Demonoj laŭ Spiritismo
20. Laŭ
Spiritismo anĝeloj kaj demonoj ne estas distingiĝaj estuloj, pro tio, ke la
kreado de inteligentaj estaĵoj estas nur unu sama. Unuiĝintaj al materiaj korpoj,
tiuj estaĵoj konsistigas la homaron, kiu loĝas sur la Tero kaj sur aliaj
sferoj; liberiĝintaj de la materia korpo, ili konsistigas la spiritan mondon aŭ
de la Spiritoj, kiuj loĝas en la Spacoj. Dio kreis ilin perfekteblaj kaj donis
al ili, kiel celon, la perfektecon kun la feliĉo el ĝi rezultanta. Sed ne donis
al ili la perfektecon, ĉar Li volis, ke ili ĝin ekhavu per sia propra klopodo,
ke ankaŭ al ili reale apartenu la merito. De la momento de sia kreiĝo la estaĵoj
progresas, ĉu enkarniĝintaj, ĉu en la spirita stato. Atinginte la apogeon, ili
fariĝas puraj spiritoj aŭ anĝeloj laŭ la vulgara esprimo, tiamaniere ke, de la
embrio de la inteligenta estaĵo ĝis anĝeloj, ekzistas ia ĉeno, de kiu ĉiu el la
ĉeneroj signas gradon da progreso.
El tio supre
dirita rezultas, ke ekzistas Spiritoj en ĉiuj gradoj da morala kaj intelekta
progreso, laŭ la pozicio, en kiu ili troviĝas sur la grandega evolua ŝtuparo.
Nescieco, scieco
kaj malico do ekzistas laŭ ĉiuj gradoj. En la malsuperaj klasoj ankoraŭ
elstaras Spiritoj profunde inklinaj al malbono, plezurante ĉe malbono. Ĉi tiujn
oni povas nomi demonoj, ĉar ili estas kapablaj por ĉiuj malicaĵoj atribuataj al
demonoj. Spiritismo ne donas al ili tian nomon, ĉar ĝi estas ligita al ideo pri
ia kreaĵo malsama ol la homa speco, pri estaĵoj kun esence malica naturo,
eterne destinitaj al malbono kaj nekapablaj por ia ajn progreso je la bono.
21. Laŭ la
doktrino de la Eklezio la demonoj naskiĝis bonaj kaj fariĝis malbonaj pro sia
malobeo: ili estas anĝeloj primitive lokitaj de Dio sur la supron de la ŝtuparo,
kaj ili defalis de ĝi. Laŭ Spiritismo la demonoj estas neperfektaj Spiritoj
kapablaj je regeneriĝo, kiuj, metitaj sur la bazo de la ŝtuparo, nepre ĝin supreniros.
Tiuj, kiuj pro apatio, neglekto, obstino aŭ malbonvolo pli da tempo persistas resti ĉe
la malsuperaj klasoj, spertas la sekvojn de tiu sinteno, kaj kutimo al malbono
malhelpas ilian regeneriĝon. Sed iam venos al ili laceco pro tiu malvirto kaj ĝiaj
respektivaj sekvoj; ili komparas sian situacion kun tiu de la bonaj Spiritoj kaj
komprenas, ke ilia intereso estas ĉe la bono, kaj tiam ili penas pliboniĝi, sed
per ago de spontanea volo, kaj en tio estas nenia perforto. “Submetitaj al la ĝenerala leĝo de progreso, pro sia inklino al ĝi,
eĉ tiel ili antaŭeniras ne kontraŭvole.” Dio konstante donas rimedojn al ili,
sed kun la povo ilin akcepti aŭ malakcepti. Se la progreso estus deviga, ne
ekzistus merito, kaj Dio volas, ke ni ĉiuj havu la meriton laŭ niaj faroj.
Neniu estas metita sur unuan lokon pro privilegio; sed al ĉiuj estas konsentita
la unua loko, kiun oni atingas per sia propra klopodo.
La plej superaj
anĝeloj atingis sian altrangecon, irante, same kiel la aliaj, la ordinaran
vojon.
Atinginte ian
gradon da pureco, la Spiritoj ekhavas misiojn konformajn al sia progreso, ili
tiel plenumas ĉiujn misiojn atribuatajn al la anĝeloj el malsamaj kategorioj.
Kaj, ĉar Dio
kreas de eterne, oni konkludas, ke de eterne estas sufiĉa nombro da ili por
kontentigi la bezonojn de la universala regado. En tiu maniero nur unu speco da
inteligentaj estaĵoj, submetita al la leĝo de progreso, kontentigas ĉiujn
celojn de la Kreitaĵaro.
Fine la unueco
de la Kreitaĵaro ligita al la ideo pri ia komuna origino kun samaj deirpunkto
kaj vojo pli bone respondas al la justeco de Dio, ol la kreado de malsamaj
specoj pli-malpli favorataj per naturaj dotoj, kiuj estus tiom da aliaj
privilegioj.
23. La vulgara
doktrino pri la naturo de la anĝeloj, de la demonoj kaj de la animoj, ne
konsentante pri la leĝo de progreso, sed vidante diversgradajn estaĵojn, konkludis
el tio, ke ili estas rezulto de tiom da aliaj specialaj kreoj. Kaj tiel ĝi faris el
Dio partian patron, kiu donas ĉion al unuj el siaj infanoj kaj al aliaj
altrudas plej krudan laboron. Oni ne miru, ke dum longe la homoj trovis
pravigon por tiaj preferoj, kiam ili mem uzis ĉi tiujn preferojn rilate al siaj
infanoj, starigante rajtojn de unue naskiteco kaj aliajn naskiprivilegiojn. Ĉu
tiaj homoj povis kredi, ke ili estis pli eraraj ol Dio?
Sed hodiaŭ la
sfero da ideoj larĝiĝis: la homo vidas pli klare kaj havas nociojn pli
precizajn pri justeco; dezirante ĝin por si kaj ne ĉiam trovante ĝin sur la
Tero, li almenaŭ volas trovi ĝin pli perfekta en la Ĉielo.
Jen kial lia
racio abomenas ĉian doktrinon, en kiu ne brilas la Dia Justeco, laŭ ties tuta
pureco.
Libro: La ĉielo
kaj la Infero – Allan Kardec (Unua Parto – ĉap. IX)
DEMÔNIOS SEGUNDO O ESPIRITISMO
20. Segundo o
Espiritismo, nem anjos nem demônios são entidades distintas, por isso que a
criação de seres inteligentes é uma só. Unidos a corpos materiais, esses seres constituem
a Humanidade que povoa a Terra e as outras esferas habitadas; uma vez libertos
do corpo material, constituem o mundo espiritual ou dos Espíritos, que povoam
os Espaços. Deus criou-os perfectíveis e deu-lhes por escopo a perfeição, com a
felicidade que dela decorre. Não lhes deu, contudo, a perfeição, pois quis que
a obtivessem por seu próprio esforço, a fim de que também e realmente lhes
pertencesse o mérito. Desde o momento da sua criação que os seres progridem,
quer encarnados, quer no estado espiritual. Atingido o apogeu, tornam-se puros
espíritos ou anjos segundo a expressão vulgar, de sorte que, a partir do embrião do ser inteligente até ao anjo,
há uma cadeia na qual cada um dos elos assinala um grau de progresso.
Do expresso
resulta que há Espíritos em todos os graus de adiantamento, moral e
intelectual, conforme a posição em que se acham, na imensa escala do progresso.
Em todos os
graus existe, portanto, ignorância e saber, bondade e maldade. Nas classes inferiores
destacam-se Espíritos ainda profundamente propensos ao mal e comprazendo-se com
o mal. A estes pode-se denominar demônios, pois são capazes de todos os
malefícios aos ditos atribuídos. O Espiritismo não lhes dá tal nome por se
prender ele à idéia de uma criação distinta do gênero humano, como seres de
natureza essencialmente perversa, votados ao mal eternamente e incapazes de
qualquer progresso para o bem.
21. Segundo a doutrina da Igreja os
demônios foram criados bons e tornaram-se maus por sua desobediência: são anjos
colocados primitivamente por Deus no ápice da escala, tendo dela decaído. Segundo
o Espiritismo os demônios são Espíritos imperfeitos, suscetíveis de regeneração
e que, colocados na base da escala, hão de nela graduar-se. Os que por apatia, negligência, obstinação
ou má vontade persistem em ficar, por mais tempo, nas classes inferiores, sofrem
as conseqüências dessa atitude, e o hábito do mal dificulta-lhes a regeneração.
Chega-lhes, porém, um dia a fadiga dessa vida penosa e das suas respectivas
conseqüências; eles comparam a sua situação à dos bons Espíritos e compreendem
que o seu interesse está no bem, procurando então melhorarem-se, mas por ato de
espontânea vontade, sem que haja nisso o mínimo constrangimento. “Submetidos à
lei geral do progresso, em virtude da sua aptidão para o mesmo, não progridem,
ainda assim, contra a vontade.” Deus fornece-lhes constantemente os meios, porém,
com a faculdade de aceitá-los ou recusá-los. Se o progresso fosse obrigatório não
haveria mérito, e Deus quer que todos tenhamos o mérito de nossas obras.
Ninguém é colocado em primeiro lugar por privilégio; mas o primeiro lugar a
todos é franqueado à custa do esforço próprio.
Os anjos mais
elevados conquistaram a sua graduação, passando, como os demais, pela rota
comum.
22. Chegados a
certo grau de pureza, os Espíritos têm missões adequadas ao seu progresso;
preenchem assim todas as funções atribuídas aos anjos de diferentes categorias.
E como Deus
criou de toda a eternidade, segue-se que de toda a eternidade houve número
suficiente para satisfazer às necessidades do governo universal. Deste modo uma
só espécie de seres inteligentes, submetida à lei de progresso, satisfaz todos
os fins da Criação.
Por fim, a
unidade da Criação, aliada à idéia de uma origem comum, tendo o mesmo ponto de
partida e trajetória, elevando-se pelo próprio mérito, corresponde melhor à justiça
de Deus do que a criação de espécies diferentes, mais ou menos favorecidas de
dotes naturais, que seriam outros tantos privilégios.
23. A doutrina
vulgar sobre a natureza dos anjos, dos demônios e das almas, não admitindo a
lei do progresso, mas vendo todavia seres de diversos graus, concluiu que
seriam produto de outras tantas criações especiais. E assim foi que chegou a
fazer de Deus um pai parcial, tudo concedendo a alguns de seus filhos, e a
outros impondo o mais rude trabalho. Não admira que por muito tempo os homens achassem
justificação para tais preferências, quando eles próprios delas usavam em
relação aos filhos, estabelecendo direitos de primogenitura e outros
privilégios de nascimento. Podiam tais homens acreditar que andavam mais errados que Deus? Hoje, porém,
alargou-se o circulo das idéias: o homem vê mais claro e tem noções mais precisas
de justiça; desejando-a para si e nem sempre encontrando-a na Terra, ele quer
pelo menos encontrá-la mais perfeita no Céu.
E aqui está por
que lhe repugna à razão toda e qualquer doutrina, na qual não resplenda a Justiça
Divina na plenitude integral da sua pureza.
Livro: O Céu e o
Inferno – Allan Kardec. (1ª parte – Cap. IX).
Nenhum comentário:
Postar um comentário