O JEJUM E A
ORAÇÃO
Os cristãos,
contudo, não tiveram de início uma visão do campo de trabalho que se lhes
apresentava. Não atinaram que, se o jejum e a oração constituem uma grande
virtude na soledade, mais elevada virtude representam quando levados a efeito
no torvelinho das paixões desenfreadas, nas lutas regeneradoras, a fim de
aproveitar aos que os contemplam.
Não
compreenderam imediatamente que esses preceitos evangélicos, acima de tudo, significam
sacrifício pelo próximo, perseverança no esforço redentor, serenidade no
trabalho ativo, que corrige e edifica simultaneamente. Retirando-se para a vida
monástica, povoaram os desertos na suposição de que se redimiriam mais
rapidamente para o Cordeiro. Uma ânsia de fugir das cidades populosas fazia
então vibrar todos os crentes, originando os erros da idade medieval, quando o
homem supunha encontrar nos conventos as antecâmaras do Céu.
O Oriente, com
os seus desertos numerosos e os seus lugares sagrados, afigura-se o caminho de
todos quantos desejam fugir dos antros das paixões. Só a grande montanha de Nítria
chegou a possuir trinta mil anacoretas, exilados do mundo e dos seus prazeres desastrosos.
Entretanto, examinando essa decisão desaconselhável dos primeiros tempos, somos
levados a recordar que os cristãos se haviam esquecido de que Jesus não
desejava a morte do pecador.
A Caminho da luz
/ Emmanuel / Chico Xavier.
Fasto kaj preĝo
Sed la kristanoj
komence ne havis ian vidon je la laborkampo, kiu montriĝis al ili. Ili ne
komprenis, ke kvankam fasto kaj preĝo estas granda virto, tamen ili fariĝas pli
alta virto, kiam efektiviĝantaj en la kirlo de la senbridaj pasioj, en la
regenerantaj luktoj, por utili al tiuj, kiuj ilin ekrigardas. Ili ne tuj
komprenis, ke tiuj evangeliaj ordonoj super ĉio signifas sinoferon por la proksimulo,
persistadon ĉe la revirtiga klopodo, serenecon ĉe la aktiva laboro, kiu
samtempe korektas kaj edifas. Enirinte en la monaĥan vivon, ili ekloĝis la
dezerton, supozante, ke ili pli rapide revirtiĝus por la Ŝafido.
Ia dezirego
eviti la homplenajn urbojn tiam vibrigis ĉiujn kredantojn kaj kaŭzis la
mezepokajn erarojn, kiam la homo supozis trovi en la monaĥejoj la antaŭĉambrojn
de la Ĉielo.
Oriento kun ĝiaj
nombraj dezertoj kaj sanktaj lokoj ŝajnis la vojo de ĉiuj, kiuj deziris eviti
la antrojn de pasio. Nur la granda monto de Nitrio eĉ posedis tridek mil
anakoretojn, foririntajn el la mondumo kaj el la pereigaj plezuroj. Sed
ekzamenante tiun nekonsilindan decidon en la unuaj tempoj, ni devas memori, ke
la kristanoj estis forgesintaj, ke Jesuo ne deziras la morton de la pekulo.
Sur Vojo al la
Lumo – Emmanuel / Chico Xavier.
Nenhum comentário:
Postar um comentário