LA EGOISMO
11. Egoismo, tiu kancero de la homaro, devas
malaperi de sur la tero, kies moralan progreson ĝi kontraŭas; estas rezervita
al Spiritismo la tasko altigi la teron en la hierarĥio de la mondoj. Egoismo
estas do celo, al kiu ĉiuj veraj kredantoj devas turni siajn armilojn,sian
fortojn, sian kuraĝon; kuraĝon, mi diras, ĉar oni bezonas pli da kuraĝo por
venki sin mem, ol por venki aliajn. ĉiu do plej klopodu por ĝin kontraŭbatali en
si mem, ĉar tiu monstro, formanĝanta ĉiujn intelektojn, tiu ido de la fiero,
estas la fonto de ĉiaj surteraj suferoj. ĝi estas la negacio de la karito, kaj sekve la
plej granda baro al la feliĉo de la homoj.
Jesuo donis al vi la ekzemplon de la karito, kaj Poncio
Pilato tiun de egoismo; ĉar, kiam la Justulo ekiras al la sanktaj haltejoj de
sia martireco, Pilato lavas al si la manojn, dirante: Al mi tio ne gravas! Li kuraĝas
diri al la Judoj: Tiu ĉi homo estas justa, kial do vi volas krucumi lin? kaj
tamen li lasas konduki la Justulon al la turmento.
Nur al tiu antagonismo inter karito kaj egoismo, al
la invado de tiu lepro en la homan koron, devas esti atribuita la fakto, ke
Kristanismo ĝis nun ne povis elplenumi sian tutan mision. Vin, novajn
apostolojn de la kredo, kiujn la superaj Spiritoj instruas, koncernas la tasko
kaj la devo elradiki tiun malbonon, por doni al Kristanismo ĝian tutan forton
kaj forigi de la vojo la dornarbetojn, kiuj embarasas la marŝon. Forpelu
egoismon de sur la tero, por ke ĉi tiu povu leviĝi en la gradaro de la mondoj, ĉar
jam estas tempo, ke la homaro prenu sian veston de maturulo, kaj por tio estas
necese unue elpeli egoismon el viaj koroj. (Emmanuel. Parizo, 1861.)
12. Se la homoj amus unuj aliajn per vera amo, la karito
estus pli bone praktikata; sed estas necese por tio, ke vi klopodu por vin
liberigi de la kiraso, kiu kovras viajn korojn, por ke ĉi tiuj estu pli
sentemaj por la suferoj de l’ aliaj. La rigideco mortigas la bonajn sentojn; la
Kristo neniun ajn malakceptis; kiu ajn sin turnadis al li, tiu ne estis
malakceptata: la adulta virino, la krimulo, estis helpataj de li: li neniam
timis, ke lia reputacio iel defalu pro tio. Kiam do vi lin prenos kiel modelon
por ĉiuj viaj agoj? Se la karito regus sur la tero, la maliculo ne plu mastrus;
li hontplene forkurus; li sin kaŝus, ĉar li nenie sin sentus hejme. Tiam la
malbono malaperus; funde konvinkiĝu pri tio.
Komencu donante mem la ekzemplon; estu karitema por ĉiuj
sendistinge; penu ne plu atenti la homojn, kiuj vin malŝate rigardas, kaj lasu
al Dio la zorgon de la tuta justeco, ĉar Li ĉiutage, en Sia regno, faras
apartigon inter bona grajno kaj lolo.
Egoismo estas la negacio de karito; nu sen karito ne
ekzistos ripozo en la socio; mi diras plie: nenie kuŝas sekureco; kun egoismo
kaj fiero, kiuj iras mano en mano, la vivo estos ĉiam konkurado, en kiu nepre
venkos la plej lerta, kie la plej sanktaj amikrilatoj estos piedpremataj, kie eĉ
la sanktaj ligiloj de familio ne estos respektataj. (Pascal. Sens, 1862.)
La Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec, ĉap. XI. Traduko de Ismael Gomes Braga.
O Egoísmo
11 – O egoísmo, esta chaga da humanidade, deve
desaparecer da Terra, porque impede o seu progresso moral. É ao Espiritismo que
cabe a tarefa de fazê-la elevar-se na hierarquia dos mundos. O egoísmo é portanto
o alvo para o qual todos os verdadeiros crentes devem dirigir suas armas, suas
forças e sua coragem. Digo coragem, porque esta é a qualidade mais necessária
para vencer-se a si mesmo do que para vencer aos outros. Que cada qual,
portanto, dedique toda a sua atenção em combatê-lo em si próprio, pois esse
monstro devorador de todas as inteligências, esse filho do orgulho, é a fonte
de todas as misérias terrenas. Ele é a negação da caridade, e por isso mesmo, o
maior obstáculo à felicidade dos homens.
Jesus vos deu o exemplo da caridade, e Pôncio
Pilatos o do egoísmo. Porque, enquanto o Justo vai percorrer as santas estações
do seu martírio, Pilatos lava as mãos, dizendo: Que me importa! Disse mesmo aos
judeus: Esse homem é justo, por que quereis crucificá-lo? E, no entanto, deixa
que o levem ao suplício.
É a esse antagonismo da caridade e do egoísmo à
invasão dessa lepra do coração humano, que o Cristianismo deve não ter ainda
cumprido toda a sua missão. E é a vós, novos apóstolos da fé, que os Espíritos
superiores esclarecem, que cabem a tarefa e o dever de extirpar esse mal, para
dar ao Cristianismo toda a sua força e limpar o caminho dos obstáculos que lhe
entravam a marcha. Expulsai o egoísmo da Terra, para que ela possa elevar-se na
escala dos mundos, pois já é tempo da humanidade vestir a sua toga viril, e
para isso é necessário primeiro expulsá-lo de vosso coração. (Emmanuel. Paris,
1861)
12 – Se os homens se amassem reciprocamente, a
caridade seria mais bem praticada. Mas, para isso, seria necessário que vos
esforçásseis no sentido de livrar o vosso coração dessa couraça que o envolve,
a fim de torná-lo mais sensível ao sofrimento do próximo. O Cristo nunca se
esquivava: aqueles que o procuravam, fossem quem fossem, não eram repelidos. A
mulher adúltera, o criminoso, eram socorridos por ele, que jamais temeu
prejudicar a sua própria reputação. Quando, pois o tomareis por modelo de todas
as vossas ações? Se a caridade reinasse na Terra, o mal não dominaria, mas se
apagaria envergonhado; ele se esconderia, porque em toda parte se sentiria
deslocado. Seria então que o mal desapareceria; compenetrai-vos bem disso.
Começai por dar o exemplo vós mesmos. Sede caridosos
para com todos, indistintamente. Esforçai-vos para não atentar nos que vos
olham com desdém. Deixai a Deus cuidar de toda a justiça, pois cada dia, no seu
Reino, Ele separa o joio do trigo.
O egoísmo é a negação da caridade. Ora, sem caridade
não há tranqüilidade na vida social, e digo mais, não há segurança. Com o
egoísmo e o orgulho, que andam de mãos dadas, essa vida será sempre uma corrida
favorável ao mais esperto, uma luta de interesses, em que as mais santas afeições
são calcadas aos pés, em que nem mesmo os sagrados laços de família são
respeitados. (Pascoal. Sens, 1862)
O Evangelho Segundo O Espiritismo – Allan Kardec,
Cap. XI – tradução de J. Herculano Pires.
Nenhum comentário:
Postar um comentário