Eduko
Admonis al ni la
Kristo: “lumu via lumo..." (Mateo, 5:16) Kaj li mem, la Dia Majstro, estas nia dia lumo
ĉe la surplaneda evoluo.
Oni iam
akceptis, ke la admono de la Sinjoro estas nura avizo mistiknatura, instiganta
konfesantojn de la religiaj eksteraj kultoj al supozata postmorta elstareco en
ia imaga ĉiela kortego.
Ni tamen hodiaŭ
agnoskas, ke la leciono de Jesuo devas esti aplikata ĉiutage, en ĉiaj
situacioj.
La nuntempa
surtera scienco mem konstatas la ĉiean ĉeeston de lumo.
La homa korpo,
konvene studita, montriĝis ne plu kiel kompakta materio sed ja kiel iaspeca
energia portilo, strukturita per infinitezimaj partikloj, kiuj sin reciproque altiras
kaj repuŝas, estigante mikroskopajn lumeksplodojn.
Kemio, Fiziko
kaj Astronomio elmontras, ke la surtera homo loĝas regnon trakuratan de radioj.
En la sino de
tiu glora imperio de la energio troviĝas la mensaj radioj, reguligantaj la
elementojn, per kiuj la vivo esprimiĝas.
La penso estas
kreiva forto, kiu eksteriĝas el la elsendanto pere de subtilaj ondoj, en
cirkvitoj de ago kaj reago en la tempo. Ĝi estas tiel mezurebla kiel la fotono,
kiu, elĵetita de la ĝin produktanta lumfonto, trakuras la spacon kun difinita
rapido, subtenante la brilegan spiron de la Kreado.
La homa menso,
ni ripetas, estas luma spegulo elsendanta kaj asimilanta radiojn.
Sed tiu spegulo
restas pli malpli enfermita en la densaj ombroj de la nescio, simile al
multekosta ŝtono inkrustiĝinta en kaverna erco aŭ en la anfraktoj de abismo.
Por ke ĝi
reflektu la ĉielan radiadon kaj el si mem ŝprucigu la propran brilon, nepre
necesas, ke ĝi malimplikiĝu el la tenebroj helpe de la smirgo de l’ laboro.
Ni do konstatas
la neformeteblan necesecon de eduko ĉe ĉiuj estaĵoj.
Ni memoru, ke la
Eterna Bonfaranto per sia parola instruo ordonforme difinis tiun admonon, kiun
ni nun pritraktas: “Lumu via lumo.”
Tio signifas, ke
la lumpotencialo de nia spirito devas brilegi per sia tuta grandeco, kio
atingeblas nur per la eduko, nin submetanta al la konvena cizelado.
Sed la edukon,
kiu kulturus la intelekton kaj perfektigus la intiman estecon, glorante scion
kaj bonecon, klerecon kaj virton, oni ne atingos nur helpe de la instruo,
efikanta de ekstere internen, sed ja per la konscia aliĝo de la volo.
Estas ja la
volo, kiu, per si mem strebante al bono, sub nenia premo, povas liberigi kaj
poluri la koron, sur ĝi ĉizante la kristalpuran facon de la animo, kapablan reflekti
la Gloran Vivon kaj transformi la cerbon en altvaloran uzinon de supera energio
elsendanta rebrilojn de beleco kaj sublimo.
Libro: Penso kaj
Vivo.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Educação
Disse-nos o Cristo: “brilhe vossa luz ...“ (Meteus,
5:16). E ele mesmo, o Mestre Divino, é a nossa divina luz na evolução planetária.
Admitia-se antigamente que a recomendação do
Senhor fosse mero aviso de essência mística, conclamando profitentes do Culto
externo da escola religiosa a suposto relevo individual, depois da morte, na
imaginária corte celeste.
Hoje, no
entanto, reconhecemos que a lição de Jesus deve ser aplicada em todas as
condições, todos os dias.
A própria
ciência terrena atual reconhece a presença da luz em toda parte.
O corpo humano,
devidamente estudado, revelou-se, não mais como matéria coesa, senão espécie de
veículo energético, estruturado em partículas infinitesimais que se atraem e se
repelem, reciprocamente, com o efeito de microscópicas explosões de luz.
A Química, a
Física e a Astronomia demonstram que o homem terrestre mora num reino
entrecortado de raios.
Na intimidade
desse glorioso império da energia, temos os raios mentais condicionando os
elementos em que a vida se expressa.
O pensamento é
força criativa, a exteriorizar-se, da criatura que o gera, por intermédio de
ondas sutis, em circuitos de ação e reação no tempo, sendo tão mensurável como
o fotônio que, arrojado pelo fulcro luminescente que o produz, percorre o
espaço com Velocidade determinada, sustentando o hausto fulgurante da Criação.
A mente humana é
um espelho de luz, emitindo raios e assimilando-os, repetimos.
Esse espelho,
entretanto, jaz mais ou menos prisioneiro nas sombras espessas da ignorância, à
maneira de pedra valiosa incrustada no cascalho da furna ou nas
anfractuosidades do precipício. Para que retrate a irradiação celeste e lance
de si mesmo o próprio brilho, é indispensável se desentrance das trevas, à
custa do esmeril do trabalho.
Reparamos,
assim, a necessidade imprescritível da educação para todos os seres.
Lembremo-nos de
que o Eterno Benfeitor, em sua lição verbal, fixou na forma imperativa a advertência
a que nos referimos: “Brilhe vossa luz.”.
Isso quer dizer
que o potencial de luz do nosso espírito deve fulgir em sua grandeza plena.
E semelhante
feito somente poderá ser atingido pela educação que nos propicie o justo
burilamento.
Mas a educação,
com o cultivo da inteligência e com o aperfeiçoamento do campo íntimo, em
exaltação de conhecimento e bondade, saber e virtude, não será conseguida
tão-só à força de instrução, que se imponha de fora para dentro, mas sim com a
consciente adesão da vontade que, em se consagrando ao bem por si própria, sem
constrangimento de qualquer natureza, pode libertar e polir o coração, nele
plasmando a face cristalina da alma, capaz de refletir a Vida Gloriosa e
transformar, conseqüentemente, o cérebro em preciosa usina de energia superior,
projetando reflexos de beleza e sublimação.
Livro: Pensamento
e Vida.
Emmanuel / Chico
Xavier.
Nenhum comentário:
Postar um comentário