Divulgando o Evangelho, o Espiritismo e o Esperanto - EEE (15 anos - Gratidão!)
domingo, 30 de março de 2025
sábado, 29 de março de 2025
quinta-feira, 27 de março de 2025
quarta-feira, 26 de março de 2025
domingo, 23 de março de 2025
Parábola do mau rico / Parabolo de la malbona riĉulo.
Parábola do mau rico.
5.
Havia um homem rico, que vestia púrpura e linho e se tratava magnificamente
todos os dias.
–
Havia também um pobre, chamado Lázaro, deitado à sua porta, todo coberto de
úlceras – que muito estimaria poder mitigar a fome com as migalhas que caíam da
mesa do rico; mas ninguém lhas dava e os cães lhe vinham lamber as chagas. –
Ora, aconteceu que esse pobre morreu e foi levado pelos anjos para o seio de
Abraão. O rico também morreu e teve por sepulcro o inferno. – Quando se achava
nos tormentos, levantou os olhos e viu de longe Abraão e Lázaro em seu seio –
e, exclamando, disse estas palavras: Pai Abraão, tem piedade de mim e manda-me
Lázaro, a fim de que molhe a ponta do dedo na água para me refrescar a língua,
pois sofro horrível tormento nestas chamas.
Mas
Abraão lhe respondeu: Meu filho, lembra-te de que recebeste em vida teus bens e
de que Lázaro só teve males; por isso, ele agora está na consolação e tu nos
tormentos.
Ao
demais, existe para sempre um grande abismo entre nós e vós, de sorte que os
que queiram passar daqui para aí não o podem, como também ninguém pode passar
do lugar onde estás para aqui.
Disse
o rico: Eu então te suplico, pai Abraão, que o mandes à casa de meu pai – onde
tenho cinco irmãos, a dar-lhes testemunho destas coisas, a fim de que não
venham também eles para este lugar de tormento. – Abraão lhe retrucou: Eles têm
Moisés e os profetas; que os escutem. – Não, meu pai Abraão, disse o rico: se
algum dos mortos for ter com eles, farão penitência. – Respondeu-lhe Abraão: Se
eles não ouvem a Moisés, nem aos profetas, também não acreditarão, ainda mesmo
que algum dos mortos ressuscite. – Jesus / LUCAS, 16:19 a 31.
O
Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
Parabolo
de la malbona riĉulo.
5.
Estis unu riĉulo, kiu estis vestita per purpuro kaj bisino, kaj festis lukse ĉiutage;
kaj apud lia pordego estis kuŝigita almozulo, nomata Lazaro, kiu havis
ulcerojn, kaj deziris esti nutrata per la panpecetoj, kiuj falis de la tablo de
la riĉulo; kaj eĉ venis la hundoj kaj lekis liajn ulcerojn.
–
Kaj la almozulo mortis, kaj li estis forportita de la anĝeloj sur la sinon de
Abraham; la riĉulo ankaŭ mortis, kaj estis enterigita. – Kaj en Hades li levis
siajn okulojn, estante en turmentoj, kaj vidis Abrahamon malproksime kaj Lazaron
sur lia sino. Kaj li ekkriis, kaj diris: Patro Abraham, kompatu min, sendu
Lazaron, por ke li trempu en akvon la pinton de sia fingro, por malvarmigi mian
langon; ĉar mi tre suferas en tiu ĉi flamo.
Sed
Abraham diris: Filo, memoru, ke dum via vivo vi ricevis viajn bonaĵojn, kaj
Lazaro tiel same malbonaĵojn; sed nun li ricevas konsolon, kaj vi suferas. Kaj
krom ĉio tio staras granda abismo inter ni kaj vi, tiel ke tiuj, kiuj volus iri
de ĉi tie al vi, ne povas, kaj oni ne povas transiri de tie al ni.
Kaj
li diris: Tial mi petas, patro, ke vi sendu lin al la domo de mia patro, ĉar mi
havas kvin fratojn, por ke li atestu al ili, por ke ili ne venu ankaŭ en ĉi
tiun lokon de turmento. – Sed Abraham diris: Ili havas Moseon kaj la profetojn;
ili aŭskultu ilin. – Sed li diris: Ne, patro Abraham; sed se unu venos al ili
el la mortintoj, ili pentos. – Kaj li
diris al li: Se ili ne aŭskultas Moseon kaj la profetojn, ili ne kredos, eĉ se
iu leviĝus el la mortintoj. – Jesuo / Luko, :19-31.
La
Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.
.jpeg)
sábado, 22 de março de 2025
sexta-feira, 21 de março de 2025
III – Transfiguração. Invisibilidade / Transfiguriĝo. Nevidebleco.
III – Transfiguração. Invisibilidade.
22.
O perispírito das pessoas vivas goza das mesmas propriedades que o dos
Espíritos. Como já foi dito, o daquelas não se acha confinado no corpo: irradia
e forma em torno deste uma espécie de atmosfera fluídica. Ora, pode suceder
que, em certos casos e dadas as mesmas circunstâncias, ele sofra uma
transformação análoga à já descrita: a forma real e material do corpo se
desvanece sob aquela camada fluídica, se assim nos podemos exprimir, e toma por
momentos uma aparência inteiramente diversa, mesmo a de outra pessoa ou a do
Espírito que combina seus fluidos com os do indivíduo, podendo também dar a um
semblante feio um aspecto bonito e radioso. Tal o fenômeno que se designa pelo
nome de “transfiguração”, bastante frequente e que se produz, principalmente,
quando as circunstâncias ocorrentes provocam mais abundante expansão de fluido.
O
fenômeno da transfiguração pode operar-se com intensidades muito diferentes,
conforme o grau de depuração do perispírito, grau que sempre corresponde ao da
elevação moral do Espírito. Cinge-se às vezes a uma simples mudança no aspecto
geral da fisionomia, enquanto doutras vezes dá ao perispírito uma aparência
luminosa e esplêndida.
A
forma material pode conseguintemente desaparecer sob o fluido perispirítico,
sem que se faça para isso necessário que o fluido assuma outro aspecto. Por
vezes, apenas oculta um corpo inerte ou vivo, tornando-o invisível para uma ou
para muitas pessoas, como o faria uma camada de vapor.
Tomamos
as coisas atuais unicamente como termos de comparação, sem pretendermos uma
analogia absoluta, que não existe.
23.
Estes fenômenos talvez pareçam singulares, mas somente por não se conhecerem
ainda as propriedades do fluido perispirítico. Este é, para nós, um novo corpo,
que há de possuir propriedades novas e que não se podem estudar senão pelos
processos ordinários da Ciência, mas que não deixam, por isso, de ser
propriedades naturais, só tendo de maravilhosa a novidade.
Livro:
Obras Póstumas – Allan Kardec.
III
- Transfiguriĝo. Nevidebleco
22.
La perispirito de la vivantoj havas tiujn samajn proprecojn, kiel tiu de la
Spiritoj. Kiel jam dirite, ĝi ne restas enfermita en la korpo sed radias kaj
formas ĉirkaŭ ĉi tiu iaspecan fluidecan atmosferon. Nu, povas ja fariĝi, ke en
certaj okazoj kaj sub samaj cirkonstancoj, ĝi spertus aliiĝon analogan al tiu
jam priskribita: la reala kaj materia formo de la korpo povas forviŝiĝi sub tiu
fluideca tavolo, se oni povas tiel sin esprimi, kaj momente preni tute malsaman
eksteraĵon, eĉ tiun de alia persono aŭ de la Spirito kombinanta sian fluidon
kun tiu de la koncerna persono, aŭ ankoraŭ doni al malbela figuro radiantan,
belan aspekton. En tio consistas la tre ofta fenomeno nomata transfiguriĝo, kiu
okazas ĉefe tiam, kiam pro la cirkonstancoj ekestas pli abunda elversiĝo de
fluido.
La
transfiguriĝo povas fariĝi en tre malsamaj intensoj laŭ la gradoj de elpuriĝo
de la perispirito, kiu grado ĉiam respondas al la grado de morala progreso de
la Spirito. Ĝi kelkfoje limiĝas al simpla aliiĝo de la mieno sed ĝi ankaŭ povas
doni al la perispirito luman, splendan aspekton.
La
materia formo povas do malaperi sub la perispirita fluido, sed tio ne
necesigas, ke la fluido prenu alian aspekton; ĝi povas simple vuali inertan aŭ
vivan korpon kaj ĉi tiun fari nevidebla por unu aŭ pluraj personoj, kiel farus
vaportavolo.
Ni
prenas konatajn aferojn nur kiel elementon por komparo, neniel celante starigi
ian absolutan analogecon, kiu ja ne ekzistas.
23.
Tiuj fenomenoj povas ŝajni strangaj nur tial, ke oni ne konas la proprecojn de
la perispirita fluido. Ĉi tiu estas por ni ia nova korpo, nepre havanta novajn
proprecojn, kiuj, kvankam oni ne povas ilin studi per la ordinaraj procedoj de
la Scienco, tamen ĉiam ankoraŭ restas naturaj proprecoj, kies miraklecan
karakteron nur donas ilia noveco.
Libro:
POSTMORTAJ VERKOJ – Allan Kardec.
El
la franca lingvo tradukis Affonso Soares kaj Paulo Sérgio Viana.
%20(1).jpeg)
quinta-feira, 20 de março de 2025
Preservar-se da avareza / Gardi sin kontraŭ la avareco.
Preservar-se da avareza.
3.
Então, no meio da turba, um homem lhe disse: Mestre, dize a meu irmão que
divida comigo a herança que nos tocou. – Jesus lhe disse: Ó homem! quem me
designou para vos julgar, ou para fazer as vossas partilhas? – E acrescentou:
Tende o cuidado de presevar-vos de toda a avareza, porquanto, seja qual for a
abundância em que o homem se encontre, sua vida não depende dos bens que ele
possua.
Disse-lhes
a seguir esta parábola: Havia um rico homem cujas terras tinham produzido
extraordinariamente – e que se entretinha a pensar consigo mesmo, assim: Que
hei de fazer, pois já não tenho lugar onde possa encerrar tudo o que vou
colher? – Aqui está, disse, o que farei: Demolirei os meus celeiros e
construirei outros maiores, onde porei toda a minha colheita e todos os meus
bens. – E direi a minha alma: Minha alma, tens de reserva muitos bens para
longos anos; repousa, come, bebe, goza. – Mas, Deus, ao mesmo tempo, disse ao
homem: Que insensato és! Esta noite mesmo tomar-te-ão a alma; para que servirá
o que acumulaste? É o que acontece àquele que acumula tesouros para si próprio
e que não é rico diante de Deus. Jesus / LUCAS, 12:13 a 21.
O
Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
Gardi
sin kontraŭ la avareco.
3.
Kaj unu el la homamaso diris al li: Majstro, diru al mia frato, ke li dividu
kun mi la heredaĵon. Sed li diris al li: Ho viro, kiu starigis min super vi
kiel juĝanton aŭ dividanton? Kaj li diris al ili: Zorgu, kaj gardu vin kontraŭ ĉia
avideco, ĉar la vivo de homo ne konsistas en la abundeco de liaj posedaĵoj.
Kaj
li parolis al ili parabolon, dirante: La bieno de riĉulo donis abunde; kaj li
konsideris, dirante: Kion mi faru, ĉar mi ne havas lokon, kie mi povas amasigi
miajn fruktojn? Kaj li diris: Jen kion mi faros: mi disbatos miajn grenejojn
kaj konstruos pli grandajn, kaj tie mi amasigos miajn grenojn kaj miajn posedaĵojn.
Kaj mi diros al mia animo: Animo, vi havas multajn posedaĵojn, provizitajn por
multaj jaroj; ripozu, manĝu, trinku, estu gaja. Sed Dio diris al li: Ho
senprudentulo! ĉi tiun nokton oni postulos de vi vian animon; kies estos tio,
kion vi preparis? Tia estas tiu, kiu kolektas por si trezoron, kaj ne estas riĉa
rilate Dion. – Jesuo / Luko, 12:13-21.
La
Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.
.jpeg)
terça-feira, 18 de março de 2025
Parábola do Semeador / PARABOLO DE LA SEMISTO
Parábola do Semeador.
5.
Naquele mesmo dia, tendo saído de casa, Jesus sentou-se à borda do mar; — em
torno dele logo reuniu-se grande multidão de gente; pelo que entrou numa barca,
onde sentou-se, permanecendo na margem todo o povo. — Disse então muitas coisas
por parábolas, falando-lhes assim: Aquele que semeia saiu a semear; — e,
semeando, uma parte da semente caiu ao longo do caminho e os pássaros do céu
vieram e a comeram. — Outra parte caiu em lugares pedregosos onde não havia
muita terra; as sementes logo brotaram, porque carecia de profundidade a terra
onde haviam caído. — Mas, levantando-se, o Sol as queimou e, como não tinham
raízes, secaram. — Outra parte caiu entre espinheiros e estes, crescendo, as
abafaram. — Outra, finalmente, caiu em terra boa e produziu frutos, dando
algumas sementes cem por um, outras sessenta e outras trinta. — Ouça quem tem
ouvidos de ouvir. (S. Mateus, 13:1 a 9.)
Escutai,
pois, vós outros a parábola do semeador. — Quem quer que escuta a palavra do
reino e não lhe dá atenção, vem o espírito maligno e tira o que lhe fora
semeado no coração. Esse é o que recebeu a semente ao longo do caminho. —
Aquele que recebe a semente em meio das pedras é o que escuta a palavra e que a
recebe com alegria no primeiro momento. — Mas, não tendo nele raízes, dura
apenas algum tempo. Em sobrevindo reveses e perseguições por causa da palavra,
tira ele daí motivo de escândalo e de queda. — Aquele que recebe a semente
entre espinheiros é o que ouve a palavra; mas, em quem, logo, os cuidados deste
século e a ilusão das riquezas abafam aquela palavra e a tornam infrutífera. —
Aquele, porém, que recebe a semente em boa terra é o que escuta a palavra, que
lhe presta atenção e em quem ela produz frutos, dando cem ou sessenta, ou
trinta por um. (S. Mateus, 13:18 a 23.)
6.
A parábola do semeador exprime perfeitamente os matizes existentes na maneira
de serem utilizados os ensinos do Evangelho. Quantas pessoas há, com efeito,
para as quais não passa ele de letra morta e que, como a semente caída sobre
pedregulhos, nenhum fruto dá!
Não
menos justa aplicação encontra ela nas diferentes categorias espíritas. Não se
acham simbolizados nela os que apenas atentam nos fenômenos materiais e nenhuma
consequência tiram deles, porque neles mais não veem do que fatos curiosos? Os
que apenas se preocupam com o lado brilhante das comunicações dos Espíritos,
pelas quais só se interessam quando lhes satisfazem à imaginação, e que, depois
de as terem ouvido, se conservam tão frios e indiferentes quanto eram? Os que
reconhecem muito bons os conselhos e os admiram, mas para serem aplicados aos
outros e não a si próprios? Aqueles, finalmente, para os quais essas instruções
são como a semente que cai em terra boa e dá frutos?
O
Evangelho Segundo o Espiritismo – Allan Kardec.
PARABOLO
DE LA SEMISTO
5.
En tiu tago Jesuo eliris el la domo kaj sidiĝis apud la maro. – Kaj kolektiĝis
al li grandaj homamasoj, tiel ke li eniris en ŝipeton, kaj sidis; kaj la tuta
homamaso staris sur la marbordo. Kaj li multe parolis al ili per paraboloj, dirante:
Jen semisto eliris, por semi; kaj dum li semis, iuj semoj falis apud la vojo,
kaj la birdoj venis kaj formanĝis ilin; kaj aliaj falis sur ŝtonajn lokojn, kie
ili ne havis multe da tero; kaj tuj ili ekkreskis, ĉar ili ne havis profundecon
de tero; kaj kiam la suno leviĝis, ili brulsekiĝis, kaj ĉar ili ne havis
radikon, ili forvelkis. Kaj aliaj falis inter dornojn, kaj la dornoj kreskis
kaj sufokis ilin; kaj aliaj falis sur la bonan teron, kaj donis frukton, jen centoble,
jen sesdekoble, jen tridekoble. Kiu havas orelojn, tiu aŭdu. Jesuo / Mateo,
13:1-9.
Vi
do aŭdu la parabolon de la semisto. Kiam iu aŭdas la vorton de la regno kaj ne
komprenas ĝin, tiam venas la malbonulo, kaj forprenas tion, kio estas semita en
lia koro. Ĉi tiu estas la ricevinta semon apud la vojo. Kaj tiu, kiu ricevis
semon sur la ŝtonaj lokoj, estas tiu, kiu aŭdas la vorton kaj tuj kun ĝojo akceptas
ĝin; sed li ne havas radikon en si, sed restas nur portempe, kaj kiam venas
sufero aŭ persekuto pro la vorto, tuj li falpuŝiĝas. Kaj kiu ricevis semon
inter la dornoj, estas tiu, kiu aŭdas la vorton; sed la zorgoj de la mondo kaj
la trompo de riĉo sufokas la vorton, kaj li fariĝas senfrukta. Kaj kiu ricevis
semon sur la bona tero, estas tiu, kiu aŭdas la vorton kaj komprenas ĝin; kaj
tiu ja portas frukton, kaj donas, jen centoble, jen sesdekoble, jen tridekoble.
– Jesuo / Mateo, 13:18-23.
6.
La parabolo de la semisto perfekte esprimas la nuancojn de la maniero, kiel
profiti el la instruoj de l’ Evangelio. Efektive, kiom da personoj ekzistas,
por kiuj la Evangelio estas morta litero, simila al semo falinta sur rokon, ĉar
ĝi produktas nenian frukton!
Ĝi
trovas aplikon ne malpli ĝustan al diversaj kategorioj de spiritistoj. Ĉu ĝi ne
estas aludo al tiuj, kiuj alligiĝas nur al la materiaj fenomenoj, kaj el ili
nenian sekvon ĉerpas, ĉar ili tie vidas nur kuriozaĵon? ĉu ne al tiuj, kiuj serĉas
nur la brilan flankon de la komunikaĵoj de la Spiritoj, pri kiuj ili interesiĝas
nur tiom, kiom la ricevitaj paroloj kontentigas ilian imagadon, sed homoj, kiuj,
aŭdinte la komunikojn, restas tiel malvarmaj kaj indiferentaj kiel antaŭe? kiuj
la konsilojn trovas tre bonaj kaj admiras, sed aplikas nur al la aliaj kaj ne
al si mem? fine, ĉu ne al tiuj, por kiuj la instruoj estas kiel semo, falinta
sur bonan grundon kaj produktanta fruktojn?
La
Evangelio Laŭ Spiritismo – Allan Kardec.
.jpeg)
domingo, 16 de março de 2025
Eclesiastes / La Predikanto , 3: 1 a 22.
Tudo tem o seu tempo determinado, e há tempo para todo o
propósito debaixo do céu. Há tempo de nascer, e tempo de morrer; tempo de
plantar, e tempo de arrancar o que se plantou; Tempo de matar, e tempo de
curar; tempo de derrubar, e tempo de edificar; Tempo de chorar, e tempo de rir;
tempo de prantear, e tempo de dançar; Tempo de espalhar pedras, e tempo de
ajuntar pedras; tempo de abraçar, e tempo de afastar-se de abraçar; Tempo de
buscar, e tempo de perder; tempo de guardar, e tempo de lançar fora; Tempo de
rasgar, e tempo de coser; tempo de estar calado, e tempo de falar; Tempo de
amar, e tempo de odiar; tempo de guerra, e tempo de paz. Que proveito tem o
trabalhador naquilo em que trabalha? Tenho visto o trabalho que Deus deu aos
filhos dos homens, para com ele os exercitar. Tudo fez formoso em seu tempo;
também pôs o mundo no coração do homem, sem que este possa descobrir a obra que
Deus fez desde o princípio até ao fim. Já tenho entendido que não há coisa
melhor para eles do que alegrar-se e fazer bem na sua vida; E também que todo o
homem coma e beba, e goze do bem de todo o seu trabalho; isto é um dom de Deus.
Eu sei que tudo quanto Deus faz durará eternamente; nada se lhe deve
acrescentar, e nada se lhe deve tirar; e isto faz Deus para que haja temor
diante dele. O que é, já foi; e o que há de ser, também já foi; e Deus pede
conta do que passou. Vi mais debaixo do sol que no lugar do juízo havia
impiedade, e no lugar da justiça havia iniquidade. Eu disse no meu coração:
Deus julgará o justo e o ímpio; porque há um tempo para todo o propósito e para
toda a obra. Disse eu no meu coração, quanto a condição dos filhos dos homens,
que Deus os provaria, para que assim pudessem ver que são em si mesmos como os
animais. Porque o que sucede aos filhos dos homens, isso mesmo também sucede
aos animais, e lhes sucede a mesma coisa; como morre um, assim morre o outro; e
todos têm o mesmo fôlego, e a vantagem dos homens sobre os animais não é
nenhuma, porque todos são vaidade. Todos vão para um lugar; todos foram feitos
do pó, e todos voltarão ao pó. Quem sabe que o fôlego do homem vai para cima, e
que o fôlego dos animais vai para baixo da terra? Assim que tenho visto que não
há coisa melhor do que alegrar-se o homem nas suas obras, porque essa é a sua
porção; pois quem o fará voltar para ver o que será depois dele?
Eclesiastes,
3: 1 a 22
Por
ĉio estas sezono, kaj tempo difinita estas por ĉiu afero sub la suno; estas
tempo por naskiĝi, kaj tempo por morti; estas tempo por planti, kaj tempo por
elŝiri la plantitaĵon; estas tempo por mortigi, kaj tempo por kuraci; estas
tempo por detrui, kaj tempo por konstrui; estas tempo por plori, kaj tempo por
ridi; estas tempo por ĝemi, kaj tempo por danci; estas tempo por disĵeti
ŝtonojn, kaj tempo por kolekti ŝtonojn; estas tempo por ĉirkaŭbraki, kaj tempo
por foriri de ĉirkaŭbrakado; estas tempo por serĉi, kaj tempo por perdi; estas
tempo por konservi, kaj tempo por forĵeti; estas tempo por disŝiri, kaj tempo
por kunkudri; estas tempo por silenti, kaj tempo por paroli; estas tempo por
ami, kaj tempo por malami; estas tempo por milito, kaj tempo por paco. Kian
profiton havas faranto de tio, kion li laboras? Mi vidis la penemecon, kiun Dio
donis al la homidoj, por ke ili turmentiĝu per ĝi. Ĉion Li kreis bela ĝiatempe;
kaj scion pri la mondo Li enmetis en ilian koron, sed tiel, ke homo ne povas
kompreni la farojn, kiujn faris Dio de la komenco ĝis la fino. Mi scias, ke
ekzistas nenia bono por ili, krom ĝoji kaj fari bonon en sia vivo. Kaj se homo
manĝas kaj trinkas kaj ĝuas bonon de sia tuta laborado, tio estas dono de Dio. Mi
scias, ke ĉio, kion faras Dio, restas eterne; al ĝi oni nenion povas aldoni,
kaj de ĝi oni nenion povas depreni; kaj Dio tion faris, ke oni Lin timu. Kio
fariĝis, tio ekzistas de longe; kaj kio estas fariĝonta, tio antaŭ longe jam
estis, kaj Dio revokas pasintaĵon. Ankoraŭ mi vidis sub la suno: en la loko de
juĝo, ke tie estas maljusteco; en la loko de vero, ke tie estas malico. Mi
diris en mia koro: Piulon kaj malpiulon juĝos Dio; ĉar estas tempo por ĉiu
afero, kaj por ĉio, kio fariĝas tie. Mi diris en mia koro: Ĉi tio estas pri la
homidoj, ke Dio ilin elprovu, kaj ke ili vidu, ke ili estas bruto per si mem. Ĉar
la sorto de homidoj kaj la sorto de bruto estas sorto egala: kiel ĉi tiuj
mortas, tiel mortas ankaŭ tiuj, kaj sama spirito estas en ĉiuj; kaj supereco de
homo kontraŭ bruto ne ekzistas, ĉar ĉio estas vantaĵo. Ĉiuj iras al unu loko:
ĉiuj fariĝis el polvo, kaj ĉiuj refariĝos polvo. Kiu scias, ĉu la spirito de
homidoj leviĝas supren, kaj ĉu la spirito de bruto malleviĝas malsupren en la
teron? Kaj mi ekvidis, ke ekzistas nenio pli bona, ol ke homo ĝuu plezuron de
siaj faroj, ĉar tia estas lia sorto; ĉar kiu alkondukos lin, por vidi, kio
estas post li? – La Predikanto, 3: 1 a 22.
sábado, 15 de março de 2025
II – Manifestações visuais / Vidmanifestiĝoj.
II – Manifestações
visuais
16.
Por sua natureza e em seu estado normal, o perispírito é invisível, tendo isso
de comum com uma imensidade de fluidos que sabemos existir, mas que nunca
vimos. Pode também, como alguns fluidos, sofrer modificações que o tornam
perceptível à vista, quer por uma espécie de condensação, quer por uma mudança
na disposição molecular. Pode mesmo adquirir as propriedades de um corpo sólido
e tangível e retomar instantaneamente seu estado etéreo e invisível. É possível
fazer-se ideia desse efeito pelo que acontece com o vapor, que passa do estado
de invisibilidade ao estado brumoso, depois ao líquido, em seguida ao sólido e
vice-versa.
Esses
diferentes estados do perispírito resultam da vontade do Espírito, e não de uma
causa física exterior, como se dá com os gases. Quando um Espírito aparece, é
que ele põe seu perispírito no estado próprio a torná-lo visível. Entretanto,
nem sempre basta a vontade para fazê-lo visível: é preciso, para que se opere a
modificação do perispírito, o concurso de umas tantas circunstâncias que dele
independem. É preciso, ademais, que ao Espírito seja permitido fazer-se visível
a tal pessoa, permissão que nem sempre lhe é concedida, ou somente o é em
determinadas circunstâncias, por motivos que nos escapam (Veja-se: O livro dos
médiuns, Segunda Parte, cap. VI).
Outra
propriedade do perispírito, peculiar essa à sua natureza etérea, é a
penetrabilidade. Matéria nenhuma lhe opõe obstáculo; ele as atravessa todas,
como a luz atravessa os corpos transparentes. Daí vem que não há como impedir
que os Espíritos entrem num recinto inteiramente fechado. Eles visitam o preso
no seu cárcere tão facilmente como visitam a um que está no campo a trabalhar.
17.
As manifestações visuais ocorrem ordinariamente durante o sono, por meio dos
sonhos: são as visões. As aparições propriamente ditas dão-se no estado de
vigília, estando aqueles que as percebem no gozo pleno de suas faculdades e da
liberdade de usar delas. Apresentam-se, em geral, sob forma vaporosa e diáfana,
algumas vezes vaga e imprecisa. Frequentemente, não passam, à primeira vista,
de um clarão esbranquiçado, cujos contornos pouco a pouco se acentuam. Doutras
vezes, as formas se apresentam nitidamente desenhadas, distinguindo-se os
menores traços do rosto, ao ponto de poder-se descrevê-lo com precisão. Os
ademanes e o aspecto assemelham-se aos que o Espírito tinha quando vivo.
18.
Podendo assumir todas as aparências, o Espírito se apresenta debaixo daquela
que mais reconhecível o possa tornar, se o quiser. É assim que, embora como
Espírito nenhuma enfermidade corpórea lhe reste, ele se mostrará estropiado,
coxo, ferido com cicatrizes, se isso for necessário a lhe comprovar a
identidade. O mesmo se observa com relação ao traje. O dos Espíritos que nada
conservam das fraquezas terrenas, aquele de ordinário consta de amplos panos
flutuantes e de uma cabeleira ondulante e graciosa.
Amiúde
os Espíritos se apresentam com os atributos característicos de sua elevação,
como: uma auréola, asas os que podem ser considerados anjos, resplandecente
aspecto luminoso, enquanto outros trajam as que recordam suas ocupações
terrestres. Assim, um guerreiro aparecerá com a sua armadura, um sábio com
livros, um assassino com um punhal etc. A figura dos Espíritos Superiores é
bela, nobre e serena; os mais inferiores têm qualquer coisa de feroz e bestial
e, por vezes, ainda mostram vestígios dos crimes que cometeram ou dos suplícios
por que passaram, sendo-lhes essas aparências uma realidade, isto é, julgam-se
quais aparecem, o que é para eles um castigo.
19.
O Espírito que quer ou pode realizar uma aparição toma por vezes uma forma
ainda mais precisa, de semelhança perfeita com um sólido corpo humano, de sorte
a causar ilusão completa e dar a crer que está ali um ser corpóreo.
Nalguns
casos e dadas certas circunstâncias, a tangibilidade pode tornar-se real, isto
é, pode-se tocar, apalpar a aparição, senti-la resistente como um corpo vivo e
com o calor que se observa neste, o que não impede que ela se desvaneça com a
rapidez do relâmpago. Pode, pois, uma pessoa estar em presença de um Espírito,
trocar com ele palavras e gestos ordinários e supor que se trata de um simples
mortal, sem suspeitar sequer que tem diante de si um Espírito.
20.
Qualquer que seja o aspecto sob que se apresente um Espírito, ainda que sob
forma tangível, pode ele, no instante em que isso se dê, somente ser visível
para algumas pessoas. Pode, pois, numa reunião, mostrar-se apenas a um ou a
diversos dos que nela estejam. De dois indivíduos que se achem lado a lado,
pode acontecer que um o veja e toque e o outro nem o veja, nem o sinta.
O
fenômeno da aparição a uma só pessoa, entre muitas que se encontrem reunidas,
explica-se por ser necessária, para que ele se produza, uma combinação do
fluido perispiritual do Espírito com o da pessoa. E, para que isso se dê, é
preciso que haja entre esses fluidos uma espécie de afinidade que permita a
combinação. Se o Espírito não encontra a necessária aptidão orgânica, o
fenômeno da aparição não pode reproduzir-se; se existe a aptidão, o Espírito
tem a liberdade de aproveitá-la ou não. Daí resulta que, se duas pessoas
igualmente dotadas quanto a essa aptidão se encontram juntas, pode o Espírito
operar a combinação fluídica apenas com aquela das duas a quem ele queira
mostrar-se. Se não a operar com a outra, esta não o verá. É como se se tratasse
de dois indivíduos cujos olhos estivessem vendados: se um terceiro quiser
mostrar-se a um dos dois apenas, somente dos olhos desse retirará a venda. A
um, porém, que fosse cego, nada adiantaria a retirada da venda: ele, por isso,
não adquiriria a faculdade de ver.
21.
São muito raras as aparições tangíveis, sendo, no entanto, frequentes as
vaporosas. São-no, sobretudo, no momento da morte. O Espírito que se libertou
como que tem pressa de ir rever seus parentes e amigos, quiçá para avisá-los de
que acaba de deixar a Terra e dizer-lhes que continua a viver. Recorra cada um
às suas lembranças e verificará que muitos fatos autênticos desse gênero, aos
quais não foi dada a devida atenção, ocorreram, não somente à noite, mas em
pleno dia e em completo estado de vigília.
Livro:
Obras Póstumas – Allan Kardec.
II
- Vidmanifestiĝoj
16.
Pro sia naturo kaj en sia normala stato, la perispirito estas nevidebla, kaj
per tiu eco ĝi havas ion komunan al multego da fluidoj, pri kiuj ni scias, ke
ili ekzistas sed kiujn ni neniam vidis. Sed ĝi ankaŭ povas, same kiel certaj
fluidoj, akcepti modifojn, kiuj faras ĝin perceptebla por la vido, ĉu pro
iaspeca densiĝo, ĉu pro ia ŝanĝo en la molekula aranĝo. Ĝi eĉ povas akiri la
proprecojn de solida, palpebla korpo kaj tuj repreni sian staton de etereco kaj
nevidebleco. Oni povas prezenti al si tiun efikon laŭ tio, kio okazas kun la
vaporo, kiu povas pasi de nevidebleco en nebulecan staton, poste en likvan,
fine en staton de solideco, kaj inverse.
Tiuj
malsamaj statoj de la perispirito rezultas el la volo de la Spirito, ne el ia
ekstera, fizika kaŭzo, kiel ĉe la gasoj. Kiam Spirito aperas, tiel estas ĉar li
metas sian perispiriton en staton taŭgan por ĝin videbligi. Sed ne ĉiam sufiĉas
la volo: por ke tiu modifo ĉe la perispirito povu efektiviĝi,necesas la
kunhelpo de cirkonstancoj ne dependaj de la Spirito. Necesas krome, ke al la
Spirito estu permesate videbliĝi al tia persono, kio ne ĉiam estas al li
konsentita, aŭ nur en certaj cirkonstancoj pro motivoj, kiujn ni ne povas
prijuĝi. (Vidu: La Libro de la Mediumoj, n-ro 105.)
Alia
propreco de la perispirito, devenanta de ĝia etereca naturo, estas la
penetripovo. Nenia materio prezentas baron al ĝi, kiu ilin ĉiujn trapasas, kiel
lumo trairas la korpojn travideblajn. Pro tio estas nenia ĉirkaŭfermejo, kiu
povus kontraŭstari la eniron de la Spiritoj. Ili visitas malliberulon en ties
karcero tiel facile, kiel homon en la kamparo.
17.
La plej ordinaraj vidmanifestiĝoj okazas dum la dormo, ĉe la sonĝoj: tio estas
la vizioj. La ĝustediraj aperoj okazas en maldorma stato, kiam oni ĝuas la
plenecon de siaj fakultoj kaj la tutan liberecon por ilin uzi. La aperoj
ĝenerale montriĝas sub formo vaporeca kaj diafana, kelkfoje svaga kaj
malpreciza. Ili ofte prezentiĝas, je la unua vido, kiel dubeblanka helo, kies
konturoj iom post iom desegniĝas. Aliajn fojojn, la formoj nete konturiĝas, kaj
oni distingas la plej etajn trajtojn de la vizaĝo, en tia maniero, ke oni povas
ĝin tre precize priskribi. La sintenado, la aspekto similas tiujn, kiujn la
Spirito havis dumvive.
18.
Povante preni sur sin ĉiujn eksteraĵojn, la Spirito sin prezentas sub tiu, kiu
lin pli bone rekonebligas, se tio estas lia deziro. Kvankam li, kiel Spirito,
havas nenian korpan malsanon, li tamen sin montros kripla, lama, vundita, kun
cikatroj, se nur tio estas necesa por konstato de lia identeco. Same okazas
koncerne la veston: ĉe la Spiritoj, kiuj konservis nenian restaĵon de la
surteraj malfortaĵoj, ĝi konsistas el longaj, flirtantaj drapoj, kun gracie
ondiĝanta hararo.
La
Spiritoj ofte sin prezentas kun tiuj atributoj karakterizantaj ilian superecon,
kiel aŭreolo, flugiloj ĉe tiuj, kiujn oni rigardas kiel anĝelojn, brilege luma
aspekto, dum aliaj portas tiujn atributojn memorigantajn pri iliaj surteraj
okupoj. Tiel, batalanto povas aperi kun sia armaĵo, saĝulo kun libroj, murdinto
kun ponardo, ktp. La superaj Spiritoj havas belan, noblan kaj serenan figuron;
ĉe tiuj plej malsuperaj estas io sovaĝa kaj bestia, kaj ili iafoje ankoraŭ
portas restaĵojn de siaj krimoj aŭ de travivitaj turmentoj. Por ili tiaj
eksteraĵoj estas realaj, tio estas, ili kredas sin tiaj, kiaj ili ŝajnas, kaj
tion ili sentas kiel punon.
19.
La Spirito, kiu volas aŭ povas aperi, kelkfoje prenas sur sin ankoraŭ pli
precizan formon, tute similan al solida korpo, en tia maniero, ke ili kaŭzas
kompletan iluzion kaj kredigas, ke oni havas antaŭ si iun korpan estaĵon.
En
kelkaj okazoj kaj sub certaj cirkonstancoj, la palpebleco povas fariĝi reala,
tio estas, oni povas tuŝi, palpi, senti la saman reziston, la saman varmon kiel
ĉe viva korpo, kio ne malpermesas, ke li disfumiĝu kun la rapideco de fulmo.
Oni povas do troviĝi en la ĉeesto de Spirito, kun li interŝanĝi parolojn kaj
ordinarajn gestojn, kredante, ke oni estas en rilatoj kun simpla mortemulo kaj
neniel suspektante, ke tio estas Spirito.
20.
Kia ajn estas la eksteraĵo, sub kiu Spirito sin prezentas, eĉ sub palpebla
formo, li povas, en tiu sama momento, fariĝi videbla nur por kelkaj personoj.
Li povas do, en iu kunveno, montriĝi nur al unu aŭ al kelkaj el la ĉeestantoj.
El du personoj, starantaj unu apud la dua, unu povas lin vidi kaj tuŝi, dum la
alia nenion vidas nek sentas.
La
apero al unu sola persono inter pluraj kunvenintaj havas kiel kaŭzon la neceso,
por ĝia ekesto, de ia kombiniĝo inter la perispirita fluido de la Spirito kaj
tiu de la persono. Kaj por ke tiel estu, necesas, ke inter tiuj fluidoj ekzistu
iaspeca afineco ebliganta la kombiniĝon. Se la Spirito ne trovas la necesan
organan kapablecon, la apero ne povas fariĝi; se la kapableco ekzistas, la
Spirito estas libera ĝin utiligi aŭ ne. De tio venas, ke, se kune troviĝas du
personoj egale dotitaj en tiu rilato, la Spirito povas estigi la
fluidkombiniĝon nur kun tiu, al kiu li volas montriĝi. Ne estigante kombiniĝon
kun la alia, li de ĉi tiu ne estos vidata. Simile okazus ĉe du homoj, kiu havus
vualon sur la okuloj: se unu tria persono volus sin montri ekskluzive al unu,
nur de ĉi tiu li levus la vualon. Sed al iu, kiu estus blinda, oni vane levus
la vualon: ne pro tio li ricevus la vidpovon.
21.
Tre raraj estas la palpeblaj aperoj, sed pli oftas tiuj vaporecaj, precipe en
la momento de la morto. La liberiĝinta Spirito ŝajne volas urĝe revidi siajn
parencojn kaj amikojn, kvazaŭ por ĉi tiujn sciigi, ke li ĵus forlasis la Teron,
kaj por al ili diri, ke li ĉiam ankoraŭ vivas. Ĉiu nur elvoku siajn memorojn
kaj certe konstatos, kiom da tiuspecaj, aŭtentaj faktoj, pri kiuj li ne
atentis, ja okazis, ne nur dumnokte sed en plena tago kaj en perfekta stato de
maldormo.
Libro:
POSTMORTAJ VERKOJ – Allan Kardec.
El
la franca lingvo tradukis Affonso Soares kaj Paulo Sérgio Viana.
.jpeg)
quinta-feira, 13 de março de 2025
O perispírito como princípio das manifestações / La perispirito kiel principo de la manifestiĝoj.
I – O perispírito como
princípio das manifestações
9.
Os Espíritos, como já foi dito, têm um corpo fluídico, a que se dá o nome de
perispírito. Sua substância é haurida do fluido universal ou cósmico, que o
forma e alimenta, como o ar forma e alimenta o corpo material do homem. O
perispírito é mais ou menos etéreo, conforme os mundos e o grau de depuração do
Espírito. Nos mundos e nos Espíritos inferiores, ele é de natureza mais
grosseira e se aproxima muito da matéria bruta.
10.
Durante a encarnação, o Espírito conserva o seu perispírito, sendo-lhe o corpo
apenas um segundo envoltório mais grosseiro, mais resistente, apropriado aos
fenômenos a que tem de prestar-se e do qual o Espírito se despoja por ocasião
da morte.
O
perispírito serve de intermediário ao Espírito e ao corpo. É o órgão de
transmissão de todas as sensações. Relativamente às que vêm do exterior,
pode-se dizer que o corpo recebe a impressão; o perispírito a transmite e o
Espírito, que é o ser sensível e inteligente, a recebe. Quando o ato é de
iniciativa do Espírito, pode dizer-se que o Espírito quer, o perispírito transmite
e o corpo executa.
11.
O perispírito não se acha encerrado nos limites do corpo, como numa caixa. Pela
sua natureza fluídica, ele é expansível, irradia para o exterior e forma, em
torno do corpo, uma espécie de atmosfera que o pensamento e a força da vontade
podem dilatar mais ou menos. Daí se segue que pessoas há que, sem estarem em
contato corporal, podem achar-se em contato pelos seus perispíritos e permutar
a seu mau grado impressões e, algumas vezes, pensamentos, por meio da intuição.
12.
Sendo um dos elementos constitutivos do homem, o perispírito desempenha
importante papel em todos os fenômenos psicológicos e, até certo ponto, nos
fenômenos fisiológicos e patológicos. Quando as ciências médicas tiverem na
devida conta o elemento espiritual na economia do ser, terão dado grande passo
e horizontes inteiramente novos se lhes patentearão. As causas de muitas
moléstias serão a esse tempo descobertas e encontrados poderosos meios de
combatê-las.
13.
Por meio do perispírito é que os Espíritos atuam sobre a matéria inerte e
produzem os diversos fenômenos mediúnicos. Sua natureza etérea não é que a isso
obstaria, pois se sabe que os mais poderosos motores se nos deparam nos fluidos
mais rarefeitos e nos mais imponderáveis. Não há, pois, motivo de espanto
quando, com essa alavanca, os Espíritos produzem certos efeitos físicos, tais
como pancadas e ruídos de toda espécie, levantamento, transporte ou lançamento
de objetos. Para explicarem-se esses fatos, não há porque recorrer ao
maravilhoso, nem ao sobrenatural.
14.
Atuando sobre a matéria, podem os Espíritos manifestar-se de muitas maneiras
diferentes: por efeitos físicos, quais os ruídos e a movimentação de objetos;
pela transmissão do pensamento, pela visão, pela audição, pela palavra, pelo
tato, pela escrita, pelo desenho, pela música etc. Numa palavra, por todos os
meios que sirvam a pô-los em comunicação com os homens.
15.
Podem ser espontâneas ou provocadas as manifestações dos Espíritos. As
primeiras dão-se inopinadamente e de improviso. Produzem-se, muitas vezes,
entre pessoas de todo estranhas às ideias espíritas. Nalguns casos e sob o
império de certas circunstâncias, pode a vontade provocar as manifestações,
soba influência de pessoas dotadas, para tal efeito, de faculdades especiais.
As
manifestações espontâneas sempre se produziram, em todas as épocas e em todos
os países. Sem dúvida, já na Antiguidade se conhecia o meio de as provocar, mas
esse meio constituía privilégio de certas castas que somente a raros iniciados
o revelavam, sob condições rigorosas, escondendo-o ao vulgo, a fim de o dominar
pelo prestígio de um poder oculto. Ele, contudo, se perpetuou, através das
idades até os nossos dias, entre alguns indivíduos, mas quase sempre
desfigurado pela superstição, ou de mistura com as práticas ridículas da magia,
o que contribuiu para o desacreditar. Nada mais fora até então senão germens
lançados aqui e ali. A Providência reservara para a nossa época o conhecimento
completo e a vulgarização desses fenômenos, para os expurgar das ligas impuras
e torná-los úteis ao melhoramento da Humanidade, madura agora para os compreender
e lhes tirar as consequências.
Livro:
Obras Póstumas – Allan Kardec.
I
- La perispirito kiel principo de la manifestiĝoj
9.
La Spiritoj, kiel dirite, havas fluidecan korpon, nomatan perispirito, kies
substancon ili ĉerpas en la universa aŭ kosma fluido, kiu fluido ĝin formas kaj
nutras same kiel la aero formas kaj nutras la materian korpon de la homo. La
perispirito estas pli aŭ malpli etereca, laŭ la mondoj aŭ laŭ la purecogrado de
la Spirito. En la malsuperaj mondoj, kiel ankaŭ ĉe la malsuperaj Spiritoj, ĝia
naturo estas malpli delikata kaj tre proksima al la kruda materio.
10.
Dum la enkarna stato, la Spirito konservas sian perispiriton, kaj la korpo
estas por li nur ia dua envolvaĵo, pli kruda, pli rezista, alĝustigita al la
funkcioj, kiujn li devas plenumi, kaj je tiu envolvaĵo li seniĝas okaze de la
morto.
La
perispirito rolas kiel peranto inter la Spirito kaj la korpo, estante transsendilo
de ĉiuj sensacoj. Koncerne tiujn venantajn de ekstere, oni povas diri, ke la
korpo kaptas la impreson, la perispirito ĝin transsendas, kaj la Spirito,
sentiva kaj inteligenta estaĵo, ĝin ricevas. Kiam la Spirito startigas la agon,
oni povas diri, ke la Spirito volas, la perispirito transsendas kaj la korpo
plenumas.
11.
La perispirito ne restas enfermita en la limoj de la korpo kvazaŭ en ia kesto.
Pro sia fluideca naturo, ĝi estas ekspansia, radias eksteren kaj formas, ĉirkaŭ
la korpo, iaspecan atmosferon, kiun la penso kaj la volforto povas pli aŭ
malpli etendi. El tio sekvas, ke du personoj, kvankam sen korpa kontakto, povas
tamen kontakti per la perispirito kaj malgraŭvole interŝanĝi ne nur impresojn
sed ankaŭ, kelkfoje, eĉ pensojn per la intuicio.
12.
Estante unu el la konsistigaj elementoj de la homo, la perispirito ludas gravan
rolon en ĉiuj psikologiaj fenomenoj kaj, ĝis certa grado, en fenomenoj
fiziologiaj kaj patologiaj. Kiam la medicinaj sciencoj konsideros la influon de
la spirita elemento en la ekonomio, ili estos farintaj larĝan paŝon, kaj novaj
horizontoj malfermiĝos antaŭ ili. Tiam estos klarigitaj la kaŭzoj de multaj
malsanoj kaj eltrovitaj potencaj rimedoj por ilin kontraŭbatali.
13.
Estas ĝuste per la perispirito, ke la Spiritoj agas sur la inertan materion kaj
estigas la diversajn manifestiĝojn. Ilia etereca naturo ne povus konstitui
obstaklon, ĉar oni ja scias, ke la plej potencaj motoroj troviĝas inter la plej
maldensaj kaj plej subtilaj fluidoj. Estas do nenia motivo por mirego, kiam oni
vidas la Spiritojn produkti, helpe de tia levilo, certajn fizikajn efikojn,
kiaj frapoj kaj ĉiaspecaj bruoj, transporto kaj ĵeto de objektoj. Oni tute ne
bezonas, por ilin klarigi, sin helpi per tio mirakleca aŭ per tio supernatura.
14.
Agante sur la materion, la Spiritoj povas manifestiĝi per multaj diversaj
manieroj: per fizikaj efikoj, kiel bruoj kaj movado de objektoj; per transsendo
de la penso, vidado, aŭdado, parolo, tuŝado, skribo, desegno, muziko, ktp.
Unuvorte, per ĉiuj rimedoj taŭgaj por meti ilin en rilatoj kun la homoj.
15.
La manifestiĝoj de la Spiritoj povas esti spontanaj aŭ okazigataj.
La
unuaj ekestas subite kaj neatendite kaj ofte fariĝas ĉe personoj tute fremdaj
al la spiritismaj ideoj. En iuj okazoj kaj sub certaj cirkonstancoj, la
manifestiĝoj povas esti okazigataj de la volo, pro la influo de personoj por
tio dotitaj per specialaj kapabloj.
La
spontanaj manifestiĝoj okazis en ĉiuj epokoj kaj en ĉiuj landoj. La rimedo por
ilin okazigi sendube ankaŭ estis konata en la antikveco sed restis privilegio
de certaj kastoj, kiuj ĝin ne malsekretigis krom al iuj maloftaj inicitoj, sub
rigoraj kondiĉoj, kaŝante ĝin antaŭ la vulgarularo por ĉi tiun superregi per la
prestiĝo de ia okulta potenco. Ĝi tamen daŭradis tra la aĝoj, ĉe kelkaj homoj,
ĝis la nuntempo, sed preskaŭ ĉiam falsite de la superstiĉo aŭ miksite kun
ridinda magiado, kio kontribuis por ĝia senkreditiĝo. Tio estis, ĝis tiam,
nenio pli ol ĝermoj ĉi tie kaj tie ĵetitaj. La Providenco rezervis al nia epoko
la kompletan konadon kaj la vulgarigon de tiuj fenomenoj, celante ilin purigi
el la malbonaj almiksaĵoj kaj ilin servigi al la plibonigo de la homaro, jam
nuntempe matura por ilin kompreni kaj el ili eltiri la sekvojn.
Libro: POSTMORTAJ VERKOJ – Allan Kardec.
El
la franca lingvo tradukis Affonso Soares kaj Paulo Sérgio Viana.
.jpeg)
terça-feira, 11 de março de 2025
Caráter e consequências religiosas das manifestações dos Espíritos / Karaktero kaj religiaj sekvoj de la manifestiĝoj de la Spiritoj.
Caráter e consequências
religiosas das manifestações dos Espíritos / Karaktero kaj religiaj sekvoj de
la manifestiĝoj de la Spiritoj.
1.
As almas ou Espíritos dos que aqui viveram constituem o Mundo Invisível que
povoa o espaço e no meio do qual vivemos. Daí resulta que, desde que há homens,
há Espíritos e que, se estes últimos têm o poder de manifestar-se, devem tê-lo
tido em todas as épocas. É o que comprovam a História e as religiões de todos
os povos. Entretanto, nestes últimos tempos, as manifestações dos Espíritos
assumiram grande desenvolvimento e tomaram um caráter mais acentuado de
autenticidade, porque estava nos desígnios da Providência pôr termo à praga da
incredulidade e do materialismo, por meio de provas evidentes, permitindo que
os que deixaram a Terra viessem atestar sua existência e revelar-nos a situação
ditosa ou infeliz em que se encontravam.
2.
Vivendo o mundo visível em meio do Mundo Invisível, com o qual se acha em
contato perpétuo, segue-se que eles reagem incessantemente um sobre o outro,
reação que constitui a origem de uma imensidade de fenômenos, que foram
considerados sobrenaturais, por se não lhes conhecer a causa.
A
ação do Mundo Invisível sobre o mundo visível e reciprocamente é uma das leis,
uma das forças da Natureza, tão necessária à harmonia universal, quanto a lei
de atração. Se ela cessasse, a harmonia estaria perturbada, conforme sucede num
maquinismo, donde se suprima uma peça. Derivando de uma Lei da Natureza
semelhante ação, nada têm, evidentemente, de sobrenaturais os fenômenos que ela
opera. Pareciam tais, porque desconhecida era a causa que os produzia. O mesmo
se deu com alguns efeitos da eletricidade, da luz etc.
3.
Todas as religiões têm por base a existência de Deus e por fim o futuro do
homem depois da morte. Esse futuro, que é de capital interesse para a criatura,
se acha necessariamente ligado à existência do Mundo Invisível, pelo que o
conhecimento desse mundo há constituído, desde todos os tempos, objeto de suas
pesquisas e preocupações. A atenção do homem foi naturalmente atraída pelos
fenômenos que tendem a provar a existência daquele mundo e nenhuns houve jamais
tão concludentes, como os das manifestações dos Espíritos por meio das quais os
próprios habitantes de tal mundo revelaram suas existências. Por isso foi que
esses fenômenos se tornaram básicos para a maior parte dos dogmas de todas as
religiões.
4.
Tendo instintivamente a intuição de uma potência superior, o homem foi sempre
levado, em todos os tempos, a atribuir à ação direta dessa potência os
fenômenos cuja causa lhe era desconhecida e que passavam, a seus olhos, por
prodígios e efeitos sobrenaturais. Os incrédulos consideram essa tendência uma
consequência da predileção que tem o homem pelo maravilhoso; não procuram,
porém, a origem desse amor do maravilhoso. Ela, no entanto, reside muito
simplesmente na intuição mal definida de uma ordem de coisas extracorpóreas.
Com o progresso da Ciência e o conhecimento das Leis da Natureza, esses
fenômenos passaram pouco a pouco do domínio do maravilhoso para o dos efeitos
naturais, de sorte que o que outrora parecia sobrenatural já não o é hoje e o
que ainda o é hoje não mais o será amanhã.
Os
fenômenos decorrentes da manifestação dos Espíritos forneceram, pela sua
natureza mesma, larga contribuição aos fatos reputados maravilhosos. Tempo,
contudo, viria em que, conhecida a lei que os rege, eles entrariam, como os
outros, na ordem dos fatos naturais. Esse tempo chegou e o Espiritismo, dando a
conhecer essa Lei, apresentou a chave para a interpretação da maior parte das
passagens incompreendidas das escrituras sagradas que a isso aludem e dos fatos
tidos por miraculosos.
5.
O caráter do fato miraculoso é ser insólito e excepcional; é uma derrogação das
Leis da Natureza. Desde, pois, que um fenômeno se reproduz em condições
idênticas, segue-se que está submetido a uma lei e, então, já não é miraculoso.
Pode essa lei ser desconhecida, mas, por isso, não é menos real a sua
existência. O tempo se encarregará de revelá-la.
O
movimento do sol, ou, melhor, da Terra, sustado por Josué, seria um verdadeiro
milagre, porquanto implicaria a derrogação manifesta da lei que rege o
movimento dos astros. Mas se o fato pudesse reproduzir-se em dadas condições, é
que estaria sujeito a uma lei e deixaria, conseguintemente, de ser milagre.
6.
É errôneo assustar-se a Igreja com o fato de restringir-se o círculo dos fatos
miraculosos, porquanto Deus prova melhor o seu poder e a sua grandeza por meio
do admirável conjunto de suas leis do que por algumas infrações dessas mesmas
leis. E tanto mais errôneo é o seu temor, quanto ela atribui ao demônio o poder
de operar prodígios, donde resultaria que, podendo interromper o curso das Leis
Divinas, o demônio seria tão poderoso quanto Deus. Ousar dizer que o Espírito
do mal pode suspender o curso das Leis de Deus é blasfêmia e sacrilégio.
Longe
de perder qualquer coisa de sua autoridade por passarem os fatos qualificados
de milagrosos à ordem dos fatos naturais, a Religião somente pode ganhar com
isso; primeiramente, porque, se um fato é tido falsamente por miraculoso, há aí
um erro e a Religião somente pode perder, se se apoiar num erro, sobretudo se
se obstinasse em considerar milagre o que não o seja; em segundo lugar, porque,
não admitindo a possibilidade dos milagres, muitas pessoas negam os fatos
qualificados de milagrosos, negando, conseguintemente, a Religião que em tais
fatos se estriba. Se, ao contrário, a possibilidade dos mesmos fatos for
demonstrada como efeitos das Leis Naturais, já não haverá cabimento para que
alguém os repila, nem repila a Religião que os proclame.
7.
Nenhuma crença religiosa, por lhes ser contrária, pode infirmar os fatos que a
Ciência comprova de modo peremptório. Não pode a Religião deixar de ganhar em
autoridade acompanhando o progresso dos conhecimentos científicos, como não
pode deixar de perder, se se conservar retardatária, ou a protestar contra
esses mesmos conhecimentos em nome dos seus dogmas, visto que nenhum dogma
poderá prevalecer contra as Leis da Natureza, ou anulá-las. Um dogma que se
funde na negação de uma Lei da Natureza não pode exprimir a verdade.
O
Espiritismo, que se funda no conhecimento de leis até agora incompreendidas,
não vem destruir os fatos religiosos, porém sancioná-los, dando-lhes uma
explicação racional. Vem destruir apenas as falsas consequências que deles
foram deduzidas, em virtude da ignorância daquelas leis, ou de as terem
interpretado erradamente.
8.
A ignorância das Leis da Natureza, com o levar o homem a procurar causas
fantásticas para fenômenos que ele não compreende, é a origem das ideias
supersticiosas, algumas das quais são devidas aos fenômenos espíritas mal
compreendidos. O conhecimento das leis que regem os fenômenos destrói essas
ideias supersticiosas, encaminhando as coisas para a realidade e demonstrando,
com relação a elas, o limite do possível e do impossível.
Livro:
Obras Póstumas – Allan Kardec.
Karaktero
kaj religiaj sekvoj de la manifestiĝoj de la Spiritoj
1.
La animoj aŭ Spiritoj de tiuj, kiuj ĉi tie vivis, konsistigas la nevideblan
mondon, kiu plenigas la spacon kaj en kiu ni vivas. El tio rezultas, ke, se
estas homoj, estas Spiritoj, kaj ke, se ĉi tiuj havas la povon manifestiĝi, ili
ĝin havis en ĉiuj epokoj. Ĉi tion atestas la historio kaj la religioj de ĉiuj popoloj.
Sed en la lastaj tempoj la manifestiĝoj de la Spiritoj pli vaste disvolviĝis
kaj prenis fortan karakteron de aŭtenteco, ĉar estis en la planoj de la
Providenco meti finon al tiaj plagoj, kiel nekredemo kaj materialismo, pere de
evidentaj pruvoj, permesante al tiuj, forlasintaj la Teron, veni por atesti
sian ekzistadon kaj al ni malkaŝi sian situacion, feliĉan aŭ malfeliĉan.
2.
Ĉar la mondo videbla troviĝas ene de la nevidebla, kun kiu ĝi havas konstantan
kontakton, el tio sekvas, ke ili senĉese reagas, unu sur la alian. Tiu reago
konstituas la fonton de amaso da fenomenoj, kiujn oni rigardis supernaturaj pro
nekonado de iliaj kaŭzoj.
La
agado de la nevidebla mondo sur la videblan, kaj reciproke, estas unu el la
leĝoj, unu el la fortoj de la Naturo, tiel necesa al la universa harmonio kiel
la leĝo de altiro. Se ĝi ĉesus, tiu harmonio difektiĝus, same kiel ĉe ia
mekanismo, de kiu oni deprenus ian pecon. Ĉar tiu agado sidas sur unu leĝo de
la Naturo, tial neniel supernaturaj estas la fenomenoj, kiujn ĝi estigas. Tiaj
ili ŝajnis, ĉar oni ne konis ties kaŭzon. Tiel same okazis kun certaj efikoj de
la elektro, de la lumo, ktp.
3.
Ĉiuj religioj havas kiel bazon la ekziston de Dio kaj kiel celon la estontecon
de la homo post la morto. Tiu estonteco, kiu por la homo havas plej gravan
intereson, estas nepre ligita al la ekzisto de la nevidebla mondo, kies konado
ankaŭ fariĝis, de ĉiuj tempoj, objekto de liaj esploroj kaj zorgoj. Lia atento
estis nature turnita sur la fenomenojn celantajn pruvi la ekziston de tiu
mondo, kaj neniuj montriĝis pli konkludigaj ol la manifestiĝoj de la Spiritoj,
per kiuj la loĝantoj mem de tiu mondo malkaŝis sian ekziston. Ja tial tiuj
fenomenoj konsistigis bazon al la plejparto de ĉiuj religiaj dogmoj.
4.
Pro instinkta intuicio pri ia supera potenco, la homo ĉiam estis instigata
atribui al la rekta agado de tiu potenco la fenomenojn, kies kaŭzon li ne konis
kaj kiujn li prenis por mirindaĵoj kaj supernaturaj efikoj. Tiun inklinon la
nekredemuloj rigardas kiel sekvon de la amo de l’ homo al tio mirakleca; sed
ili ne serĉas la originon de tiu amo al tio mirakleca, kiu tamen ja troviĝas en
svaga intuicio pri ia eksterkorpa ordo de aferoj. Kun la progreso de la Scienco
kaj la konado de la leĝoj de la Naturo, tiuj fenomenoj iom post iom transiris
el la kampo de tio mirakleca en tiun de la naturaj efikoj, en tia maniero, ke,
kio iam ŝajnis supernatura, tia ĝi ne plu estas hodiaŭ, kaj kio tia ankoraŭ
restas hodiaŭ, ne plu estos morgaŭ.
Rezultante
el la manifestiĝoj de la Spiritoj, la fenomenoj, pro sia naturo mem, liveris
grandan kontingenton al la faktoj rigardataj kielmiraklecaj. Sed devis veni
tempo, kiam, pro la konado de la leĝo ilin reganta, ili eniris, kiel la aliaj,
en la ordon de la naturaj faktoj. Tiu tempo estas veninta, kaj Spiritismo,
konigante tiun leĝon, liveras la ŝlosilon de la plejparto el la nekomprenataj
lokoj el la sanktaj Skriboj tion aludantaj, krom ankaŭ de tiuj faktoj
rigardataj kiel miraklecaj.
5.
La mirakleca fakto karakteriziĝas per tio, ke ĝi estas eksterkutima kaj
escepta; ja ia nuligo de la naturaj leĝoj. Se do iu fenomeno refariĝas en la
samaj kondiĉoj, tio signifas, ke ĝi estas submetita al iu leĝo kaj ne estas
mirakleca. Tiu leĝo povas esti nekonata, sed el tio ne sekvas, ke ĝi ne
ekzistas. La tempo zorgos pri ĝia diskonigo.
La
movo de la Suno, aŭ pli ĝuste de la Tero, haltigita de Josuo, estus vera
miraklo, ĉar ĝi prezentus efektivan nuligon de la leĝo reganta la movadon de la
astroj. Sed se la fakto povus refariĝi en difinitaj kondiĉoj, tiel okazus, ĉar
ĝi estus submetita al iu leĝo kaj sekve ĉesus esti mirakleca.
6.
La Eklezio senprave maltrankviliĝas, vidante malvastiĝi la rondon de la
miraklecaj faktoj, ĉar Dio pli bone pruvas sian grandecon kaj sian povon per la
admirinda tutaĵo de siaj leĝoj, ol per iuj malobeoj al tiuj samaj leĝoj, des
pli ĉar la Eklezio atribuas al la demono la povon estigi miregindaĵojn, kio
implicus, ke, povante interrompi la agadon de la diaj leĝoj, la demono estus
tiel pova kiel Dio. Kuraĝi aserti, ke la Spirito de malbono povas haltigi la
agadon de la leĝoj de Dio, estas blasfemo kaj sakrilegio.
Anstataŭ
ke ĝi perdus sian aŭtoritaton pro tio, ke faktoj rigardataj kiel miraklaj
eniris la ordon de la naturaj faktoj, la religio nur povas el tio profiti; unue
tial, ke, se iun fakton oni malĝuste rigardas mirakla, en tio ja estas eraro,
kaj la religio povas nur malgajni sin apogante sur eraro, precipe se ĝi
obstinas rigardi mirakla tion, kio tia ne estas; due ĉar multaj personoj, ne
konsentante la eblecon de mirakloj, neas tiujn faktojn, kiujn oni opinias
miraklaj, kaj sekve la religion sin apogantan sur tiuj faktoj. Se, kontraŭe, la
ebleco de tiuj faktoj estas pruvita kiel sekvo de naturaj leĝoj, tiam ne plu
estus pravo por ilin repuŝi, nek repuŝi la religion, kiu ilin proklamas.
7.
La faktojn kategorie pruvitajn de la Scienco povas malkonfirmi neniu
kontraŭstaranta kredo religia. La religio povas nur akiri aŭtoritaton, sekvante
la progreson de la sciencaj konoj, kaj ĝin ja perdi, restante malantaŭe aŭ
protestante kontraŭ tiuj konoj en la nomo de dogmoj, ĉar neniu dogmo povas
superstari aŭ nuligi la leĝojn de la Naturo; dogmo bazita sur neo de natura
leĝo ne povas esprimi la veron.
Spiritismo,
fondita sur la konado de leĝoj ĝis nun ne komprenataj, tute ne venas detrui la
religiajn faktojn, sed ja ilin sankcii, prezentante ties racian klarigon. Ĝi
venas detrui nur tiujn falsajn sekvojn, kiujn oni el ĝi deduktis pro nekonado
de tiuj leĝoj aŭ pro ilia erara interpreto.
8.
La nekonado de la naturaj leĝoj, kondukante la homon al serĉado de fantaziaj
kaŭzoj por fenomenoj, kiujn ili ne komprenas, estas fonto de superstiĉaj ideoj,
el kiuj kelkaj naskiĝas de miskomprenataj spiritismaj fenomenoj. La konado de
la leĝoj, kiuj regas tiajn fenomenojn, detruas tiujn superstiĉajn ideojn,
metante la aferojn en la realon kaj elmontrante, rilate al tiuj ideoj, la limon
de eblo kaj neeblo.
Libro:
POSTMORTAJ VERKOJ – Allan Kardec.
El la franca lingvo tradukis Affonso Soares kaj Paulo Sérgio Viana.
