HOMO KAJ BESTO

Se hom’ vi estas, jam sur alta monto, 

Kondutu home do, laŭ homa deco; 

River’ ne fluas reen al la fonto, 

La homo ne revenas al besteco.

Se agas brute apro, tigro, lupo, 

Ĝi venas de naturo sen prudento; 

Sed homo staras sur pli alta ŝtupo, 

Kaj ne pereu pro malnobla sento. 

Ve! nekredeble estas, ke “kulturo” 

Armilojn forĝas por detru’ kaj timo! 

Anstataŭ ke tuj disbastiĝus muro, 

En ombro da terur’ tremas animo. 

Ho! mi ne scias, ĉu al bestoj mem 

Ne fiodorus tia “civilizo”... 

Por kio do la Lum’ el Bet–Leĥem 

Kun “Amo reciproka” por devizo? 

Fiero – sed pri kio? Pri grandeco 

De lando, pri supera raso – kio! 

Pri tia devus honti homa speco, 

Per ĝi la homo falas ĝis nenio! 

Supera estas Unu sola, fratoj, 

Sed donas manon sen disting’ de io; 

Li estas Reĝo, sed sen preferatoj, 

Li ĉiujn amas, ĉar Li estas – Dio! 

20/3/1961 - L. L. ZAMENHOF 

Mediuma Poemaro.

Porto Carreiro Neto.