LA VIRTO
8. La virto, en
sia plej alta grado, estas la tuto de ĉiuj esencaj kvalitoj, kiuj konsistigas
la virtan homon. Esti bona, karitema, laborema, sobra, modesta, tiaj estas la
kvalitoj de la virta homo. Bedaŭrinde ili ofte estas akompanataj de moralaj neperfektaĵoj
aŭ kriplaĵoj, kiuj ilin malbeligas kaj malgrandigas. Kiu paradas pro sia virto,
tiu ne estas virta, ĉar al li mankas la ĉefa kvalito: la modesteco, kaj li
havas la plej kontraŭan malvirton: la fieron. La virto vere inda je tiu nomo ne
amas fanfaronadon; oni ĝin divenas, sed ĝi sin kaŝas en la ombron kaj evitas la
admiradon de la vulgarularo. Sankta Vincento de Paŭlo estis virta; virtaj estis
la digna parohestro de Ars kaj multaj aliaj, apenaŭ konataj de la mondo, sed
tre konataj de Dio. Ĉiuj tiuj bonaj homoj ne sciis, ke ili estas virtaj; ili
lasis sin peli de la fluo de siaj sanktaj inspiroj kaj faradis la bonon tute
abnegacie kaj tute forgesante sin mem.
Al la virto tiel
komprenata kaj praktikata mi admonas vin, miaj infanoj; al tiu virto vere
kristana kaj vere laŭ spiritisma mi konsilas, ke vi vin dediĉu; sed forpuŝu de
viaj koroj ĉian penson pri fiero, vantamo aŭ memamo, kiuj makulas ĉiam la plej
bonajn kvalitojn. Ne imitu la homon, kiu prezentas sin kiel modelon kaj
distrumpetas siajn proprajn kvalitojn ĉe ĉiuj komplezemaj oreloj. Tiu virto,
kiu tiel fanfaronas, ofte kaŝas amason da abomenaj mallojalaĵoj.
Principe, la
homo, kiu altigas sin mem, kiu starigas statuon honore al sia propra virto,
nuligas per tiu ago mem, la efektivan meriton, kiun li povas havi. Kion mi
diros do pri tiu, kies tuta valoro estas ŝajnigi, kio li ne estas? Mi ja
konsentas, ke la homo, kiu faras la bonon, sentas en la fundo de sia koro
intiman kontentecon, sed se tiu kontenteco manifestiĝas, por rikolti laŭdojn, ĝi
degeneras en memamon.
Ho vi ĉiuj,
kiujn la spiritisma fido varmigas per siaj radioj kaj kiuj scias, kiel
malproksime de la perfekteco la homo staras, neniam falu en tian eraron. La virto
estas graco, kiun mi deziras al ĉiuj sinceraj spiritistoj; tamen mi diros al
ili: Pli bone malmultaj virtoj kun modesteco, ol multaj kun fiero. Ĝuste pro
fiero sinsekvaj generacioj perdiĝis; nur per humileco la homaro iam elaĉetos
siajn kulpojn. (Francisko-Nikolao-Magdalena. Parizo, 1863).
Libro: La
Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec, ĉap. XVII.
A Virtude
8. A virtude, no
seu grau mais elevado, abrange o conjunto de todas as qualidades essenciais que
constituem o homem de bem. Ser bom, caridoso, trabalhador, sóbrio, modesto, são
as qualidades do homem virtuoso. Infelizmente, são quase sempre acompanhadas de
pequenas falhas morais, que as deslustram e enfraquecem. Aquele que faz alarde
de sua virtude não é virtuoso, pois lhe falta a principal qualidade: a
modéstia, e sobra-lhe o vício mais oposto: o orgulho. A virtude realmente digna
desse nome não gosta de exibir-se. Temos de adivinhá-la, mas ela se esconde na
sombra, foge à admiração das multidões. São Vicente de Paulo era virtuoso. O digno
Cura de Ars era virtuoso. E assim muitos outros, pouco conhecidos do mundo, mas
conhecidos de Deus. Todos esses homens de bem ignoravam que eram virtuosos.
Deixavam-se levar pela corrente das suas santas inspirações, e praticavam o bem
com absoluto desinteresse e completo esquecimento de si mesmos.
É para essa
virtude, assim compreendida e praticada, que eu vos convido, meus filhos. Para
essa virtude realmente cristã e verdadeiramente espírita, que eu vos convido a
consagrar-vos. Mas afastai de vossos corações o sentimento do orgulho, da
vaidade, do amor-próprio, que deslustram sempre as mais belas qualidades. Não
imiteis esse homem que se apresenta como modelo e se gaba das próprias
qualidades, para todos os ouvidos tolerantes. Essa virtude de ostentação
esconde, quase sempre, uma infinidade de pequenas torpezas e odiosas fraquezas.
O homem que se
exalta a si mesmo, que eleva estátuas à sua própria virtude, em princípio
aniquila, por essa única razão, todos os méritos o que efetivamente podia ter.
E que direi daquele cujo valor se reduz a parecer o que não é? Compreendo
perfeitamente que aquele que faz o bem sente uma satisfação íntima, no fundo do
coração. Mas desde o momento em que essa satisfação se exterioriza, para
provocar elogios, degenera em amor-próprio.
Oh, vós todos, a
quem a fé espírita reanimou com os seus raios, e que sabeis quanto o homem se
encontra longe da perfeição, jamais vos entregueis a essa estultícia! A virtude
é uma graça, que desejo para todos os espíritas sinceros, mas com esta advertência:
mais vale menos virtudes na modéstia, do que muitas no orgulho. Foi pelo
orgulho que as humanidades se perderam sucessivamente. É pela humildade que
elas um dia deverão redimir-se. (François-Nicolas-Madeleine - Paris, 1863).
Livro: O
Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec, cap. XVII.
Nenhum comentário:
Postar um comentário