Esquecimento do Passado
Em vão se objeta
que o esquecimento constitui obstáculo a que se possa aproveitar da experiência
de vidas anteriores. Havendo Deus entendido de lançar um véu sobre o passado, é
que há nisso vantagem. Com efeito, a lembrança traria gravíssimos inconvenientes.
Poderia, em certos casos, humilhar-nos singularmente, ou, então, exaltar-nos o
orgulho e, assim, entravar o nosso livre-arbítrio. Em todas as circunstâncias,
acarretaria inevitável perturbação nas relações sociais.
Freqüentemente,
o Espírito renasce no mesmo meio em que já viveu, estabelecendo de novo
relações com as mesmas pessoas, a fim de reparar o mal que lhes haja feito. Se
reconhecesse nelas as a quem odiara, quiçá o ódio se lhe despertaria outra vez
no íntimo. De todo modo, ele se sentiria humilhado em presença daquelas a quem
houvesse ofendido.
Para nos
melhorarmos, outorgou-nos Deus, precisamente, o de que necessitamos e nos
basta: a voz da consciência e as tendências instintivas. Priva-nos do que nos
seria prejudicial.
Ao nascer, traz
o homem consigo o que adquiriu, nasce qual se fez; em cada existência, tem um
novo ponto de partida. Pouco lhe importa saber o que foi antes: se se vê
punido, é que praticou o mal. Suas atuais tendências más indicam o que lhe
resta a corrigir em si próprio e é nisso que deve concentrar-se toda a sua
atenção, porquanto, daquilo de que se haja corrigido completamente, nenhum
traço mais conservará. As boas resoluções que tomou são a voz da consciência,
advertindo-o do que é bem e do que é mal e dando-lhe forças para resistir às
tentações.
Aliás, o
esquecimento ocorre apenas durante a vida corpórea. Volvendo à vida espiritual,
readquire o Espírito a lembrança do passado; nada mais há, portanto, do que uma
interrupção temporária, semelhante à que se dá na vida terrestre durante o
sono, a qual não obsta a que, no dia seguinte, nos recordemos do que tenhamos
feito na véspera e nos dias precedentes.
E não é somente
após a morte que o Espírito recobra a lembrança do passado. Pode dizer-se que
jamais a perde, pois que, como a experiência o demonstra, mesmo encarnado,
adormecido o corpo, ocasião em que goza de certa liberdade, o Espírito tem
consciência de seus atos anteriores; sabe por que sofre e que sofre com
justiça. A lembrança unicamente se apaga no curso da vida exterior, da vida de
relação. Mas, na falta de uma recordação exata, que lhe poderia ser penosa e
prejudicá-lo nas suas relações sociais, forças novas haure ele nesses instantes
de emancipação da alma, se os sabe aproveitar.
Livro: O
Evangelho segundo o Espiritismo – Allan Kardec, cap. V.
FORGESO DE LA
PASINTECO
11. Vane oni
pretendas, ke la forgeso estas baro, por ke iu profitu sian sperton el antaýaj
ekzistadoj. Se Dio trovis konvene ĵeti vualon sur la pasintecon, tio devas do
esti utila. Efektive, la memoro pri la pasinteco estus tre maloportuna; en iuj
okazoj ĝi povus treege humiligi nin; aŭ, kontraŭe, ekzalti nian fieron, kaj
tial kateni nian liberan volon; en ĉiuj okazoj ĝi nepre malordigus la sociajn
interrilatojn.
La Spirito
renaskiĝas ofte en la sama medio, kie li jam vivis, kaj troviĝas en interrilato
kun la samaj personoj, por kompensi la malbonon, kiun li okaze faris al ili. Se
li rekonus en ili la samajn homojn, kiujn li malamis, lia malamo eble revekiĝus;
kaj ĉiuokaze li sentus sin humiligita antaŭ tiuj, kiujn li iam ofendis.
Dio donis al ni,
por ke ni pliboniĝu, ĝuste tion, kio estas al ni bezona kaj povas al ni sufiĉi:
la voĉon de la konscienco kaj niajn instinktajn inklinojn; Li formetis tion,
kio povus malutili al ni.
Naskiĝante, la
homo kunportas tion, kion li akiris; li naskiĝas tia, kia li faris sin; ĉiu
ekzistado estas por li nova deirpunkto; malmulte interesas lin scii, kio li
estis antaŭe: se li estas punata, tio pruvas, ke li faris malbonon; liaj nunaj
malbonaj inklinoj montras, kion li ankoraŭ korektu en si, kaj sur tion li devas
koncentri sian tutan atenton, ĉar el tio, kion li plene korektis, restas nenia
postesigno. La bonaj decidoj, kiujn li prenis estas la voĉo de la konscienco,
kiu atentigas lin al tio, kio estas bono aŭ malbono, kaj donas al li forton
malcedi al la tentoj.
Cetere tiu forgeso
fariĝas nur dum la enkorpa vivo.
Reenirante en la
spiritan vivon, la Spirito rericevas la memoron pri sia pasinteco: estas do nur
momenta interrompo, same kiel en la vivo okazas dum la dormo, kio ne malebligas
en la morgaŭa tago memori, kion oni faris en la hieraŭa kaj antaŭaj tagoj kaj
ne nur post la morto la Spirito reakiras la memoron pri sia pasinteco; oni
povas diri, ke li neniam ĝin perdas, ĉar la sperto pruvas, ke eĉ enkarniĝinta,
dum la dormo de la korpo, kiam la Spirito ĝuas kelkan liberecon, li konscias
siajn antaŭajn agojn; li scias, kial li suferas kaj ke li juste suferas; la
memoro forviŝiĝas nur dum la ekstera vivo, dum la vivo de rilatoj kun la socio.
Sed manke de preciza memoro, kiu povus esti al li dolora kaj malhelpi liajn sociajn
interrilatojn, li ĉerpas novajn fortojn el tiuj momentoj de libereco de l’
animo, se li scias profiti tiujn momentojn.
Libro: La
Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec, ĉap. V.
Nenhum comentário:
Postar um comentário