154 - Quais as
primeiras impressões dos que desencarnam por suicídio?
A primeira
decepção que os aguarda é a realidade da vida que se não extingue com as
transições da morte do corpo físico, vida essa agravada por tormentos pavorosos,
em virtude de sua decisão tocada de suprema rebeldia.
Suicidas há que
continuam experimentando os padecimentos físicos da última hora terrestre, em
seu corpo somático, indefinidamente. Anos a fio, sentem as impressões terríveis
do tóxico que lhes aniquilou as energias, a perfuração do cérebro pelo corpo
estranho partido da arma usada no gesto supremo, o peso das rodas pesadas sob
as quais se atiraram na ânsia de desertar da vida, a passagem das águas
silenciosas e tristes sobre os seus despojos, onde procuraram o olvido
criminoso de suas tarefas no mundo e, comumente, a pior emoção do suicida é a
de acompanhar, minuto a minuto, o processo da decomposição do corpo abandonado
no seio da terra, verminado e apodrecido.
De todos os
desvios da vida humana, o suicido é, talvez o maior deles pela sua característica
de falso heroísmo, de negação absoluta da lei do amor e de suprema rebeldia à
vontade de Deus, cuja justiça nunca se fez sentir, junto dos homens, sem a luz
da misericórdia.
Livro: O
Consolador
Emmanuel / Chico
Xavier.
154. – Kiaj
estas la unuaj impresoj de tiuj, kiuj elkarniĝis per memmortigo?
La unua elreviĝo
lin atendanta estas la realeco de la vivo, kiu ne estingiĝas per la morto de la
fizika korpo, vivo gravigita de la timigegaj turmentoj, pro lia decido plena de
ekstrema ribelemo.
Ekzistas
memmortigintoj, kiuj spertas plu la senfinajn fizikajn suferojn de sia lasta
surtera horo. Dum tutaj jaroj ili sentas la terurajn impresojn de la tokso,
neniiginta al ili la energiojn, la traboradon de la cerbo pro fremda korpo
elpafita el la armilo uzita ĉe lia lasta ago, la pezon de la pezaj radoj, sub
kiujn ili sin ĵetis ĉe la dezirego foriri el la vivo, la pasadon de la
silentaj, malgajaj akvoj sur sia kadavro, kie ili serĉis la kriman forgeson de
siaj taskoj en la mondo, kaj, ordinare, la plej malagrabla sensaco de la
memmortiginto estas akompani minuton post minuto la malkomponiĝadon de la korpo
forlasita en la sino de la tero, plena de vermoj kaj putrinta.
El ĉiuj
devojiĝoj de la homa vivo, memmortigo estas eble la plej grava pro sia
karaktero de falsa heroeco, de absoluta neado de la amoleĝo kaj de ekstrema
ribelo kontraŭ la volo de Dio, kies justeco neniam sentiĝis, ĉe la homoj, sen
la lumo de la favorkoreco.
Libro: La
Konsolanto.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Nenhum comentário:
Postar um comentário