Divulgando o Evangelho, o Espiritismo e o Esperanto - EEE (15 anos - Gratidão!)
quinta-feira, 27 de fevereiro de 2025
terça-feira, 25 de fevereiro de 2025
O óbulo da viúva / LA KODRANTO DE LA VIDVINO / THE WIDOW'S MITE.
O óbulo da viúva.
5.
Estando Jesus sentado defronte do gazofilácio, a observar de que modo o povo
lançava ali o dinheiro, viu que muitas pessoas ricas o deitavam em abundância.
– Nisso, veio também uma pobre viúva que apenas deitou duas pequenas moedas do
valor de dez centavos cada uma. – Chamando então seus discípulos, disse-lhes:
Em verdade vos digo que esta pobre viúva deu muito mais do que todos os que
antes puseram suas dádivas no gazofilácio; – por isso que todos os outros deram
do que lhes abunda, ao passo que ela deu do que lhe faz falta, deu mesmo tudo o
que tinha para seu sustento. (S. MARCOS, 12:41 a44; S. LUCAS, 21:1 a 4.)
6.
Muita gente deplora não poder fazer todo o bem que desejara, por falta de
recursos suficientes, e, se desejam possuir riquezas, é, dizem, para lhes dar
boa aplicação. É sem dúvida louvável a intenção e pode até nalguns ser sincera.
Dar-se-á, contudo, seja completamente desinteressada em todos? Não haverá quem,
desejando fazer bem aos outros, muito estimaria poder começar por fazê-lo a si
próprio, por proporcionar a si mesmo alguns gozos mais, por usufruir de um
pouco do supérfluo que lhe falta, pronto a dar aos pobres o resto? Esta segunda
intenção, que esses tais porventura dissimulam aos seus próprios olhos, mas que
se lhes depararia no fundo dos seus corações, se eles os perscrutassem, anula o
mérito do intento, visto que, com a verdadeira caridade, o homem pensa nos
outros antes de pensar em si. O ponto sublimado da caridade, nesse caso,
estaria em procurar ele no seu trabalho, pelo emprego de suas forças, de sua
inteligência, de seus talentos, os recursos de que carece para realizar seus
generosos propósitos.
Haveria nisso o sacrifício que mais agrada ao Senhor. Infelizmente, a maioria vive a sonhar com os meios de mais facilmente se enriquecer de súbito e sem esforço, correndo atrás de quimeras, quais a descoberta de tesouros, de uma favorável ensancha aleatória, do recebimento de inesperadas heranças, etc. Que dizer dos que esperam encontrar nos Espíritos auxiliares que os secundem na consecução de tais objetivos? Certamente não conhecem, nem compreendem a sagrada finalidade do Espiritismo e, ainda menos, a missão dos Espíritos a quem Deus permite se comuniquem com os homens. Daí vem o serem punidos pelas decepções, (O Livro dos Médiuns, 2ª Parte, nos 294 e 295.)
Aqueles
cuja intenção está isenta de qualquer idéia pessoal, devem consolar-se da
impossibilidade em que se vêem de fazer todo o bem que desejariam, lembrando-se
de que o óbolo do pobre, do que dá privando-se do necessário, pesa mais na
balança de Deus do que o ouro do rico que dá sem se privar de coisa alguma,
Grande seria realmente a satisfação do primeiro, se pudesse socorrer, em larga
escala, a indigência; mas, se essa satisfação lhe é negada, submeta-se e se
limite a fazer o que possa. Aliás, será só com o dinheiro que se podem secar
lágrimas e dever-se-á ficar inativo, desde que se não tenha dinheiro? Todo
aquele que sinceramente deseja ser útil a seus irmãos, mil ocasiões encontrará
de realizar o seu desejo. Procure-as e elas se lhe depararão; se não for de um
modo, será de outro, porque ninguém há que, no pleno gozo de suas faculdades,
não possa prestar um serviço qualquer, prodigalizar um consolo, minorar um
sofrimento físico ou moral, fazer um esforço útil. Não dispõem todos, à falta
de dinheiro, do seu trabalho, do seu tempo, do seu repouso, para de tudo isso
dar uma parte ao próximo? Também aí está a dádiva do pobre, o óbolo da viúva.
O
Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
LA
KODRANTO DE LA VIDVINO
5.
Kaj sidante kontraŭ la monkesto, li rimarkis, kiel la homoj enĵetas monerojn en
la monkeston; kaj multaj riĉuloj enĵetis multon. – Kaj venis unu malriĉa
vidvino, kaj enĵetis du leptojn, kiuj faras kodranton. – Kaj alvokinte al si
siajn disĉiplojn, li diris al ili: Vere mi diras al vi, ke tiu malriĉa vidvino
enĵetis pli ol ĉiuj ĵetantoj en la monkeston, ĉar ili ĉiuj enĵetis el sia
abundo, sed ŝi el sia senhaveco ĵetis ĉion, kion ŝi havis, sian tutan vivrimedon.
(Marko, 12:41-44; Luko, 21: 1-4)
6.
Multaj personoj bedaŭras, ke ili ne povas fari tiom da bono, kiom ili volus,
pro manko de sufiĉaj rimedoj, kaj ke, se ili deziras riĉecon, tio celas, ili
diras, ĝin bone uzadi. La intenco estas laŭdinda, sendube, kaj povas esti tre
sincera ĉe iuj; sed ĉu oni estas tre certa, ke tiu deziro ĉe ĉiuj enhavas
nenian kaŝitan intereson? Ĉu al kelkaj, ja dezirantaj fari bonon al aliaj, ne
plaĉas ĝin fari unue al si mem, permesi al si iom pli da ĝuoj, havigi al si iom
da superfluaĵoj, kaj doni al la malriĉuloj nur la restaĵon? Tiu kaŝita penso,
kiun tiuj eble vualas antaŭ si mem, sed kiun ili trovus en la fundo de sia
koro, se ili volus elesplori ĝin, nuligas la meriton de l’ intenco, ĉar la vere
karitema homo pensas pri l’ aliaj, antaŭ ol pensi pri si mem. La sublimeco de
la karito, en tiu okazo, kuŝus en tio, ke la homo serĉu per sia laboro, per la
uzado de siaj fortoj, de sia inteligento, de sia multforma talento, la
rimedojn, kiujn li bezonas por efektivigi siajn malavarajn intencojn; tia estus
la ofero plej agrabla al la Sinjoro. Bedaŭrinde, la plimulto revas pri la plej
facilaj rimedoj riĉiĝi subite kaj senpene, kurante post ĥimerojn, kiaj la
eltrovo de trezoroj, ia duba favora bonŝanco, ricevo de neatenditaj heredaĵoj, ktp.
Kion pensi pri tiuj, kiuj esperas trovi, inter la Spiritoj, helpantojn, kiuj
kun ili kunlaborus en tia serĉado? Certe ili ne konas, nek komprenas, la
sanktan celon de Spiritismo, kaj des malpli la mision de la Spiritoj, al kiuj
Dio permesas komunikiĝi kun la homoj; tial ili estas punataj per trompiĝoj. (La
Libro de la Mediumoj, §§ 294 kaj 295).
La
homoj, kies intenco havas nenian personan karakteron, devas konsoliĝi pri sia
senpoveco fari tiom da bono, kiom ili volus, per la penso, ke la monereto de la
malriĉulo, kiu donas senigante sin je la plej necesa, pezas pli en la pesilo de
Dio, ol la oro de la riĉulo, kiu donas senigante sin je io ajn. Sendube oni
sentus sin plej feliĉa, se oni povus helpi la mizerulojn; sed se oni ne povas ĝui
tian feliĉon, oni submetiĝu kaj limigu sin al tio, kion oni povas fari. Cetere,
ĉu nur per oro oni povas forviŝi larmojn, kaj ĉu oni restu senaga, se oni ne
posedas oron? Kiu sincere volas esti utila al siaj fratoj, tiu trovas mil
okazojn; li serĉu, kaj li trovos tiujn okazojn; se ne en ia maniero, li helpos
en alia, ĉar neniu persono, plene ĝuanta siajn fakultojn, ne kapablas fari iun
servon, doni iun konsolon, mildigi iun korpan aŭ moralan suferon, fari iun
utilan klopodon; ĉu, manke de mono, ĉiu ne havas sian kapablon, sian tempon, sian
ripozon, de kiuj li povas doni parton al sia proksimulo? Tie ankaŭ troviĝas la
monereto de la malriĉulo, la kodranto de la vidvino.
La
Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.
THE
WIDOW'S MITE
5.
And Jesus sat over against the treasury, and beheld how the people cast money
into the treasury: and many that were rich cast in much. And there came a
certain poor widow, and she threw in two mites which make a farthing. And He
called unto him His disciples and saith unto them, Verily I say unto you, That
this poor widow hath cast in more than all they which have cast into the
treasury: for all they did cast in of their abundance: but she of her want did
cast in all that she had, even all her living (Mark, 12: 41-44).
And
He looked up, and saw the rich men casting their gifts into the treasury. And
He saw also a certain poor widow casting in thither two mites. And He said, Of
a truth I say unto you, that this poor widow hast cast in more than they all.
For all these have of their abundance cast in unto the offerings of God: but
she of her penury hath cast in all the living that she had (Luke, 21:1-4).
6.
Many people deplore the fact that they are unable to do all the good they
desire due to lack of financial resources. They would like to be rich in order,
so they say, to be able to make good use of those funds. Their intention no
doubt is laudable and in some cases even sincere. However, in the vast majority
is this desire totally disinterested? Will there not be those who, whilst
wishing to do good to others, would also appreciate being able to begin by
doing good to themselves, of being in a position to offer themselves a few more
pleasures or the enjoyment of something superfluous they lack, after this then
being quite ready to offer the poor what is left over? This second thought
behind the desire, perchance concealed even from their own eyes, which they
would have to face if they scrutinized the depths of their hearts, annuls all
merit for the intention, seeing that true charity thinks of others before it
thinks of itself. The sublimity of charity, in this case, would be for each one
to seek within their work the necessary resources they lack to be able to
realise their generous intentions, by means of employing their strength,
intelligence and aptitudes. In so doing they would be offering the kind of
sacrifice most pleasing to the Lord. Unhappily the majority live out their
lives dreaming of ways and means of easily and quickly acquiring riches for
themselves without any effort. By running after foolish fancies like the
discovery of buried treasure, or some favourable random chance, or even the possibility
of receiving an unexpected inheritance etc. What can be said then about those
who expect to find spiritual helpers to second their attainment of these
objectives? Certainly they know nothing at all nor do they understand the
sacred finalities of Spiritism, and even less of the mission of the Spirits
whom God permits to communicate with incarnate men. Hence it happens that they
are punished by deceptions. (See THE MEDIUM'S BOOK, second part, items 294
& 295.)
Those
whose intentions are totally exempt from personal interest must console
themselves with the knowledge that it is impossible to do all the good that
could be wished, and to remember the mite of the poor, taken from meagre
resources which causes deprivation, but which weighs more on God's scales than
the gold of the rich who give without depriving themselves of anything. The
satisfaction of the former would truly be great if they could help all the
destitute on a large scale. But if this is denied them, then they must submit
to this fact and limit themselves to what is possible. Furthermore, can tears
be dried only with money? Should we remain inactive because we have no money?
All those who sincerely wish to be of use to their fellow beings will find thousands
of ways of helping. If you look for them they will appear, if not in one way
then in another, because there is no one who, having full command of their
faculties, cannot help someone, offer consolation, minimise both physical and
moral suffering or do something useful. While money may be lacking, do we all
not have time, work and hours of repose to spare which we can offer to help
others? This too is the alms of the poor, the widow's mite.
THE
GOSPEL ACCORDING TO SPIRITISM – Allan Kardec.
.jpeg)
domingo, 23 de fevereiro de 2025
Ĉu oni devas riski sian vivon por malbonfaranto / Deve-se expor a vida por um malfeitor?
Ĉu oni devas riski sian vivon por malbonfaranto.
15.
Homo estas en danĝero de morto; por savi lin alia devas riski sian vivon; sed
oni scias, ke tiu homo estas maliculo, kaj ke, se li saviĝos, li povos fari
novajn krimojn. Ĉu tiu alia devas tamen riski sian vivon, por savi lin?
Tiu
demando estas tre grava kaj povas prezenti sin al la spirito tre nature. Mi
respondas laŭ mia morala progreso, ĉar ni ne scias sufiĉe, por diri, ĉu oni
devas riski sian vivon eĉ por malbonfaranto. La sindonemo estas blinda: oni
helpas malamikon; oni devas do helpi ankaŭ malamikon de la socio, unuvorte
malbonfaranton. Ĉu vi kredas, ke oni tiam kuras por savi la malfeliĉulon nur de
la morto? eble oni savas lin de lia tuta pasinta vivo. Efektive, pripensu, ke
en tiuj rapidaj momentoj, kiuj reprezentas la lastajn minutojn de lia vivo, la
perdita homo revenas al sia pasinta vivo, aŭ, pli precize, lia pasinta vivo
stariĝas antaŭ li. Eble la morto alvenas tro frue al li; lia reenkarniĝo povos
esti terura; antaŭensaltu do, homoj! vi, al kiuj spiritisma scienco portis
lumon; antaŭensaltu, kaj forprenu lin de lia kondamno, kaj eble tiu homo, kiu
mortus blasfemante kontraŭ vi, ĵetos sin en viajn brakojn. Tamen ne demandu, ĉu
li tion faros aŭ ne, sed iru lin helpi, ĉar savante lin, vi obeas la voĉon de
via koro, kiu diras al vi: “Vi povas lin savi, savu lin!” (Lamennais. Parizo,
1862)
Libro: La Evangelio laŭ Spiritismo –
Allan Kardec
Deve-se
expor a vida por um malfeitor?
15.
Acha-se em perigo de morte um homem; para o salvar tem um outro que expor a
vida. Sabe-se, porém, que aquele é um malfeitor e que, se escapar, poderá
cometer novos crimes. Deve, não obstante, o segundo arriscar-se para o salvar?
Questão
muito grave é esta e que naturalmente se pode apresentar ao espírito.
Responderei, na conformidade do meu adiantamento moral, pois o de que se trata
é de saber se se deve expor a vida, mesmo por um malfeitor. O devotamento é
cego; socorre-se um inimigo; deve-se, portanto, socorrer o inimigo da
sociedade, a um malfeitor, em suma. Julgais que será somente à morte que, em
tal caso, se corre a arrancar o desgraçado? É, talvez, a toda a sua vida
passada. Imaginai, com efeito, que, nos rápidos instantes que lhe arrebatam os
derradeiros alentos de vida, o homem perdido volve ao seu passado, ou que,
antes, este se ergue diante dele. A morte, quiçá, lhe chega cedo demais; a
reencarnação poderá vir a ser-lhe terrível. Lançai-vos, então, ó homens;
lançai-vos todos vós a quem a ciência espírita esclareceu; lançai-vos,
arrancai-o à sua condenação e, talvez, esse homem, que teria morrido a
blasfemar, se atirará nos vossos braços. Todavia, não tendes que indagar se o
fará, ou não; socorrei-o, porquanto, salvando-o, obedeceis a essa voz do
coração, que vos diz: “Podes salvá-lo, salva-o!” – Lamennais. (Paris, 1862.)
Livro:
O Evangelho segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
sábado, 22 de fevereiro de 2025
quinta-feira, 20 de fevereiro de 2025
terça-feira, 18 de fevereiro de 2025
domingo, 16 de fevereiro de 2025
sexta-feira, 14 de fevereiro de 2025
terça-feira, 11 de fevereiro de 2025
domingo, 9 de fevereiro de 2025
sexta-feira, 7 de fevereiro de 2025
Não vim trazer a paz, mas, a divisão / MI NE VENIS ALPORTI LA PACON, SED LA DISIGON.
.jpeg)
9. Não penseis que
eu tenha vindo trazer paz à Terra; não vim trazer a paz, mas a espada; —
porquanto vim separar de seu pai o filho, de sua mãe a filha, de sua sogra a
nora; — e o homem terá por inimigos os de sua própria casa. (S. Mateus, 10:34 a
36.)
10. Vim para
lançar fogo à Terra; e que é o que desejo senão que ele se acenda? — Tenho de
ser batizado com um batismo e quanto me sinto desejoso de que ele se cumpra!
Julgais que eu
tenha vindo trazer paz à Terra? Não, eu vos afirmo; ao contrário, vim trazer a
divisão; — pois, doravante, se se acharem numa casa cinco pessoas, estarão elas
divididas umas contra as outras: três contra duas e duas contra três. — O pai
estará em divisão com o filho e o filho com o pai, a mãe com a filha e a filha
com a mãe, a sogra com a nora e a nora com a sogra. (S. Lucas, 12:49 a 53.)
11. Será mesmo
possível que Jesus, a personificação da doçura e da bondade, Jesus, que não
cessou de pregar o amor do próximo, haja dito: “Não vim trazer a paz, mas a
espada; vim separar do pai o filho, do esposo a esposa; vim lançar fogo à Terra
e tenho pressa de que ele se acenda”? Não estarão essas palavras em contradição
flagrante com os seus ensinos? Não haverá blasfêmia em lhe atribuírem a linguagem
de um conquistador sanguinário e devastador? Não, não há blasfêmia, nem
contradição nessas palavras, pois foi mesmo ele quem as pronunciou, e elas dão
testemunho da sua alta sabedoria. Apenas, um pouco equívoca, a forma não lhe
exprime com exatidão o pensamento, o que deu lugar a que se enganassem
relativamente ao verdadeiro sentido delas. Tomadas à letra, tenderiam a
transformar a sua missão, toda de paz, noutra de perturbação e discórdia,
consequência absurda, que o bom senso repele, porquanto Jesus não podia
desmentir-se. (Cap. XIV, n.º 6.)
12. Toda ideia
nova forçosamente encontra oposição e nenhuma há que se implante sem lutas.
Ora, nesses casos, a resistência é sempre proporcional à importância dos
resultados previstos, porque, quanto maior ela é, tanto mais numerosos são os
interesses que fere. Se for notoriamente falsa, se a julgam isenta de
consequências, ninguém se alarma; deixam-na todos passar, certos de que lhe
falta vitalidade. Se, porém, é verdadeira, se assenta em sólida base, se lhe
prevêem futuro, um secreto pressentimento adverte os seus antagonistas de que
constitui um perigo para eles e para a ordem de coisas em cuja manutenção se
empenham. Atiram-se, então, contra ela e contra os seus adeptos.
Assim, pois, a medida da importância e dos resultados de uma ideia nova se encontra na emoção que o seu aparecimento causa, na violência da oposição que provoca, bem como no grau e na persistência da ira de seus adversários.
13. Jesus vinha
proclamar uma doutrina que solaparia pela base os abusos de que viviam os
fariseus, os escribas e os sacerdotes do seu tempo. Imolaram-no, portanto,
certos de que, matando o homem, matariam a ideia. Esta, porém, sobreviveu,
porque era verdadeira; engrandeceu-se, porque correspondia aos desígnios de Deus
e, nascida num pequeno e obscuro burgo da Judeia, foi plantar o seu estandarte
na capital mesma do mundo pagão, à face dos seus mais encarniçados inimigos,
daqueles que mais por fiavam em combatê-la, porque subvertia crenças seculares
a que eles se apegavam muito mais por interesse do que por convicção. Lutas das
mais terríveis esperavam aí pelos seus apóstolos; foram inumeráveis as vítimas;
a ideia, no entanto, avolumou-se sempre e triunfou, porque, como verdade,
sobrelevava as que a precederam.
14. É de notar-se
que o Cristianismo surgiu quando o paganismo já entrara em declínio e se
debatia contra as luzes da razão. Ainda era praticado pro forma; a crença,
porém, desaparecera; apenas o interesse pessoal o sustentava. Ora, é tenaz o
interesse; jamais cede à evidência; irrita-se tanto mais quanto mais
peremptórios e demonstrativos de seu erro são os argumentos que se lhe opõem.
Sabe ele muito bem que está errado, mas isso não o abala, porquanto a
verdadeira fé não lhe está na alma. O que mais teme é a luz, que dá vista aos
cegos. É-lhe proveitoso o erro; ele se lhe agarra e o defende.
Sócrates, também,
não ensinara uma doutrina até certo ponto análoga à do Cristo? Por que não
prevaleceu naquela época a sua doutrina, no seio de um dos povos mais
inteligentes da Terra? É que ainda não chegara o tempo. Ele semeou numa terra
não lavrada; o paganismo ainda se não achava gasto. O Cristo recebeu em
propício tempo a sua missão. Muito faltava, é certo, para que todos os homens
da sua época estivessem à altura das ideias cristãs, mas havia entre eles uma
aptidão mais geral para as assimilar, pois que já se começava a sentir o vazio
que as crenças vulgares deixavam na alma. Sócrates e Platão haviam aberto o
caminho e predisposto os espíritos. (Veja-se, na “Introdução”, o § IV: Sócrates
e Platão, precursores da idéia cristã e do Espiritismo.)
15. Infelizmente,
os adeptos da nova doutrina não se entenderam quanto à interpretação das
palavras do Mestre, veladas, as mais das vezes, pela alegoria e pelas figuras
da linguagem. Daí o nascerem, sem demora, numerosas seitas, pretendendo todas
possuir, exclusivamente, a verdade e o não bastarem dezoito séculos para pô-las
de acordo.
Olvidando o mais
importante dos preceitos divinos, o que Jesus colocou por pedra angular do seu edifício
e como condição expressa da salvação: a caridade, a fraternidade e o amor do
próximo, aquelas seitas lançaram anátema umas sobre as outras, e umas contra as
outras se atiraram, as mais fortes esmagando as mais fracas, afogando-as em
sangue, aniquilando-as nas torturas e nas chamas das fogueiras. Vencedores do
paganismo, os cristãos, de perseguidos que eram, fizeram-se perseguidores. A
ferro e fogo foi que se puseram a plantar a cruz do Cordeiro sem mácula nos
dois mundos. É fato constante que as guerras de religião foram as mais cruéis,
mais vítimas causaram do que as guerras políticas; em nenhumas outras se
praticaram tantos atos de atrocidade e de barbárie.
Cabe a culpa à
doutrina do Cristo? Não, decerto que ela formalmente condena toda violência.
Disse ele alguma vez a seus discípulos: Ide, matai, massacrai, queimai os que
não crerem como vós? Não; o que, ao contrário, lhes disse, foi: Todos os homens
são irmãos e Deus é soberanamente misericordioso; amai o vosso próximo; amai os
vossos inimigos; fazei o bem aos que vos persigam. Disse-lhes, outrossim: Quem
matar com a espada pela espada perecerá. A responsabilidade, portanto, não
pertence à doutrina de Jesus, mas aos que a interpretaram falsamente e a
transformaram em instrumento próprio a lhes satisfazer as paixões; pertence aos
que desprezaram estas palavras: “Meu reino não é deste mundo.”
Em sua profunda
sabedoria, ele tinha a previdência do que aconteceria. Mas, essas coisas eram
inevitáveis, porque inerentes à inferioridade da natureza humana, que não podia
transformar-se repentinamente. Cumpria que o Cristianismo passasse por essa
longa e cruel prova de dezoito séculos, para mostrar toda a sua força, visto
que, malgrado a todo o mal cometido em seu nome, ele saiu dela puro. Jamais
esteve em causa. As invectivas sempre recaíram sobre os que dele abusaram. A
cada ato de intolerância, sempre se disse: Se o Cristianismo fosse mais bem
compreendido e mais bem praticado, isso não se daria.
16. Quando Jesus
declara: “Não creais que eu tenha vindo trazer a paz, mas, sim, a divisão.”,
seu pensamento era este:
“Não creais que a
minha doutrina se estabeleça pacificamente; ela trará lutas sangrentas, tendo
por pretexto o meu nome, porque os homens não me terão compreendido, ou não me
terão querido compreender. Os irmãos, separados pelas suas respectivas crenças,
desembainharão a espada um contra o outro e a divisão reinará no seio de uma
mesma família, cujos membros não partilhem da mesma crença. Vim lançar fogo à
Terra para expungi-la dos erros e dos preconceitos, do mesmo modo que se põe
fogo a um campo para destruir nele as ervas más, e tenho pressa de que o fogo
se acenda para que a depuração seja mais rápida, visto que do conflito sairá
triunfante a verdade. À guerra sucederá a paz; ao ódio dos partidos, a
fraternidade universal; às trevas do fanatismo, a luz da fé esclarecida. Então,
quando o campo estiver preparado, eu vos enviarei o Consolador, o Espírito de
Verdade, que virá restabelecer todas as coisas, isto é, que, dando a conhecer o
sentido verdadeiro das minhas palavras, que os homens mais esclarecidos poderão
enfim compreender, porá termo à luta fratricida que desune os filhos do mesmo
Deus. Cansados, afinal, de um combate sem resultado, que consigo traz
unicamente a desolação e a perturbação até ao seio das famílias, reconhecerão
os homens onde estão seus verdadeiros interesses, com relação a este mundo e ao
outro. Verão de que lado estão os amigos e os inimigos da tranquilidade deles.
Todos então se porão sob a mesma bandeira: a da caridade, e as coisas serão
restabelecidas na Terra, de acordo com a verdade e os princípios que vos tenho ensinado.”
17. O Espiritismo
vem realizar, na época prevista, as promessas do Cristo. Entretanto, não o pode
fazer sem destruir os abusos. Como Jesus, ele topa com o orgulho, o egoísmo, a
ambição, a cupidez, o fanatismo cego, os quais, levados às suas últimas
trincheiras, tentam barrar-lhe o caminho e lhe suscitam entraves e
perseguições. Também ele, portanto, tem de combater; mas, o tempo das lutas e
das perseguições sanguinolentas passou; são todas de ordem moral as que terá de
sofrer e próximo lhes está o termo. As primeiras duraram séculos; estas durarão
apenas alguns anos, porque a luz, em vez de partir de um único foco, irrompe de
todos os pontos do globo e abrirá mais de pronto os olhos aos cegos.
18. Essas palavras
de Jesus devem, pois, entender-se com referência às cóleras que a sua doutrina
provocaria, aos conflitos momentâneos a que ia dar causa, às lutas que teria de
sustentar antes de se firmar, como aconteceu aos hebreus antes de entrarem na
Terra Prometida, e não como decorrentes de um desígnio premeditado de sua parte
de semear a desordem e a confusão. O mal viria dos homens e não dele, que era
como o médico que se apresenta para curar, mas cujos remédios provocam uma
crise salutar, atacando os maus humores do doente.
O Evangelho
Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
MI NE VENIS
ALPORTI LA PACON, SED LA DISIGON
9. Ne supozu, ke
mi venis, por enkonduki pacon sur la teron; mi venis, por enkonduki ne pacon,
sed glavon. Ĉar mi venis, por kontraŭmeti viron kontraŭ lian patron, kaj
filinon kontraŭ ŝian patrinon, kaj bofilinon kontraŭ ŝian bopatrinon; kaj la
domanoj de homo estos liaj malamikoj. (Mateo, 10: 34-36).
10. Mi alvenis,
por ĵeti fajron sur la teron; kaj kion mi volas, se jam ĝi ekbrulis? Sed mi havas
bapton, per kiu esti baptita; kaj kiel mi premiĝas, ĝis ĝi estos plenumita!
Ĉu vi supozas, ke
mi alvenis, por doni pacon sur la tero? Mi diras al vi: Ne, sed pli vere disigon,
ĉar de nun estos kvin el unu domo disigitaj, tri kontraŭ du, kaj du kontraŭ tri.
Estos disigitaj patro kontraŭ filo, kaj filo kontraŭ patro; patrino kontraŭ
filino, kaj filino kontraŭ patrino; bopatrino kontraŭ bofilino, kaj bofilino
kontraŭ bopatrino. (Luko, 12: 49-53).
11. Ĉu vere Jesuo mem,
la personigo de la dolĉeco kaj de la boneco, li, kiu ne ĉesis prekidi amon al
la proksimulo, ja diris: “Mi venis por enkonduki ne pacon, sed glavon; mi venis
por kontraŭmeti viron kontraŭ lian patron, edzon kontraŭ lian edzinon; mi venis
por ĵeti fajron sur la teron, kaj mi premiĝas ĝis la tero ekbrulos”? Ĉu tiuj ĉi
vortoj ne kontraŭas evidente al liaj instruoj? Ĉu ne estas blasfemo atribui al li
la parolon de konkeranto sangavida kaj detruema? Ne, ne estas blasfemo nek kontraŭdiro
en tiuj vortoj, ĉar efektive li ilin eldiris, kaj ili atestas lian altan saĝecon;
nur la formo iel dubasenca ne precize esprimas lian penson, kaj tial ilia vera
senco ne estas ĝuste kaptita. Prenite laŭlitere, tiuj vortoj inklinus ŝaĝi lian
ekskluzive pacan mision en mision de konfuzo kaj malkonsento, absurda
konsekvenco, kiun la komuna saĝo forpuŝas, ĉar Jesuo ne povus kontraŭdiri sin
mem. (Ĉ. XIV, § 6. )
12. Ĉia nova ideo
nepre renkontas kontraŭstaron, kaj neniu el ili stariĝas sen bataloj; nu, en
tia okazo, la kontraŭstaro estas ĉiam proporcia al la graveco de l’ antaŭviditaj
rezultatoj, ĉar, ju pli granda ĝi estas, des pli da interesoj ĝi ofendas. Se ĝi
estas evidente falsa, se oni ĝin juĝas senkonsekvenca, neniu ekscitiĝas; oni lasas
gin pasi, car oni scias, ke al ĝi mankas vivipovo. Sed se gi estas vera, se ĝi
ripozas sur solida bazo, se oni ekvidas por ĝi estontecon, ia sekreta antaŭsento
avertas la antagonistojn, ke ĝi estas dangero por ili kaj por la stato de aferoj,
kies konservado interesas ilin; tial ili atakas ĝin kaj ĝiajn partianojn.
La mezuro de la
graveco kaj de la rezultatoj de iu nova ideo troviĝas do en la ekscitado, kiun
ĝi kaŭzas ĉe sia apero, en la forto de la kontraŭstaro, kiun ĝi naskas, kaj en
la grado kaj persistemo de la kolero de ĝiaj kontraŭuloj.
13. Jesuo venis proklami
doktrinon, kiu subfosis je la bazo la ekspluatadon, per kiu vivis la Fariseoj,
la Skribistoj kaj la pastroj de lia tempo; tial ili mortigis lin, kredante, ke
ili mortigos la ideon per la mortigo de la homo; sed la ideo postvivis, ĉar gi
estis vera; ĝi kreskis, ĉar ĝi estis en la planoj de Dio, kaj, ŝprucinte en
nekonata urbeto de Judujo, ĝi iris fiksi sian flagon en la ĉefurbo mem de l’
idolana mondo, antaŭ siaj plej kruelaj malamikoj; antaŭ tiuj, kiuj havis plej
grandan intereson ĝin kontraŭbatali, ĉar ĝi renversis iliajn centjarajn
kredojn, al kiuj multaj el ili estis ligitaj multe pli pro intereso, ol pro
konvinko. Tial la plej teruraj luktoj atendis tie la apostolojn; la viktimoj estis
nekalkuleblaj, sed la ideo ciam grandiĝis kaj fine venkis, ĉar, kiel vero, ĝi
estis supera ol ĉiuj antaŭaj veroj.
14. Estas rimarkinde,
ke la Kristanismo naskiĝis, kiam la idolanismo agoniis, baraktante kontraŭ la
lumo de la racio. La idolanismo estis ankoraŭ praktikata nur pro nura formalaĵo,
sed la kredo estis jam malaperinta, nur persona intereso subtenis ĝin. Nu, la
intereso estas obstina; ĝi neniam cedas antaŭ la evidenteco; ĝi koleriĝas des
pli forte, ju pli nediskuteblaj kaj pli klare pruvantaj ĝian eraron estas la
argumentoj, kiujn oni kontraŭmetas al ĝi; ĝi ja scias, ke ĝi eraras, sed tio
ĝin ne ŝancelas, ĉar la vera fido ne troviĝas en ĝia animo; kion ĝi plej timas,
tio estas lumo, kiu malfermas la okulojn al blinduloj; kaj tial ĝi alkroĉiĝas
al la eraro kaj ĉi tiun defendas.
Ĉu ankaŭ Sokrato
ne instruadis doktrinon iamaniere analogan al tiu de la Kristo? Kial do lia
doktrino ne sukcesis en tiu epoko, ĉe unu el la plej inteligentaj popoloj de la
tero? Tial, ke la tempo ne estis alveninta; li semis sur teron ne plugitan; la
idolanismo ankoraŭ ne estis eluzita. La Kristo ricevis sian providencan mision en
la oportuna tempo. Estas vere, ke multo mankis al la tiutempaj homoj, por ke
ili staru sur la alta nivelo de la kristanaj ideoj; sed estis ĉe ili pli ĝenerala
kapablo asimili tiujn ideojn; ĉar oni jam eksentis la malplenon, kiun la
vulgaraj kredoj lasis en la animo. Sokrato kaj Platono malfermis la vojon kaj
antaŭinklinigis la spiritojn. (Vidu, en la Enkonduko, paragrafon IV, Sokrato
kaj Platono, pioniroj de la kristana ideo kaj de Spiritismo.)
15. Bedaŭrinde la
adeptoj de la nova doktrino ne interkonsentis pri l’ interpretado de la paroloj
de la Majstro, plej ofte vualitaj sub alegorioj kaj figuroj; el tio naskiĝis,
jam de la komenco, la multenombraj sektoj, el kiuj ĉiu arogis al si la
ekskluzivan posedon de la vero, kaj kiuj dum dek ok jarcentoj ankoraŭ ne povis akordiĝi.
Forgesinte la plej gravan el la diaj ordonoj, tiun, el kiu Jesuo faris la
bazangulan ŝtonon de sia konstruaĵo kaj la nepran kondiĉon de savo: la kariton,
la fratecon kaj la amon al la proksimulo, tiuj sektoj sin reciproke anatemis
kaj furiozis unuj kontraŭ aliaj; la pli fortaj frakasis la pli malfortajn kaj ĉi
tiujn sufokis en sango, en torturoj, en la flamoj de la punbrulejoj.
Venkinte la idolanismon,
la kristanoj anstataŭ persekutatoj fariĝis persekutantoj; kun fajro kaj glavo
ili marŝis, por starigi la krucon de la Senmakula ŝafido en la du mondoj.
Konstatita estas la fakto, ke religiaj militoj estis la plej kruelaj, ke ili
faris pli da viktimoj, ol la politikaj militoj, kaj en neniu alia estas faritaj
tiom da kruelaĵoj kaj barbaraĵoj.
Ĉu kulpa estas la
doktrino de la Kristo? Certe ne, ĉar ĝi formale kondamnas ĉian perforton. Ĉu li
iam diris al siaj disĉiploj: Iru, mortigu, amase buĉadu, bruligu tiujn, kiuj ne
same kredas kiel vi? Ne; li diris al ili la kontraŭon: Ĉiuj homoj estas fratoj,
kaj Dio estas suverene favorkora; amu vian proksimulon; amu viajn malamikojn;
faru la bonon al viaj persekutantoj. Li diris plu: Kiu mortigos per glavo, tiu
pereos per glavo. La respondeco ne estas do de la doktrino de Jesuo, sed de
tiuj, kiuj ĝin false interpretis kaj faris el ĝi instrumenton por kontentigo de
pasioj; de tiuj, kiuj miskomprenis jenan parolon: “Mia regno ne estas el ĉi tiu
mondo. “
En sia profunda
saĝeco, Jesuo antaŭvidis, kio okazos; sed tiuj okazoj estis neeviteblaj, ĉar
ili estis esence propraj al la malsupereco de la homa naturo, kiu ne povus
subite transformiĝi. La Kristanismo devis ja travivi tiun longan kaj kruelan
provadon de dek ok jarcentoj, por montri sian tutan potencon; ĉar, malgraŭ la tuta
malbono farita en ĝia nomo, ĝi alvenis pura; neniam oni kulpigis ĝin; la mallaŭdoj
falis ĉiam sur tiujn, kiuj misuzis ĝin; ĉe ĉiu ago de netoleremo, oni ĉiam
diris: Se la Kristanismo estus pli bone komprenata kaj pli bone praktikata, tio
ne okazus.
16. Kiam Jesuo diris:
“Ne supozu, ke mi venis, por enkonduki pacon, sed glavon”, lia penso estis tiu
ĉi: “Ne supozu, ke mia doktrino starigos pace; ĝi kondukos al multmortaj bataloj,
havantaj kiel pretekston mian nomon, ĉar la homoj min ne komprenos, aŭ ne volos
kompreni; la fratoj, disigitaj per siaj kredoj, eltiros la glavon unu kontraŭ
alia, kaj malkonkordo regos inter la membroj de unu sama familio, ne havantaj
la saman kredon. Mi venis ĵeti fajron sur la teron por elsarki el ĝi erarojn kaj
antaŭjuĝojn, same kiel oni bruligas kampon, por detrui ĝiajn malutilajn
herbojn, kaj urĝas al mi, ke ĝi brulu, por ke la purigo fariĝu plej frue, ĉar el
tiu konflikto la vero elvenos kiel triumfinto; post la milito venos la paco;
post malamo de la partioj sekvos la universala frateco; post mallumo de la
fanatikeco, la lumo de la klarvida kredo. Kiam la kampo estos preparita, tiam
mi sendos al vi la Konsolanton, la Spiriton de Vero, kiu venos restarigi ĉiujn
aferojn, tio estas, kiu komprenigante la veran sencon de miaj paroloj, kiujn
tiam la plej sagacaj homoj povos kompreni, metos finon al la fratmortiga lukto,
disiganta la filojn de Dio. Fine, lacaj de sencela batalado, kiu kuntrenas nur
aflikton kaj portas konfuzon en la sinon de la familioj, la homoj vidos, kie
estas iliaj veraj interesoj en tiu ĉi mondo kaj en la alia; ili vidos, sur kiu
flanko troviĝas la amikoj kaj la malamikoj de ilia trankvileco. Tiam ĉiuj
kolektiĝos sub la sama standardo: la standardo de la karito, kaj la aferoj
estos restarigitaj sur la tero laŭ la vero kaj la principoj, kiujn mi instruis
al vi.”
17. Spiritismo venas
plenumi en la antauvidita tempo la promesojn de la Kristo; tamen, ĝi ne povas fari
tion, ne detruante la ekscesojn; same kiel Jesuo, ĝi renkontas ĉe siaj paŝoj
fieron, egoismon, ambicion, avidecon, blindan fanatikecon, kiuj, ĉirkaŭitaj en
siaj lastaj reduktoj, provas bari al ĝi la vojon kaj estigas al ĝi malhelpojn
kaj persekutojn; ankaŭ ĝi devas do batali; sed la tempo de la luktoj kaj de la
sangavidaj persekutoj forpasis; la luktoj, kiujn ĝi devos suferi, estas nur moralaj,
kaj ilia fino estas proksima; la unuaj daŭradis jarcentojn: la nunaj daŭros nur
kelkajn jarojn, ĉar la lumo, anstataŭ eliri el unu sola fokuso, ŝprucas el ĉiuj
punktoj de la globo kaj pli rapide malfermos la okulojn al la blinduloj.
18. Tiujn vortojn
de Jesuo oni devas do kompreni rilate al la koleroj, pri kiuj li antaŭvidis, ke
lia doktrino ilin kaŭzos, al la nedaŭraj konfliktoj, kiujn ĝi naskos, al la
luktoj, kiujn la doktrino tenos antaŭ ol solidiĝi, kiel okazis al la Hebreoj,
antaŭ ol ili eniris en la Promesitan Landon, kaj ne kiel ian planon, kiun li
faris, por dissemi konfuzon kaj malkonkordon. La malbono venos de la homoj, ne
de li. Li similis kuraciston, kiu venas por kuraci, sed kies medikamentoj
okazigas sanigan krizon, atakante la infektajn fluidaĵojn de la paciento.
La Evangelio Laŭ
Spiritismo – Allan Kardec.
