SOPIRO

Vi amis min, ho mia plej amata, 

Kaj paradizo estis sur la Ter’... 

Nu, kial do vi faris ĝin infer’, 

Veluran vojon vojo plej malglata? 

Hodiaŭ mortas mia kor’ malsata, 

Sopiras, ĝemas – birdo en karcer’... 

Kaj kie verdis ĉarma la esper’, 

Ĝin nun velkigis sorto senkompata! 

Vi amis min, ho kiel mi memoras! 

Ĉe vi mi ridis, sed hodiaŭ ploras... 

Adiaŭ, tempo je ĉarmaĵoj riĉa! 

Al vi ne gravas mia nigra horo, 

Mi tamen Dion petas el la koro, 

Vi ĉe alia estu plej feliĉa! 

4/10/1960 / V. DEVJATNIN 

Libro: Mediuma Poemaro.

LUÍS DA COSTA PORTO CARREIRO NETO