Encarnación de
los espíritus
17. El
Espiritismo nos enseña la manera en que se opera la unión entre el espíritu y
el cuerpo en la encarnación.
Por su esencia
espiritual, el espíritu es un ser indefinido y abstracto que no puede ejercer
una acción directa sobre la materia. Necesitaba, pues, de un intermediario, y
este intermediario es la envoltura fluídica que, en cierta forma, es parte
integrante del espíritu y oficia de eslabón. Esta envoltura es semimaterial,
porque debe a la materia su origen y a la espiritualidad su naturaleza etérea.
Como toda materia, es extraída del fluido cósmico universal, sufriendo en esta
circunstancia una modificación especial. Esta envoltura, llamada periespíritu,
transforma al espíritu en un ser concreto, definible y comprensible para el
pensamiento; lo faculta para actuar sobre la materia tangible, al igual que
todos los fluidos imponderables, que son los motores más poderosos.
El fluido
periespiritual es el lazo que une al espíritu con la materia. Durante su unión
con el cuerpo, oficia de vehículo del pensamiento, transmitiendo el movimiento
a las diferentes partes del organismo que actúan bajo la influencia de la
voluntad y haciendo repercutir en el espíritu las sensaciones producidas por
los agentes exteriores. Los nervios sirven de hilos conductores, así como en el
telégrafo el hilo metálico conduce al fluido eléctrico.
18. Cuando un
espíritu debe encarnar en un cuerpo humano en vías de formación, un lazo
fluídico, mera extensión de su periespíritu, lo une al germen hacia el cual se
siente atraído por una fuerza irresistible, desde el momento mismo de la
concepción. A medida que el germen se desarrolla, la unión se intensifica. Y es
bajo la influencia del principio vital material del germen que el periespíritu,
poseedor de ciertas propiedades de la materia, se une, molécula a molécula, al
cuerpo en formación: podríamos decir que el espíritu, por intermedio del
periespíritu, crea raíces en ese germen como una planta lo hace en la tierra.
Cuando el germen está enteramente desarrollado la unión es completa, siendo ese
el momento en que el espíritu resurge ante la vida exterior.
Por un efecto
contrario, cuando este principio vital del germen deja de actuar debido a la
desorganización del cuerpo, la unión, que era mantenida por una fuerza
actuante, cesa en el momento en que esa fuerza deja de accionar; siendo así que
el periespíritu se va soltando, molécula a molécula, en similar trabajo al de
la unión, y el espíritu recupera entonces su libertad. Por lo tanto, la partida
del espíritu no causa la muerte del cuerpo, sino que, a la inversa, la muerte
del cuerpo es la que produce la partida del espíritu.
Después de la
muerte el espíritu conserva su integridad y todas sus facultades adquieren una
penetración aún mayor; mas, sin embargo, el principio de vida se extinguió en
el cuerpo, por lo que es preciso ver en ello la prueba evidente de que el
principio vital y el principio espiritual son dos cosas distintas.
EL GÉNESIS –
Allan Kardec.
Enkarniĝo de la
Spirito
17. – Spiritismo
malkaŝas, kiamaniere fariĝas la kuniĝo de la Spirito kun la korpo ĉe la enkarniĝo.
Pro sia spirita
esenco, la Spirito estas estaĵo nedifinita, abstrakta, kiu ne povas rekte agi
sur la materion; li bezonas ian perilon; tiu perilo estas la fluideca envolvaĵo,
kiu iel apartenas al li kiel konsista parto. Tiu envolvaĵo estas duonmateria,
tio estas, ĝi apartenas al la materio pro sia origino kaj al la spirita principo
pro sia etereca naturo. Kiel ĉia materio, ĝi estas variaĵo de la universa kosma
fluido, kiu ĉi-rilate akceptas specialan modifon. Tiu envolvaĵo, nomata
perispirito, faras el abstrakta estaĵo, el la Spirito, ian estaĵon konkretan,
difinitan, ĉirkaŭpreneblan por la penso kaj povantan agi sur la palpeblan materion,
same kiel okazas al ĉiuj nepeseblaj fluidoj, kiuj, kiel sciate, estas la plej
potencaj motoroj.
La perispirita
fluido estas do la ligilo inter la Spirito kaj la materio. Dum ĝia ligiteco kun
la korpo, ĝi servas kiel komunikilo al lia penso por transsendi la movon al la
diversaj partoj de la organismo, kiuj agas sub la impulsado de lia volo, krom
ankaŭ por igi la sensacojn produktitajn de eksteraj agantoj refrapi en la
Spirito. Al ĝi servas kiel kondukfadenoj lanervoj, same kiel, ĉe la telegrafo,
la metalfadeno servas kiel konduktilo al la elektra fluido.
18. – Kiam la
Spirito devas enkarniĝi en formiĝantan korpon, iu fluideca ligilo, kiu estas
nenio alia ol plietendiĝo de lia perispirito, ligas lin al la ĝermo, al kiu li
estas altirata, per nekontraŭstarebla forto, ekde la momento de la koncipo. Laŭmezure
kiel la ĝermo disvolviĝas, la ligilo kuntiriĝas. Sub la influo de la
vital-materia principo de la ĝermo, la perispirito, kiu havas kelkajn
proprecojn de la materio, kuniĝas, molekulo post molekulo, kun la formiĝanta
korpo, pro kio oni povas aserti, ke la Spirito, pere de sia perispirito, iel
enradikiĝas en tiu ĝermo, same kiel planto en la tero. Kiam la ĝermo atingas sian
plenan disvolvitecon, la kuniĝo estas kompleta kaj la estaĵo naskiĝas por la
ekstera vivo.
Pro kontraŭa
efiko, la kuniĝo de la perispirito kun la karna materio, kiu efektiviĝis sub la
influo de la vivoprincipo ekzistanta en la øermo, æesas post kiam tiu principo
ne plu agas kaŭze de la malorganiziĝo de la korpo. Kaj tiu kuniĝo, kiu estis
tenata de aganta forto, rompiĝas tuj post kiam ĉesas la agado de tiu forto.
Tiam la perispirito disiĝas, molekulo post molekulo, tute same kiel ĝi kuniĝis,
kaj al la Spirito estas redonita la libereco. Tiel, ne la foriro de la Spirito
kaŭzas la morton de la korpo, sed ja ĉi tiu kaŭzas la foriron de la Spirito.
Ĉar, tuj post la
morto, plena estas la integreco de la Spirito, kaj ĉar tiam liaj fakultoj
akiras eĉ pli grandan akrecon, dum la vivoprincipo jam estingiĝis en la korpo,
restas evidente pruvita, ke la vivoprincipo kaj la spirita principo ja estas du
inter si diferencaj aferoj.
La Genezo –
Allan Kardec.
Nenhum comentário:
Postar um comentário