VIII - La Vorto fariĝis karno / O Verbo se fez carne.

 

VIII - La Vorto fariĝis karno.

“En la komenco estis la Vorto, kaj la Vorto estis kun Dio, kaj la Vorto estis Dio. — Tiu estis en la komenco kun Dio. — Ĉio estiĝis per li; kaj aparte de li estiĝis nenio, kio estiĝis. — En li estis la vivo, kaj la vivo estis la lumo de la homoj. — Kaj la lumo brilas en la mallumo, kaj la mallumo ĝin ne venkis.

De Dio estis sendita viro, kies nomo estis Johano. — Tiu venis kiel atestanto, por atesti pri la lumo, por ke ĉiuj per li kredu. — Li ne estis la lumo, sed li venis, por atesti pri la lumo.

Tio estis la vera lumo, kiu lumas al ĉiu homo, venanta en la mondon. Tiu estis en la mondo, kaj la mondo per li estiĝis, kaj la mondo lin ne konis. — Li venis al siaj propraĵoj, kaj liaj propruloj lin ne akceptis. — Sed al ĉiuj, kiuj lin akceptis, li donis la rajton fariĝi filoj de Dio, al la kredantoj al lia nomo, kiuj naskiĝis nek el sango, nek el volo de karno, nek el volo de homo, sed el Dio.

Kaj la Vorto fariĝis karno kaj loĝis inter ni, kaj ni vidis lian gloron, gloron kvazaŭ de la solenaskita de la Patro, plena de graco kaj vero.” (Johano, 1:1 ĝis 14.)

Tiu loko el la Evangelioj estas la sola, kiu unuavide ŝajnas implicite enhavi ian ideon pri identeco inter Dio kaj la persono de Jesuo; ĝi ankaŭ estas tiu, sur kiu pli malfrue baziĝis la diskutado pri tiu objekto. La demando pri la Dieco de Jesuo nur grade estiĝis; ĝi naskiĝis el diskutoj leviĝintaj pri interpretoj, kiujn iuj donis pri la vortoj Vorto kaj Filo. Nur en la kvara jarcento ĝin principe adoptas unu parto de la Eklezio. Tiu dogmo do rezultis ne el dia revelacio sed el homa decido.

Antaŭ ĉio rimarkindas, ke la suprecititajn parolojn diris Johano, ne Jesuo, kaj eĉ se oni akceptas, ke ili ne suferis ŝanĝojn, ili tamen efektive esprimas nenion alian ol personan opinion, ian indukton, en kiu retroveblas la kutima mistikeco de liaj paroloj, kiuj do ne povus superstari la multfoje ripetatajn asertojn de Jesuo mem.

Sed ilin akceptante tiaj, kiaj ili estas, oni per ili neniel solvas la demandon koncerne la diecon, ĉar ili same aplikiĝus al Jesuo kiel kreito de Dio.

Efektive, la Vorto estas Dio, ĉar ĝi estas la vorto de Dio. Rekte ricevinte de Dio tiun vorton kaj la mision ĝin revelacii al la homoj, Jesuo ĝin asimilis; la vorto de Dio, de kiu li estis penetrita, enkarniĝis en li; li kunportis ĝin de la naskiĝo, kaj tial Johano povis prave aserti: La Vorto fariĝis karno kaj loĝis inter ni. Jesuo povis do esti komisiita transsciigi la vorton de Dio, ne estante mem Dio, same kiel ambasadoro transsciigas la vorton de sia suvereno, ne estante mem suvereno. Laŭ la dogmo de la dieco, estas Dio, kiu parolas; laŭ alia hipotezo, li parolas per la buŝo de sia sendito, kio nenion forprenas el la aŭtoritateco de liaj paroloj.

Sed kiu rajtigas tiun supozon, prefere ol tiun alian? La sola kompetenta aŭtoritato por solvi la demandon estas la vortoj mem de Jesuo, kiam li diras: “Ĉar mi ne parolis de mi mem; sed la Patro, kiu sendis min, mem ordonis al mi, kion mi diru; — mia instruado estas ne mia, sed Ties, kiu min sendis; la vorto, kiun vi aŭdas, estas ne mia, sed de la Patro, kiu min sendis.” Ne eblas esprimiĝi pli klare kaj precize.

La kvalitigo Mesio aŭ sendito al li donita en la tuta elvolviĝo de la Evangelioj implicas pozicion de subulo rilate al tiu, kiu ordonas; kiu obeas, ne povas esti egalulo de tiu, kiu estras. Johano karakterizas tiun duarangan pozicion kaj sekve starigas la duecon de personoj, dirante: “Kaj ni vidis lian gloron, gloron kvazaŭ de la solenaskita de la Patro”; ĉar kiu ricevas, ne povas egali tiun, kiu donas, kaj kiu donas la gloron, ne povas esti egala al tiu, kiu ĝin ricevas. Se Jesuo estas Dio, li posedas la gloron per si mem kaj atendas ĝin de neniu; se Dio kaj Jesuo estas unu sola estulo sub du malsamaj nomoj, inter ambaŭ povus ekzisti nek superregado nek subordigiteco; se ne estas absoluta egaleco de pozicio, ili do estas du malsamaj estuloj.

La kvalitigo dia Mesio ne implicas egalecon pli grandan inter komisiito kaj komisiinto, ol implicas tiu de reĝa sendito inter reĝo kaj ties reprezentanto.

Jesuo estis dia mesio pro la duobla motivo, ke de Dio li ricevis sian mision kaj ke liaj perfektaĵoj lin metis en rekta rilato kun Dio.

Libro: Obras Póstumas – Allan Kardec.

VIII – O Verbo se fez carne

No princípio era o Verbo e o Verbo estava com Deus e o Verbo era Deus. — Ele estava no princípio com Deus. — Todas as coisas foram feitas por Ele e nada do que foi feito o foi sem Ele. — Nele estava a vida e a vida era a luz dos homens. — E a luz brilhou nas trevas e as trevas não a compreenderam.

Houve um homem enviado de Deus, que se chamava João. — Ele veio para servir de testemunha, para dar testemunho da luz, a fim de que todos cressem por ele. — Ele não era a luz, mas veio para dar testemunho daquele que era a luz.

Aquele era a verdadeira luz que ilumina todo homem que vem a este mundo, e o mundo foi feito por Ele, e o mundo não o conheceu. — Ele veio à sua casa e os seus não o receberam. — Mas Ele deu a todos que o receberam o poder de se tornarem filhos de Deus, àqueles que creem no seu nome, os quais não nasceram do sangue, nem da vontade da carne, nem da vontade do homem, mas de Deus mesmo.

E o Verbo foi feito carne e habitou entre nós e vimos a sua glória, qual a que o Filho único havia de receber do Pai; e Ele, digo, habitou entre nós, cheio de graça e de verdade (João, 1:1 a 14).

Esta passagem dos Evangelhos é a única que, à primeira vista, parece encerrar implicitamente uma ideia de identificação entre Deus e a pessoa de Jesus; é também a que serviu de base, mais tarde, à controvérsia a tal respeito. A questão da divindade de Jesus surgiu gradativamente; nasceu das discussões levantadas a propósito das interpretações que alguns deram às palavras Verbo e Filho. Só no quarto século uma parte da Igreja a adotou, em princípio. Semelhante dogma resultou, pois, de decisão dos homens, e não de uma revelação divina.

É de notar-se, antes de tudo, que as palavras acima citadas são de João, e não de Jesus, e que, ainda quando se admita que não tenham sido alteradas, elas não exprimem, na realidade, mais que uma opinião pessoal, uma indução, em que se depara com o misticismo habitual da sua linguagem; não poderiam, pois, prevalecer contra as reiteradas afirmações do próprio Jesus.

Mesmo, porém, aceitando-as tais quais são, elas não resolvem de modo algum a questão no sentido da divindade, porquanto se aplicariam igualmente a Jesus, criatura de Deus.

Com efeito, o Verbo é Deus, porque é a palavra de Deus. Tendo recebido diretamente de Deus a palavra, com a missão de a revelar aos homens, ele a assimilou. A palavra divina, de que se penetrara, encarnou nele; Ele a trouxe consigo ao nascer e assim é que João pôde com razão dizer: O Verbo foi feito carne e habitou entre nós. Jesus podia, pois, ter sido encarregado de transmitir a palavra de Deus, sem ser o próprio Deus, como um embaixador transmite as palavras do seu soberano, sem ser o soberano. Segundo o dogma da divindade, é Deus quem fala; na outra hipótese, Ele fala pela boca do seu enviado, o que nada tira à autoridade das suas palavras.

Mas quem autoriza esta suposição, de preferência a outra? A única autoridade competente para decidir a questão é a das próprias palavras de Jesus, quando diz: “Não tenho falado por mim mesmo; aquele que me enviou foi quem me prescreveu, por seu mandamento, o que tenho de dizer. — A doutrina que prego não é minha, mas daquele que me enviou; a palavra que tendes ouvido não é palavra minha, mas de meu Pai que me enviou”. A ninguém fora possível exprimir-se com mais clareza e precisão.

A qualidade de Messias ou Enviado, que lhe é atribuída em todo o curso dos Evangelhos, implica uma posição subordinada com relação àquele que ordena; o que obedece não pode ser igual ao que manda. João caracteriza esta posição secundária e, por conseguinte, estabelece a dualidade de entidades, quando diz: “E vimos a sua glória, tal como o Filho único devia recebê-la do Pai”, visto que aquele que recebe não pode ser o que dá e aquele que dá a glória não pode ser o igual daquele que a recebe. Se Jesus é Deus, possui a glória por si mesmo e não a espera de ninguém; se Deus e Jesus são um único ser sob dois nomes diferentes, entre Eles não poderia existir supremacia, nem subordinação. Ora, não havendo paridade absoluta de posições, segue-se que são dois seres distintos.

A qualificação de Messias Divino não exprime que haja mais igualdade entre o mandatário e o mandante do que a de enviado real entre um rei e seu representante.

Jesus era um messias divino pelo duplo motivo de que de Deus é que tinha a sua missão e de que suas perfeições o punham em relação direta com Deus.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.