PERSONECO
211. – Kiel oni komprenu la nocion pri
personeco?
En la mondo, la
nocio pri personeco estas tre deturnata de siaj aŭtentikaj valoroj, fare de la
strangaj spiritoj treege priokupitaj pri sia altrangeco en la vasta mondo de
beletro.
Multaj opinias,
ke “havi personecon” estas posedi spiriton de ribelo kaj kontraŭdiro en la parolo
ĉiam preta por kritiki la aliajn, forgesante sian propran situacion. Aliaj
opinias, ke la “homo de personeco” devas iri tra la mondo, serĉante notindajn poziciojn
per falsaj triumfoj, ĉar ĉi tiuj postulas la plenan forgeson pri la plej
sanktaj devoj de la koro. Malmultaj zorgas pri la bono de humileco kaj rezigno
por la vera edifo de la homa personeco, ĉar, por la sfero de la pura spiriteco,
la konkero de la interna prilumado valoras ĉion, se oni konsideras, ke ĉiuj
esprimoj de la noca, maltrankvila personeco de la surtera homo forpasos kun la
tempo, kiam la nefleksebla morto estos malferminta la realajn okulojn de la
homo.
212. – Ĉu homo
sen grandaj intelektaj kapabloj estas ĉiam senvalora homo?
La koncepto pri
senvaloreco ŝanĝiĝas en la sfero de niaj universaj konkeroj, post la transiĝoj
de la morto.
En via mondo vi
kutimas surtronigi la verkiston, kiu trompis la publikon; la politikulon, kiu
makulis la juron; la kapitaliston, kiu riĉiĝis sen skrupuloj de konscienco,
ĉiuj lokitaj en la galerio de la superaj homoj. Altigante al ili la individuajn
meritojn per ekscesaj flataĉoj, vi multe parolas pri “senvaloreco”, “bando”,
“rutino”, “supera personeco”.
Por ni, la virto
de la rezigno de la saĝaj, abnegaciaj patroj de familio, ĉe la vasta amaso da
rutinaj aktivecoj de la surtera ekzistado, estas ja nekomparebla, laŭ grandeco,
kun la spiritaj dotoj de la intelektuloj, kiu senespere baraktas ĉe tribuno, sen
iu ajn serioza edifo, aŭ kiu embarasiĝas en vortaj konfuzoj en la literatura
sfero, sen la sincera priokupiĝo lerni el la ekzemploj de la vivo.
La laboristo,
kiu pasigas la tutan vivon en la sunlumo, kulturante la teron, fabrikante la
bongustan vivopanon, estas pli valora en la okuloj de Dio ol la artistoj kun
malvirta intelekto, kiuj faras nenion alian ol malordigi la dian marŝon de liaj
leĝoj.
Notu al vi
tamen, ke la karaktero de la intelekto tre valoras, sed ne povas malbezoni la
valorojn de la sento en ties sublima esenco, kaj oni fine komprenas, ke la
“senvalora homo” ne estas la surtera laboristo, amanta siajn hejmajn realigojn
kaj la sanktan plenumadon de siaj devoj, sur kies abnegacio konstruiĝis la
mirinda organizaĵo de la monda havaĵo.
213. – Ĉu ni
lulu la deziron akiri la elementojn de la tiel nomata persona magnetismo?
Tiu deziro estas
tre nobla, sed neniu pretendu efektivigi ĝin sole nur per la sperto el la
legado de libroj pri tiu temo.
Ne malmultaj
estas tiuj, kiuj serĉas tian legaĵon, dezirante trovi magiajn formulojn sur la
vojo de malpli granda peno.
Sed estas nepre
necese reliefigi, ke neniu studemulo povas konkeri simpation, se li ne estas aliiginta
sian koron en fonton de spontanea, sincera boneco. En la vivo ne sufiĉas scii.
Estas nepre necese kompreni. La libroj instruas, sed sole nur la propra klopodo
perfektigas nian animon por la granda, benata kompreno. Forgesu la facilan konkeron,
la meĥanikan operacion, nepravigeblajn ĉe la spiritaj edifadoj, kaj turnu viajn
atenton kaj penson al via propra interna mondo. Tie multo estas farenda, kaj,
ĉe tiu bona laboro, la animo memkompreneble prilumiĝas heligante la vojon de
siaj fratoj.
214. – Kiel ni
komprenu la impulsojn de tiuj, kiuj kredas la influon de la tiel nomataj talismanoj
de la persona feliĉo?
Ekzistas homoj,
kiuj, por teni ĉiam aktiva sian spiritan energion, bezonas koncentri sian atenton
sur tuŝeblan objekton, celante la sugestiajn statojn nepre necesajn por siaj
realigoj, kiel tiuj kredantoj nepre bezonantaj materiajn bildojn kaj simbolojn
por akcepti la efikon de siaj preĝoj.
Estu certaj
tamen, ke la talismano por la definitiva persona feliĉo konsistas el la bona
koro ĉiam kutimiĝinta al harmonio, humileco kaj amo, ĉe la efektiva plenumado
de la projektoj de Dio.
Libro: La
Konsolanto.
Emmanuel / Chico
Xavier
Personalidade.
211 – Como
compreender a noção de personalidade?
A compreensão da
personalidade, no mundo, vem sendo muito desviada de seus legítimos valores,
pelos espíritos excêntricos, altamente preocupados em se destacarem no vasto
mundo das letras. Entendem muitos que “ter personalidade” é possuir espírito de
rebeldia e de contradição na palavra sempre pronta a criticar os outros, no
esquecimento de sua própria situação.
Outros entendem
que o “homem de personalidade” deve sair mundo a fora, buscando posições de
notoriedade em falsos triunfos, porquanto exigem o olvido pleno dos mais
sagrados deveres do coração. Poucos se lembraram dos bens da humildade e da
renúncia, para a verdadeira edificação pessoal do homem, porque, para a esfera
da espiritualidade pura, a conquista da iluminação íntima vale tudo, considerando
que todas as expressões da personalidade prejudicial e inquieta do homem
terrestre passarão com o tempo, quando a morte implacável houver descerrado a
visão real da criatura.
212 – O homem
sem grandes possibilidades intelectuais é sempre um homem medíocre?
O conceito de
mediocridade modifica-se no plano de nossas conquistas universalistas, depois
das transições da morte.
Aí no mundo,
costumais entronizar o escritor que enganou o público, o político que ultrajou
o direito, o capitalista que se enriqueceu sem escrúpulos de consciência,
colocados na galeria dos homens superiores. Exaltando-lhes os méritos
individuais com extravagâncias louvaminheiras, muitos falais em “mediocridade”,
sem “rebanho”, em “rotina”, em “personalidade superior”.
Para nós, a
virtude da resignação dos pais de família, criteriosos e abnegados, no extenso
rebanho de atividades rotineiras da existência terrestre, não se compara em
grandeza com os dotes de espírito do intelectual que gesticula desesperado de
uma tribuna, sem qualquer edificação séria, ou que se emaranha em confusões
palavrosas na esfera literária, sem a preocupação sincera de aprender com os
exemplos da vida.
O trabalhador
que passa a vida inteira trabalhando ao Sol no amanho da terra, fabricando o pão
saboroso da vida, tem mais valor para Deus que os artistas de inteligência
viciada, que outra coisa não fazem senão perturbar a marcha divina das suas
leis.
Vede, portanto,
que a expressão de intelectualidade vale muito, mas não pode prescindir dos valores
do sentimento em sua essência sublime, compreendendo-se afinal, que o “homem
medíocre” não é o trabalhador das lides terrestres, amoroso de suas realizações
do lar e do sagrado cumprimento de seus deveres, sobre cuja abnegação erigiu-se
a organização maravilhosa do patrimônio mundano.
213 – Devemos
acalentar a preocupação de adquirir os elementos do chamado magnetismo pessoal?
Essa preocupação
é muito nobre, mas ninguém suponha realiza-la tão-só com a experiência da
leitura de livros pertinentes ao assunto. Não são poucos os que buscam essa
literatura, desejosos de fórmulas mágicas no caminho do menor esforço.
Todavia, o que
indispensável salientar é que nenhum estudioso pode conquistar simpatia sem que
haja transformado o coração em manancial de bondade espontânea e sincera. Na
vida não basta saber. É imprescindível compreender. Os livros ensinam, mas só o
esforço próprio aperfeiçoa a alma para a grande e abençoada compreensão. Esqueça
a conquista fácil, a operação mecânica; injustificáveis nas edificações
espirituais, e volvei a atenção e o pensamento para o vosso próprio mundo
interior. Muita coisa aí se tem a fazer e, nesse bom trabalho, a alma se
ilumina, naturalmente, aclarando o caminho de seus irmãos.
214 – Como
interpretar os impulsos daqueles que acreditam na influência dos chamados
talismãs da felicidade pessoal?
Criaturas há
que, para manter sua energia espiritual sempre ativa, precisam concentrar a
atenção em algum objeto tangível, visando os estados sugestivos indispensáveis
às suas realizações, como esses crentes que não prescindem de imagens e
símbolos materiais para admitir a eficácia de suas preces.
Ficam certos,
porém, de que o talismã para a felicidade pessoal, definitiva, se constitui de
um bom coração sempre afeito à harmonia, à humildade e ao amor, no integral
cumprimento dos desígnios de Deus.
Livro: O
Consolador.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Nenhum comentário:
Postar um comentário