KANTO DE KRIPLIGITO

Ve! Kripligita! Kial do mi nun, 

Ne kiel iam, kiel gaja bubo, 

Jam ne kapablas iri, kvazaŭ tun’ 

Da ŝtonoj faris min mizera rubo? 

Senmova roko ne suferas pli 

Ol mia kor’ sen vivo, sen aero! 

Kaduka palm’, rigida, sen foli’, 

Feliĉon tamen ĝuas sur la Tero! 

Sed jen mi vidas, jes, mi rememoras 

La tordajn vojojn de junul’ petola: 

Sur ili mi nur ridis, kaj nun ploras 

L’ animo senespera, senkonsola! 

Ho vanta homo, frato ventanima, 

Vi, kiu paŝas sur la voj’ erara, 

Anstataŭ glata ĝi fariĝos ŝlima, 

Anstataŭ dolĉa estos ĝi amara! 

Nun mi komprenas la plej altan celon 

De l’ homa vivo: sankta Hejm’ de Dio; 

Kaj se ni volas trafi la Ĉielon, 

Jen suna vojo de l’ Evangelio! 

28/11/1960  / J. CRUZ E SOUZA

Libro: Mediuma Poemaro

Luís da Costa Porto Carreiro Neto.