No Monte de Lixos / Sur Monto de Balaaĵoj.

No Monte de Lixos

Entre vasta comunidade de lixeiros discutidores, a pedra rolava entre nauseantes detritos.

Aqui, era metida no balde, envolta em lama.

Ali, era atirada à carroça que transbordava sujeira.

Além, era transladada a montão de imundície.

Acolá, era projetada ao mato agreste, onde se demorava largo tempo para, depois, vir à tona...

Por mais duros os golpes, não se quebrava...

Nem as pancadas do ancinho, nem as batidas da pá, nem a pressão das pedras em derredor, nem as unhas dos urubus à cata de alimentação, no monturo, conseguiram desfigurá-la...

Um dia, porém, experimentado ourives fitou-a, de relance, e apanhou-a, encantado...

Era um diamante perfeito, de sublime expressão, logo recolhido, com reverência, ao lugar que lhe era próprio...

* * *

Não se aflija e nem se encolerize se lhe despejam na estrada o fel da calúnia ou os calhaus da maledicência.

Ainda mesmo encoberta no lodo das incompreensões humanas, a virtude é a virtude, como o diamante, no dilúvio de lixo, é sempre diamante...

Consagre-se ao bem, onde você estiver, pois o Divino Ourives não tardará em vir ao seu encontro e fará que você brilhe, em lugar próprio, no momento oportuno.

Livro: Bem-Aventurados os Simples.

Valérium / Waldo Vieira.

Sur Monto de Balaaĵoj.

Meze en granda grupo de diskutemaj balaaĵistoj, ŝtoneto ruliĝis inter naŭzaj forĵetaĵoj.

Ĉi tie krovita per koto ĝi estis metita en sitelon.

Tie ĝi estis ĵetita sur ĉaron kun transbordanta malpuraĵo.

Fore ĝi estis translokita sur monton da balaaĵoj.

Pli fore ĝi estis alportita en senkulturan arbaron, kie ĝi longe restis por poste aperi sur la tersufaco...

Eĉ eĉ la plej fortaj batoj ĝi ne rompiĝis...

Nek frapoj de rastilho, nek batoj de fosilo, nek premo de ĉirkaŭantaj ŝtonoj, nek ungoj de korvoj serĉantaj nutraĵojn en balaaĵejo sukcesis ĝin aliformigi...

Sed iun tagon sperta oraĵisto en palpebruma daŭro ĝin rigardis kaj prenis ravite...

Ĝi estis perfekta diamanto kun superbela aspekto, tuj ĝoje enmetita en sian propran lokon...

* * *

Ne Afliktiĝu nek koleru, se galo de kalumnio aŭ ŝtonoj de klaĉemo vin suferigos. Eĉ krovita per ŝlimo de la homaj nekomprenemoj, virto estas virto, same kiel diamanto sur monto de balaaĵoj estas ĉiam diamanto...

Dediĉu vin al bono, kie ajn vi troviĝos, ĉar la Dia Oraĵisto ne malfruos veni al vi renkonte kaj faros, ke vi brilu, en via propra loko, en la ĝusta momento.

Libro: Feliĉaj la Simplaj.

Valérium / Waldo Vieira.