OBEEMO KAJ REZIGNACIO
8. La doktrino
de Jesuo instruas ĉie la obeemon kaj rezignacion, du virtojn kunirantajn kun
dolĉeco kaj tre viglajn, kvankam la homoj erare ilin konfuzas kun la negacio de
la sento kaj de la volo. La obeemo estas
la konsento de la racio; la rezignacio estas la konsento de la koro; ambaŭ
estas agantaj fortoj, ĉar ili portas la ŝarĝon de la provoj, kiun la
malprudenta ribelo igas la homon delasi. La malkuraĝulo ne povas esti rezignaciema,
same kiel la fierulo kaj la egoisto ne
povas esti obeemaj. Jesuo estis la enkorpiĝo de tiuj virtoj malŝatataj
de materialistaj antikvuloj. Li venis en la momento, kiam la roma socio estis
pereanta en la svenoj de la koruptado; li venis, por briligi en la sino de la senfortiĝinta
homaro la venkojn de la sinofero kaj de la karna rezigno.
Ĉiu epoko
estas do markita per la stampo de la virto aŭ de la malvirto, kiu devas ĝin
savi aŭ pereigi. La virto de via generacio estas la intelekta aktiveco; ĝia
malvirto estas la morala indiferenteco. Mi diras nur “aktiveco”, ĉar la genio
elstariĝas subite kaj eltrovas tute sola la horizontojn, kiujn la amaso nur
poste vidos, dum la aktiveco estas kuniĝo de ĉies kloplodoj al celo malpli brila,
tamen pruvo de intelekta nivelo de iu epoko. Submetiĝu al la impulso, kiun ni
venas doni al viaj Spiritoj; obeu la grandan leĝon de la progreso, kiu estas la
vorto de via generacio. Ve al la malagema Spirito, kiu ĉirkaŭbaras sian
komprenpovon! ĉar ni, kiuj estas gvidantoj de la marŝanta homaro, ni frapos lin
per vipo kaj subpremos lian ribeleman volon per la duobla agado de brido kaj
sprono; ĉiu fiera kontraŭstaro pli aŭ malpli baldaŭ devos cedi; sed feliĉaj
tiuj, kiuj estas dolĉaj, ĉar ili klinos mildan orelon al la instruoj. (Lazaro.
Parizo, 1863.)
Feliĉaj tiuj, kiuj estas Mildaj
kaj Pacamaj.
Obediência e Resignação
LÁZARO - Paris, 1863
8 – A doutrina
de Jesus ensina sempre a obediência e a resignação, duas virtudes companheiras
da doçura, muito ativas, embora os homens as confundam erroneamente com a
negação do sentimento e da vontade. A obediência é o consentimento da razão; a
resignação é o consentimento do coração. Ambas são forças ativas, porque levam
o fardo das provas que a revolta insensata deixa cair. O poltrão não pode ser
resignado, assim como o orgulhoso e o egoísta não podem ser obedientes. Jesus
foi à encarnação dessas virtudes desprezadas pela antiguidade materialista.
Chegou no momento em que a sociedade romana perecia nas fraquezas da corrupção,
e vieram fazer brilhar, no seio da humanidade abatida, os triunfos do
sacrifício e da renúncia à sensualidade.
Cada época é
assim marcada pelo cunho da virtude ou do vício que a devem salvar ou perder. A
virtude da vossa geração é a atividade intelectual, seu vício é a indiferença
moral. Digo somente atividade, porque o gênio se eleva de súbito e descobre de
relance os horizontes que a multidão só verá depois dele, enquanto a atividade
é a reunião dos esforços de todos, para atingir um alvo menos brilhante, mas
que prova a elevação intelectual de uma época. Submetei-vos ao impulso que
vimos dar aos vossos Espíritos. Obedecei à grande lei do progresso, que é a
palavra da vossa geração. Infeliz do Espírito preguiçoso, daquele que fecha o
seu entendimento! Infeliz, porque nós, que somos os guias da humanidade em
marcha, o chicotearemos, e forçaremos a sua vontade rebelde, com o duplo
esforço do freio e da espora. Toda resistência orgulhosa deverá ceder, cedo ou
tarde. Mas bem-aventurados os que são mansos, porque darão ouvidos dóceis aos
ensinamentos.
O Evangelho
segundo o Espiritismo – Allan Kardec, Cap. IX
Bem-Aventurados
os Mansos e Pacíficos.
Nenhum comentário:
Postar um comentário