Parabolo de la Forvelkinta Figarbo.
8. Kaj la morgaŭan
tagon, post ilia eliro el Betania, li malsatis. Kaj vidinte el malproksime
figarbon havantan foliojn, li aliris, por trovi, se eble, ion sur ĝi; kaj
veninte al ĝi, li trovis nenion krom folioj, ĉar la tempo de figoj ankoraŭ ne
venis. Kaj responde li diris al ĝi: Neniu por ĉiam manĝu frukton el vi. Kaj aŭdis
la disĉiploj. Kaj matene, preterpasante, ili vidis la figarbon forvelkinta de
la radikoj. Kaj rememorinte, Petro diris al li: Rabeno, jen forvelkis la
figarbo, kiun vi malbenis. Kaj responde Jesuo diris al ili: Havu fidon al Dio.
Vere mi diras al vi: Se iu diros al ĉi tiu monto: Estu formovita kaj ĵetita en
la maron, kaj ne dubos en sia koro, sed kredos, ke okazos tio, kion li diras,
tiu ĝin havos. Jesuo /Marko, 11:12-14 kaj 20-23.
9. La
forvelkinta figarbo estas simbolo de la personoj, kiuj nur ŝajnigas inklinon al
bonfaro, sed kiuj vere nenian bonon praktikas; ili estas oratoroj, kies parolo
havas pli da brilo ol da solideco kaj havas simplan supraĵan briltegon: ĝi plaĉas
al la orelo, sed ĝin esplorante, oni trovas en ĝi nenion substancan por la koro;
aŭdinte ilian parolon, oni demandas sin, kian profiton ĝi portis.
Ĝi estas ankaŭ
la emblemo de ĉiuj personoj, kiuj, havante rimedojn por esti utilaj, tamen ne
estas tiaj; kaj simbolo de ĉiuj utopioj, de ĉiuj vantaj sistemoj, de ĉiuj
doktrinoj sen solida bazo. Plej ofte mankas la vera fido, la fido fekunda, la
fido, kiu skuas la fibrojn de la koro, unuvorte la fido formovanta montojn. Tiuj
estas arboj, kiuj havas foliojn, sed ne fruktojn; tial Jesuo kondamnas ilin al
senfrukteco, ĉar venos tago, kiam ili forvelkos ĝis la radikoj; tio estas, ĉiuj
sistemoj, ĉiuj doktrinoj, kiuj portos nenian bonon al la homaro, falos en la
nenion; ĉiuj homoj memvole senutilaj, ĉar ili ne utiligis siajn kunnaskitajn
rimedojn, estos traktataj kiel la forvelkinta figarbo.
Libro: La
Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec, ĉap. XIX.
Parábola da
Figueira que secou.
8. E ao outro
dia, como saíssem de Betânia, teve fome. E tendo visto ao longe uma figueira,
foi lá a ver se acharia nela alguma coisa; quando chegou a ela, nada achou,
senão folhas, porque não era tempo de figos. E falando-lhe, disse: Nunca jamais
coma alguém fruto de ti para sempre. E no outro dia pela manhã, ao passarem
pela figueira, viram que ela estava seca até as raízes. Então, lembrando Pedro,
disse para Jesus: Olha, Mestre, como secou a figueira que tu amaldiçoaste. E
respondendo Jesus, lhe disse: Tende fé em Deus. Em verdade vos afirmo que todo
o que disser a este monte: Tira-te, e lança-te ao mar, e isto sem hesitar seu
coração, mas tendo fé de que tudo o que disser sucederá, ele o verá cumprir
assim. Jesus / Marcos, XI: 12-14 e 20-23.
9. A figueira
seca é o símbolo das pessoas que apenas aparentam o bem, mas na realidade nada
produzem de bom: dos oradores que possuem mais brilho do que solidez, dotados
do verniz das palavras de maneira que estas agradam aos ouvidos; mas, quando as
analisamos, nada revelam de substancial para o coração; e, quando as acabamos
de ouvir, perguntamos que proveito tivemos.
É também o
símbolo de todas as pessoas que podem ser úteis e não o são; de todas as utopias,
de todos os sistemas vazios, de todas as doutrinas sem bases sólidas. O que
falta, na maioria das vezes, é a verdadeira fé, a fé realmente fecunda, a fé
que comove as fibras do coração, em uma palavra, a fé que transporta montanhas.
São árvores frondosas, mas sem frutos, e é por isso que Jesus as condena à
esterilidade, pois dia virá em que ficarão secas até as raízes. Isso quer dizer
que todos os sistemas, todas as doutrinas que não produzir nenhum bem para a
humanidade, serão reduzidas a nada; e que todos os homens voluntariamente
inúteis, que não se utilizaram dos recursos de que estavam dotados, serão tratados
como a figueira seca.
Livro: O Evangelho Segundo o
Espiritismo – Allan Kardec, cap. XIX.
Nenhum comentário:
Postar um comentário