IX - Vojoj kaj rimedoj.
Estas sendube
ĝene, ke oni devas okupiĝi pri materiaj konsideroj por atingi celon tute
spiritan ; sed necesas rimarkigi, ke la spiriteco mem de la agado ligiĝas al la
interesoj de la surtera homaro kaj de ties bonfarto ; ke jam ne temas nur pri
produktado de iuj filozofaj ideoj, sed pri fondado de io pozitiva kaj daŭra por
la disvastigo kaj firmigo de la doktrino, por kiu necesos faciligi, ke ĝi
produktu fruktojn laŭ sia povo. Imagi, ke ni vivas ankoraŭ en tempo, kiam
kelkaj apostoloj povus survojiĝi kun sia bastono enmane, sen zorgo pri loĝado
kaj pri la ĉiutaga pano, estus ja iluzio, kiun amara elreviĝo tuj detruus. Por
fari ion seriozan, necesas submeti sin al bezonoj, kiujn trudas la moroj de la
epoko, en kiu oni vivas ; tiaj bezonoj estas tute aliaj ol tiuj, de la tempo de
patriarka vivo ; la intereso mem de Spiritismo postulas do, ke oni kalkulu
siajn agmanierojn por ne halti survoje. Ni do kalkulu, ĉar ni staras en
jarcento, en kiu necesas kalkuli.
La taskoj de la
centra komitato estas ja multenombraj, kiel oni vidas, tiel ke ili postulas
veran administradon. Ĉiu membro havas aktivajn kaj konstantajn funkciojn, kaj
se oni prenus nur bonvolemajn homojn, la laboroj povus lami, ĉar neniu rajtus
riproĉi neglektemulojn. Por la reguleco de la laboroj kaj la antaŭenigado de la
aferoj, necesas havi homojn, kies akuratecon oni povus fidi, kaj kies funkcioj
ne estus simplaj komplezaj agoj. Ju pli sendependaj laŭ siaj personaj havaĵoj,
des malpli ili sin tenus al akurataj okupoj; aliflanke, se ili ne estus tiaj,
ili ne povus fordoni sian tempon. Necesas do, ke ili ricevu pagon, same kiel la
administra personaro; la doktrino tiel gajnos forton, stabilecon, akuratecon,
kaj samtempe tio estos maniero liveri vivrimedojn al homoj, kiuj povus tion
bezoni.
Kerna punkto en
la ekonomio de ĉia antaŭvidema administrado estas, ke ĝia ekzistado ne staru
sur eventualaj produktoj, kiuj povus manki, sed sur fiksaj, regulaj fontoj,
tiel ke ĝian iradon, kien ajn ĝi venos, ne eblus bari. Necesas do, ke la homoj,
kiujn oni alvokos por kontribuado, havu nenian zorgon pri ĝia estonteco. Nu, la
sperto montras, ke oni devas konsideri kiel esence okazajn la rimedojn, kiuj
sidas nur sur la produkto de kotizoj, ĉiam laŭvolaj, kiaj ajn estas la
kompromisoj prenitaj, kaj malfacile riceveblaj. Lasi konstantajn kaj regulajn
elspezojn al eventualaj fontoj estus manko de antaŭvidemo, kiun iam estonte oni
povus penti. Konsekvencoj estas malpli gravaj, sendube, kiam temas pri
portempaj fondaĵoj, kiuj daŭras tiom, kiom eblas; sed ĉi tie, la afero estas
por la estonteco. La sorto de administrado, kia estas ĉi tiu, ne povas
submetiĝi al la hazardoj de ia komerca afero; ĝi devas esti, de sia komenco,
se ne same vigla, almenaŭ same stabila post unu jarcento. Ju pli solida estos
ĝia fundamento, des malpli atingebla por frapoj de intrigo.
En tia okazo,
plej banala prudento volas, ke oni necedeble kapitaligu la rimedojn, laŭgrade kiel ili alvenas,
por konsistigi ian daŭran rezervon, ŝirmitan kontraŭ ĉiaj eventualaĵoj. Se la
administrado reguligas siajn elspezojn laŭ sia rezervo, tiam ĝia ekzisto neniel
povas endanĝeriĝi, ĉar ĝi ĉiam havos rimedojn por plua funkciado. Komence, ĝi
povas organiziĝi laŭ modesta skalo; la membroj de la komitato povos provizore limiĝi
al kvin aŭ ses, la personaro kaj la administraj elspezoj reduktiĝi al plej
simpla grado, sed ebligante disvolviĝi la kreskadon de rimedoj kaj bezonoj de
la afero.
Por prepari la
vojojn por tia instalo ni dediĉis ĝis nun la produkton de niaj laboroj, kiel ni
jam diris antaŭe. Se niaj personaj rimedoj ne permesas al ni fari plie, tamen
ni almenaŭ havos la kontenton, ke ni metis la unuan ŝtonon.
Ni do supozu, ke
per ajna maniero la centra komitato estos, post difinita tempo, en bonaj
kondiĉoj por funkcii, kio supozigas rentumon de 25 ĝis 30 mil frankoj, se oni
limiĝas komence al ĉiaj ĝiaj disponeblaj rimedoj, laŭ kapitalo kaj eventualaj
produktoj, kio konsistigos Ĝeneralan Kason de Spiritismo, kiu submetiĝos al
severa librotenada kontrolo. Se oni reguligos la devigajn elspezojn, la kroma parto
de la rezervo aldoniĝos al la komuna kapitalo ; proporcie al la rimedoj de tiu
kapitalo la komitato provizos la diversajn elspezojn utilajn al la elvolviĝo de
la doktrino, sen ajna persona profito, nek farante el ĝi fonto de spekulacio
por iu ajn el siaj membroj. La uzo de la kapitalo kaj la librotenado cetere
submetiĝos al kontrolo de specialaj komisaroj tiucele nomumitaj de la kongresoj
aŭ de ĝeneralaj asembleoj. Unu el la unuaj zorgoj de la komitato, se tio al ĝi
eblos, estos okupiĝi pri publikaĵoj, sen atendi la eblecon tion fari helpe de
la monrentumoj; la monrimedoj por tia celo estos fakte nur anticipa prunto, ĉar
ili reeniros per la vendado de la verkoj, kies produkto revenos al la komuna
kapitalo. Tio estas afero de administrado.
Libro: Postmortaj
Verkoj – Allan Kardec.
IX – Vias e
meios
É de lastimar,
sem dúvida, que tenhamos de entrar em considerações de ordem material, para
alcançarmos um objetivo todo espiritual. Cumpre, porém, observemos que a
espiritualidade mesma da obra se prende à questão da Humanidade terrena e do
seu bem-estar; que já não se trata somente da emissão de algumas ideias
filosóficas, mas de fundar alguma coisa de positivo e de durável. Imaginar que
ainda estamos nos tempos em que alguns apóstolos podiam pôr-se a caminho com um
bastão de viagem, sem cogitarem de saber onde pousariam, nem do que comeriam, fora
alimentar uma ilusão que bem depressa amarga decepção destruiria. Para alguém
fazer qualquer coisa de sério, tem que se submeter às necessidades impostas
pelos costumes da época em que vive e essas necessidades são muito diversas das
dos tempos da vida patriarcal. O próprio interesse do Espiritismo exige, pois,
que se apreciem os meios de ação, para não ser forçoso parar a meio do caminho.
Apreciemo-los, portanto, uma vez que estamos num século em que é preciso
calcular tudo.
São em grande
número, como se vê, as atribuições da comissão central, para necessitarem de
uma verdadeira administração. Tendo cada Constituição do Espiritismo um de seus
membros funções ativas e assíduas, se apenas a constituíssem homens de boa
vontade, os trabalhos seriam prejudicados, porquanto ninguém teria o direito de
censurar os negligentes. Para regularidade dos trabalhos e normalidade do
expediente, necessário se torna contar com homens de cuja assiduidade se possa
estar certo e que não considerem suas funções como simples atos de comprazer.
De quanto mais independência eles forem senhores, pelos seus recursos pessoais,
tanto menos se deixarão prender por ocupações quaisquer; se não dispuserem de
tempo, não poderão consagrá-lo àquelas funções. Importa, pois, que sejam
retribuídos, assim como o pessoal administrativo. A Doutrina com isso ganhará
em força, em estabilidade, em pontualidade, do mesmo passo que constituirá um
meio de prestar serviços a pessoas que dela necessitem.
Ponto essencial,
na economia de toda administração previdente, é que sua existência não dependa
de produtos eventuais que possam fazer falta, mas de recursos certos,
regulares, de maneira que sua marcha, aconteça o que acontecer, não seja
embaraçada. Insta, pois, que as pessoas que forem chamadas a lhe prestar
concurso, não se sintam inquietas pelo futuro que as aguarde. Ora, a experiência
demonstra que se devem considerar essencialmente aleatórios os recursos que
apenas tenham por base o produto de cotas ou contribuições, sempre facultativas,
quaisquer que sejam os compromissos contraídos, e de cobrança sempre difícil.
Assentar despesas permanentes e regulares sobre recursos eventuais, implicaria
falta de previdência, que mais tarde se haveria de deplorar. Menos graves são,
sem dúvida, as consequências, quando se trate de fundações temporárias,
destinadas a durar quanto possam; aqui, porém, é uma questão de futuro. A sorte
de uma administração como esta não pode ficar subordinada aos azares de um
negócio comercial; precisa ser, desde o seu início, senão tão florescente, pelo
menos tão estável quanto o será daqui a um século.
Em tal caso, a
mais vulgar prudência manda se capitalizem, de forma inalienável, os recursos,
à proporção que vão sendo obtidos, a fim de constituir-se uma renda perpétua, a
coberto de todas as eventualidades. Regulando a administração a sua despesa
pela renda que aufira, não pode a sua existência, em nenhum caso, achar-se
comprometida, pois que disporá sempre de meios para funcionar. Pode, no começo,
organizar-se em menor escala; o número de membros da comissão poderá ser
limitado provisoriamente a cinco ou seis, o pessoal e os gastos administrativos
reduzidos ao mínimo possível, sem prejuízo do desenvolvimento dos recursos.
A preparar o
caminho para essa instalação é que consagramos até agora o fruto dos nossos
trabalhos, conforme dissemos acima. Se os nossos recursos pessoais não nos
permitem fazer mais, temos, pelo menos, a satisfação de haver colocado a
primeira pedra.
Figuremos então
que, de um modo ou doutro, a comissão central, em dado tempo, esteja em
condições de funcionar, o que pressupõe uma renda de 25 a 30.000 francos.
Restringindo, em começo, as suas despesas, os recursos de toda espécie de que
disponha, em capitais e produtos eventuais, constituirão a Caixa Geral do
Espiritismo, que será objeto de uma contabilidade rigorosa. Reguladas as
despesas obrigatórias, o excedente da renda irá aumentar o capital comum.
Proporcionalmente, com os recursos desse capital é que a comissão proverá às
diversas despesas proveitosas ao desenvolvimento da Doutrina, sem que jamais
faça dele aplicação pessoal, nem fonte de especulação para qualquer de seus
membros. Ademais, o emprego dos fundos e escrituração serão submetidos à verificação
de comissários especiais, designados, para esse efeito, pelos congressos ou assembleias
gerais.
A comissão terá
por um de seus primeiros cuidados ocupar-se com as publicações, desde que seja
possível, sem esperar que o possa fazer com o auxílio das rendas. Os fundos a
isso destinados não serão, em realidade, mais que um adiantamento, pois que
voltarão à caixa, em virtude da venda das obras, cujo produto reverterá ao
capital comum. É um negócio de administração.
Livro: Obras
Póstumas – Allan Kardec.
.jpg)
.jpg){kind=spacer}
.jpg)
.jpg){kind=spacer}
.jpg)
.jpg)
