Toleremo / Tolerância

Toleremo

Toleremo sidas en la bazo de ĉia efektiva progreso.

La pecoj de ĉia ajn maŝino sin reciproke eltenas favore al la produktado de difinitaj bonaĵoj.

Ĉiuj donoj de la Naturo konsistigas vastan sinsekvon da manifestiĝoj de tiu benata virto, kiu inspiras la veran fratecon.

Toleremo tamen ne estas supraĵa koncepto.

Ĝi ja estas viva reflekto de la komprenemo, kiu fontas, klara, el la animo, estigante esperon, paciencon, pardonon kun plena forgeso pri ĉia malbono.

Peti, ke aliuloj pensu per nia kapo, signifus postuli, ke la mondo konformiĝu al niaj kapricoj, dum nia devo estas mem digne adaptiĝi al la mondo kun firma preteco helpi ĝin.

La Dia Providenco ĉie reflektas la saĝan kaj aktivan toleremon.

Dio ne postulas, ke la semero tuj produktu la koncernan specion. Al ĝi li donas tempon por ĝermi, kreski, flori kaj frukti. Li ne petas la rivereton pri improvizita integriĝo al la ĝin atendanta maro. Li malfermas al ĝi vojojn sur la grundo, donante la tempon necesan, ke ĝi venku sian iradon.

Tiel same, de animo al animo, nepre necesas, ke ni neniel perfortu.

La krudeco de homo impulsiĝema kaj la koleremo de neĝentila malsanulo, simile al besta krifo kaj al rozuja dorno, elmontras la naturajn signojn de ilia evolua pozicio.

Kontraŭmeti malamon al malamo naskas detruon.

Kiu vundas, tiu altiras malbonon sur sin mem. Tial malbono efikas malbone nur kontraŭ sia aŭtoro mem.

Ĝin reciproki do, laŭ ĝia senpripensa karaktero, estas asimili ĝian venenon.

Nepre necesas trakti sensciecon per tiu sama medikamenta kareso, kiun ni uzas por kuraci ulceron, ĉar senkaritata batado de vundo estus tio sama, kiel aliigi kuraceblan malsanon en neforigeblan kriplaĵon.

Tiakaŭze, toleremo estas super ĉio absoluta forgeso pri ĉia malbono kaj senĉesa servado al bono.

Kiu ĉiam havas surlipe vortojn de pardono, elmontras plezuri ĉe la ĉagreno, al kiu, perdante tempon, li akomodiĝas.

Pardoni estas forgesi la ombron, serĉante la lumon.

Pardoni ne estas genufleksi aŭ ascendi galeriojn de falsa supereco, afektante elkorajn impulsojn, sed ja persisti ĉe la renoviga laboro, kreante bonon kaj harmonion, per kiuj la homoj, nin ne tuj komprenantaj, rigardus nin alimaniere, kaptante la signifon de nia senvorta idiomo el ekzemploj.

Revenante el la tombo renkonte al la desapontiĝintaj disĉiploj, la Kristo montras al ni la modelon de la ideala toleremo. Sen aludi la dekliniĝon de Petro aŭ la malfortaĵon de Judaso por buŝe vortigi sian pardonon, li atentigas pri la elaĉeta penado, ilin instigante rekomenci la apostolan laboron por la eterna bono.

Toleri estas reflekti la fratecan komprenemon, kaj pardono ĉiam estos sekura profilakto ĉie certiganta sanon kaj pacon, renovigon kaj trankvilon.

Libro: Penso Kaj Vivo.

Emmanuel / Chico Xavier.

Tolerância

 Vive a tolerância na base de todo o progresso efetivo.

 As peças de qualquer máquina suportam-se umas às outras para que surja essa ou aquela produção de benefícios determinados.

 Todas as bênçãos da Natureza constituem larga seqüência de manifestações da abençoada virtude que inspira a verdadeira fraternidade.

Tolerância, porém, não é conceito de Superfície.

É reflexo vivo da compreensão que nasce, límpida, na fonte da alma, plasmando a esperança, a paciência e o perdão com esquecimento de todo o mal.

Pedir que os outros pensem com a nossa cabeça seria exigir que o mundo se adaptasse aos nossos caprichos, quando é nossa obrigação adaptar-nos, com dignidade, ao mundo, dentro da firme disposição de ajudá-lo.

A Providência Divina reflete, em toda parte, a tolerância sábia e ativa.

Deus não reclama da semente a produção imediata da espécie a que corresponde. Dá-lhe tempo para germinar, crescer, florir e frutificar. Não solicita do regato improvisada integração com o mar que o espera. Dá-lhe caminhos no solo, ofertando-lhe o tempo necessário à superação da marcha.

Assim também, de alma para alma, é imperioso não tenhamos qualquer atitude de violência.

A brutalidade do homem impulsivo e a irritação do enfermo deseducado, tanto quanto a garra no animal e o espinho na roseira, representam indícios naturais da condição evolutiva em que se encontram.

Opor ódio ao ódio é operar a destruição.

O autor de qualquer injúria invoca o mal para si mesmo. Em vista disso, o mal só é realmente mal para quem o pratica. Revidá-lo na base de inconseqüência em que se expressa é assimilar-lhe o veneno.

É imprescindível tratar a ignorância com o carinho medicamentoso que dispensamos ao tratamento de uma chaga, porqüanto golpear a ferida, sem caridade, será o mesmo que converter a moléstia curável num aleijão sem remédio.

A tolerância, por esse motivo, é, acima de tudo, completo esquecimento de todo o mal, com serviço incessante no bem.

Quem com os lábios repete palavras de perdão, de maneira constante, demonstra acalentar a volúpia da mágoa com que se acomoda perdendo tempo.

Perdoar é olvidar a sombra, buscando a luz.

Não é dobrar joelhos ou escalar galerias de superioridade mendaz, teatralizando os impulsos do coração, mas sim persistir no trabalho renovador, criando o bem e a harmonia, pelos quais aqueles que não nos entendam, de pronto, nos observem com diversa interpretação, compreendendo-nos o idioma inarticulado do exemplo.

Oferece-nos o Cristo o modelo da tolerância ideal, em regressando do túmulo ao encontro dos aprendizes desapontados. Longe de reportar-se à deserção de Pedro ou à fraqueza de Judas, para dizer com a boca que os desculpava, refere-se ao serviço da redenção, induzindo-os a recomeçar o apostolado do bem eterno.

Tolerar é refletir o entendimento fraterno, e o perdão será sempre profilaxia segura, garantindo, onde estiver, saúde e paz, renovação e segurança.

Livro: Pensamento e Vida.

Emmanuel / Chico Xavier.