Horizontes da Mente 1/3 #audiobook #audiolivro #audiolivroespirita #radi...

Ação dos Espíritos sobre os fluidos. Criações fluídicas. Fotografia do pensamento / Action of the Spirits upon the Fluids – Fluidic Creations - Photograph of the Thought / Agado de la Spiritoj sur la fluidojn. Fluidecaj kreaĵoj. Fotografio de la penso.

 

Ação dos Espíritos sobre os fluidos. Criações fluídicas. Fotografia do pensamento.

13. Os fluidos espirituais, que constituem um dos estados do fluido cósmico universal, são, a bem dizer, a atmosfera dos seres espirituais; o elemento donde eles tiram os materiais sobre que operam; o meio onde ocorrem os fenômenos especiais, perceptíveis à visão e à audição do Espírito, mas que escapam aos sentidos carnais, impressionáveis somente à matéria tangível; o meio onde se forma a luz peculiar ao mundo espiritual, diferente, pela causa e pelos efeitos da luz ordinária; finalmente, o veículo do pensamento, como o ar o é do som.

14. Os Espíritos atuam sobre os fluidos espirituais, não manipulando-os como os homens manipulam os gases, mas empregando o pensamento e a vontade. Para os Espíritos, o pensamento e a vontade são o que é a mão para o homem. Pelo pensamento, eles imprimem àqueles fluidos tal ou qual direção, os aglomeram, combinam ou dispersam, organizam com eles conjuntos que apresentam uma aparência, uma forma, uma coloração determinadas; mudam-lhes as propriedades, como um químico muda a dos gases ou de outros corpos, combinando-os segundo certas leis. É a grande oficina ou laboratório da vida espiritual.

Algumas vezes, essas transformações resultam de uma intenção; doutras, são produto de um pensamento inconsciente. Basta que o Espírito pense uma coisa, para que esta se produza, como basta que modele uma ária, para que esta repercuta na atmosfera.

É assim, por exemplo, que um Espírito se faz visível a um encarnado que possua a vista psíquica, sob as aparências que tinha quando vivo na época em que o segundo o conheceu, embora haja ele tido, depois dessa época, muitas encarnações. Apresenta-se com o vestuário, os sinais exteriores — enfermidades, cicatrizes, membros amputados, etc. — que tinha então. Um decapitado se apresentará sem a cabeça. Não quer isso dizer que haja conservado essas aparências, certo que não, porquanto, como Espírito, ele não é coxo, nem maneta, nem zarolho, nem decapitado; o que se dá é que, retrocedendo o seu pensamento à época em que tinha tais defeitos, seu perispírito lhes toma instantaneamente as aparências, que deixam de existir logo que o mesmo pensamento cessa de agir naquele sentido. Se, pois, de uma vez ele foi negro e branco de outra, apresentar-se-á como branco ou negro, conforme a encarnação a que se refira a sua evocação e a que se transporte o seu pensamento.

Por análogo efeito, o pensamento do Espírito cria fluidicamente os objetos que ele esteja habituado a usar. Um avarento manuseará ouro, um militar trará suas armas e seu uniforme, um fumante o seu cachimbo, um lavrador a sua charrua e seus bois, uma mulher velha a sua roca. Para o Espírito, que é, também ele, fluídico, esses objetos fluídicos são tão reais, como o eram, no estado material, para o homem vivo; mas, pela razão de serem criações do pensamento, a existência deles é tão fugitiva quanto a deste.*

15. Sendo os fluidos o veículo do pensamento, este atua sobre os fluidos como o som sobre o ar; eles nos trazem o pensamento, como o ar nos traz o som. Pode-se pois dizer, sem receio de errar, que há, nesses fluidos, ondas e raios de pensamentos, que se cruzam sem se confundirem, como há no ar ondas e raios sonoros.

Há mais: criando imagens fluídicas, o pensamento se reflete no envoltório perispirítico, como num espelho; toma nele corpo e aí de certo modo se fotografa. Tenha um homem, por exemplo, a ideia de matar a outro: embora o corpo material se lhe conserve impassível, seu corpo fluídico é posto em ação pelo pensamento e reproduz todos os matizes deste último; executa fluidicamente o gesto, o ato que intentou praticar. O pensamento cria a imagem da vítima e a cena inteira é pintada, como num quadro, tal qual se lhe desenrola no espírito.

Desse modo é que os mais secretos movimentos da alma repercutem no envoltório fluídico; que uma alma pode ler noutra alma como num livro e ver o que não é perceptível aos olhos do corpo. Contudo, vendo a intenção, pode ela pressentir a execução do ato que lhe será a consequência, mas não pode determinar o instante em que o mesmo ato será executado, nem lhe assinalar os pormenores, nem, ainda, afirmar que ele se dê, porque circunstâncias ulteriores poderão modificar os planos assentados e mudar as disposições. Ele não pode ver o que ainda não esteja no pensamento do outro; o que vê é a preocupação habitual do indivíduo, seus desejos, seus projetos, seus desígnios bons ou maus.

* Revue Spirite, junho de 1859, pág. 184. — O Livro dos Médiuns, 2.ª Parte, cap. VIII.

A Gênese – Allan Kardec.

Action of the Spirits upon the Fluids – Fluidic Creations - Photograph of the Thought

13. The spiritual fluids, which constitute one of the states of the universal cosmic fluid, are then the atmosphere of spiritual beings. It is the element whence they draw the materials with which they operate, – the place where special phenomena take place, perceptible to the sight and hearing of the spirit, but which escapes the carnal senses which are impressed alone by tangible matter; the ambient wherein the light peculiar to the spiritual world is formed, this being different from the ordinary light because of its causes and effects. In short, they are the vehicle for thought, as the air is for sound.

14. Spirits act upon spiritual fluids, not by manipulating them as men manipulate gas, but by the aid of thought and will. Thought and will are to the spirit that which the hand is to man. By thought they impress these fluids into such and such directions; they agglomerate them, combine or disperse them; they form harmonious wholes of them, which have a definitive appearance, form, and color; they change the properties of them, as a chemist changes those of gas or other bodies by combining them by following certain laws.

Sometimes these transformations are the result of an intention; often they are the product of an unconscious thought. It is sufficient for the spirit only to think of a thing in order that this thing produces itself; it suffices for one to form a melody in one’s mind for it to reverberate through the atmosphere.

Thus, for example, a spirit presents himself to the view of an incarnated being endowed with spiritual sight with the same appearance he had when living at the epoch of their acquaintance, although he may have had many incarnations since that time. He presents himself with the costume, the exterior signs, infirmities, wounds, amputated members, etc., that he had then. A person who has been beheaded will present himself with no head. We do not desire to convey the impression that he has preserved these appearances; no, certainly not; for as a spirit he is neither lame, maimed, blind, nor headless: but, his thought conveying the impression when he was thus, his perispirit takes instantaneously the appearance of it, but it can at the same time leave it instantaneously. If, then, he has been both a black and a white man, he will present himself according to which of these two incarnations may be evoked whence his thought will report itself.

By a similar effect, a spirit’s thought creates fluidicly the objects which he often makes use of. A miser will manage his gold; a military man will have his guns and his uniform; a smoker, his pipe; a workman his plow and his cattle; and an elderly woman, her knitting utensils. These fluidic objects are as real for the spirit, who is also fluidic, as they were in the material state of the living man. However, because they are created by the thought, their existences are also as fleeting as the thought. *

15. Fluids being the vehicle of the thought, the latter acts upon them, as the sound does upon the air. They bring us the thought, just as the air brings us the sound. We can, then, say with all truth that in such fluids there are waves and rays of thoughts that cross each other without ever becoming entangled, as do the waves and sonorous rays in the air.

Moreover, the thought creates fluidic images and reflects itself back on its perispiritual body, as on a mirror; the thought takes on body and somehow photographs itself on it. Let us say, for example, that a man has the idea of murdering someone; although his material body is inactive, his fluidic body is - through the thought - put into action, reproducing from this all vibrations. The act he tried to practice is executed fluidicaly. The thought creates the image of the victim and, similarly to a picture, the entire scene is drawn, precisely as it is in his spirit.

This is how the innermost secret movements of the soul are reverberated onto the fluidic body; and how one soul can read another, as one reads a book; and how it sees what is not perceptible by the eyes of the body. Yet, although the intention is seen and it can foresee the subsequent execution of the act, it cannot determine the moment it will take place; neither can it be exact with details, or even affirm whether it will indeed take place, as later circumstances can modify the plans and change the dispositions. The soul cannot see that which is not yet in another person’s thought. What it does see is the habitual preoccupation of the person, his desires, his projects, and his good or bad intentions.

* “Revue Spirite,” July, 1859, p. 184, “The Mediums’ Book,” chap. 8.

GENESIS – Allan Kardec.

Agado de la Spiritoj sur la fluidojn. Fluidecaj kreaĵoj. Fotografio de la penso

13. – La spiritaj fluidoj, kiuj prezentas unu el la statoj de la kosma universa fluido, estas ĝustadire la atmosfero de la spiritaj estaĵoj; la elemento, kie ili ĉerpas la materialojn, sur kiujn ili agas; la medio, kie okazas tiuj specialaj fenomenoj, percepteblaj por la vidado kaj la aŭdado de la Spirito, sed ne trafeblaj por la karnaj sensoj, sentivaj nur al la palpebla materio; la medio kie estiĝas la lumo propra al la spirita mondo, kiu diferencas de la ordinara lumo pro sia kaŭzo kaj siaj efikoj; fine la transigilo de la penso, same kiel la aero estas la transigilo de la sono.

14. – La Spiritoj agas sur la spiritajn fluidojn, ne ilin manipulante kiel la homoj manipulas la gasojn, sed uzante la penson kaj la volon. La penso kaj la volo estas por la Spiritoj tio sama, kiel la mano por la homo. Per la penso ili komunikas al tiuj fluidoj tian aŭ alian direkton; ilin aglomeras, kombinas aŭ disigas; estigas tutaĵojn kun difinita aspekto, formo kaj koloro; ŝanĝas iliajn proprecojn, same kiel kemiisto ŝanĝas tiujn de la gasoj aŭ de aliaj korpoj, ilin kombinante lau certaj leĝoj. Tio estas la granda laborejo aŭ laboratorio de la spirita vivo.

Kelkfoje tiuj transformiĝoj rezultas el ia intenco; ofte ili estas la rezultato de senkonscia penso. Sufiĉas al la Spirito pensi ion, por ke ĝi ekestu, same kiel sufiĉas kanti arion, ke ĉi tiu resonu en la atmosfero.

Ja tiel, ekzemple, iu Spirito videbliĝas al enkarnulo, dotita per la psika vidado, kun la aspekto, kiun li havis dumvive en la tempo, kiam oni lin konis, eĉ se li poste spertis plurajn enkarniĝojn. Li prezentiĝas kun la vestoj, la eksteraj signoj – kriplaĵoj, cikatroj, stumpoj, ktp – kiujn li tiam havis; senkapigito sin montros sen la kapo. Tio tute ne signifas, ke li konservis tian ŝajnon, ĉar kiel Spirito li estas nek lama, nek brakstumpa, nek unuokula, nek senkapigita; sed ĉar lia penso revenas al la tempo, kiam li tia estis, tuj lia perispirito alprenas la koncernan ŝajnon, kiun li same tuje delasas kun la ĉeso de la ĉi-rilata pensado. Se do li foje estis nigra kaj alifoje estis blanka, li sin prezentos kiel nigrulo aŭ kiel blankulo laŭ tiu enkarniĝo, kiun celas lia elvoko kaj al kiu lin venigos lia penso.

Per analoga efiko, la penso de la Spirito fluidece kreas la objektojn, kiujn li kutime uzadis; avarulo flegados oron per la manoj, militisto portos siajn armilojn kaj sian uniformon, fumanto sian pipon, terkulturisto sian plugilon kaj siajn brutojn, maljunulino sian ŝpinbastonon. Por la Spirito, kiu mem ankaŭ estas fluideca, tiuj fluidecaj objektoj estas tiel realaj, kiel ili estis, en la materia stato, por vivanta homo; sed pro la fakto mem, ke ili estas kreaĵoj de la penso, ilia ekzisto estas tiel pasema kiel la penso.(1)

15. – Ĉar la fluidoj estas la transigilo de la penso, ĉi tiu agas sur la fluidojn tiel same, kiel la sono sur la aeron; ili transsendas al ni la penson tiel same kiel la aero al ni transsendas la sonon. Oni povas do diri, konforme al la pura vero, ke en tiuj fluidoj estas ondoj kaj radioj da pensoj, kiuj senkonfuze kruciĝas, tiel same kiel en la aero estas ondoj kaj radioj sonoraj.

Ankoraŭ pli: Kreante fluidecajn imagojn, la penso rebildiĝas en la perispirita envolvaĵo kvazaŭ en spegulo; tie ĝi korpiĝas kaj iel fotografiĝas. Al iu venas la penso murdi alian homon: kiel ajn inerta restas lia materia korpo, tamen lia fluideca korpo estas ekscitata de la penso, kies ĉiujn nuancojn ĝi rebildigas, kaj fluidece efektivigas la geston, la agon, kiun li intencas plenumi. La penso kreas la imagon de la viktimo, kaj la tuta sceno estas pentrita, kvazaŭ en bildo, tia, kia ĝi elvolviĝas en lia spirito.

Estas ja tiamaniere, ke la plej sekretaj movoj de la animo resonas en la fluideca envolvaĵo; ke iu animo povas legi en alia animo kvazaŭ en libro kaj vidi, kion al la korpaj okuloj ne eblas percepti. Sed, vidante la intencon, la animo povas antaŭsenti la efektiviĝon de la rezultonta ago, sed la tempon de ties plenumo ĝi ne povas antaŭdifini, ties detalojn ĝi ne povas precizigi, eĉ ne certigi, ke ĝi okazos, ĉar postaj cirkonstancoj povas aliigi la starigitajn planojn kaj ŝanĝi la dispoziciojn. Ĝi ne povas vidi tion, kio ankorau ne ekzistas en alies penso; kion ĝi vidas, tio estas la kutima zorgo de aliulo, ties deziroj, ties projektoj, ties bonaj aŭ malbonaj decidoj.

1 Revue Spirite, julio 1859, p. 184. – La Libro de la Mediumoj, ĉap. VIII.

La Genezo – Allan Kardec.

PROGRAMA FRATA ESPERO - ESPERANÇA FRATERNA 25/02/2024

CAFÉ EVANGELHO MUNDIAL com VICTOR HUGO (Menino), Lição 20: ELES TAMBÉM

Processos de auto-iluminação e os Estudos Espírita

#José Augusto e Fernando Mendes Dose dupla aqui (#só tem musicas boa só...

Amor materno e filial / Maternal and Filial Love / AMOR MATERNAL Y FILIAL / PATRINA AMO KAJ FILA AMO.

Amor materno e filial.

890. Será uma virtude o amor materno, ou um sentimento instintivo, comum aos homens e aos animais?

“Uma e outra coisa. A natureza deu à mãe o amor a seus filhos no interesse da conservação deles. No animal, porém, esse amor se limita às necessidades materiais; cessa quando desnecessários se tornam os cuidados. No homem, persiste pela vida inteira e comporta um devotamento e uma abnegação que são virtudes. Sobrevive mesmo à morte e acompanha o filho até no além-túmulo. Bem vedes que há nele coisa diversa do que há no amor do animal.” (205–385.)

891. Estando na natureza o amor materno, como é que há mães que odeiam os filhos e, não raro, desde que eles nascem?

“Às vezes, é uma prova que o Espírito do filho escolheu, ou uma expiação, se aconteceu não ter sido bom pai, ou boa mãe, ou bom filho, noutra existência (392). Em todos os casos, aquela que é uma mãe má só pode ser a encarnação de um mau Espírito que procura criar embaraços ao filho, a fim de que sucumba na prova que buscou. Mas essa violação das leis da natureza não ficará impune, e o Espírito do filho será recompensado pelos obstáculos de que haja triunfado.”

892. Quando os filhos causam desgostos aos pais, não ficam estes desculpados de lhes não dispensarem a ternura de que os fariam objeto, em caso contrário?

“Não, porque isso representa um encargo que lhes é confiado, e a missão deles consiste em se esforçarem por encaminhar os filhos para o bem (582–583). Ademais, esses desgostos são, amiúde, a consequência do mau feitio que os pais deixaram que seus filhos tomassem desde o berço. Colhem o que semearam.”

O Livro dos Espíritos – Allan Kardec.

Maternal and Filial Love

890. Is maternal love an instinctive virtue or feeling shared by both humans and animals?

“It is both. Nature has endowed a mother with the love of her children to guarantee their survival. In animals, maternal love is limited to providing the material needs of the mother’s offspring. This affection ceases when this care is no longer needed. In the human race it lasts for a lifetime and assumes a character of selfless devotion, raising it to a virtue. It even survives death, and follows the child in the afterlife. Therefore, there is more to this love in humans than that which exists in animals.” (See nos. 205-385)

891. Since maternal love is natural, why mothers hate their children, and often from birth?

“The absence of maternal love is sometimes a trial chosen by the spirit of the child, or a form of atonement if the child has been a bad father, mother, or child, in a prior life (see no.392). In any case, a bad mother can only embody a bad spirit, who tries to make the child fail in the chosen trial. This violation of natural law does not go unpunished, and the spirit of the child is rewarded for the obstacles it overcomes.”

892. When parents have children who cause them grief, are they excused for not feeling the same tenderness they would have felt if their children’s behavior had been different?

“No, because parents are responsible for training their children; and their mission is to put forth every possible effort to lead them to the right road (see nos. 582, 583). Besides, the grief of the parents is often the consequence of the bad habits they have allowed their children to adopt from birth; they are forced to reap what they sow.”

THE SPIRITS' BOOK – Allan Kardec.

AMOR MATERNAL Y FILIAL

890. ¿El amor maternal es una virtud, o un sentimiento instintivo común a los hombres y a los animales?

«Lo uno y lo otro. La naturaleza ha dado a la madre el amor a sus hijos con la mira de la conservación de éstos: pero semejante amor en los animales está limitado a las necesidades materiales. Cesa cuando los cuidados son inútiles. En el hombre dura toda la vida, y es susceptible de una desinterés y de una abnegación que constituyen la virtud.

Sobrevive hasta la muerte, y sigue al hijo hasta más allá de la tumba. Ya veis, pues, que hay en él algo más que en el animal». (205-385)

891. Puesto que el amor maternal es natural, ¿cómo hay madres que aborrecen a sus hijos a menudo desde el nacimiento?

«A veces es una prueba elegida por el espíritu del niño, o una expiación, si ha sido un padre malo, o mala madre, o mal hijo en otra existencia. (392) En todo caso, la madre mala no puede estar animada más que por un espíritu malo que trata de entorpecer al del hijo, a fin de que sucumba en la prueba que ha elegido. Pero esta violación de las leyes de la naturaleza no quedará impune, y el espíritu del hijo será recompensado por los obstáculos que haya vencido».

892. Cuando los padres tienen hijos que les causan pesares, ¿no son excusables si no sienten por ellos la ternura que hubiesen sentido en el caso contrario?

«No; porque es una carga que se les ha confiado, y su misión consiste en esforzarse por atraerlos al bien. (582-583) Pero esos pesares son con frecuencia resultado de la mala tendencia que les han dejado adquirir desde la infancia. Los padres cosechan entonces lo que han sembrado».

EL LIBRO DE LOS ESPÍRITUS – Allan Kardec.

PATRINA AMO KAJ FILA AMO

890. Ĉu la patrina amo estas virto, aŭ ĉu ĝi estas instinkta sento komuna al la homoj kaj bestoj?

“Samtempe la unua kaj la dua. La Naturo donis al patrino la amon al siaj filoj en la intereso de ilia konservado; sed ĉe la besto tiu amo limigas sin al la materiaj bezonoj; ĝi ĉesas tiam, kiam la prizorgoj jam ne estas necesaj; ĉe la homo, ĝi daŭras plu dum la tuta vivo, kaj entenas dediĉon kaj sinforgeson, kiuj estas virtoj; ĝi postvivas eĉ la morton, kaj sekvas la filon trans la tombon; vi do vidas, ke estas en ĝi io alia, ol tio trovata ĉe la besto.” (205-385)

891. Ĉar la patrina amo troviĝas en la Naturo, kial iuj patrinoj malamas siajn filojn, ofte jam de post ilia naskiĝo?

“Tio estas iafoje provo, elektita de la Spirito de la ido, aŭ kulpelaĉeto en la okazo, se la ido, kiel patro, patrino aŭ filo, estis malbona en alia ekzistado (392). Ĉiuokaze, malbona patrino estas certe animata de malbona Spirito, penanta malhelpi tiun de la fìlo, por ke ĉi tiu malsukcesu ĉe la provo, kiun li elektis; sed tiu malobeo je la leĝo de l’ Naturo estos nepre punita, kaj la Spirito de la filo estos rekompencita pro la baroj, kiujn li venkis.”

892. Kiam la idoj kaŭzas ĉagrenojn, ĉu tiam ties gepatroj ne estas pardonindaj, se ili, gepatroj, ne estas tiel karesemaj, kiel en kontraŭa okazo?

“Ne, ĉar tio estas tasko, kiu estis konfidita al la gepatroj, kaj ties misio estas ĉiel klopodi, por konduki siajn idojn al bono (582-583). Sed, tiuj ĉagrenoj preskaŭ ĉiam rezultas el tiuj malbonaj kutimoj, pri kiuj ili permesis, ke iliaj idoj prenu detempe de sia lulilo: ili do rikoltas frukton el propra semo.

La Libro de la Spiritoj – Allan Kardec.

O Melhor da MPB de todos os Tempos!!!

PAZ (Audiolivro Espírita) Por Emmanuel e Chico Xavier

Rilataj vortoj – Vortetoj, kiuj kunligas kaj rilatigas frazojn.

A Gênese - São chegados os tempos (Allan Kardec)

11- A Tragédia do Ressentimento - Momentos de Saúde e de Consciência

O Evangelho segundo o Espiritismo - Capitulo 18 (Muitos os Chamados e poucos os Escolhidos)

Preposições que indicam movimento AL, EL e ĜIS

Mallonga Respondo al la Kontraŭuloj de Spiritismo / Ligeira resposta aos detratores do Espiritismo.

Mallonga Respondo al la Kontraŭuloj de Spiritismo.

Rajto je ekzamenado kaj kritikado estas rajto nepreskriptebla, kiun Spiritismo ne pretendas eviti, same kiel ĝi ne pretendas ĉiujn kontentigi. Ĉiu homo do estas libera por ĝin aprobi aŭ rifuzi ; sed por tio necesus ĝin pridiskuti, bone konante la aferon ; nu, la kritikado ofte pruvis sian nescion pri ĝiaj plej elementaj principoj, esprimante pri ĝi precize la malon de tio, kion ĝi diris, atribuante al ĝi tion, kion ĝi malrekomendas, ĝin konfuzante kun la imitoj krudaj kaj burleskaj de ĉarlatanismo, fine donante kiel regulon pri ĉio la ekstravagancojn de kelkaj individuoj. Tro ofte, krome, malbonintenco volis fari ĝin respondeca pri riproĉindaj aŭ ridindaj agoj, ĉe kiuj ĝia nomo troviĝis apenaŭ okaze, kaj faris el tio armilon kontraŭ ĝi.

Antaŭ ol imputi al doktrino instigadon al ajna riproĉinda ago, la prudento kaj senpartieco volas, ke oni ekzamenu, ĉu tiu doktrino enhavas maksimojn, kiuj pravigas tian agon.

Por koni la parton de respondeco, kiu koncernas spiritismon en certa cirkonstanco, ekzistas tre simpla rimedo, nome informiĝi bonafide, ne ĉe kontraŭuloj, sed ĉe la fonto mem, pri tio, kion ĝi aprobas kaj pri tio, kion ĝi malaprobas. La afero estas do des pli facila, ĉar ĝi enhavas nenion sekretan; ĝiaj instruoj estas malfermitaj, kaj ĉiu povas ilin kontroli.

Se do la libroj pri la spiritisma doktrino eksplicite kaj formale kondamnas juste malaprobindan agon; se, male, ili nur enhavas instruojn por konduki al bono, tiam la homo kulpas pri misago, se li ne prenis el tiuj libroj sian inspiron, eĉ se ilin ne posedas.

Spiritismo ne estas solidara kun tiuj, al kiuj plaĉas rigardi sin spiritistoj, same kiel medicino ne solidaras kun ĉarlatanoj, kiuj ĝin ekspluatas, nek sana religio kun la misuzoj aŭ eĉ krimoj faritaj en ties nomo. Ĝi rekonas kiel siajn adeptojn nur tiujn, kiuj praktikas ĝiajn instruojn, tio estas, kiuj laboras por sia propra morala pliboniĝo, klopodante venki siajn malbonajn inklinojn, esti malpli egoistaj kaj malpli fieraj, pli mildaj, pli humilaj, pli paciencaj, pli bonvolemaj, pli karitatemaj rilate la proksimulon, pli moderaj en ĉio, ĉar tia estas la karaktero de vera spiritisto.

La celo de ĉi tiu mallonga noto ne estas refuti ĉiujn falsajn argumentojn direktatajn kontraŭ Spiritismo, nek elvolvi, nek pruvi ĉiujn principojn, kaj, ankoraŭ malpli, provi konverti al tiuj principoj tiujn, kiuj konfesas kontraŭajn opiniojn, sed diri, per kelkaj vortoj, kio ĝi estas kaj kio ĝi ne estas, kion ĝi akceptas, kion ĝi malakceptas.

Ĝiaj kredoj, ĝiaj tendencoj kaj ĝia celo resumiĝas je la sekvantaj asertoj:

1ª Spirita elemento kaj materia elemento estas la du principoj, la du vivantaj fortoj en la naturo, kiuj kompletigas unu la alian kaj senĉese reagas unu sur la alian, ambaŭ nemalhaveblaj por la funkciado de la mekanismo de la universo.

De la reciproka agado de tiuj du principoj naskiĝas fenomenoj, kiujn ĉiu el ili, solaj, ne povas ekspliki.

La propre dirita Scienco havas kiel specialan mision studi la leĝojn de materio.

Spiritismo havas kiel objekton la studadon de la spirita elemento en ties rilatoj kun la materia elemento, kaj montras en la kuniĝo de tiuj du principoj la kaŭzon de amaso da faktoj ĝis nun ne eksplikitaj.

Spiritismo iras en konsento kun scienco sur la kampo de materio: ĝi akceptas ĉiujn veraĵojn, kiujn ĝi konstatas ; sed kie ĝi haltas je siaj esploroj, la alia plu sekvas je la siaj, sur la kampo de spiriteco.

2ª Ĉar la spirita elemento estas ia aktiva stato en la naturo, tial la fenomenoj ligitaj al ĝi submetiĝas la ties leĝoj, kaj tial estas mem tiel naturaj kiel tiuj, kiuj devenas de la neŭtrala materio.

Iuj fenomenoj estas rigardataj kiel supernaturaj nur pro nescio pri la leĝo, kiu ilin regas. Sekve de tiu principo, Spiritismo ne akceptas la miraklecan karakteron, kiun oni atribuas al iuj faktoj, kvankam ĝi konstatas ilian realecon aŭ eblecon. Laŭ ĝi, ne ekzistas mirakloj, en la senco de nuligo de la naturaj leĝoj ; el tio sekvas, ke spiritistoj ne faras miraklojn kaj ke neĝusta estas la alnomo miraklofarantoj, kiun oni donas al ili.

Kono pri la leĝoj, kiuj regas la spiritan principon ligiĝas rekte al la demando pri pasinteco kaj estonteco de la homo. Ĉu lia vivo limiĝas al la nuna ekzistado ? Enveninte en ĉi tiun mondon, ĉu li eliras el nenio, kaj ĉu tien li revenas, kiam ĉi mondon li forlasas? Ĉu li jam vivis, kaj ĉu li vivos, ankoraŭ ? Kiel li vivos, kaj en kiaj kondiĉoj ? Unuvorte, de kie li venas kaj kien li iras ? Kial li staras sur la tero, kaj kial li ĉi tie suferas ? Tiaj estas la demandoj, kiujn ĉiu metas al si, ĉar tiuj estas por la tuta mondo nepre gravaj, kaj pri kiuj neniu doktrino liveris ankoraŭ racian solvon. Tiu, kiun Spiritismo proponas, apoge sur faktoj, kontentigas la postulojn de logiko kaj de plej rigora justo, kaj estas unu el la precipaj kaŭzoj de la rapideco de ties disvastigado.

Spiritismo estas nek persona koncepto, nek rezulto el antaŭkonceptita sistemo. Ĝi estas rezulto el miloj da observoj faritaj sur ĉiuj punktoj de la terglobo, kaj kiuj konverĝis al la centro, kiu ilin kunligis kaj kunordigis. Ĉiuj ĝiaj konsistigaj principoj, senescepte, venas de eksperimentado. Eksperimentado ĉiam antaŭis teorion.

Ek de la komenco Spiritismo ĉie radikis; la historio ne montras alian ekzemplon de filozofia aŭ religia doktrino, kiu post dek jaroj kunvenigis tiom grandan kvanton da adeptoj ; kaj tamen ĝi ne utiligis por fariĝi konata iun ajn el la rimedoj ordinare uzataj ; ĝi disvastiĝis per si mem, per la simpatioj, kiujn ĝi renkontis.

Fakto ne malpli konstanta estas tiu, ke en neniu lando la doktrino naskiĝis ĉe malaltaj klasoj de la socio ; ĉie ĝi disvastiĝis de supre malsupren je la socia skalo ; ĉe kleraj klasoj ĝi ankoraŭ estas preskaŭ ekskluzive disvastiĝinta, kaj malkleraj homoj estas tie tre malmultenombraj.

Oni krome konfirmis, ke la disvastiĝado de Spiritismo, de sia origino, sekvis konstante supreniran marŝadon, malgraŭ ĉio, kion oni faris por ĝin embarasi kaj por misformi ĝian karakteron, cele al ĝia miskreditiĝo ĉe la publika opinio. Oni eĉ rimarkigu, ke ĉio farita por tiu celo favoris ĝian disvastiĝadon ; la bruado, kiun oni faris siatempe kondukis ĝin al la ekkono de homoj, kiuj ĝis tiam neniam aŭdis pri ĝi ; ju pli oni makulis aŭ ridindigis ĝin, ju pli fortaj estis la misdiraĵoj, des pli oni incitis la scivolemon ; kaj ĉar ĝi nenion perdas pro ekzamenado, tio rezultigis, ke kontraŭuloj fariĝis, malgraŭvole, ardaj propagandistoj ; se la kritikaĉoj ne venigis al ĝi ian malgajnon, tio rezultas el la fakto, ke ĝin studante ĉe vera fonto, oni trovas ion tute alian ol menciite.

Dum la bataloj, kiujn ĝi bezonis tenadi, senpartiaj homoj ekrimarkis ĝian moderecon ; ĝi neniam faris kontraŭfrapojn al siaj kontraŭuloj, nek respondis ofendon per ofendo.

Spiritismo estas filozofia doktrino, kiu havas religiajn konsekvencojn, kiel ĉia spiritualisma filozofio ; pro tio, ĝi nepre tuŝas la fundamentajn bazojn de ĉiuj religioj : Dio, animo kaj la estonta vivo ; sed ĝi ne estas entute ia strukturita religio, se oni konsideras, ke ĝi havas nek kulton, nek riton, nek templon, kaj ke inter ĝiaj adeptoj, neniu prenis aŭ ricevis la titolon de pastro aŭ de grandsacerdoto. Tiaj diraĵoj estas pura invento de kritikistoj.

Oni estas spiritisto nur pro simpatio pri la principoj de la doktrino, kaj por al ĝi konformigi sian konduton. Tio estas opinio kiel ĉiu ajn alia, al kiu ĉiu homo rajtas aliĝi, same kiel oni rajtas esti judo, katoliko, protestanto, furieristo, sansimonisto, volteristo, karteziano, diisto kaj eĉ materiisto.

Spiritismo proklamas liberecon de konscienco kiel naturan rajton; ĝi postulas tion por siaj adeptoj, same kiel por ĉiuj homoj. Ĝi respektas ĉiajn sincerajn kredojn kaj petas por si la samon reciproke.

De la libereco de konscienco venas la rajto je libera ekzamenado koncerne fidon. Spiritismo kontraŭbatalas la principon de blinda fido, kiu devigas homon rezigni sian propran juĝadon; ĝi diras, ke ĉia devigita fido estas senfundamenta. Pro tio ĝi aldonas al siaj maksimoj: Ne ekzistas nerompebla fido krom tiu, kiu povas alfronti racion vizaĝo kontraŭ vizaĝo, en ĉiuj epokoj de la homaro.

Konsekvence laŭ siaj principoj, Spiritismo trudiĝas al neniu ajn; ĝi deziras esti akceptata libere kaj pro konvinkiĝo. Ĝi montras siajn doktrinojn kaj akceptas tiujn, kiuj libervole venas al ĝi.

Ĝi ne emas deturni iun ajn for de liaj religiaj kredoj ; ĝi ne celas tiujn, kiuj havas fidon kaj al kiuj tiu fido sufiĉas, sed ja tiujn, kiuj, ne kontentaj pri tio, kion oni donas al ili, petas ion pli bonan.

         Libro: Postmortaj Verkoj – Allan Kardec.

         Ligeira resposta aos detratores do Espiritismo

É imprescritível o direito de exame e de crítica e o Espiritismo não alimenta a pretensão de subtrair-se ao exame e à crítica como não tem a de satisfazer a toda gente. Cada um é, pois, livre de o aprovar ou rejeitar, mas, para isso, necessário se faz discuti-lo com conhecimento de causa. Ora, a crítica tem por demais provado que lhe ignora os mais elementares princípios, fazendo-o dizer precisamente o contrário do que ele diz, atribuindo-lhe o que ele desaprova, confundindo-o com as imitações grosseiras e burlescas do charlatanismo, enfim, apresentando, como regra de todos, as excentricidades de alguns indivíduos. Também por demais a malignidade há querido torná-lo responsável por atos repreensíveis ou ridículos, nos quais o seu nome foi envolvido incidentemente, e disso se aproveita como arma contra ele.

Antes de imputar a uma doutrina a culpa de incitar a um ato condenável qualquer, a razão e a equidade exigem que se examine se essa doutrina contém máximas que justifiquem semelhante ato.

Para conhecer-se a parte de responsabilidade que, em dada circunstância, caiba ao Espiritismo, há um meio muito simples: proceder de boa-fé a uma perquirição, não entre os adversários, mas na própria fonte, do que ele aprova e do que condena. Isso é tanto mais fácil, quanto ele não tem segredos; seus ensinos são patentes e quem quer que seja pode verificá-los.

Assim, se os livros da Doutrina Espírita condenam explícita e formalmente um ato justamente reprovável; se, ao contrário, só encerram instruções de natureza a orientar para o bem, segue-se que não foi neles que um indivíduo culpado de malefícios se inspirou, ainda mesmo que os possua.

O Espiritismo não é solidário com aqueles a quem apraza dizerem-se espíritas, do mesmo modo que a Medicina não o é com os que a exploram, nem a sã religião com os abusos e até crimes que se cometam em seu nome. Ele não reconhece como seus adeptos senão os que lhe praticam os ensinos, isto é, que trabalham por melhorar-se moralmente, esforçando-se por vencer os maus pendores, por ser menos egoístas e menos orgulhosos, mais brandos, mais humildes, mais caridosos para com o próximo, mais moderados em tudo, porque é essa a característica do verdadeiro espírita.

Esta breve nota não tem por objeto refutar todas as falsas alegações que se lançam contra o Espiritismo, nem lhe desenvolver e provar todos os princípios, nem, ainda menos, tentar converter a esses princípios os que professem opiniões contrárias, mas, apenas, dizer, em poucas palavras, o que ele é e o que não é, o que admite e o que desaprova.

As crenças que propugna, as tendências que manifesta e o fim a que visa se resumem nas proposições seguintes:

1) O elemento espiritual e o elemento material são os dois princípios, as duas forças vivas da Natureza, as quais se completam uma a outra e reagem incessantemente uma sobre a outra, indispensáveis ambas ao funcionamento do mecanismo do Universo.

Da ação recíproca desses dois princípios se originam fenômenos que cada um deles, isoladamente, não tem possibilidade de explicar.

À Ciência, propriamente dita, cabe a missão especial de estudar as leis da matéria.

O Espiritismo tem por objeto o estudo do elemento espiritual em suas relações com o elemento material e aponta na união desses dois princípios a razão de uma imensidade de fatos até então inexplicados.

O Espiritismo caminha ao lado da Ciência, no campo da matéria: admite todas as verdades que a Ciência comprova, mas não se detém onde esta última para: prossegue nas suas pesquisas pelo campo da espiritualidade.

2) Sendo o elemento espiritual um estado ativo da Natureza, os fenômenos em que ele intervém estão submetidos a leis e são por isso mesmo tão naturais quanto os que derivam da matéria neutra.

Alguns de tais fenômenos foram reputados sobrenaturais, apenas por ignorância das leis que os regem. Em virtude desse princípio, o Espiritismo não admite o caráter de maravilhoso atribuído a certos fatos, embora lhes reconheça a realidade ou a possibilidade. Não há, para ele, milagres, no sentido de derrogação das Leis Naturais, donde se segue que os espíritas não fazem milagres e que é impróprio o qualificativo de taumaturgos que umas tantas pessoas lhes dão.

O conhecimento das leis que regem o princípio espiritual prende-se de modo direto à questão do passado e do futuro do homem. Cinge-se a sua vida à existência atual? Ao entrar neste mundo, vem ele do nada e volta para o nada ao deixá-lo? Já viveu e ainda viverá? Como viverá e em que condições? Numa palavra: donde vem ele e para onde vai? Por que está na Terra e por que sofre aí? Tais as questões que cada um faz a si mesmo, porque são para toda gente de capital interesse e às quais ainda nenhuma doutrina deu solução racional. A que lhe dá o Espiritismo, baseada em fatos, por satisfazer às exigências da lógica e da mais rigorosa justiça, constitui uma das causas principais da rapidez de sua propagação.

O Espiritismo não é uma concepção pessoal, nem o resultado de um sistema preconcebido. É a resultante de milhares de observações feitas sobre todos os pontos do globo e que convergiram para um centro que os coligiu e coordenou. Todos os seus princípios constitutivos, sem exceção de nenhum, são deduzidos da experiência. Esta precedeu sempre a teoria.

Assim, desde o começo, o Espiritismo lançou raízes por toda parte. A História nenhum exemplo oferece de uma doutrina filosófica ou religiosa que, em dez anos, tenha conquistado tão grande número de adeptos. Entretanto, não empregou, para se fazer conhecido, nenhum dos meios vulgarmente em uso; propagou-se por si mesmo, pelas simpatias que inspirou.

Outro fato não menos constante é que, em nenhum país, a sua doutrina não surgiu das ínfimas camadas sociais; em todos os lugares ela se propagou de cima para baixo na escala da sociedade e ainda é nas classes esclarecidas que se acha quase exclusivamente espalhada, constituindo insignificante minoria, no seio de seus adeptos, as pessoas iletradas.

Verifica-se também que a disseminação do Espiritismo seguiu, desde os seus primórdios, marcha sempre ascendente, a despeito de tudo quanto fizeram seus adversários para entravá-la e para lhe desfigurar o caráter, com o fito de desacreditá-lo na opinião pública. É mesmo de notar-se que tudo o que hão tentado com esse propósito lhe favoreceu a difusão; o arruído que provocaram por ocasião do seu advento fez que viessem a conhecê-lo muitas pessoas que antes nunca ouviram falar dele; quanto mais procuraram denegri-lo ou ridiculizá-lo, tanto mais despertaram a curiosidade geral, e, como todo exame só lhe pode ser proveitoso, o resultado foi que seus opositores se constituíram, sem o quererem, ardorosos propagandistas seus. Se as diatribes nenhum prejuízo lhe acarretaram, é que os que o estudaram em suas legítimas fontes o reconheceram muito diverso do que o tinham figurado.

Nas lutas que precisou sustentar, os imparciais lhe testificaram a moderação; ele nunca usou de represálias com os seus adversários, nem respondeu com injúrias às injúrias.

O Espiritismo é uma doutrina filosófica de efeitos religiosos, como qualquer filosofia espiritualista, pelo que forçosamente vai ter às bases fundamentais de todas as religiões: Deus, a alma e a vida futura. Mas não é uma religião constituída, visto que não tem culto, nem rito, nem templos e que, entre seus adeptos, nenhum tomou, nem recebeu o título de sacerdote ou de sumo sacerdote. Estes qualificativos são de pura invenção da crítica.

É-se espírita pelo só fato de simpatizar com os princípios da Doutrina e por conformar com esses princípios o proceder. Trata-se de uma opinião como qualquer outra, que todos têm o direito de professar, como têm o de ser judeus, católicos, protestantes, simonistas, voltairianos, cartesianos, deístas e, até, materialistas.

O Espiritismo proclama a liberdade de consciência como direito natural; reclama-a para os seus adeptos, do mesmo modo que para toda a gente. Respeita todas as convicções sinceras e faz questão da reciprocidade.

Da liberdade de consciência decorre o direito de livre-exame em matéria de fé. O Espiritismo combate a fé cega, porque ela impõe ao homem que abdique da sua própria razão; considera sem raiz toda fé imposta, donde o inscrever entre suas máximas: Não é inabalável, senão a fé que pode encarar de frente a razão em todas as épocas da Humanidade.

Coerente com seus princípios, o Espiritismo não se impõe a quem quer que seja; quer ser aceito livremente e por efeito de convicção. Expõe suas doutrinas e acolhe os que voluntariamente o procuram.

Não cuida de afastar pessoa alguma das suas convicções religiosas; não se dirige aos que possuem uma fé e a quem essa fé basta; dirige-se aos que, insatisfeitos com o que se lhes dá, pedem alguma coisa melhor.

Livro: Obras Póstumas – Allan Kardec.

Áudio Livro Espírita Renovando Atitudes

Use as palavrinhas Pli, Plej, Plu, Plus e Minus da forma correta, Dua Pa...

UMA HORA DE ROMÂNTICAS - TRILHAS DE NOVELAS NACIONAIS

A Gênese - Predições no Evangelho

10- A verdade Libertadora - Momentos de Saúde e de Consciência

O Evangelho segundo o Espiritismo - Capitulo 17 (Sede Perfeitos )

"O Esperanto no mundo de regeneração" - Esperanto I 17.02.2024

Caridade e amor do próximo / Caridad y amor al prójimo / Karitato kaj Amo al Proksimulo.

Caridade e amor do próximo.

886. Qual o verdadeiro sentido da palavra caridade, como a entendia Jesus?

“Benevolência para com todos, indulgência para as imperfeições dos outros, perdão das ofensas.”

O amor e a caridade são o complemento da lei de justiça, pois amar o próximo é fazer-lhe todo o bem que nos seja possível e que desejaríamos nos fosse feito. Tal o sentido destas palavras de Jesus: Amai-vos uns aos outros como irmãos.

A caridade, segundo Jesus, não se restringe à esmola, abrange todas as relações em que nos achamos com os nossos semelhantes, sejam eles nossos inferiores, nossos iguais, ou nossos superiores. Ela nos prescreve a indulgência, porque de indulgência precisamos nós mesmos, e nos proíbe que humilhemos os desafortunados, contrariamente ao que se costuma fazer. Apresente-se uma pessoa rica e todas as atenções e deferências lhe são dispensadas. Se for pobre, toda gente como que entende que não precisa preocupar-se com ela. No entanto, quanto mais lastimosa seja a sua posição, tanto maior cuidado devemos pôr em lhe não aumentarmos o infortúnio pela humilhação. O homem verdadeiramente bom procura elevar, aos seus próprios olhos, aquele que lhe é inferior, diminuindo a distância que os separa.

887. Jesus também disse: Amai até mesmo os vossos inimigos. Ora, o amor aos inimigos não será contrário às nossas tendências naturais, e a inimizade não provirá de uma falta de simpatia entre os Espíritos?

“É certo que ninguém pode votar aos seus inimigos um amor terno e apaixonado. Não foi isso o que Jesus pretendeu dizer. Amar os inimigos é perdoar-lhes e lhes retribuir o mal com o bem. Aquele que assim procede se torna superior aos seus inimigos, ao passo que abaixo deles se coloca quem procura tomar vingança.”

888. Que se deve pensar da esmola?

“O homem condenado a pedir esmola se degrada física e moralmente: embrutece-se. Uma sociedade que se baseia na lei de Deus e na justiça deve prover à vida do fraco, sem que haja para ele humilhação. Deve assegurar a existência dos que não podem trabalhar, sem lhes deixar a vida à mercê do acaso e da boa vontade de alguns.”

a) — Dar-se-á reproveis a esmola?

“Não; o que merece reprovação não é a esmola, mas a maneira por que habitualmente é dada. O homem de bem, que compreende a caridade de acordo com Jesus, vai ao encontro do desgraçado, sem esperar que este lhe estenda a mão.

“A verdadeira caridade é sempre bondosa e benévola; está tanto no ato, como na maneira por que é praticado. Duplo valor tem um serviço prestado com delicadeza. Se o for com arrogância, pode ser que a necessidade obrigue quem o recebe a aceitá-lo, mas o seu coração pouco se comoverá.

“Lembrai-vos também de que, aos olhos de Deus, a ostentação tira o mérito ao benefício. Disse Jesus: “Ignore a vossa mão esquerda o que a direita der.” Por essa forma, ele vos ensinou a não tisnardes a caridade com o orgulho.

“Deve-se distinguir a esmola, propriamente dita, da beneficência. Nem sempre o mais necessitado é o que pede. O temor de uma humilhação detém o verdadeiro pobre, que muita vez sofre sem se queixar. A esse é que o homem verdadeiramente humano sabe ir procurar, sem ostentação.

“Amai-vos uns aos outros, eis toda a lei, lei divina, mediante a qual governa Deus os mundos. O amor é a lei de atração para os seres vivos e organizados. A atração é a lei de amor para a matéria inorgânica.

“Não vos esqueçais nunca que o Espírito, quaisquer que sejam o grau de seu adiantamento e a sua situação, como encarnado ou na erraticidade, está sempre colocado entre um superior, que o guia e aperfeiçoa, e um inferior, para com o qual tem que cumprir esses mesmos deveres. Sede, pois, caridosos, praticando não só a caridade que vos faz dar friamente o óbolo que tirais do bolso ao que vo-lo ousa pedir, mas a que vos leve ao encontro das misérias ocultas. Sede indulgentes com os defeitos dos vossos semelhantes. Em vez de votardes desprezo à ignorância e ao vício, instruí os ignorantes e moralizai os viciados. Sede brandos e benevolentes para com tudo o que vos seja inferior. Sede-o para com os seres mais ínfimos da criação e tereis obedecido à lei de Deus.” - SÃO VICENTE DE PAULO.

889. Não há homens que se veem condenados a mendigar por culpa sua?

     “Sem dúvida; mas se uma boa educação moral lhes houvera ensinado a praticar a lei de Deus, não teriam caído nos excessos causadores da sua perdição. Disso, sobretudo, é que depende a melhoria do vosso planeta.” (707.)]

         O Livro dos Espíritos –Allan Kardec.

         Caridad y amor al prójimo.

886. ¿Cuál es el verdadero sentido de la palabra caridad tal como la entendía Jesús?

«Benevolencia para con todos, indulgencia con las imperfecciones de los otros, perdón de las ofensas».

El amor y la caridad son complemento de la ley de justicia; porque amar al prójimo es hacerle todo el bien que nos es posible y que quisiéramos que a nosotros se nos hiciese. Tal es el sentido de las palabras de Jesús: Amaos los unos a los otros como hermanos.

La caridad, según Jesús, no está reducida a la limosna, sino que comprende todas las relaciones que tenemos con nuestros semejantes, ya sean nuestros inferiores, iguales o superiores. Nos ordena la indulgencia; porque de ella necesitamos nosotros, y nos prohibe humillar al desgraciado, muy al contrario de lo que se hace con harta frecuencia. Si es rica la persona que se presenta, se le tienen mil miramientos y consideraciones; pero, si es pobre, parece que no hay necesidad de tomarse por ella ninguna molestia. Y, por el contrario, mientras más lastimera es su situación, más debe temerse aumentar con la humillación su desgracia. El hombre verdaderamente bueno procura, disminuyendo la distancia, realzar al inferior.

887. Jesús dijo también: Amad a vuestros enemigos. Y el amor a nuestros enemigos, ¿no es contrario a nuestras naturales tendencias, y no proviene la enemistad de falta de simpatía entre los espíritus?

«Es indudable que no se puede tener a los enemigos un amor tierno y apasionado, y no quiso decir esto. Amar a los enemigos es perdonarles y devolverles bien por mal. Así se hace superior a ellos, al paso que con la venganza se hace inferior».

888. ¿Qué debe pensarse de la limosna?

«El hombre precisado a pedir limosna se degrada moral y físicamente, se embrutece. En una sociedad basada en la ley de Dios y en la justicia, debe proveerse a la subsistencia del débil sin humillarle. Debe asegurarse la existencia a los que no pueden trabajar, sin dejar su vida a merced de la casualidad y de la buena voluntad».

—¿Censuráis la limosna?

«No, lo censurable no es la limosna, sino el modo como se hace a menudo. El hombre de bien que comprende la caridad según Jesús. sale al encuentro de la desgracia, sin esperar que le tienda la mano.

»La verdadera caridad es siempre buena y benévola, y consiste tanto en la forma como en el acto. Un favor hecho con delicadeza tiene doble precio; pero si se hace con altanería. puede hacerlo aceptable la necesidad, mas el corazón no se conmueve.

»Recordad también que la ostentación quita ante Dios todo el mérito al beneficio. Jesús dijo: "Que vuestra mano izquierda ignore lo que dé vuestra derecha", enseñándoos de este modo a no manchar con el orgullo la caridad.

»Es preciso distinguir la limosna propiamente dicha de la beneficencia. No siempre el que pide es el más necesitado. El temor a la humillación retiene al verdadero indigente, y a menudo sufre sin quejarse. A éste es a quien el hombre verdaderamente humanitario sabe ir a buscar sin ostentación.

»Amaos unos a otros. Esta es toda ley, ley divina por medio de la cual Dios gobierna a los mundos. El amor es la ley de atracción para los seres vivientes y organizados: la atracción es la ley de amor para la materia inorgánica.

»No olvidéis nunca que el espíritu, cualesquiera que sean su grado de talento y su situación en la reencarnación o en la erraticidad, está siempre entre un superior que le guía y perfecciona, y un inferior respecto del cual ha de cumplir idénticos deberes. Sed, pues, caritativos, no sólo con esa caridad que os induce a sacar de vuestro bolsillo el óbolo que dais con frialdad al que se atreve a pedíroslo, sino que debéis salir al encuentro de las miserias ocultas. Sed indulgentes con las extravagancias de vuestros semejantes; en vez de despreciar la ignorancia y el vicio, instruid y moralizad; sed afables y benévolos con todos los que os son inferiores, practicad lo mismo respecto de los seres más ínfimos de la creación, y habréis obedecido a la ley de Dios.

- SAN VICENTE DE PAÚL».

889. ¿No hay hombres miserables por culpa suya?

«Sin duda: pero, si una buena educación moral les hubiese enseñado a practicar la ley de Dios, no caerían en los excesos que ocasionan su perdición. De esto depende especialmente el mejoramiento de vuestro globo». (707.)

EL LIBRO DE LOS ESPÍRITUS – Allan Kardec.

Karitato kaj Amo al Proksimulo.

886. Kiu estas la vera senco de la vorto karitato, kiel Jesuo ĝin komprenis?

“Bonvolo por ĉiuj, indulgemo kontraŭ aliulaj neperfektaĵoj, pardono de la ofendoj.”

Amo kaj karitato estas la kompletigaĵo de la leĝo de justeco, ĉar ami la proksimulon estas fari al li ĉian bonon, kiu estas al ni ebla kaj kiun ni dezirus, ke oni faru al ni. Tiu estas la senco de la vortoj de Jesuo: Amu vin reciproke, kiel fratoj.

Karitato, laŭ Jesuo, ne limigas sin al almozo; ĝi ampleksas ĉiajn niajn rilatojn kun niaj similuloj, ĉu malsuperaj, egalaj aŭ superaj al ni. Ĝi ordonas al ni indulgemon, ĉar ankaŭ ni mem ĉi tiun bezonas; ĝi malpermesas al ni humiligi malfeliĉulon, kontraŭe de tio, kio estas tre ofte farata. Se sin prezentas riĉa homo, oni donas al li milojn da honoroj, oni regalas lin per miloj da flataĵoj; se, kontraŭe, tiu estas malriĉa, ŝajnas kvazaŭ neniu bezonas sin ĝeni pro li. Nu, ju pli bedaŭrinda estas lia pozicio, des pli multe oni devas sin deteni pliigi lian malfeliĉon per humiligo. Vere bona homo penas altigi malsuperulon antaŭ ties propraj okuloj, kaj tial li malpligrandigas la distancon inter ambaŭ.

887. Jesuo ankaŭ diris: Amu viajn malamikojn. Nu, ĉu amo al malamikoj ne kontraŭas niajn naturajn inklinojn, kaj ĉu malamikeco ne venas de nesimpatiemo inter la Spiritoj?

“Sendube neniu povas senti por malamikoj karesan, pasian amon; ne tion Jesuo volis diri; ami siajn malamikojn estas ilin pardoni kaj fari al ili bonon page de malbono; tiel agante, oni ekstaras super ilin; per venĝo, oni lokas sin sub ilin.”

888. Kion, pensi pri almozo?

“Homo, alkondukita al almozpetado, sin morale kaj fizike degradas: li brutiĝas. En socio, bazita sur la leĝo de Dio kaj sur justeco, oni devas helpi malfortulon, tamen ne humiligante lin. La socio devas subteni la ekzistadon de tiuj, kiuj ne povas labori, kaj ne lasi ilian vivon kuri laŭ la kaprico de la hazardo kaj de la publika bonvolo.”

– Ĉu vi malaprobas almozon?

“Ne; ne almozo estas riproĉinda, sed la maniero, kiel ĝi estas ofte donata. Virtulo, komprenanta karitaton tiel, kiel Jesuo ordonis, iras renkonte al malfeliĉulo, ne atendante, ke ĉi tiu aletendu sian manon.

“La vera karitato estas ĉiam milda kaj bonvola; ĝi troviĝas tiel en la ago, kiel en la maniero agi. Komplezo, delikate farita, havas duoblan valoron; se ĝi estas farita fiere, la bezono povas devigi ĝian akcepton, sed la koro ĝin ne dankas.

“Memoru ankaŭ, ke parada elmontrado nuligas, en la okuloj de Dio, la meriton de la bonfaro. Jesuo diris: Kiam vi donas almozon, ne lasu vian maldekstran manon scii, kion faras via dekstra; per tio li admonas al vi, ke vi ne malplivalorigu karitaton per fiero.

“Estas necese distingi la ĝustasencan almozon je la bonfaro. La plej necesbezona ne ĉiam estas tiu, kiu petas; la timo de humiliĝo detenas de peto la veran malriĉulon, kiu ofte suferas sen plendo; ĝuste al tiu la vera filantropo scias iri sen afekta vantomontrado.

“Amu vin reciproke, jen la tuta leĝo: dia leĝo, laŭ kiu Dio regas la mondojn. Amo estas la leĝo de altiro por la vivantaj kaj organaj estaĵoj; altiro estas la leĝo de amo por la neorgana materio.

“Neniam forgesu, ke la Spirito, kia ajn estas lia grado da progreso kaj lia situacio, ĉu li estas reenkarn iĝinta aŭ vaganta, troviĝas ĉiam inter iu supera, kiu lin gvidas kaj perfektigas, kaj iu malsupera, kontraŭ kiu li havas samajn devojn. Estu do bonfaremaj, ne nur prenante el via poþo monereton, kiun vi malvarme donas al tiu, kiu kuraĝas peti de vi, sed ankaŭ irante renkonte al kaŝitaj mizeroj. Estu indulgemaj kontraŭ la malbonaĵoj de viaj similuloj; anstataŭ malŝati neklerecon kaj malvirton, instruu kaj moraligu ilin; estu mildaj kaj grandanimaj kontraŭ ĉiuj plej malgrandaj estaĵoj de la Naturo, kaj tiel vi obeos la leĝon de Dio.” - Sankta Vincento de Paŭlo.

889. Ĉu ne estas homoj reduktitaj al almozuleco pro sia propra kulpo?

“Sendube ; sed, se bona morala edukado estus al ili instruinta praktiki la leĝon de Dio, ili ne estus do altrenitaj al la ekscesoj, kiuj kaŭzis ilian perdon; ĝuste de tio dependas la plibonigo de via globo.” (707).

La Libro de la Spiritoj – Allan Kardec.