IX - Vojoj kaj rimedoj / Vias e meios.

 

IX - Vojoj kaj rimedoj.

Estas sendube ĝene, ke oni devas okupiĝi pri materiaj konsideroj por atingi celon tute spiritan ; sed necesas rimarkigi, ke la spiriteco mem de la agado ligiĝas al la interesoj de la surtera homaro kaj de ties bonfarto ; ke jam ne temas nur pri produktado de iuj filozofaj ideoj, sed pri fondado de io pozitiva kaj daŭra por la disvastigo kaj firmigo de la doktrino, por kiu necesos faciligi, ke ĝi produktu fruktojn laŭ sia povo. Imagi, ke ni vivas ankoraŭ en tempo, kiam kelkaj apostoloj povus survojiĝi kun sia bastono enmane, sen zorgo pri loĝado kaj pri la ĉiutaga pano, estus ja iluzio, kiun amara elreviĝo tuj detruus. Por fari ion seriozan, necesas submeti sin al bezonoj, kiujn trudas la moroj de la epoko, en kiu oni vivas ; tiaj bezonoj estas tute aliaj ol tiuj, de la tempo de patriarka vivo ; la intereso mem de Spiritismo postulas do, ke oni kalkulu siajn agmanierojn por ne halti survoje. Ni do kalkulu, ĉar ni staras en jarcento, en kiu necesas kalkuli.

La taskoj de la centra komitato estas ja multenombraj, kiel oni vidas, tiel ke ili postulas veran administradon. Ĉiu membro havas aktivajn kaj konstantajn funkciojn, kaj se oni prenus nur bonvolemajn homojn, la laboroj povus lami, ĉar neniu rajtus riproĉi neglektemulojn. Por la reguleco de la laboroj kaj la antaŭenigado de la aferoj, necesas havi homojn, kies akuratecon oni povus fidi, kaj kies funkcioj ne estus simplaj komplezaj agoj. Ju pli sendependaj laŭ siaj personaj havaĵoj, des malpli ili sin tenus al akurataj okupoj; aliflanke, se ili ne estus tiaj, ili ne povus fordoni sian tempon. Necesas do, ke ili ricevu pagon, same kiel la administra personaro; la doktrino tiel gajnos forton, stabilecon, akuratecon, kaj samtempe tio estos maniero liveri vivrimedojn al homoj, kiuj povus tion bezoni.

Kerna punkto en la ekonomio de ĉia antaŭvidema administrado estas, ke ĝia ekzistado ne staru sur eventualaj produktoj, kiuj povus manki, sed sur fiksaj, regulaj fontoj, tiel ke ĝian iradon, kien ajn ĝi venos, ne eblus bari. Necesas do, ke la homoj, kiujn oni alvokos por kontribuado, havu nenian zorgon pri ĝia estonteco. Nu, la sperto montras, ke oni devas konsideri kiel esence okazajn la rimedojn, kiuj sidas nur sur la produkto de kotizoj, ĉiam laŭvolaj, kiaj ajn estas la kompromisoj prenitaj, kaj malfacile riceveblaj. Lasi konstantajn kaj regulajn elspezojn al eventualaj fontoj estus manko de antaŭvidemo, kiun iam estonte oni povus penti. Konsekvencoj estas malpli gravaj, sendube, kiam temas pri portempaj fondaĵoj, kiuj daŭras tiom, kiom eblas; sed ĉi tie, la afero estas por la estonteco. La sorto de administrado, kia estas ĉi tiu, ne povas submetiĝi al la hazardoj de ia komerca afero; ĝi devas esti, de sia komenco, se ne same vigla, almenaŭ same stabila post unu jarcento. Ju pli solida estos ĝia fundamento, des malpli atingebla por frapoj de intrigo.

En tia okazo, plej banala prudento volas, ke oni necedeble kapitaligu la rimedojn, laŭgrade kiel ili alvenas, por konsistigi ian daŭran rezervon, ŝirmitan kontraŭ ĉiaj eventualaĵoj. Se la administrado reguligas siajn elspezojn laŭ sia rezervo, tiam ĝia ekzisto neniel povas endanĝeriĝi, ĉar ĝi ĉiam havos rimedojn por plua funkciado. Komence, ĝi povas organiziĝi laŭ modesta skalo; la membroj de la komitato povos provizore limiĝi al kvin aŭ ses, la personaro kaj la administraj elspezoj reduktiĝi al plej simpla grado, sed ebligante disvolviĝi la kreskadon de rimedoj kaj bezonoj de la afero.

Por prepari la vojojn por tia instalo ni dediĉis ĝis nun la produkton de niaj laboroj, kiel ni jam diris antaŭe. Se niaj personaj rimedoj ne permesas al ni fari plie, tamen ni almenaŭ havos la kontenton, ke ni metis la unuan ŝtonon.

Ni do supozu, ke per ajna maniero la centra komitato estos, post difinita tempo, en bonaj kondiĉoj por funkcii, kio supozigas rentumon de 25 ĝis 30 mil frankoj, se oni limiĝas komence al ĉiaj ĝiaj disponeblaj rimedoj, laŭ kapitalo kaj eventualaj produktoj, kio konsistigos Ĝeneralan Kason de Spiritismo, kiu submetiĝos al severa librotenada kontrolo. Se oni reguligos la devigajn elspezojn, la kroma parto de la rezervo aldoniĝos al la komuna kapitalo ; proporcie al la rimedoj de tiu kapitalo la komitato provizos la diversajn elspezojn utilajn al la elvolviĝo de la doktrino, sen ajna persona profito, nek farante el ĝi fonto de spekulacio por iu ajn el siaj membroj. La uzo de la kapitalo kaj la librotenado cetere submetiĝos al kontrolo de specialaj komisaroj tiucele nomumitaj de la kongresoj aŭ de ĝeneralaj asembleoj. Unu el la unuaj zorgoj de la komitato, se tio al ĝi eblos, estos okupiĝi pri publikaĵoj, sen atendi la eblecon tion fari helpe de la monrentumoj; la monrimedoj por tia celo estos fakte nur anticipa prunto, ĉar ili reeniros per la vendado de la verkoj, kies produkto revenos al la komuna kapitalo. Tio estas afero de administrado.

Libro: Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

IX – Vias e meios

É de lastimar, sem dúvida, que tenhamos de entrar em considerações de ordem material, para alcançarmos um objetivo todo espiritual. Cumpre, porém, observemos que a espiritualidade mesma da obra se prende à questão da Humanidade terrena e do seu bem-estar; que já não se trata somente da emissão de algumas ideias filosóficas, mas de fundar alguma coisa de positivo e de durável. Imaginar que ainda estamos nos tempos em que alguns apóstolos podiam pôr-se a caminho com um bastão de viagem, sem cogitarem de saber onde pousariam, nem do que comeriam, fora alimentar uma ilusão que bem depressa amarga decepção destruiria. Para alguém fazer qualquer coisa de sério, tem que se submeter às necessidades impostas pelos costumes da época em que vive e essas necessidades são muito diversas das dos tempos da vida patriarcal. O próprio interesse do Espiritismo exige, pois, que se apreciem os meios de ação, para não ser forçoso parar a meio do caminho. Apreciemo-los, portanto, uma vez que estamos num século em que é preciso calcular tudo.

São em grande número, como se vê, as atribuições da comissão central, para necessitarem de uma verdadeira administração. Tendo cada Constituição do Espiritismo um de seus membros funções ativas e assíduas, se apenas a constituíssem homens de boa vontade, os trabalhos seriam prejudicados, porquanto ninguém teria o direito de censurar os negligentes. Para regularidade dos trabalhos e normalidade do expediente, necessário se torna contar com homens de cuja assiduidade se possa estar certo e que não considerem suas funções como simples atos de comprazer. De quanto mais independência eles forem senhores, pelos seus recursos pessoais, tanto menos se deixarão prender por ocupações quaisquer; se não dispuserem de tempo, não poderão consagrá-lo àquelas funções. Importa, pois, que sejam retribuídos, assim como o pessoal administrativo. A Doutrina com isso ganhará em força, em estabilidade, em pontualidade, do mesmo passo que constituirá um meio de prestar serviços a pessoas que dela necessitem.

Ponto essencial, na economia de toda administração previdente, é que sua existência não dependa de produtos eventuais que possam fazer falta, mas de recursos certos, regulares, de maneira que sua marcha, aconteça o que acontecer, não seja embaraçada. Insta, pois, que as pessoas que forem chamadas a lhe prestar concurso, não se sintam inquietas pelo futuro que as aguarde. Ora, a experiência demonstra que se devem considerar essencialmente aleatórios os recursos que apenas tenham por base o produto de cotas ou contribuições, sempre facultativas, quaisquer que sejam os compromissos contraídos, e de cobrança sempre difícil. Assentar despesas permanentes e regulares sobre recursos eventuais, implicaria falta de previdência, que mais tarde se haveria de deplorar. Menos graves são, sem dúvida, as consequências, quando se trate de fundações temporárias, destinadas a durar quanto possam; aqui, porém, é uma questão de futuro. A sorte de uma administração como esta não pode ficar subordinada aos azares de um negócio comercial; precisa ser, desde o seu início, senão tão florescente, pelo menos tão estável quanto o será daqui a um século.

Em tal caso, a mais vulgar prudência manda se capitalizem, de forma inalienável, os recursos, à proporção que vão sendo obtidos, a fim de constituir-se uma renda perpétua, a coberto de todas as eventualidades. Regulando a administração a sua despesa pela renda que aufira, não pode a sua existência, em nenhum caso, achar-se comprometida, pois que disporá sempre de meios para funcionar. Pode, no começo, organizar-se em menor escala; o número de membros da comissão poderá ser limitado provisoriamente a cinco ou seis, o pessoal e os gastos administrativos reduzidos ao mínimo possível, sem prejuízo do desenvolvimento dos recursos.

A preparar o caminho para essa instalação é que consagramos até agora o fruto dos nossos trabalhos, conforme dissemos acima. Se os nossos recursos pessoais não nos permitem fazer mais, temos, pelo menos, a satisfação de haver colocado a primeira pedra.

Figuremos então que, de um modo ou doutro, a comissão central, em dado tempo, esteja em condições de funcionar, o que pressupõe uma renda de 25 a 30.000 francos. Restringindo, em começo, as suas despesas, os recursos de toda espécie de que disponha, em capitais e produtos eventuais, constituirão a Caixa Geral do Espiritismo, que será objeto de uma contabilidade rigorosa. Reguladas as despesas obrigatórias, o excedente da renda irá aumentar o capital comum. Proporcionalmente, com os recursos desse capital é que a comissão proverá às diversas despesas proveitosas ao desenvolvimento da Doutrina, sem que jamais faça dele aplicação pessoal, nem fonte de especulação para qualquer de seus membros. Ademais, o emprego dos fundos e escrituração serão submetidos à verificação de comissários especiais, designados, para esse efeito, pelos congressos ou assembleias gerais.

A comissão terá por um de seus primeiros cuidados ocupar-se com as publicações, desde que seja possível, sem esperar que o possa fazer com o auxílio das rendas. Os fundos a isso destinados não serão, em realidade, mais que um adiantamento, pois que voltarão à caixa, em virtude da venda das obras, cujo produto reverterá ao capital comum. É um negócio de administração.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.