VI - Opinio de la Apostoloj / VI – Opinião dos Apóstolos.

Ĝis ĉi tie ni nin ekskluzive apogis sur la paroloj mem de la Kristo, kiel nediskutebla elemento de konvinko, ĉar ekster tio povas ekzisti nenio krom personaj opinioj.

El ĉiuj tiuj opinioj, la plej valoraj nekontesteble estas tiuj de la apostoloj, konsiderante, ke ili helpis lin en lia misio kaj ke, se li donis al ili sekretajn instruojn koncernantajn al lia naturo, oni ja trovus ties postsignojn en iliaj skriboj. Vivante en intimeco kun li, ili devis lin koni pli bone ol iu ajn. Ni do vidu, kiel ili rigardis lin.

“Izraelidoj, aŭskultu la jenajn vortojn: Jesuon, la Nazaretanon, viron de Dio, elmontritan al vi per potencaĵoj kaj mirakloj kaj signoj, kiujn Dio faris per li meze de vi, kiel vi mem scias, — lin, laŭ la difinita intenco kaj antaŭscio de Dio transdonitan, vi per la manoj de senleĝuloj krucumis kaj mortigis; — lin Dio levis, malliginte la suferojn de morto, ĉar estis neeble, ke li estu tenata de ĝi. — Ĉar David diris pri li: Ĉiam mi vidis la Eternulon antaŭ mi, ĉar Li estas ĉe mia dekstra mano, por ke mi ne falu; — tial ĝojis mia koro, raviĝis mia lango, eĉ mia karno ripozas en espero; — ĉar Vi ne lasos mian animon al Ŝeol, Vi ne permesos, ke Via sanktulo forputru. — Vi konigis al mi la vojojn de la vivo, Vi plenigos min per ĝojo antaŭ Vi.” (La Agoj de la Apostoloj, 2: 22 ĝis 28. Prediko de Sankta Petro.)

“Levite do ĝis dekstre de Dio, kaj ricevinte de la Patro la promeson de la Sankta Spirito, li elverŝis tion, kion vi vidas kaj aŭdas. — Ĉar David ne supreniris en la ĉielojn; — sed li mem diris: La Eternulo diris al mia Sinjoro: sidu dekstre de Mi, — ĝis Mi faros viajn malamikojn benketo por viaj piedoj. — Kun certeco do sciu la tuta domo de Izrael, ke tiun Jesuon, kiun vi krucumis, Dio faris Sinjoro kaj Kristo.” (La Agoj de la Apostoloj, 2:33 ĝis 36. Prediko de Sankta Petro.)

“Ĉar Moseo diris: Profeton el viaj fratoj, similan al mi, starigos por vi la Eternulo, via Dio; lin aŭskultu pri ĉio ajn, kion li al vi parolos. — Kaj ĉiu animo, kiu ne aŭskultos tiun profeton, ekstermiĝos el la popolo.

Al vi unue Dio, relevinte Sian Servanton, sendis lin, por vin beni, deturnante ĉiun el vi for de liaj pekoj.” (La Agoj de la Apostoloj, 3:22, 23 kaj 26. Prediko de Sankta Petro.)

“Estu sciate al vi ĉiuj kaj al la tuta popolo Izraela, ke en la nomo de Jesuo Kristo, la Nazaretano, kiun vi krucumis, kiun Dio levis el la mortintoj, ĉi tiu staras sana antaŭ vi.” (La Agoj de la Apostoloj, 4:10. Prediko de Sankta Petro.)

“Leviĝis la reĝoj de la tero, kaj la regantoj kolektiĝis kune, kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia Sanktoleito; — ĉar vere en ĉi tiu urbo kolektiĝis kontraŭ Via Sankta Servanto Jesuo, kiun vi sanktoleis, kune Herodo kaj Pontio Pilato kun la gentoj kaj la popoloj de Izrael, por fari ĉion, kion Via mano kaj Via intenco antaŭdifinis.” (La Agoj de la Apostoloj, 4:26 ĝis 28. Preĝo de la Apostoloj.)

“Tiam Petro kaj la apostoloj responde diris: Oni devas obei Dion prefere ol homojn. — La Dio de niaj patroj levis Jesuon, kiun vi pereigis, pendigante lin sur lignaĵo. — Lin altigis Dio per Sia dekstra mano, por esti Estro kaj Savanto, por doni al Izrael penton kaj pardonadon de pekoj.” (La Agoj de la Apostoloj, 5:29 ĝis 31. Respondo de la Apostoloj al la ĉefpastro.)

“Ĝi estis tiu Moseo, kiu diris al la Izraelidoj: Profeton el viaj fratoj, similan al mi, starigos por vi la Eternulo, via Dio. Tamen la Plejaltulo ne loĝas en manfaritaj temploj, kiel diris la profeto: — La ĉielo estas Mia trono, kaj la tero estas mia benketo; Kian domon vi konstruos por Mi? diras la Eternulo; Kaj kia estas la loko por Mia ripozo?” (La Agoj de la Apostoloj, 7:37, 48 kaj 49. Parolado de Stefano.)

“Sed li, plena de la Sankta Spirito, rigardis fikse al la ĉielo, kaj vidis la gloron de Dio, kaj Jesuon starantan dekstre de Dio, kaj diris: Jen mi vidas la ĉielon malfermitan kaj la Filon de homo starantan dekstre de Dio.

Sed ili ekkriis per laŭta voĉo, kaj fermis siajn orelojn, kaj kuregis sur lin unuanime, kaj elpelis lin el la urbo, kaj ĵetis sur lin ŝtonojn; kaj la atestantoj demetis siajn vestojn apud la piedoj de junulo, nomata Saŭlo (poste Paŭlo). — Kaj ili ŝtonmortigis Stefanon, vokantan kaj dirantan: Jesuo, Sinjoro, akceptu mian spiriton.” (La Agoj de la Apostoloj, 7:55 ĝis 59. Martirigo de Stefano.)

Ĉi tiuj tekstoj klare atestas la karakteron, kiun la apostoloj atribuis al Jesuo. La ekskluziva ideo, el ili elfluanta, estas tiu pri lia subordigiteco al Dio, pri la konstanta superregado de Dio, tiel ke nenio tie montras ian penson pri ajna asimiliĝo, laŭ naturo kaj potenco. Por ili Jesuo estis homo profeto, elektita kaj benita de Dio. Ne do inter la apostoloj naskiĝis la kredo al la dieco de Jesuo. Sankta Paŭlo, kiu ne konis Jesuon sed kiu el arda persekutanto fariĝis la plej fervora kaj la plej elokventa disĉiplo de la nova kredo, kaj kies skriboj preparis la unuajn formularojn de la kristana religio, ne estas ĉi-rilate malpli eksplicita. Regas ĉe li tiu sama sento pri du distingiĝaj estuloj kaj pri la superregado de la Patro super la filo.

“Paŭlo, servisto de Jesuo Kristo, apostolo vokita, apartigita al la evangelio de Dio, — kiun Li promesis antaŭe per Siaj profetoj en la sanktaj skriboj, — pri Sia Filo, kiu naskiĝis el la idaro de David laŭ la karno, — la difinita Filo de Dio en potenco laŭ la Spirito de sankteco per la releviĝo de la mortintoj — Jesuo Kristo, nia Sinjoro, — per kiu ni ricevis gracon kaj apostolecon por obeemo de fido ĉe ĉiuj nacioj pro lia nomo, — inter kiuj estas ankaŭ vi, vokitaj de Jesuo Kristo; — al ĉiuj, kiuj estas en Romo, amataj de Dio, vokitaj sanktuloj: Graco al vi kaj paco de Dio, nia Patro, kaj la Sinjoro Jesuo Kristo.” (Romanoj, 1:1 ĝis 7.)

“Tial ni, pravigite per fido, havu pacon kun Dio per nia Sinjoro Jesuo Kristo.

“Ĉar kiam ni ankoraŭ estis senfortaj, tiam Kristo ĝustatempe mortis pro malpiuloj.

“Des pli multe do ni, jam pravigite per lia sango, estos per li savitaj el la kolero.

“Kaj krom tio ni fieras ankaŭ en Dio pro nia Sinjoro Jesuo Kristo, per kiu ni jam ricevis la repacigon.

“Sed ne kia la eraro, tia estas la donaco. Ĉar se per la eraro de unu mortis la multaj, des pli multe abundis al la multaj la graco de Dio kaj la donaco per la graco de la unu homo Jesuo Kristo.

“Ĉar se, per la eraro de la unu, morto reĝis per unu, des pli multe reĝos en vivo per la unu Jesuo Kristo tiuj, kiuj ricevis abundon de la graco kaj de la donaco de justeco.” (Romanoj, 5:1, 6, 9, 11, 15 kaj 17.)

“Kaj se idoj, tial heredantoj, HEREDANTOJ de Dio, KUNHEREDANTOJ kun Kristo, se vere ni suferas kun li, por ke ni estu glorataj kun li.” (Romanoj, 8:17.)

“Ĉar se vi per via buŝo konfesas Jesuon Sinjoro, kaj kredas en via koro, ke Dio lin levis el la mortintoj, vi saviĝos.” (Romanoj, 10:9.)

“Poste venos la fino, kiam li transdonos la reĝecon al Dio, al la Patro; kiam li estos neniiginta ĉian regadon kaj ĉian aŭtoritaton kaj potencon. — Ĉar li devas reĝadi, ĝis li metos ĉiujn malamikojn sub siajn piedojn. — La lasta neniigota malamiko estas la morto. Ĉar: Ĉion Li metis sub liajn piedojn.

Sed kiam estas dirate: Ĉio estas submetita, estas evidente, ke esceptita estas Tiu, kiu submetis ĉion al li. — Kaj kiam ĉio estos submetita al li, tiam la Filo ankaŭ mem estos submetita al Tiu, kiu submetis ĉion al li, por ke Dio estu ĉio en ĉio.” (I.Korintanoj, 15:24 ĝis 28.)

“Sed la malmulte sub la anĝeloj malaltigitan Jesuon ni vidas, pro la sufero de morto, kronita per honoro kaj beleco, por ke per la favoro de Dio li gustumu morton por ĉiu. — Ĉar konvenis al Li, por kiu ĉio estas, kaj de kiu ĉio estas, alkondukanta multajn filojn al gloro, perfektigi per suferado la estron de ilia savo.

Ĉar la sanktiganto kaj la sanktigatoj estas ĉiuj el unu; pro tiu kaŭzo li ne hontas nomi ilin fratoj, — dirante: Mi predikos Vian nomon al miaj fratoj, en la mezo de popola kunveno mi Vin gloros. — Kaj ankaŭ: Mi fidos Lin.

Kaj ankaŭ: Jen mi kaj la infanoj, kiujn Dio donis al mi.

“Tial li devis en ĉio similiĝi al siaj fratoj, por ke li fariĝu kompatema kaj fidela ĉefpastro en la aferoj de Dio, por fari repacigon por la pekoj de la popolo. — Ĉar per tio, ke li mem, tentate, suferis, li povas helpi la tentatojn.” (Hebreoj, 2:9 ĝis 13, 17 kaj 18.)

“Tial, fratoj sanktaj, partoprenantaj en ĉiela voko, pripensu la Apostolon kaj Ĉefpastron de nia konfeso, Jesuon, — kiu estis fidela al Tiu, kiu nomis lin kiel ankaŭ Moseo en Lia domo. — Ĉar ĉi tiu estas rigardita kiel inda je tiom pli granda gloro ol Moseo, kiom pli grandan honoron, ol la domo, havas ĝia stariginto. Ĉar ĉiu domo estas starigita de iu; sed la stariginto de ĉio estas Dio.” (Hebreoj, 3:1 ĝis 4.)

Libro: Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

VI – Opinião dos Apóstolos

Até aqui, apoiamo-nos exclusivamente nas palavras do Cristo, como único elemento peremptório de convicção, porque, fora daí, somente há opiniões pessoais.

De todas essas opiniões, as de maior valor são, incontestavelmente, as dos Apóstolos, uma vez que estes o assistiram em sua missão e uma vez também que, se Ele lhes houvesse dado instruções secretas, respeito à sua natureza, alguns traços dessas instruções se descobririam nos escritos deles. Tendo vivido na sua intimidade, melhor do que ninguém haviam eles de conhecê-lo. Vejamos, pois, de que maneira o consideraram.

Ó israelitas, escutai as palavras que vos vou dizer: Sabeis que Jesus de Nazaré foi um homem que Deus tornou célebre entre vós, pelas maravilhas, prodígios e milagres que o mesmo Deus fez por seu intermédio no meio de vós. — Entretanto, vós o crucificastes e lhe destes morte pelas mãos dos maus, tendo-vos Ele sido entregue por ordem expressa da vontade de Deus e por decreto da sua presciência. — Mas Deus o ressuscitou, detendo as dores do inferno, por impossível que Ele aí permanecesse. — Porque Davi disse em seu nome: Eu tinha o Senhor presente sempre diante de mim, a fim de que eu não fosse abalado. — É por isso que o meu coração se rejubilou, que a minha língua cantou cânticos de alegria e que a minha carne mesma repousará em esperança; — porque não deixareis minha alma no inferno e não permitireis que o vosso Santo experimente a corrupção. — Vós me fizestes conhecer o caminho da vida e me enchereis da alegria que dá a vista do vosso semblante (Atos dos apóstolos, 2:22 a 28. Prédica de Pedro).

Depois então que foi elevado pelo poder de Deus e que recebeu o cumprimento da promessa que o Pai lhe fizera de enviar o Santo Espírito, Ele espalhou esse Espírito Santo que agora vedes e ouvis; — porquanto Davi não subiu ao Céu. — Ora, ele próprio disse: O Senhor disse a meu Senhor: senta-te à minha direita — até que Eu haja reduzido teus inimigos a te servirem de escabelo. — Que, pois, toda a casa de Israel saiba, com absoluta certeza, que Deus fez Senhor e Cristo a esse Jesus que vós crucificastes (Atos dos apóstolos, 2:33 a 36. Prédica de Pedro).

Moisés disse a nossos pais: o Senhor vosso Deus vos suscitará dentre os vossos irmãos um profeta como eu. Escutai-o em tudo o que Ele disser. — Quem não escutar esse profeta será exterminado do meio do povo.

Foi por vós primeiramente que Deus suscitou seu Filho e vo-lo enviou para vos abençoar, a fim de que cada um se convertesse da sua má vida (Atos dos apóstolos, 3:22, 23 e 26. Prédica de S. Pedro).

Declaramos a todos vós e a todo o povo de Israel que é pelo nome de nosso Senhor Jesus Cristo de Nazaré, a quem crucificastes e que Deus ressuscitou dentre os mortos; é por Ele que este homem está agora curado, como o vedes, diante de vós (Atos dos apóstolos, 4:10. Prédica de Pedro).

Os reis da terra se levantaram e os príncipes se uniram contra o Senhor e contra o seu Cristo. — Herodes e Pôncio Pilatos com os gentios e o povo de Israel verdadeiramente se conluiaram contra o vosso santo Filho Jesus, a quem consagrastes por vossa unção, para fazer tudo o que o vosso poder e o vosso conselho haviam ordenado que fosse feito (Atos dos apóstolos, 4:26 a 28. Prece dos Apóstolos).

Pedro e os outros Apóstolos responderam: Cumpre obedecer antes a Deus do que aos homens. — O Deus de nossos pais ressuscitou a Jesus que vós fizestes morrer pendurando-o no madeiro. — Foi a Ele que Deus elevou pela sua destra, como o Príncipe e o Salvador, para dar a Israel a graça da penitência e a remissão dos pecados (Atos dos apóstolos, 5:29 a 31. Resposta dos Apóstolos ao sumo sacerdote).

Foi esse Moisés que disse aos filhos de Israel: Deus vos suscitará dentre os vossos irmãos um profeta como eu, escutai-o.

Mas o Altíssimo não habita em templos feitos pelas mãos dos homens, segundo esta palavra do profeta: — O céu é meu trono e a terra meu escabelo. Que casa me edificareis, diz o Senhor? e qual poderia ser o lugar de meu repouso? (Atos dos apóstolos, 7:37, 48 e 49. Discurso de Estêvão).

Mas estando Estêvão cheio do Espírito Santo e elevando os olhos ao céu, viu a glória de Deus e a Jesus que estava de pé à direita de Deus, e disse: Vejo abertos os céus e o Filho do homem que está de pé à direita de Deus.

Então, lançando grandes brados e tapando os ouvidos, todos juntos se lançaram sobre ele; e, tendo-o arrastado para fora dos muros da cidade, o lapidaram; e as testemunhas, tomando-lhe as vestes, as puseram aos pés de um mancebo chamado Saulo (mais tarde Paulo). — Enquanto o lapidavam, Estêvão invocava a Jesus, dizendo: Senhor Jesus, recebe meu Espírito (Atos dos apóstolos, 7:55 a 59. Martírio de Estêvão).

Estas citações comprovam claramente o caráter que os Apóstolos atribuíam a Jesus. A ideia exclusiva que ressalta desses textos é a da sua subordinação a Deus, da constante supremacia de Deus, sem que coisa alguma aí revele um pensamento de assimilação qualquer, de natureza e de poder. Para eles, Jesus era um homem profeta, escolhido e abençoado por Deus. Não foi, pois, entre os Apóstolos que teve origem a crença na divindade de Jesus. Paulo, que não conheceu a Jesus, mas que, de ardoroso perseguidor, se tornou o mais zeloso e o mais eloquente discípulo da nova fé e cujos escritos prepararam os primeiros formulários da religião cristã, não é menos explícito a respeito. Há nele o mesmo sentimento de dois seres distintos e da supremacia do Pai sobre o Filho.

Paulo, servidor de Jesus Cristo, Apóstolo da vocação divina, escolhido e destinado a anunciar o Evangelho de Deus — que Ele antes prometera por seus profetas nas escrituras santas — no tocante a seu filho, que lhe nasceu, segundo a carne, do sangue e da raça de Davi; — que foi predestinado a ser Filho de Deus, num soberano poder, segundo o Espírito de santidade, pela ressurreição dentre os mortos; no tocante, digo, a Jesus Cristo, nosso Senhor; — por quem recebemos a graça do apostolado, para fazer que obedeçam à fé todas as nações pela virtude do seu nome; — no rol das quais também estais vós, tendo sido chamados por Jesus Cristo; — a vós que estais em Roma, que sois queridos de Deus e chamados a ser santos; que Deus, nosso Pai, e Jesus Cristo, nosso Senhor, vos deem a graça e a paz (Romanos, 1:1 a 7).

Estando assim justificados pela fé, tenhamos a paz com Deus por Jesus Cristo, nosso Senhor.

Porque, quando ainda estávamos nos langores do pecado, Jesus Cristo morreu por ímpios como nós, no tempo destinado por Deus.

Jesus Cristo não deixou de morrer por nós no tempo destinado por Deus. Assim, estando agora justificados pelo seu sangue, seremos, com mais forte razão, isentados por Ele da cólera de Deus.

E não somente fomos reconciliados, como até nos glorificamos em Deus por Jesus Cristo, nosso Senhor, por quem obtivemos essa reconciliação.

Se muitos morreram pelo pecado de um só, a misericórdia e o dom de Deus se derramaram, com mais forte razão, mais abundantemente sobre muitos pela graça de um só homem, que é Jesus Cristo (Romanos, 5:1, 6, 9, 11 e 15).

Se somos filhos, somos também herdeiros, herdeiros de Deus e coerdeiros de

Jesus Cristo, contanto, porém, que soframos com Ele (Romanos, 8:17).

Se confessais de boca que Jesus Cristo é o Senhor e se credes de coração que Deus o ressuscitou dentre os mortos, sereis salvos (Romanos, 10:9).

Em seguida virá a consumação de todas as coisas, quando Ele houver entregue o seu reino a Deus e Pai e houver destruído todo império, toda dominação, todo poder — porquanto Jesus Cristo tem de reinar, até que seu Pai haja posto sob seus pés todos os seus inimigos. — Ora, a morte será o último inimigo a ser destruído, pois a escritura diz que Deus tudo lhe pôs debaixo dos pés e tudo lhe sujeitou, sendo indubitável que daí se deve excetuar aquele que submeteu todas as coisas. — Quando, pois, todas as coisas estiverem submetidas ao Filho, então o Filho estará, Ele mesmo, submetido àquele que lhe terá submetido todas as coisas, a fim de que Deus seja tudo em todos (I Coríntios, 15:24 a 28).

Mas vemos que Jesus, que fora tornado, por um pouco de tempo, inferior aos anjos, foi coroado de glória e de honras, devido à morte que Ele sofreu; Deus em sua bondade, tendo querido que Ele morresse por todos — por ser Ele bem digno de Deus, para quem e por quem são todas as coisas, quis que, por querer conduzir à glória muitos filhos, Ele consumasse e aperfeiçoasse pelo sofrimento aquele que havia de ser o chefe e o autor da salvação deles.

Assim, o que santifica e os que são santificados vêm todos de um mesmo princípio; por isso é que Ele não se vexa de lhes chamar irmãos — dizendo: Anunciarei o teu nome aos meus irmãos; entoar-te-ei louvores no meio da assembleia do teu povo. — E, algures: porei nele a minha confiança. E, noutro lugar: eis-me aqui com os filhos que Deus me deu.

Eis por que necessário se tornou que Ele fosse em tudo semelhante a seus irmãos, para ser, diante de Deus, um pontífice compassivo e fiel em seu ministério, a fim de expiar os pecados do povo. — Pois, é das penas e dos sofrimentos mesmos, pelos quais foi tentado e experimentado, que Ele tira a virtude e a força de socorrer os que também são tentados (Hebreus, 2:9 a 13, 17, 18).

Portanto, meus santos irmãos, vós que tendes parte na vocação celeste, considerai a Jesus, que é o Apóstolo e o Pontífice da religião que professamos; — que é fiel àquele que o estabeleceu nesse cargo, como Moisés lhe foi fiel em toda a sua casa; — porquanto Ele foi julgado digno de uma glória tanto maior do que a de Moisés, quanto aquele que edificou a casa é mais estimável do que a própria casa; visto não haver casa que não tenha sido construída por alguém. Ora, aquele que é o arquiteto e o criador de todas as coisas é Deus (Hebreus, 3:1 a 4).

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.