Sur fosto de malnova barilo / NO MOURÃO DA ANTIGA CERCA

Sur fosto de malnova barilo

Kranio de bovo estis alkroĉita al fosto de malnova barilo.

Malbela. Malpura. Sekiĝinta.

Unu korno rompita. Dua tordiĝinta.

Vojiranto proksimiĝis scivolema kaj enpensiĝa, kritikante la malbonan guston de tiu, kiu tien metis tian timigaĵon.

- kranio de bovo! Kia terura afero! – li monologis.

Kaj li antaŭeniris por forjetis ĝin malproksimen, kiam el unu el la malplenaj orbitoj aperis malgranda kapo de ido de sabiao (*), timoplena, pepante, pepante...

La vizitanto mirplena esploris la duan flankon de la osta skatolo kaj ankoraŭ pli surprise eltrovis en ĝia kavaĵo majstre faritan loĝatan de aliaj pepemaj idetoj.

Li kortuŝita rememoris la sabiaan orkestron, kiu vekadis lin en somero kaj ekkriis per laŭta voĉo:

- Oho! Dio lokis ĉi tie la hejmon de miaj etaj kantistoj!

Kaj respektante la strangan ŝirmejon, li antaŭen iris sian vojon…

    * * *

Eĉ ĉe la plej malplaĉaj aspektoj de la Naturo, la vivo mantras saĝecon.

Tial ni lernu respekti la surteran kreitaĵaron, laŭdante per sentoj kaj idealoj, agoj kaj vortoj, kuraĝe kaj sen pesimismo, la plej bonan flankon de ĉiuj aferoj kaj de ĉiuj estuloj, ĉar ĉie la Dia Gloro manisfetiĝas per la Senfina Beleco kaj stariĝas grandioza sur la piedestaloj de la Senlima Amo.

(*) Birdo kiu kantadas en brazilaj arbaroj.

Libro: Feliĉaj la Simplaj.

Valérium / Waldo Vieira.

NO MOURÃO DA ANTIGA CERCA

O crânio de boi estava enganchado no mourão da antiga cerca.

Feio. Sujo. Ressequido.

Um chifre fraturado. Outro chifre a retorcer-se.

O viajante aproximou-se, curioso e cismarento, censurando o mau gosto de quem colocara ali semelhante espantalho.

— Caveira de boi! Que coisa lúgubre! — monologou.

E adiantou-se com o propósito de atirá-lo a distância, quando despontou de uma das órbitas vazias a cabeça pequenina de um filhote de sabiá, assustadiço, pipilando, pipilando...

Admirado, o visitante inspecionou o outro lado da caixa de ossos e descobriu, ainda mais surpreso, que no recôncavo havia mimoso ninho, habitado por outros gárrulos filhotes.

Enternecido, recordou a orquestra dos sabiás que o despertavam no verão, e exclamou em voz alta:

— Ora vejam! Deus situou aqui o lar dos meus pequenos companheiros!

E, respeitando o estranho abrigo, seguiu caminho a fora...

* * *

Ainda mesmo nos aspectos mais desconcertantes da Natureza, a vida revela sabedoria.

Em razão disso, aprendamos a dignificar o patrimônio terrestre, enaltecendo em sentimentos e ideais, atos e palavras, o lado melhor de todas as coisas e de todos os seres, sem abatimento e sem pessimismo, pois a Glória Divina, em toda parte, deita raízes na Infinita Beleza e levanta-se, magnífica, nos pedestais do Infinito Amor.

         Livro: Bem-Aventurados os Simples.

            Valérium / Waldo Vieira.