ankaŭ la profunda sento de lia malsupereco kaj subeco rilate al la superega Estulo. Pro sia insistado tion spontane aserti, sen al tio esti de iu ajn devigita aŭ instigita, li ŝajne volis jam antaŭe protesti kontraŭ la rolo, pri kiu li antaŭvidis, ke oni ĝin atribuos al li. Se li prisilentus la karakteron de sia personeco, li lasus tiun kampon malfermita al ĉiuj supozoj kaj al ĉiuj sistemoj. Sed la precizeco de lia parolo forigas ĉian necertecon.

Kiu pli granda aŭtoritato povas ekzisti, ol la paroloj mem de Jesuo? Kiam li kategorie asertas: mi estas, aŭ mi ne estas tio, kiu kuraĝus arogi al si la rajton dementi lin, eĉ se por loki lin pli alte, ol li mem sin lokas? Kiu povas pravigeble pretendi pli klare kompreni sian propran naturon, ol li mem? Kiaj interpretoj povas superstari asertojn tiel formalajn kaj multobligitajn kiel ĉi tiuj:

“Ĉar mi ne venis de mi mem, sed Tiu, kiu min sendis, estas vera. — Ĉar de Dio mi estas veninta. — Mi parolas tion, kion mi vidis ĉe mia Patro. — Tion doni ne apartenas al mi, sed ĝi estas por tiuj, por kiuj ĝi estas preparita de mia Patro. — Mi iras al la Patro, ĉar la Patro estas pli granda ol mi. — Kial vi nomas min bona? neniu estas bona krom Unu, nome Dio. — Ĉar mi ne parolis de mi mem; sed la Patro, kiu sendis min, mem ordonis al mi, kion mi parolu, kaj kion mi diru. — Mia instruado estas ne mia, sed Ties, kiu min sendis. — Kaj la vorto, kiun vi aŭdas, estas ne mia, sed de la Patro, kiu min sendis. — Mi ne faras ion per mi mem; sed kiel la Patro instruis min, tiel mi parolas. — Mi ne povas per mi mem fari ion. — Mi plenumas ne mian volon, sed la volon de Tiu, kiu min sendis. — Mi parolis al vi la veron, kiun mi aŭdis de Dio. — Mia nutraĵo estas plenumi la volon de Tiu, kiu min sendis. — Vi, kiu estas la sole vera Dio, kaj tiu, kiun vi sendis, Jesuo Kristo. — Patro, en Viajn manojn mi transdonas mian spiriton. — Ho mia Patro, se povas esti, ĉi tiu kaliko pasu for de mi. — Mi supreniras al mia Patro kaj via Patro, kaj al mia Dio kaj via Dio.” 

Kiam oni legas tiajn vortojn, oni demandas al si, kiel nur povis veni al ies penso, doni al ili sencon rekte kontraŭan al tiu, kiun ili tiel klare esprimas, koncepti ian kompletan identiĝon, de naturo kaj de potenco, inter la mastro kaj tiu, kiu sin deklaras lia servisto. En tiu granda proceso, daŭranta jam dek kvin jarcentojn, kiuj estas la pruvopecoj? La Evangelioj — neniuj aliaj ekzistas — kiuj, ĉe la diskutata objekto, allasas nenian dubon. Al aŭtentaj dokumentoj, kiujn oni ne povas kontesti sen prinei la verecon de la Evangelioj kaj de Jesuo mem, dokumentoj bazitaj sur vidatestaĵoj, kion oni kontraŭmetas? Ian teorian doktrinon, pure spekulativan, naskitan, post tri jarcentoj, de ia polemiko pri la abstrakta naturo de la Vorto, doktrinon, kiun oni vigle kontraŭbatalis dum pluraj jarcentoj kaj kiu superstaris nur pro la premo de ia absoluta civila povo.

Libro: Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.