134. – Kiel la
homo povas pligrandigi aŭ mildigi la determinismon de sia vivo?
– En la sankta
universa leĝo la dia determino ĉiam estas tiu de la bono kaj feliĉo, por ĉiuj
homoj.
Ĉu vi ne vidas,
en la homa hejmo, ameman, aktivan patron kun vasta programo de laboro por la
feliĉo de siaj infanoj? kaj, ĉesinte la penado de la eduko en la infanaĝo, ĉu
ĉiu infano ne devus esti, ĉe la preparo por la vivo, ia fidela kunlaboranto de la
grandanima gepatra antaŭzorgo por la bono de la tuta familio? La plimulto de la
homaj gepatroj tamen foriras de la Tero, ne estante komprenataj, malgraŭ ĉia
penado en la edukado de siaj infanoj.
Kompare kun la
dia patreco, en tiu modesta figuro ni vidas ian similaĵon de la situacio.
La spirito, iel
konservanta iajn edukajn valorojn, estas kunvokita al tiu aŭ alia respondeca
laboro kune kun aliaj estuloj en kruda provado, aŭ serĉantaj konojn por akiro
de libereco. Tiu laboro devas esti farita laŭ la rekta linio de la bono,
tiamaniere, ke tiu infano estu la bona helpanto de sia Superega Patro, kiu
estas Dio. La administranto de institucio, la estro de laborejo, la verkinto de
libro, la instruisto ĉe lernejo, havas sian parton de sendependeco por kunlabori
en la dia verko, kaj ili devas reciproki la spiritan konfidon donitan al ili.
Tiuj, kiuj edukiĝas kaj konkeras naturajn rajtojn proprajn al la personeco,
ĉesas tute obei en la evolua determinismo, ĉar ili estos kapablaj kunlabori per
ordonoj, kaj povos krei cirkonstancojn por la suprenira marŝo de siaj subuloj
aŭ homaj fratoj, ĉe la meĥanismo de la klara konscienco.
En tiu laboro
ordoni kun Dio, la infano devas konsideri la patrajn zorgemon kaj amon, por ke
li ne deturnu sian taskon for de la rekta vojo, supozante, ke li estas arbitra
sinjoro de la situacioj, komplikante la vivon de la homa familio, kaj prenante
certajn kompromisojn iafoje tre penigajn, ĉar, kontraŭ la intenco de la patroj,
ekzistas infanoj, kiuj misuzas la “talantojn” metitajn en siajn manojn, pro
mallaboremo, egoismo, vantamo kaj fiero.
De tio la
neceso, ke ni konkludu kun la apologio de la Homaro, reliefigante, ke la homo
atinginta ian parton de libereco reciprokas la konfidon de la Sinjoro, ĉiufoje
kiam li agas laŭ Lia favorkora, saĝa volo, rekonante, ke lia individua klopodo
estas tre valora ne pro li, sed pro la amo de Dio, kiu lin protektas kaj
prilumas en la konstruado de sia senmorta verko.
Libro: La
Konsolanto – Emmanuel / Chico Xavier.
134 –Como pode o
homem agravar ou amenizar o determinismo de sua vida?
A determinação
divina as sagrada lei universal é sempre a do bem e da felicidade, para todas
as criaturas.
No lar humano,
não vê um pai amoroso e ativo, com um largo programa detrabalhos pela ventura
dos filhos? E cada filho, cessado o esforço da educação na infância, na
preparação para a vida, não deveria ser um colaborador fiel da generosa
providência paterna pelo bem de toda a comunidade familiar? Entretanto, a maioria dos pais humanos deixa a
Terra sem ser compreendida, apesar de todo o esforço despendido na educação dos
filhos.
Nessa imagem
muito frágil, em comparação com a paternidade divina, temos um símile da
situação.
O Espírito que,
de algum modo, já armazenou certos valores educativos, é convocado para esse ou
aquele trabalho de responsabilidade junto de outros seres em provação rude, ou
em busca de conhecimentos para a aquisição da liberdade. Esse trabalho deve ser
levado a efeito na linha reta do bem, de modo que esse filho seja o bom
cooperador de seu Pai Supremo, que é Deus. O administrador de uma instituição,
o chefe de uma oficina, o escritor de um livro o mestre de uma escola, tema a
sua parcela de independência para colaborar na obra divina e devem retribuir a
confiança espiritual que lhes foi deferida. Os que se educam e conquistam
direitos naturais, inerentes à personalidade, deixam de obedecer, de modo absoluto,
no determinismo da evolução, porquanto estarão aptos a cooperar no serviço das
ordenações, podendo criar as circunstâncias para a marcha ascensional de seus
subordinados ou irmãos em humanidade, no mecanismo de responsabilidade da
consciência esclarecida.
Nesse trabalho
de ordenar com Deus, o filho necessita considerar o zelo e o amor paternos, a
fim de não desviar sua tarefa do caminho reto, supondo-se senhor arbitrário das
situações, complicando a vida da família humana, e adquirindo determinados compromissos,
por vezes bastante penosos, porque, contrariamente ao propósito dos pais, há
filhos que desbaratam os “talentos” colocados em suas mãos, na preguiça, no
egoísmo, na vaidade ou no orgulho.
Daí a
necessidade de concluirmos com a apologia da Humanidade, salientando que o
homem que atingiu certa parcela de liberdade, está retribuindo a confiança do
Senhor, sempre que age com a sua vontade misericordiosa e sábia, reconhecendo
que o seu esforço individual vale muito, não por ele, mas pelo amor de Deus que
o protege e ilumina na edificação de sua obra imortal.
Livro: O
Consolador – Emmanuel / Chico Xavier.
