Devo / DEVER

Devo

Devo signifas nian submetiĝon al certaj principoj, kiujn la Dia Saĝo starigis kiel leĝojn por la disvolviĝo de niaj kapabloj.

Por vivi sekure, neniu povas malŝati disciplinon.
Obeas la elementaj partikloj de la atoma mondo, ankaŭ obeas la konstelacioj en la glora Senlimo.

La homo ne vojaĝos tra la firmamento, ter malproksime de la hejma regiono, al kiu ligiĝas lia fizika korpo, se li ne obeos la principojn regantajn la movojn de la maŝino, kiu lin transportos.

Oni tiel povas simbole prezenti la devon kiel la zonon de agado por la bono, kiun la Superega Sinjoro strekis al nia respondeco, por subtenado de la ordo kaj de la evoluo en Lia Dia Verko, cele al nia perfektiĝo.

Ĉiun konsciencon, lumigitan de la suno de l’ racio, oni do rigardu kiel radion en la sfero de la vivo evoluantan de la supraĵo al la centro, kaj al kiu koncernas la devo respekti kaj impulsi, faciligi kaj subteni la komunan bonon. Tiu spontana sintenado altiros al ĝi la naturan helpon de ĉiuj, kiuj de ĝi ricevas simpation kaj kunlaboron. Ja per tia sintenado ĉiu spirito konkretigas ĉie, kie li pasas, la reflektojn de si mem, sin malfermante al la reflektoj de pli progresintaj mensoj, kiuj lin pelas al kontemplado de pli vastaj horizontoj de la progreso kaj al adekvata asimilado de pli altaj valoroj de la vivo.
Tiamaniere, per plenumado de la devo – morala regiono de servado, en kiu ni estas konstante admonataj de la konscienco - ni eksterigas nian pli bonan parton, rikoltante la pli bonan parton de la aliuloj.

Sed okazas, ke ni multfoje estigas perturbojn en la aktivecoj al ni konfiditaj de la Sinjoro. Tiam ni ne nur difektas nian ekzistadon sed ankaŭ malordigas multajn aliajn ekzistadojn, malaranĝante multe da aliaj pecoj en la maŝino de l’ destino.

Tia okaze leviĝas kontraŭ ni la neelpetebla trudo al pli akra lukto, kiun ni povas nomi regenerdevo, laŭ kiu ni estas devigitaj naski reflektojn, kiuj tute renovigu nian memon antaŭ tiuj fariĝintaj kreditoroj de nia sinoferado.
Tio klarigas, kial ni ricevas, pro trudo de la cirkonstancoj, nekompreneman edzinon, kolereman edzon, malsanan filon, agreseman ĉefon, probleman subulon, necedeman malsanon aŭ devigan taskon por servado al aliaj, kiel spiritan laborkampon, sur kiu ni intense penadu por nia propra reboniĝo.

Kaj ja tiakaŭze neniom valoras dizerti el la kampo de akraj devoj, kie ni devas resti pro la premo de la ordinaraj okazaĵoj de la vivovojo, ĉar en la fundo de la konscienco, eĉ se aliula konsidero nin liberigas de tiu aŭ tiu alia tributo el memofero kaj rezigno, la prudento ordonas, ke ni streĉe atentu la verkon de pacienco kaj toleremo, humileco kaj amo, kiun ni estis intime vokitaj entrepreni; ne tiel agante, ni, malgraŭ la ŝajna justeco de nia forkuro el la lukto, estas neelpeteble ŝarĝitaj per sekretaj sentoj de bedaŭro pri niaj malfortaĵoj, kiuj, komencante de nedaŭraj kaj malfortaj deprimoj, fine internigas nian spiriton en la regionojn de la malsano aŭ en la foson de la frustracio.

Libro: Penso kaj Vivo - 21

Emmanuel / Chico Xavier

DEVER
O dever define a submissão que nos cabe a certos princípios estabelecidos como leis pela Sabedoria Divina, para o desenvolvimento de nossas faculdades.

Para viver em segurança, ninguém desprezará a disciplina. Obedecem as partículas elementares no mundo atômico, obedece a constelação na glória da Imensidade.

O homem viajará pelo firmamento, a longas distâncias do lar em que se lhe vincula o corpo físico; no entanto, não logrará fazê-lo sem obediência aos princípios que vigem para os movimentos da máquina que o transporta.

Dessa forma, pode-se simbolizar o dever como sendo a faixa de ação no bem que o Supremo Senhor nos traça à responsabilidade, para a sustentação da ordem e da evolução em Sua Obra Divina, no encalço de nosso próprio aperfeiçoamento.
Cada consciência bafejada pelo sol da razão será interpretada, assim, à conta de raio na esfera da vida, evolvendo da superfície para o centro, competindo-lhe a obrigação de respeitar e promover, facilitar e nutrir o bem comum, atitude espontânea que lhe valerá o auxilio natural de todos os que lhe recolhem a simpatia e a cooperação. Com semelhante atitude, cada espírito plasma os reflexos de si mesmo, por onde passa, abrindo-se aos reflexos das mentes mais elevadas que o impulsionam à contemplação de mais vastos horizontes do progresso e à adequada assimilação de mais altos valores da vida. Desse modo, pela execução do dever — região moral de serviço em que somos constantemente alertados pela consciência —, exteriorizamos a nossa melhor parte, recolhendo a melhor parte dos outros.

Acontece, porém, que muitas vezes criamos perturbações na linha das atividades que o Senhor nos confia, e não apenas desconjuntamos a peça de nossa existência, como também colocamos em desordem muitas existências alheias, desajustando outras muitas peças na máquina do destino.

Surge então para nós o inexorável constrangimento à luta maior, que podemos nomear como sendo o dever-regeneração, pelo qual somos compelidos a produzir reflexos inteiramente renovadores de nossa individualidade, à frente daqueles que se fizeram credores das nossas quotas de sacrifício.É dessa maneira que recebemos, por imposição das circunstâncias, a esposa incompreensiva, o esposo atrabiliário, o filho doente, o chefe agressivo, o subalterno infeliz, a moléstia pertinaz ou a tarefa compulsória a beneficio dos outros, como gleba espiritual para esforço intensivo na recuperação de nós mesmos.

E por esse motivo que de nada vale desertar do campo de duras obrigações em que nos vejamos sitiados, por força dos acontecimentos naturais do caminho, de vez que na intimidade da consciência, ainda mesmo que a apreciação alheia nos liberte desse ou daquele imposto de devotamento e renúncia, ordena a razão estejamos de sentinela na obra de paciência e de tolerância, de humildade e de amor, que fomos chamados intimamente a atender; sem isso, não obstante a aparência legal de nosso afastamento da luta, somos invencivelmente onerados por ocultas sensações de desgosto ante as nossas próprias fraquezas, que, começando por ligeiras irritações e pequeninos desalentos, acabam matriculando-nos o espírito nos institutos da enfermidade ou na vala da frustração.

Emmanuel / Chico Xavier

Livro: Pensamento e Vida - 21