ŜIPO

Se vi obstinas, kaj persistas plue 

En miskonduto, ekster saĝa normo, 

La ŝip’ de l’ vivo iros ĉiam skue, 

Pereos nepre en sovaĝa ŝtormo. 

Marist’ observas sur la top’ la maron, 

Por ke la ŝipon ne dronigu roko; 

Kaj dum la ondoj lulas ŝipanaron, 

Li preta estas al alarma voko. 

Vi ankaŭ agu kiel topvaĉanto, 

Ke via barko trafu la havenon; 

Oreloj surdaj por sirena kanto, 

Kontraŭ delogoj faru ĉian penon. 

Rigardu stelon, kiu barkon gvidas, 

Ĉe milionoj da konstelacioj; 

Se homo serĉas, fine li ekvidas 

La Solan Veran inter pseŭdo–dioj. 

Sur tiu voj’ kvieta kaj sekura, 

Ho se nur volus iri la Homaro! 

Ho kia ĝojo de l’ animo pura, 

Libera jam de l’ pezo de l’ eraro! 

“Dronigas ŝipon ne la mar’, sed vento”, 

De l’ viv’ la maron kirlas homa peko; 

Sed malsaĝaĵoj cedos al prudento 

Kaj ŝip’ ennaĝos kun kronita beko! 

9/4/1961  - J. CRUZ E SOUZA

Libro: Mediuma Poemaro.

Porto Carreiro Neto.