Devo / DEVER

Devo

185. – Kiuj estas la karakteroj de bona ago?

– La bona ago estas ĉiam tiu, celanta la bonon de aliulo kaj de ĉiuj, kiuj en la vivo ĉirkaŭas lian klopodon.

En tiu problemo, la kriterio pri la ĝenerala bono devas esti la esenco de ĉia konduto. La plej bona ago iafoje povas suferi la malkomprenon de aliulo, en la momento, kiam ĝi estas praktikata, sed ĝi estos ĉiam triumfanta pro la bono farita al la individuo aŭ al la kolektivo.

186. – Ĉu kristana spiritisto povas pensi pri hazardo?

– La hazardo mem ne povas esti pripensata de la sincera disĉiplo de la evangelia veraĵo.

Sur la kampo de laboro kaj sufero, la klarmensa homo sentas la bezonon de la propra elaĉeto, konsiderante la deliktan pasintecon. Koncerne la nuntempajn devojiĝojn kaj erarojn, pli bone ol neniu alia, lia konscienco devas scii pri la nejustaĵo farita kontraŭ la amoleĝo starigita de Dio, koncernante lin atendi, sen ia ajn penso pri hazardo, la estontajn dolorajn elaĉetojn kaj regenerojn.

187. – Kia mensa konduto plej multe helpos nian spiritan sukceson ĉe la surteraj laboroj?

– Tiu konduto devas esti tiu, kiu al vi estas instruata de la dia leĝo, dum via nuna enkarniĝo, tio estas, la leĝo de la forgeso pri ĉia malbono, por ke vi memoru nur la bonon kaj la sanktan okazon de laboro kaj edifo ĉe la eterna posedaĵo de la tempo.

Forgesi la malbonon estas neniigi ĝin, kaj pardoni tiun, kiu ĝin praktikis, estas instrui amon, konkerante sincerajn, karajn amikojn.

El tio venas la neceso de la pardono en la mondo, por ke la brulego de la malbono povu esti estingita, kaj la aŭtentika paco revenu en la korojn.

188. – Kiel kondutu la geedzoj por bone plenumi siajn devojn?

Sur la Tero, tre ofte la geedziĝo estas provo malfacila sed elaĉeta.

Klopodante por bone plenumi siajn diajn taskojn, la geedzoj devas kiel eble plej multe observi reciprokajn atenton, respekton kaj kareson, kaj koncentri sin en sia hejmo, ĉiufoje kiam iu danĝero minacos al ili la hejman feliĉon, ĉar en la preĝo kaj spirita vigleco ili ĉiam trovos la plej bonajn defendojn.

En la hejmo, plurfoje kiam unu el la geedzoj deflankiĝas, la tasko estas de penigaj luktoj kaj larmoj. Ĉe la ofero tamen ĉiu animo sin sanktigas kaj iluminas, fariĝante modelo en la sankta institucio de la familio.

Por atingi la hejmajn paciencon kaj heroecon, estas ja necesa la plej profunda fido al Dio, kaj preni kiel Dian spegulon la ekzempladon de Jesuo en ties apostolado de abnegacio kaj doloro sur la Tero.

189. – Kion faru la surtera patrino por evangelie plenumi siajn devojn kaj konduki siajn infanojn al la bono kaj vero?

– En la hejma medio la patrina koro devas esti la dia eksponento de ĉia spirita komprenemo kaj de ĉiaj oferoj por la familia paco.

En tia sfero de laboro, ĉe la plej sankta tasko de persona abnegacio, la kristana virino ekverŝas la veran lumon sur la vojon de siaj infanoj, tra la vivo.

La patrina misio konsistas nur el la ĉiama disdonado de la amo de Dio, la Patro de Senlima Boneco, kiu metis en la koron de la patrinoj la sanktan vivesencon. En la surteraj laboroj ekzistas tiuj, kiuj lasas sin treni de la egoismo kaj individueco; estas necese tamen vekiĝi ĝustatempe, tiamaniere ke ne difektiĝu la fonto de amemo.

Antaŭ ĉio, la surtera patrino komprenu, ke ĉiaj infanoj estas unue infanoj de Dio.

Ekde la infanaĝo, ŝi devas prepari ilin por la laboro kaj lukto, ilin atendantaj.

Ekde la unuaj jaroj, ŝi instruu al la infanoj eviti la abismon de libereco, kontrolante al ili la sintenojn kaj korektante iliajn pensmanierojn, ĉar tiu estas ja la plej oportuna okazo por la fiksado de la vivobazoj.

Ŝi devas senti la infanojn de aliaj patrinoj, kvazaŭ ili estas de ŝi mem, neniel nutrante la falsan komprenon, ke la ŝiaj estas pli bonaj kaj plimulte dotitaj ol tiuj de la aliaj patrinoj.

Ŝi instruu al ili la plej puran toleremon, sed ne flankemetu la energion, kiam ĝi estos necesa en la edukprocedo, rekonante la variecon de tendencoj kaj la diversecon de la temperamentoj.

Ne rompante la normon de spirita grandeco de sia tasko, ŝi oferu sin ĉiel, kiel ŝi povos, por la paco de siaj infanoj, instruante al ili, ke ĉia doloro estas respektinda, ke ĉia edifa laboro estas dia, kaj ke ĉia malŝparo estas grava peko.

Ŝi instruu al ili la respekton al la aliula malfeliĉo, ke ankaŭ ili estu protektataj en la mondo, en la ilin atendanta suferhoro, komuna al ĉiuj enkarnaj spiritoj.

Ĉe la problemoj de doloro kaj laboro, de provo kaj sperto, ŝi ne pravigu ĉian plendon de siaj infanoj sen senpasia, skrupula ekzameno de la demandoj, altigante iliajn sentojn al Dio, ne permesante, ke ili haltu ĉe la frivolaĵoj aŭ moralaj antaŭjuĝoj de la nedaŭraj situacioj de la mondo.

Hejme, ŝi estu la bona, senpartia konsilantino, la stimulo al la laboro kaj la fonto de harmonio por ĉiuj.

Ŝi serĉu en la kompatema Patrino de Jesuo la simbolon de la kristanaj virtoj, transdonante al siaj ĉirkaŭantoj la sublimajn dotojn de humileco kaj persistemo, sen ia ajn priokupiĝo pri la pasemaj gloretoj de la materia vivo.

Se tamen ĉiuj ŝiaj sindonoj kaj rezignoj fiaskos ĉe la plenumado de tiu programo de evangelia diligenteco, koncernas la nekomprenatajn patrinojn transdoni al Dio la frukton de siaj laboroj, malbezonante ĉian juĝon de la mondo, ĉar la Favorkora Patro scios taksi ŝiajn oferojn kaj benos ja ŝiajn penojn, en la sankta institucio de la familia vivo.

Libro: La Konsolanto.

Emmanuel / Chico Xavier.

DEVER

185 – Quais as características de uma boa ação?

A boa ação é sempre aquela que visa o bem de outrem e de quantos lhe cercam o esforço na vida.

Nesse problema, o critério do bem geral deve ser a essência de qualquer atitude. A melhor ação pode, às vezes, padecer a incompreensão alheia, no instante em que é exteriorizada, mas será sempre vitoriosa, a qualquer tempo, pelo benefício prestado ao indivíduo ou à coletividade.

186 – O “acaso” deve entrar nas cogitações da vida de um espiritista cristão?

O acaso, propriamente considerado, não pode entrar nas cogitações do sincero discípulo da verdade evangélica.

No capítulo do trabalho e do sofrimento, a sua alma esclarecida conhece a necessidade da própria redenção, com vistas ao passado delituoso e, no que se refere aos desvios e erros do presente, melhor que ninguém a sua consciência deve saber da intervenção indébita levada a efeito sobre a lei de amor, estabelecida por Deus, cumprindo-lhe aguardar, conscientemente, sem qualquer noção de acaso, os resgates e reparações dolorosas do futuro.

187 – Qual a atitude mental que mais favorecerá o nosso êxito espiritual nos trabalhos do mundo?

Essa atitude deve ser a que vos é ensinada pela lei divina, na reencarnação em que vos encontrais, isto é, a do esquecimento de todo o mal, para recordar apenas o bem e a sagrada oportunidade de trabalho e edificação, no patrimônio eterno do tempo.

Esquecer o mal é aniquilá-lo, e perdoar a quem o pratica é ensinar o amor, conquistando afeições sinceras e preciosas.

Daí a necessidade do perdão, no mundo, para que o incêndio do mal possa ser exterminado, devolvendo-se a paz legítima aos corações.

188 – Como devem proceder aos cônjuges para bem cumprir seus deveres?

O matrimônio muito freqüentemente, na Terra, constitui um aprova difícil, mas redentora.

Os cônjuges, desvelados por bem cumprir suas obrigações divinas, devem observar o máximo de atenção, respeito e carinho mútuo, concentrando-se ambos no lar, sempre que haja um perigo ameaçando-lhe a felicidade doméstica, porque na prece e na vigilância espiritual encontrarão sempre as melhores defesas.

No lar, muitas vezes, quando um dos cônjuges se transvia, a tarefa é de luta e lágrimas penosas; porém no sacrifício, toda alma se santifica e se ilumina, transformando-se em modelo no sagrado instituto da família.

Para alcançar a paciência e o heroísmo domésticos, faz-se mister a mais entranhada fé em Deus, tomando-se como espelho divino a exemplificação de Jesus, no seu apostolado de abnegação e de dor, à face da Terra.

189 – Que deve fazer a mãe terrestre para cumprir evangelicamente os seus deveres, conduzindo os filhos para o bem e para a verdade?

No ambiente doméstico, o coração maternal deve ser o expoente divino de toda a compreensão espiritual e de todos os sacrifícios pela paz da família.

Dentro dessa esfera de trabalho, na mais santificada tarefa de renúncia pessoal, a mulher cristã acende a verdadeira luz para o caminho dos filhos através da vida.

A missão materna resume-se em dar sempre o amor de Deus, o Pai de Infinita Bondade, que pôs no coração das mães a sagrada essência da vida. Nos labores do mundo, existem aquelas que se deixam levar pelo egoísmo do ambiente particularista; contudo, é preciso acordar a tempo, de modo a não viciar a fonte da ternura.

A mãe terrestre deve compreender antes de tudo, que seus filhos, primeiramente, são filhos de Deus.

Desde a infância, deve prepará-los para o trabalho e para a luta que os esperam.

Desde os primeiros anos, deve ensinar a criança a fugir do abismo da liberdade, controlando-lhe as atitudes e concentrando-lhe as posições mentais, pois que essa é a ocasião mais propícia à edificação das bases de uma vida.

Deve sentir os filhos de outras mães como se fossem os seus próprios, sem guardar, de modo algum, a falsa compreensão de que os seus são melhores e mais altamente aquinhoados que os das outras.

Ensinará a tolerância mais pura, mas não desdenhará a energia quando seja necessária no processo da educação, reconhecida a heterogeneidade das tendências e a diversidade dos temperamentos.

Sacrificar-se de todos os modos ao seu alcance, sem quebrar o padrão de grandeza espiritual de sua tarefa, pela paz dos filhos, ensinando-lhes que toda dor é respeitável, que todo trabalho edificante é divino, e que todo desperdício é falta grave.

Ensinar-lhes-á o respeito pelo infortúnio alheio, para que sejam igualmente amparados no mundo, na hora de amargura que os espera, comum a todos os espíritos encarnados.

Nos problemas da dor e do trabalho, da provação e da experiência, não deve dar razão a qualquer queixa dos filhos, sem exame desapaixonado e meticuloso das questões, levantando-lhes os sentimentos para Deus, sem permitir que estacionem na futilidade ou nos prejuízos morais das situações transitórias do mundo.

Será ele no lar o bom conselho sem parcialidade, o estímulo do trabalho e a fonte de harmonia para todos. Buscará na piedosa Mãe de Jesus o símbolo das virtudes cristãs, transmitindo aos que a cercam os dons sublimes da humildade e da perseverança, sem qualquer preocupação pelas gloriosas efêmeras da vida material.

Cumprindo esse programa de esforço evangélico, na hipótese de fracassarem todas as suas dedicações e renúncias, compete às mães incompreendidas entregar o fruto de seu labores a Deus, prescindindo de qualquer julgamento do mundo, pois que o Pai de Misericórdia saberá apreciar os seus sacrifícios e abençoarão as suas penas, no instituto sagrado da vida familiar.

Livro: O Consolador.

Emmanuel / Chico Xavier.