La Anĝeloj Laŭ Spiritismo.
12. Ne estas la
dubo, ke ekzistas estuloj dotitaj per ĉiaj kvalitoj atribuitaj al la anĝeloj. La
spiritisma revelacio pri tiu punkto konfirmas la kredon por ĉiuj popoloj
samtempe konigante al ni la originon kaj naturon de tiaj estuloj.
La animoj aŭ
Spiritoj estas kreitaj simplaj kaj sensciaj, t. e. sen konoj kaj konscio pri bono
kaj malbono, sed kapablaj akiri tion, kio mankas al ili. La laboro estas rimedo
por akiro, kaj la celo – kiu estas la perfekteco – estas la sama por ĉiuj. Ili ĝin
atingas pli-malpli rapide, pro sia libera volo por ĉiuj. Ili ĝin atingas
pli-malpli rapide, pro sia libera volo kaj proporcie al siaj klopodoj; ĉiuj
havas la samajn ŝtupojn trapasotajn, la saman laboron plenumotan. Dio ne pli
favoras unuajn ol aliajn, ĉar Li estas justa, kaj, ĉar ĉiuj estas liaj filoj,
tial Li ne havas preferojn. Li diras al ili: Jen la leĝo, kiu devas esti via
kondutnormo; ĝi nur povas konduki vin al la celo; ĉio, kio estos konforma al
ĝi, estas bono; ĉio, kio estas kontraŭ al ĝi, estas malbono. Vi havas plenan
liberecon obei aŭ malobei tiun leĝon, kaj tiel vi estos juĝantoj de via propra
sorto. Sekve, Dio ne kreis malbonon; ĉiuj liaj leĝoj sin destinas por bono, sed
la homo kreis la malbonon, malobeante tiujn Leĝojn; se la homo ilin skrupule
observus, li neniam sin deturnus de la bona vojo.
13. Malgraŭ tio,
la animo, smile al iu infano, estas sensperta en la unuaj fazoj de sia
ekzistado, kaj tial ĝi estas erarema. Dio ne donas al ĝi la sperton, sed donas
al ĝi rimedojn por ĝin akiri. Falsa paŝo do sur la vojeto de malbono estas
malprogreso por la animo, kiu suferante ties sekvon, lernas mem tion, kion ĝi
devas eviti. Tiamaniere, iom post iom ĝi disvolviĝas, perfektiĝas kaj progresas
en la spirita hierarkio, ĝis la stato de pura Spirito aŭ anĝelo. Anĝeloj estas
do animoj de homoj atingintaj la plenan promesitan feliĉon. Sed antaŭ ol atingi
la progreso, feliĉon konsistantan ne el neniofarado, sed el plenumo ili sentas
sin feliĉaj, ankoraŭ vidante en tio ian rimedon por progreso. (Vidu en la 1ª
Parto, ĉap. III, “La ĉielo”).
14 – La homaro
ne estas limigita al la tero; per ĝi Dio loĝatigas sennombrajn mondojn
turniĝantajn en la Spaco; per ĝi Dio jam loĝatigos tiujn, kiujn formiĝos. ĉar Dio
kreis ĝin jam de la tuta eterneco, Li neniam ĉesos ĝin kreadi. Longe antaŭ ol
ekzistis aliaj mondoj, kie enkarniĝintaj Spiritoj, atinginte sian celon eĉ
antaŭ ni eliris el la manoj de la kreinto, trapasis la samajn fazojn, kiujn nun
trapasas tiuj pli jus formitaj.
Nu, de la tuta eterneco ekzistas puraj
Spiritoj aŭ anĝeloj; sed, ĉar ilia homa ekzistado okazis en senlima pasinteco,
tial ni supozas, ke ili ĉiam estis anĝeloj.
15 – Tiamaniere efektiviĝas
la granda leĝo de unueco de la Kreado; Dio neniam estis neaktiva kaj ĉiam havis
plurajn Spiritojn, spertajn kaj instruitajn, destinitajn por la transsendo de
siaj ordonoj kaj por la direktado de la Universo, ekde la regado de la mondoj
ĝis plej etaj detaloj. Dio ankaŭ ne bezonis krei privilegiitajn estulojn,
liberajn de devoj; ĉiuj, antikvaj kaj novaj, akiris siajn poziciojn en la lukto
per propra merito; ĉiuj fine estas filoj de siaj faroj.
Kaj
tiel egale kompletiĝas la superega justeco de la Kreinto.
Libro:
La ĉielo kaj la Infero – Allan Kardec.
OS ANJOS SEGUNDO O ESPIRITISMO
12. Que haja
seres dotados de todas as qualidades atribuídas aos anjos, não restam dúvidas.
A revelação espírita neste ponto confirma a crença de todos os povos, fazendo-nos
conhecer ao mesmo tempo a origem e natureza de tais seres.
As almas ou
Espíritos são criados simples e ignorantes, isto é, sem conhecimentos nem
consciência do bem e do mal, porém, aptos para adquirir o que lhes falta. O
trabalho é o meio de aquisição, e o fim — que é a perfeição — é o mesmo para todos. Conseguem-no mais ou menos prontamente em virtude do livre-arbítrio e na
razão direta dos seus esforços; todos têm os mesmos degraus a franquear, o mesmo
trabalho a concluir. Deus não aquinhoa melhor a uns do que a outros, porquanto
é justo, e, visto serem todos seus filhos, não tem predileções. Ele lhes diz:
Eis a lei que deve constituir a vossa norma de conduta; ela só pode levar-vos
ao fim; tudo que lhe for conforme é o bem; tudo que lhe for contrário é o mal.
Tendes inteira liberdade de observar ou infringir esta lei, e assim sereis os
árbitros da vossa própria sorte. Conseguintemente, Deus não criou o mal; todas
as suas leis são para o bem, e foi o homem que criou esse mal, divorciando-se
dessas leis; se ele as observasse escrupulosamente, jamais se desviaria do bom caminho.
13. Entretanto,
a alma, qual criança, é inexperiente nas primeiras fases da existência, e daí o
ser falível. Não lhe dá Deus essa experiência, mas dá-lhe meios de adquiri-la.
Assim, um passo em falso na senda do mal é um atraso para a alma, que,
sofrendo-lhe as conseqüências, aprende à sua custa o que importa evitar. Deste
modo, pouco a pouco, se desenvolve, aperfeiçoa e adianta na hierarquia espiritual
até ao estado de puro Espírito ou anjo. Os anjos são, pois, as almas dos homens
chegados ao grau de perfeição que a criatura comporta, fruindo em sua plenitude
a prometida felicidade. Antes, porém, de atingir o grau supremo, gozam de
felicidade relativa ao seu adiantamento, felicidade que consiste, não na
ociosidade, mas nas funções que a Deus apraz confiar-lhes, e por cujo
desempenho se sentem ditosas, tendo ainda nele um meio de progresso. (Vede 1ª
Parte, cap. III, “O céu”.)
14. A Humanidade
não se limita à Terra; habita inúmeros mundos que no Espaço circulam; já
habitou os desaparecidos, e habitará os que se formarem. Tendo-a criado de toda
a eternidade, Deus jamais cessa de criá-la. Muito antes que a Terra existisse e
por mais remota que a suponhamos,
outros mundos havia, nos quais Espíritos
encarnados percorreram as mesmas fases que ora percorrem os de mais recente
formação, atingindo seu fim antes mesmo que houvéramos saído das mãos do
Criador.
De toda a
eternidade tem havido, pois, puros Espíritos ou anjos; mas, como a sua
existência humana se passou num infinito passado, eis que os supomos como se
tivessem sido sempre anjos de todos os tempos.
15. Realiza-se
assim a grande lei de unidade da Criação; Deus nunca esteve inativo e sempre
teve puros Espíritos, experimentados e esclarecidos, para transmissão de suas ordens
e direção do Universo, desde o governo dos mundos até os mais ínfimos detalhes.
Tampouco teve Deus necessidade de criar seres privilegiados, isentos de obrigações;
todos, antigos e novos, adquiriram suas posições na luta e por mérito próprio;
todos, enfim, são filhos de suas obras.
E, desse modo,
completa-se com igualdade a soberana justiça do Criador.
Livro: O Céu e o
Inferno – Allan Kardec.
Nenhum comentário:
Postar um comentário