Neniam
Noktiĝis kaj
vojaĝanto petis de Dio helpon.
Li sentis sin
malsana.
La vojirado
estis longa.
Lia korpo
doloris.
Li estis lacega.
Ĉiam preĝante,
li trovis inviteman arbon, kiu ŝajnis al li bona ŝirmejo.
Apud multjara
trunko, granda kavaĵo zorge tapetita per radikoj estis kuŝejo em lunlumo.
- Ho! – ekkriis la
laca vojiranto – Dio min elaŭdis! Mi fine povas ripozi!
Li genuiĝis kaj
estis etendonta sian disŝiritan mantelon sur la teron, kiam nubo da moskitoj
aperis por atako.
Pikado sur lia
kapo, sur lia vizaĝo, sur liaj manoj sur liaj piedoj...
Kaj la vivantaj
kaj flugantaj pikiloj estis tiom multaj ĉirkaŭe, ke la kompatinda reiris
terurigita, por dormi sub libera ĉielo, inter ŝtonoj kaj dornarbetoj sur la
malantaŭaĵo.
Li kun dolora
korpo pensadis senespera:
- Mi estis
stulta, ĉar mi fidis al la preĝo! Mi estas sola! Dio ne ekzistas!
Sed en la
morgaŭo, daŭrigante sian vojiradon, li revenis al la arbo ĉe la vojo, kaj nur
tiam li konstatis mirplena, ke la granda kavaĵo, de kiu li apartiĝi estis
restadejo de pluraj skorpioj.
***
Neniam perdu
kredon je preĝo. Kaj en la okazoj, se vi trovos malhelpaĵojn por akiri, kion vi
plej deziras, tenu meze em viaj enuoj kaj suferoj certecon, ke multefoje tio,
kio ŝajnas al vi enviinda situacio estas nenio alia ol pereiga nesto, kie sin
kaŝas mortigaj skorpioj.
Libro: Feliĉaj
la Simplaj.
Valérium / Waldo
Vieira.
EM TEMPO ALGUM
Caíra à noite e
o viajante pedia socorro a Deus.
Sentia-se
doente.
Longa fora a
caminhada.
Doía-lhe o
corpo.
Estava exausto.
Orando sempre,
encontrou árvore acolhedora que lhe pareceu agasalhante refúgio.
No pé do tronco
anoso, grande cova caprichosamente forrada de raízes era leito ao luar.
— Oh! — suspirou
o viajor fatigado — Deus ouviu-me! Afinal, o repouso!
Ajoelhou-se e ia
estender o manto roto no chão, quando verdadeira nuvem de maruins surgiu no assalto.
Picadas na
cabeça, no rosto, nas mãos, nos pes...
E eram tantos os
dardos vivos e volantes em derredor que o pobre recuou espavorido, para dormir
ao relento, entre as pedras e espinheiros da retaguarda.
De corpo dorido,
pensava desalentado:
— Tolo que sou
de acreditar na oração! Estou sozinho! Nada de Deus!
Na manhã
seguinte, porém, retomando a marcha, voltou à árvore do caminho e, somente aí,
reconheceu, admirado, que a grande cova de que fora obrigado a afastar-se era a
moradia de vários escorpiões.
* * *
Não descreia da
prece em tempo algum. E nos casos em que você encontre empecilhos para possuir
o a que mais aspira, guarde, entre aborrecimentos e provações, a certeza de
que, muitas vezes, o que lhe parece uma situação invejável não passa de ninho
enganador, onde se ocultam os lacraus da morte.
Livro:
Bem-Aventurado os Simples.
Valérium / Waldo
Vieira.
Nenhum comentário:
Postar um comentário