SKLAVIGO

Mi vidis filojn for el naskolando, 

For de la varmo de patrina sino... 

Kalikojn plenajn, tute ĝis la rando, 

De senkonsolaj larmoj de patrino... 

Mi vidis sunon, super la Saharo, 

Vizaĝon kovri por terur’ kaj honto... 

Interne tremis eĉ Kilimanĝaro 

Ĉe certe nigra homa la estonto... 

Zambezo haltis en bolanta ŝaŭmo... 

Al fonto reen la diaĵo Nilo... 

Leon’ ekdormis, velkis for la palmo... 

Oazo sabla, seka la daktilo... 

Mi vidis homojn, kies korpojn ĝojo 

Svingadis gaje ĉe tambura sono, 

En ferkatenoj kaj kun ĝem’ sur vojo 

Al mar’, mortantajn aĉe, sen pardono... 

Ve! Ĉion ĉi mi vidis – kaj bedaŭras, 

Sed ne por ĉiam la malbono daŭras, 

Ĉar la repagon iam portos fato. 

Sinjoroj, sklavoj – ĉiuj ja egalaj; 

Fariĝos koroj baldaŭ ne batalaj 

Kaj unu estos por alia – frato! 

24/10/1960 / DAMBA

Libro: Mediuma Poemaro.

Porto Carreiro Neto